ลำบากไหม

ถลาเข้าหาซินเฟยจับจ้องที่ใบหน้างามด้วยสายตาครุ่นคิด แต่กับถูกจิวซัวซัดฝ่ามือเข้าใส่

“ถอยไปห่างๆนาง เจ้าทำนางบาดเจ็บ”

องครักษ์และเสี่ยวซานต่างรีบมาพยุงจางหลง

“จับตัวไว้ อย่าให้หนีไปได้เขาทำร้ายฝ่าบาท”

จิวซัวไม่ได้สนใจสิ่งใดซ้อนร่างบางของซินเฟยไว้ในอ้อมแขนก่อนจะสาวเท้าไปยังม้าของจางหลงที่ยืนคอยอยู่”

องครักษ์ เก้เก้กังๆ ไม่กล้าเข้าไปจับตัว

“จับตัวมันไว้”

เสี่ยวซานตะโกนสั่ง จางหลงกับโบกมือห้าม จิวซัวพาซินเฟยขึ้นคร่อมบนม้า กระตุกบังเหียนจากไปอย่างรวดเร็ว

“ฝ่าบาทเกิดอะไรขึ้น”

“ข้า เผลอทำร้ายนาง”

“นาง”

“นางคือคนที่ข้าพบมือคืน” 

น้ำเสียงแสดงออกถึงความไม่มั่นใจ

“เป็นนางจริงๆ ใช่หรือไม่ หากเป็นนางจริงๆ ฝ่าบาทตามหานาง ด้วยจุดประสงค์บางอย่างแล้วเช่นไรจึงจะปล่อยให้นางหลุดมือไปง่ายดาย”

เสี่ยวซานถามเสียดายโอกาสที่พบซินเฟยของจางหลง เริ่มจะเห็นเค้าลางบางอย่างที่กำลังจะบังเกิดความวุ่นวาย

“ส่งคนสะกดรอยตาม แล้วพานางกลับมา”

สั่งเสียงดังลั่น ทหารองครักษ์รีบวิ่งกันจ้าละหวั่น

ตำหนักไทฮองไทเฮา

“เสด็จย่า สนมนางนั้น ที่เคยถูกโบยถึงร้อยทีแล้วถูกส่งตัวไปยังตำหนักเย็นที่เสด็จย่าเคยบอกหลานนางชื่อว่าอะไร”

จางหลงถามขึ้นด้วยสีหน้าร้อนรนเขาตรงมาที่ตำหนักของไทฮองไทเฮาทันทีหลังจากกลับเข้ามาในวังหลวง

“ที่อย่างนี้สนใจนางขึ้นมาแล้วหรือ ป่านนี้ผ่านมาหลายวันนางคงตายไปแล้ว”

นั่งลงตรงหน้าไทฮองไทเฮา

“เสด็จย่าโปรดบอกหลานมาทีเถอะ”

 ไทฮองไทเฮาทำสีหน้าเรียบเฉย แต่เดิมจางหลงแม้ไม่ได้เลี้ยงดูมาแต่สายสัมพัธ์ย่าหลานที่เป็นเพียงเส้นบางๆ แต่เหนี่ยวแน่น หลายเรื่องที่ทุกข์ตรมไม่เคยเอ่ยปากปรึกษา ครั้งนี้คงหนักหนาสาหัสเขาจึงเอ่ยปากออกมา

“นางยังอยู่ที่ตำหนักเย็น กับตู้ย่าหนาน”

“แม่นม นางอยู่ที่นั่นกับแม่นมมิน่าหลานส่งคนหานางที่หอซักล้างจึงไม่เจอ”

“ทำไมต้องหานางหรือว่าเจ้าเพิ่งจะคิดได้ว่า ลูกในท้องนางเป็นของเจ้า”

“นางตั้งครรภ์เช่นนั้นหรือ”

