บทที่ 2 ทะลุมิติมาตอนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม

หลิวซินเยว่พยายามลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก ภาพเบื้องหน้าพร่ามัว ก่อนจะค่อยๆ ปรากฏเป็นเพดานห้องหรูหรา ตกแต่งด้วยผ้าไหมสีแดงฉูดฉาด เฟอร์นิเจอร์ไม้แกะสลักลวดลายมังกร และโคมไฟระย้าคริสตัลขนาดใหญ่ ทุกอย่างดูแพงเว่อร์วังอลังการงานสร้าง

"ที่... ที่นี่มันที่ไหนกัน" เธอพึมพำเบาๆ อยู่ในใจ เสียงแหบพร่าราวกับไม่ได้ใช้งานมานาน

หลิวซินเยว่เบิกตากว้าง หัวใจเต้นระรัว ภาพตรงหน้าทำให้เลือดในกายเย็นเยียบจนแทบแข็ง ร่างกายของเธอ...ไม่ใช่มันไม่ใช่ร่างกายของเธอ ร่างกายที่อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อ กลับกลายเป็นหญิงสาวบอบบาง ดูนุ่มนิ่มผิวพรรณขาวผ่องราวกับหยวกกล้วย เรือนร่างบอบบางอรชรอ้อนแอ้น

แต่...มันไม่ใช่ร่างของเธอ

หลิวซินเยว่ผู้เป็นถึงมาสายลับสาว เจ้าของฉายา 'กุหลาบเพลิง' ผู้มีใบหน้าสวยเฉี่ยว ดวงตาเฉี่ยวคมดุจเหยี่ยว เรือนร่างสูงโปร่งเหมือนนางแบบ กลับต้องมาอยู่ในร่างของหญิงสาวบอบบางราวกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ

"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!" หลิวซินเยว่สบถลั่น ความรู้สึกสับสน ตกใจ และหวาดกลัว ประดังประเดเข้ามาในหัวพร้อมๆ กัน

ความทรงจำสุดท้ายของเธอก่อนจะหมดสติไป เธอโดนหลี่เจี้ยนชายคนรักยิงตรงกลางหัวใจอย่างโหดเหี้ยม แล้วเธอก็เสียชีวิตคาที่ทันที แล้วเหตุใด... เธอถึงยังมีชีวิตอยู่ได้ ในขณะที่เธอครุ่นคิด ทันใดนั้นเธอดูสึกเสียววูบขึ้นมาทันที

"แต่... เดี๋ยวก่อน นั่นมันอะไร ทำไมมีคนอยู่บนร่างของเธอ" เธอที่มัวแต่สำรวจตัวเอง เลยมองไม่เห็นชายหนุ่มตรงหน้า หลิวซินเยว่จ้องมองคนบนร่างเธออย่างพิจารณา

เขาเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีหล่อเหลาพอๆ กับพระเอกซีรีส์ สูงร่างสูงโปร่งกำยำเขาเปลือยกายอยู่ กล้ามท้องเขาเป็นมัดๆ ผิวสีแทนคมเข้ม กำลังทำกิจกรรมเข้าจังหวะเขาคร่อมร่างเธออยู่พร้อมกระแทกกระทั้นแก่นกายเข้ามาในตัวเธอ ใบหน้าของเขาหล่อเหลาคมคาย แต่แววตาดุดันราวกับสัตว์ป่า กำลังจ้องมองเธอด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก หลิวซินเยว่แทบหยุดหายใจ

"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย" เธอกรีดร้องลั่นอยู่ในใจ ก่อนจะรู้สึกถึงความเจ็บแปลบแล่นริ้วไปทั่วร่างกาย ราวกับเพิ่งผ่านสมรภูมิรบมาหยกๆ

สายตาของเธอไล่มองไปรอบๆ ห้อง พบว่าตัวเองอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยคราบรัก... ที่บ่งบอกว่าไม่ใช่แค่รอบเดียวที่เธอมีอะไรกับชายคนนี้

"ซี๊ด...ทำไมมันแน่นอย่างนี้" หวังหย่งเจี๋ยครางเสียงต่ำ พลางขบเม้มซอกคอขาวเนียนของหญิงสาวอย่างหลงใหล เรือนร่างบอบบางใต้ร่าง บัดนี้ไร้ซึ่งอาภรณ์ปกปิด เผยให้เห็นผิวพรรณละเอียดอ่อน ยิ่งปลุกเร้าอารมณ์ดิบในตัวเขาให้พลุ่งพล่าน

"โอ้ มาย ก็อด นี้ฉันกำลังโดนผู้ชายเปิดซิงอยู่ใช่ไหม" หลิวซินเยว่แทบอยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ ไม่แปลกใจเลยที่เจ้าของร่างเดิมจะตายคาอกผู้ชายคนนี้ พ่อคุณเล่นจัดหนักจัดเต็มขนาดนี้ ใครจะไปทนไหว

ท่ามกลางความปั่นป่วน หลิวซินเยว่พยายามรวบรวมสติที่กระจัดกระจาย ทำไม...เธอถึงมาอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้กับผู้ชายแปลกหน้าคนนี้ และที่สำคัญ ร่างกายนี้...ไม่ใช่ร่างกายของเธอ

