เริ่มใหม่

จิวซัวกัดฟันจนเป็นสันนูน จางหลงบีบคั้นเขาเพียงนี้เชียวหรือ จางหลงกับซินเฟยมีความสัมพันธ์ใดกันแน่ จึงต้องการตัวซินเฟยถึงเพียงนี้ ในเมื่อเขาเห็นว่านางอาศัยอยู่ในตำหนักเย็นใช้ชีวิตลำเค็ญเยี่ยงสนมที่ทำความผิดร้ายแรง หรือว่าจางหลงยังหวงก้างตามนิสัย ฮ่องเต้ทั่วไป

“ยาสมานแผลนำมันมาให้ข้าข้า ใช้มันกับนางไม่แน่คืนนี้นางอาจจะได้สติ”ขือจื้อส่งยาในมือให้กับจิวซัว

“ฝ่าบาท ยาสมานแผลนี้แค่เพียงบรรเทานางต้องได้รับการรักษาอย่างแเร่งด่วนไม่เช่นนั้นอาการบาดเจ็บอาจลุกลาม”จิวซัวหลับตาถอนหายใจช้าๆ

หน้าประตูวังร่างบอบบางที่นอนไร้สติถูกวางไว้ในเกี้ยว ทหารสองสามนายห้อมล้อมก่อนที่จะมีคนตะโกนขึ้นดังๆ

“รายงานฝ่าบาทโดยเร็ว แม่นางที่ฝ่าบาทต้องการตัวบัดนี้มาถึงแล้ว”หมอหลวงถือหลวมยาวิ่ง มาที่เกี้ยวทันทีเหมือนรอท่าอยู่ก่อนแล้ว จางหลงสาวเท้าลงมาจากหน้ามุขตรงไปยังหน้าประตูวัง

จางหลงถลาเข้าไปยังเกี้ยว แหวกเหล่าทหารและหมอหลวงเข้าไปอย่างรีบร้อน ซ้อนร่างบางมาอุ้มไว้ก่อนจะหันหลังกลับเข้าไปในตำหนัก จิวซัวลอบมองจากข้างกำแพงถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ร่างบางถูกวางลงบนแท่นนอนในตำหนักใหญ่ หมอหลวงทั้งหมดในวังหลวงห้อมล้อมซินเฟย จางหลงนั่งมองใบหน้าซีดเซียวด้วยความรู้สึกผิดอย่างที่สุด

“นางเป็นอย่างไรบ้าง”

หมอหลวงประสานมือตรงหน้า

“ฝ่าบาท นางบอบช้ำจากการเสียเลือด เกล้ากระหม่อมไม่แน่ใจอาจจะเป็นเพราะนางเพิ่งจะแท้งลูกมาก่อน ตอนนี้ร่างกายอ่อนเพลียอีกทั้งยังโดนลูกดอก จึงไม่แน่ว่าจะฟื้นคืนมาได้”

จางหลงทรุดกายลงบนเก้าอี้

“สั่งการออกไป หาหมอที่ดีที่สุดทั้งในแคว้นและนอกแคว้นระดมกันมารักษานางให้เร็วที่สุดจะต้องให้นางฟื้นให้ได้”

หมอหลวงประสานมือถอยออกไป

จางหลงเดินไปนั่งบนแท่นนอน นางกำนัลออกจากห้องไปหลังจากจัดการ ทำความสะอาดแผลที่โดนลูกดอกใช้ผ้าดิบสีขาวพันรอบอกเลือดสีแดงไหลซึมออกมาจากบาดแผล แผ่นหลังขาวที่มีร่องรอยของการถูกโบยเป็นริ้วเนื้อปริแตกออกมาเป็นสะเก็ดสีดำบนแผ่นหลังของซินเฟยจางหลงกัดฟันจนเป็นสันนูน ยังจำแผ่นหลังเนียนละเอียดที่เขาพรมจูบด้วยความหลงใหล บัดนี้กลับไม่เหลือเค้าโครงเดิมเมื่อแผ่นหลังไม่มีเหลือพื้นที่นวลเนียนอย่างที่เขาเคยสัมผัส

