อ้อนวอน

ตำหนักเย็น

“จางจางหลง คารวะย่าหนาน”

ย่าหนาน ยิ้มเพียงบางๆ แต่ผินหน้าไปเสียทางอื่นไม่อยากจะมองหน้า จางหลง

“ไม่อ้อมค้อมมีเรื่องใดร้อนรนจึงมาถึงนี่”

แต่เดิม จางหลงเป็นองค์ชายที่พูดน้อยแม้ย่าหนานจะเลี้ยงดูเขามาแต่แทบจะอ่านใจเขาไม่ออกด้วยซ้ำไป

“จางหลงมีเรื่องรบกวน ท่านแม่นม”

“ฝ่าบาท ไม่จำเป็นต้องมาเองฐานะสูงส่ง เรียกให้ข้าไปพบจึงจะง่ายกว่า ว่ามาต้องการสิ่งใด”

“ซินเฟย”

หันหน้ามอง จางหลงเต็มตา

“นางหายออกจากที่นี่ไปตั้งแต่เมื่อวานตอนเช้า นางอยู่กับฝ่าบาทหรือไร”

“ย่าหนาน นางแต่เดิมเป็นสนมของข้า”

“หึ หึ สนมที่ถูกโบยปางตายแล้วถูกจับมาโยนทิ้งไว้ที่นี่”

“ย่าหนาน ท่านอย่าเพิ่งเอาเรื่องในอดีตมาคิดบัญชีกับข้าตอนนี้นางเป็นตายเท่ากันยาบำรุงเลือดเสด็จย่าบอกว่า ย่าหนานมียาดีชนิดนี้เจียดให้ ข้านำไปป้อนนางบรรเทาอาการบาดเจ็บ”

“อย่างไรเสียฝ่าบาทก็คิดว่าย่าหนานใจดำอยู่แล้ว เรื่องที่ไม่ให้ยาจึงไม่เกินความคาดหมาย”จางหลงทิ้งตัวลงคุกเข่ากับพื้น

“ย่าหนาน แม่นมท่านละความเคียดแค้นเห็นแก่นางสักครั้ง”

ย่าหนานตกตะลึงในเมื่อเป็นฮ่องเต้ผู้สูงส่งกับยอมคุกเข่าง่ายดายเพียงนี้เชียวหรือ เผลอยกมือฉุดจางหลงให้ลุกขึ้น

“ฝ่าบาทอย่าได้ทำเรื่องแบบนี้กับใครอีกเป็นอันขาด ยาที่ต้องการย่าหนานจะนำมาให้เดี๋ยวนี้ แต่มีข้อแม้ข้าย่าหนานไม่อยากเห็นหน้าฝ่าบาทอีกต่อไปอย่าได้ย่างกรายที่ตำหนักเย็นเป็นพอ ขอแค่รับปากย่าหนานจะไปหยิบยามาให้ทันที” 

เชิดใบหน้าขึ้นด้วยโทสะที่พลุ่งพล่านยามเมื่อเห็นหน้าจางหลง หรือว่าโทสะที่เห็นจางหลงยอมคุกเข่าอ้อนวอน

“ข้า..ข้ารับปาก”

กลืนน้ำลายลงคอยากเย็น ย่าหนานแค้นเคืองเขาเพียงนี้เชียวหรือถึงกับไม่อยากเห็นหน้าเขาอีกต่อไป ขวดเล็กในมือถูกส่งให้กับจางหลง

จางหลง นั่งเฝ้าซินเฟยอยู่ที่แท่นนอนจนกระทั่งดึกดื่น

เสี่ยวซานเข้ามาข้างในปิดประตูอย่างเบามือ

“ฝ่าบาท ทรงถนอมพระวรกาย”

โบกมือให้ เสี่ยวซานออกไปยกมือขึ้นกุมขมับ ในใจเขาตอนนี้ กลัวเหลือเกินกลัวว่าซินเฟยจะไม่ฟื้นขึ้นมาอีกครั้งฟุบหลับไปข้างๆ ซินเฟย

ซินเฟยลืมตาตื่นในสมองมึนงงหันมองรอบกาย สะดุดตากับร่างใหญ่ที่ฟุบหลับอยู่ข้างๆ ไม่กล้าขยับตัวเพราะเกรงว่าอีกคนจะตื่น พิศมองใบหน้าหล่อเหลา ขนตางอนยาวดังหญิงงามเส้นผมดกดำนุ่มสลวย จางหลงลืมตาตื่นผงกศีรษะขึ้น ซินเฟยไม่ทันได้หันหน้าหนี

“เจ้าฟื้นแล้ว”

ประกายตาแสดงความดีใจจนเห็นได้ชัด ซินเฟยเบือนหน้าหนีบางอย่างมาจุกที่อก กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลริน เขาทำไมต้องมาดีกับซินเฟยในเมื่อหลายเดือนที่ผ่านมาไม่มีสิ่งใดบ่งชี้ว่าเขาไม่ลืมซินเฟย

“ข้าไปขอเจียดยาที่ย่าหนานมาให้เจ้า อ้อนวอนนางเสียนานหน่อยกว่านางจะยอมใจอ่อน”

“ย่าหนาน”

สงสัยว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรแต่ไม่อยากถาม อีกทั้งก่อนที่จะหมดสติจำได้ว่าจิวซัวเป็นคนอุ้มชินเฟย ก่อนจะควบม้าออกมาจากป่า

“นางเป็นห่วงเจ้าไม่น้อย”

ดวงตาเหมือนจะยิ้มได้เมื่อซินเฟยยอมพูดกับเขา หันหน้าหนีอีกครั้งเสมองไปเสียทางอื่นไม่อยากมองรอยยิ้มกว้างน่ามองนั้น แม้สักนิดเดียว ด้วยยังรู้สึกน้อยใจแม้กระทั่งถูกโบยปางตายเขายังไม่เคยเหลียวแล

“เจ้าหิวหรือไม่ ไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวาน เสี่ยวซานนำเครื่องเสวยเข้ามาที่ห้องข้า”

ประโยคหลังหันไปสั่งเสี่ยวซาน ที่ลุกพลวดพลาดเพราะเป็นเวลาเช้าตรู่

“เจ้าอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม ข้าให้ห้องเครื่องเขาจัดให้เจ้า”

ซินเฟยส่ายหน้าไปมา

“หม่อมฉันอยากลับไปที่ตำหนักเย็น”