ทำเหมือนว่าเราไม่เคยได้พบกัน

“ฝ่าบาท นางเป็นใคร เหตุใดต้องใส่ใจด้วยคงเป็นนางในหอซักล้างที่มีมากมายหลายนาง”

“พรุ่งนี้พานางมาพบข้า”

พูดเพียงแค่นั้นแล้วสาวเท้าจากไปทันที

ในห้วงฝัน ซินเฟยดิ้นรนเพียงพองาม ไม่ได้ปัดป้องทั้งๆ ที่อยากจะกรีดร้อง

ความเจ็บปวดในครั้งแรก กับคนที่ไม่คุ้นเคยไร้ซึ่งความรักความผูกพัน

“รอข้า อย่าเพิ่งไปไหน ข้ายังไม่อิ่มหนำกับเจ้าเลย”

เช้าสดใส

“ซินเฟยที่หอซักล้างเกิดความโกลาหลขึ้นแต่เช้า เจ้าอย่าเพิ่งไปรอจนกว่าทหารองครักษ์พวกนั้นจากไปข้าไม่รู้ว่าเขามาทำไมคล้ายมาตามหาคนแต่ไม่รู้ว่าเป็นใคร ฉะนั้นทางที่ดีอยู่ที่นี่จนกว่าพวกนั้นจะกลับไป”

อาวุโสย่าหนานเอ่ยปากเมื่อเห็นว่าซินเฟยกำลังจะไปที่นั่น เพื่อไปเก็บเศษผ้าเก่าๆ ที่ขาดวิ่นจนไม่เป็นที่ต้องการมาเย็บอาภรณ์ไว้สวมใส่

“คงมีใครที่จะต้องถูกลงทัณฑ์อย่างแน่นอน 

“ซินเฟยเชื่ออาวุโส เช่นนั้นไว้ค่อยไปวันอื่นวันนี้ออกไปนอกเขตวังหลวง หาเก็บสมุนไพรและอาจตกปลาที่ริมลำธารเผื่อจะได้ปลามาทำอาหารในตอนเย็น”

อาวุโสย่าหนานพยักหน้าขึ้นลง

“เจ้าลำบากหรือไม่”

ซินเฟยส่ายหน้าไปมา

“ซินเฟยแต่เดิมอยู่นอกวังก็ใช้ชีวิตเช่นนี้ไม่ได้ลำบากอะไร อาวุโสอย่าได้กังวล”

ซินเฟยเดินออกจากตำหนักเย็นมุ่งหน้าสู่ลำธารใสริมชายป่า

ขบวนเสด็จประพาสป่าของจางหลง ตามธรรมเนียมต้องมีสนมนางในและเชื้อพระวงค์ตามเสด็จมากมาย แต่จางหลงสั่งห้ามไม่ให้มีการตามเสด็จอย่างเอิกเกริกมีเพียงจางหลงและเสี่ยวซานกับองครักษ์อีกไม่กี่นาย ด้วยทำตามที่ใต้เท้าฟงเสนอแนะนั้นคือไม่เกรงกลัวต่อข่าวเรื่องการประชิดชายแดนของทัพแคว้นเหลี่ยง

“ฝ่าบาท ไม่พบตัวหญิงนางนั้น”

“ข้ารู้แล้วว่าอย่างไรเสียก็ไม่อาจพบนาง นางคงเป็นเพียงแค่เงาก็เท่านั้น”

“ฝ่าบาท เมื่อเช้าคนของฮองเฮา มาถามเรื่องที่ฝ่าบาทให้ค้น หอซักล้าง”

“แล้วเจ้าตอบว่าอย่างไร”

“ข้าพระองค์บอกไปว่า เมื่อคืนมีคนแปลกๆ วิ่งหายเข้าไปในหอซักล้างตอนที่ฝ่าบาท เสด็จกลับจากบ้านตระกูลฟง”

“ดีแล้ว ข้าไม่อยากให้เรื่องราวมันวุ่นวาย ไม่พบตัวนางก็ดีแล้วเช่นนั้นข้าคงต้องหาคำตอบให้กับฮองเฮาอีก”

ยิ้มเศร้าๆ รู้สึกเสียดายว่าค่ำคืนที่ผ่านมาทำไมเขาไม่ฉุดมือนางไว้หรือตามนางไป

ที่คาคบไม้จิวซัวตามมาติดๆ เพื่อสอดแนม

ซินเฟย นั่งตกปลามากมายที่ว่ายวนไปมา คันเบ็ดโค้งงอคราวใดเป็นต้องได้ปลาตัวใหญ่ติดเบ็ดขึ้นมาทุกครั้งรอยยิ้มบางๆปรากฏที่ริมฝีปาก จิวซัวถือคันเบ็ดจากกิ่งไผ่นั่งลงข้างๆ

“แม่นางน้อยผู้นี้ ตกปลาได้มากมายแล้ว ปล่อยคันเบ็ดทิ้งเสียให้ผู้มาทีหลังได้ปลากลับบ้านบ้างจะได้ไหม”