เอื้อมมือสัมผัสลูบไล้ที่แผ่นหลัง ด้วยความสลดใจอย่างที่สุด

“เสี่ยวซานสั่งให้มีการสอบสวนใหม่ เรื่องการที่สนมเจียงซินเฟยถูกกล่าวหาว่าลักลอบมีอะไรกับองครักษ์”

“รับบัญชาฝ่าบาท”

ตะโกนเข้ามาจากด้านอก

“ข้าสัญญาต่อจากนี้จะไม่ให้ใครรังแกเจ้าได้อีกแล้ว”

ก้มลงจุมพิตที่หน้าผากเบาๆ

ไทฮองไทเฮาสาวเท้าเร็วรี่ยังตำหนักใหญ่

“ฮ่องเต้ เจียงซินเฟยนางเป็นอย่างไรบ้าง”

ถลาเข้าไปที่แท่นนอน

“เสด็จย่า นางบาดเจ็บสาหัสอีกทั้งนางเพิ่งจะสูญเสียเลือดจากการเสียลูกในครรภ์ร่างกายนางไม่แข็งแรงอยู่แล้วยังมาโดนลูกดอกอีก”

ถอนหายใจยาว

“ย่าหนาน แม่นมของฮ่องเต้ เป็นผู้ที่ปรุงยาบำรุงเลือดได้ดีไม่น้อยนางรักษาตัวที่ตำหนักเย็น ย่าหนานดูแลนางจนแข็งแรงแต่กลับถูกลูกดอกของเจ้าอีก หากฮ่องเต้จะลดทิฐิขอแบ่งยาจากย่าหนานมาสักเทียบสองเทียบ เช่นนั้นจึงจะช่วยนางให้รอดปลอดภัย”

“หลานคงต้องรีบไปตำหนักเย็นเสียแล้ว”

ไทฮองไทเฮายิ้มบางๆ

ตำหนักฮองเฮา

นางกำนัลคนสนิทของฮองเฮา ซูจินวิ่งเข้ามาข้างใน

“พระนาง ฝ่าบาทนำสนมเจียงซินเฟยกลับมารักษาตัวที่ตำหนักฮ่องเต้”

ซูจินยังนั่งเย็บถุงหอมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และไม่ได้ยินสิ่งที่นางกำนัลพูด

“พระนาง”

“จืออี้ เจ้าจะตีโพยตีพายไปทำไม หากข้าทำเป็นตีโพยตีพายเช่นเจ้า เท่ากับข้าร้อนตัว กลัวเหลือเกินว่าเรื่องที่ทำไว้จะแดงขึ้นมา”

ยิ้มอ่อนหวานปกปิดเรื่องราวในใจจนสิ้น

“แล้วถ้าหากฝ่าบาทรับสั่งให้มีการไต่สวนเรื่องนี้เสียใหม่ พระนางจะจัดการเรื่องนี้อย่างไร”ยิ้ม

“ก็แค่เพียงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ หรือทำเป็นเหมือนว่าที่ข้าทำเพราะความไม่รู้และภักดีต่อฝ่าบาทเกรงว่าหากไม่จัดการขั้นเด็ดขาดไปเสียฝ่าบาทจะเสื่อมเสียพระเกียรติ เจ้าอย่าลืมสิจืออี้ข้าเป็นฮองเฮาเรื่องราวในวังหลังเป็นข้าที่มีอำนาจจัดการเต็มที่”

สีหน้าไม่ได้สะทกสะท้านสิ่งใด นางกำนัลข้างกายเป่าลมหายใจออกจากปากอย่างโล่งอกมั่นใจในตัวของซูจินไม่น้อย