กลืนน้ำลายลงคอยากเย็น

“ย่าบอกฮ่องเต้แล้ววันนั้นว่านางตั้งครรภ์ ย่าอยากจะไปที่สุสานบรรพชน แล้วขุดเอาพระศพของพ่อเจ้าขึ้นมาแล้วถามเขาว่าเขาพูดอะไรกับเจ้าในคืนที่จะจากไป เจ้าจึงให้ความสำคัญกับงานในราชสำนัก จนละเลยเรื่องสำคัญหลายเรื่อง”

จางหลงก้มหน้านิ่ง

“หลานผิดไปแล้ว”

“ตู้ย่าหนานเองก็ไม่สู้ชอบใจเจ้านัก เพราะยังฝังใจกับอดีตที่ผ่านมา ฮ่องเต้หากจะให้เรื่องต่างๆ ง่ายดายเจ้าเห็นควรที่จะปรับความเข้าใจกับตู้ย่าหนานเสียก่อน แม้ที่ผ่านมา นางจะอยู่ในตำหนักเย็นด้วยความสมัครใจไม่ยอมออกมาแม้ว่าเจ้าจะประทานอภัยให้นางแล้วก็ตาม แต่ด้วยความหยิงยโสของย่าหนานไม่ขังก็หมือนถูกขัง ฝ่าบาทจริงใจกับนางหน่อยเห็นแก่น้ำนมของนางที่เลี้ยงฮ่องเต้มา เช่นนั้นจึงจะเปลี่ยนศัตรูให้กลายเป็นมิตรแท้”

“เจ้าเองก็ต้องไต่สวนเรื่องของสนมเจียงซินเฟยเสียใหม่ แต่คนที่อยู่เบื้องหลังคงยากจะจัดการ” 

แม้จะคาดไม่ถึงว่าฝ่าบาทจะให้ความสนใจไต่สวนเรื่องของเจียงซินเฟยเสียใหม่แต่ ผู้ที่บงการก็ทำงานรัดกุม แม้แต่องครักษ์ชั้นต่ำที่ถูกกล่าวหายังถูกประหารตั้งแต่ยังไม่ทันจะไต่สวนใดใด ไทฮองไทเฮาที่ไม่สนใจซินเฟยเป็นเพราะรู้สึกผิดที่ไม่อาจปกป้องนางแล้วยังทำให้นางพบกับความทุกข์ตรมเพียงนั้น จึงไม่กล้าแม้กระะทั่งจะสุ้หน้าซินเฟย ได้แต่อ้อนวอนต่อสวรรค์ให้จางหลงสนใจเรื่องวังหลวงบ้าง ไม่ละเลยเหมือนที่ผ่านมาไทฮองไทเฮาเองก็ไม่อาจก้าวก่ายได้เต็มที่

“นางถูกลูกดอกของหลาน ตอนนี้ไม่ทราบว่าเป็นตายอย่างไร”

ไทฮองไทเฮาใช้มือทาบอก

“ส่งหมอหลวง ไปที่ตำหนักเย็นหรือยัง”

จางหลงส่ายหน้า

“ตอนนี้หลานไม่รู้แม้กระทั่งว่านางอยู่ที่ไหน”

น้ำเสียงทอดอาลัย

“จางหลงเจ้ากับนางคงมีวาสนาต่อกันไม่น้อยแต่เจ้ากับทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า เรื่องอื้อฉาวของนางไม่ใช่ย่าไม่ไต่สวน นางเองเป็นหนึ่งในผู้คัดตัวนางในที่มีกิริยาอ่อนหวาน ความคิดอ่านมิได้นอกลู่นอกทาง ย่าพบนางสองสามครั้ง ทุกครั้งล้วนประทับใจนางที่สุด นางจึงเหมาะกับตำแหน่งสนม ย่าเป็นคนคัดชื่อนางให้รับตำแหน่งสนมด้วยมือของตัวเอง”จางหลงก้มหน้านิ่ง