พูดสัพยอกยิ้มๆ

“ปลาในลำธารมากมาย อีกทั้งข้ามิใช่เจ้าของลำธารและเจ้าของปลา หากผู้มาใหม่มีความสามารถจึงจะได้ปลากลับบ้านสมใจ”

จิวซัวอมยิ้มเขารู้สึกเป็นสุขและสงบอย่างประหลาดเมื่ออยู่ใกล้ซินเฟย

“ข้าไร้ฝีมือแม่นางน้อยโปรดชี้แนะ”

ประสานมือตรงหน้าท่าทางจริงจัง ซินเฟยอดที่จะอมยิ้มไม่ได้

“คุณชายบังเอิญที่พบกัน ท่านมาทำอะไรที่นี่”

เอ่ยปากถามเพราะคิดว่าเรื่องบังเอิญมิอาจเกิดขึ้นซ้ำซาก

“ความจริงข้ามีเรื่องให้ต้องจัดการ แต่อดไม่ได้ที่จะแวะเวียนมาทักทายเมื่อเห็นว่ามี แม่นางน้อยคนหนึ่งได้ปลาตัวใหญ่มากมายสำหรับอาหารเย็น ชักอยากจะชิมฝีมือปรุงอาหารจากเนื้อปลาของแม่นางเสียแล้ว”

 เลือกที่จะพูดความจริง 

ซินเฟยยิ้มรู้ดีว่าอีกคนหาทาง ที่จะใกล้ชิดสนิทสนมมากกว่านี้

“ซินเฟยอาศัยผู้อื่นหามีที่พำนักเอง ไว้คราวหน้าไถ่ถามเจ้าของเขาเสียก่อนจึงจะเชื้อเชิญ”

จิวซัวยิ้มเศร้าๆ แต่ก็ปรับสีหน้าโดยเร็ว

“พบกันครั้งเดียว ถือว่าเป็นวาสนาพบกันอีกครั้งจึงถือว่าเป็นสวรรค์ลิขิต เช่นนั้นปลาที่ข้าตกได้คงจะก่อกองไฟย่างกินในเวลากลางวันนี้ กับแม่นาง”

ซินเฟยเพียงแต่ยิ้มบางๆ จิวซัวไม่ได้มีพิษสงอะไรอีกทั้งมักจะชวนคุยสนุกสนานไม่เคยที่จะถูกเนื้อต้องตัวจึงนับว่าเขาน่าคบหาไม่น้อย หากไม่ติดที่มีบางอย่างของจิวซัวที่ซินเฟยรู้สึกว่าเขาเก็บซ่อนอะไรไว้

“ปลาของข้ามากมาย ท่านยังตกปลาไม่ได้สักตัว ซินเฟยยินดียกปลาของซินเฟยให้คุณชายย่างกินแก้หิว หากตกได้ตัวใหม่ค่อยมาใช้คืน”

จิวซัวไม่รอช้ารีบเดินหายเข้าไปในป่าข้างลำธาร เก็บเศษไม้และฟืนมาก่อไฟ จินเฟยเองก็รู้สึกหิวตั้งใจไปช่วยจิวซัวเก็บฟืนอีกด้านหนึ่งของชายป่า

ด้านจางหลงบัดนี้กลับควบม้าตะบึงไล่ล่ากวางตัวใหญ่ที่ถูกต้อนจากเหล่าองครักษ์ วิ่งมาเผชิญหน้ากับเขาเจ้ากวางเคราะห์ร้าย ตกใจหันหลังวิ่ง จางหลงควบมาตามเพียงลำพังก่อนที่จะกวางเคราะห์ร้ายจะวิ่งข้ามลำธารน้ำจางหลงตัดสินใจทันที เหนี่ยวคันธนูสุดแรงขณะที่กำลังจะปล่อยลูกดอกเข้าเป้า เจ้ากวางตัวนั้นวิ่งหลบไปหลังพุ่มไม้ภายในพริบตา เขากับกระตุกบังเหียนม้าวกมาดักหน้าเงาตะคุ่มด้านหลังพุ่มไม้หันหน้ามาด้วยความตกใจแต่เขายั้งมือไม่ทันเสียแล้ว ลูกดอกพุ่งเข้าสู่เป้าหมาย จางหลงเบิกตากว้าง เมื่อลูกดอกเสียบเข้ากลางแผ่นหลังของซินเฟยล้มลงกับพื้น

 จางหลงกระโดดลงจากหลังม้าเลือดสีแดงสดไหลออกมาจากบาดแผลประคองซินเฟยไว้ในอ้อมแขน จิวซัวตรงเข้าผลักร่างของจางหลงก่อนจะเข้าประคองซินเฟยแทนที่จางหลง

“ซินเฟย แม่นางซินเฟย”

จิวซินเรียกชื่ออีกคนด้วยความตกใจ

“ซินเฟย”

จางหลงทวนคำเบาๆ ทำไมเขารู้สึกว่าชื่อนี้คุ้นหูยิ่งนัก