ทันใดนั้น ความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมก็ไหลบ่าเข้ามาในหัวของเธอราวกับเขื่อนแตก เธอคือ "หลิวซินเยว่" ลูกสาวช่างตัดเสื้อธรรมดาที่มีฐานะปานกลาง ที่ใช้ชีวิตเรียบง่ายในเมืองหลวงแห่งนี้ เมื่อคืนเธอไปงานเลี้ยงสังสรรค์กับเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัย ด้วยความที่ไม่เคยแตะต้องแอลกอฮอล์มาก่อน แค่เพียงแก้วเดียวก็ทำให้เธอเมาได้ เธอจึงขอตัวเพื่อนๆ ไปเข้าห้องน้ำ แต่ระหว่างทางขากลับเธอเดินชนเข้ากับชายแปลกหน้าคนหนึ่งที่ดูมึนเมาก่อนที่เขาจะลากตัวเธอออกจากร้านอาหาร และมาจบในสถานที่แห่งนี้

หวังหย่งเจี๋ยผละออกจากร่างบางหลังเสร็จกิจรอบที่เท่าไหร่เขาก็จำไม่ได้ เพราะยาปลุกเซ็กส์ที่เขาโดนวางยาค่อนข้างแรงเหมือนเดิน เขาไม่สามารถต้านทานอารมณ์ดิบเถื่อนของตัวเองได้ เลยจัดการหญิงสาวที่อยู่เบื้องหน้าไปเต็มสูบ เขามองหญิงสาวที่นอนนิ่งอยู่เบื้องล่างด้วยแววตาอ่านยาก ใบหน้าซีดเซียว ดวงตาคู่สวยของเธอเบิกกว้าง ดูตกใจ เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนมีปฏิกิริยาแบบนี้มาก่อน ปกติมีแต่จะแสดงความพอใจ ออดอ้อน หรือไม่ก็...แสร้งทำเป็นเขินอายกับเขา

"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน" หลิวซินเยว่ร้องตะโกน เสียงแหบพร่าเหมือนไม่ได้ใช้งานมานาน "นายเป็นใคร ปล่อยฉันนะ"

นายพลหนุ่มเลิกคิ้ว "นี้เธอจำฉันไม่ได้แล้วรึ เมื่อคืนเธอยังออดอ้อนขอให้ฉันทำแรงๆ อยู่เลย" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา แววตาคมกริบจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าราวกับจะมองทะลุปรุโปร่ง ทำให้เธอหนาวสั่นไปทั่วสันหลัง แม้ในห้องจะมีเพียงแอร์ที่เปิดไว้จนเย็นเฉียบก็ตาม

"ฉันไม่รู้จักนาย ฉันไม่เคยเจอนายมาก่อน เมื่อวานเป็นนายที่ลากฉันออกมาจากที่ร้านอาหาร" หลิวซินเยว่ตะโกนใส่หน้าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า

"อย่ามาเล่นละครตบตาฉันหน่อยเลย" หวังหย่งเจี๋ยแสยะยิ้มที่มุมปาก "เมื่อคืนเธอยังครางเรียกชื่อของฉันอยู่เลย  แล้วตอนนี้มาทำเป็นจำไม่ได้ มันน่าขำสิ้นดี"

"เธอคงรู้อยู่แล้วสินะว่าฉันคือ หวังหย่งเจี๋ย นายพลแห่งกองพลที่ 3 "

ทันทีที่ได้ยินชื่อนั้น ร่างกายของเธอก็แข็งทื่อราวกับถูกสาป ชื่อนี้...ใบหน้านี้...ไม่ผิดแน่ นี่มันนายพลหวัง ตัวร้ายในนิยายที่เธออ่านก่อนจะตายนี่นา แล้วทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะเนี่ย?

ยิ่งคิดก็ยิ่งช็อก เธอจำได้ว่าในนิยายเรื่องนี้ ตัวเองน่าจะเป็นแค่ตัวประกอบหญิงสาวที่บังเอิญไปมีความสัมพันธ์กับนายพลหวัง แล้วก็เกิดตั้งท้อง นายพลหวังเลยต้องจำใจแต่งงานกับเธอ ทั้งที่เขามีหญิงสาวในดวงใจอย่างหลี่เหมยฮัวที่เป็นนางเอกของเรื่องอยู่แล้ว  หญิงสาวผู้เพียบพร้อมทั้งรูปโฉมและชาติตระกูล แถมยังมีจิตใจงดงามราวกับนางฟ้า

นายพลหวังรักหลี่เหมยฮัวตั้งแต่ตอนที่เธอยังเป็นเด็ก แต่พอเขาโตขึ้นเขากำลังจะสารภาพรัก หลี่เหมยฮัวกลับไปตกหลุมรักพระเอกของเรื่อง ซุนเจ๋อ พันตรีหนุ่มไฟแรงผู้มีนิสัยอบอุ่น แสนดี ตรงกันข้ามกับนายพลหวังที่แม้จะหน้าตาดีเช่นกันแต่ติดที่เขาก็มีนิสัยแข็งกร้าวและเย็นชา

หลังจากที่เสียคนรักไป นายพลหวังก็ทำตัวเสเพล มีความสัมพันธ์กับหญิงสาวทั่วทั้งเมืองหลวง ด้วยความที่เขาเป็นคุณชายใหญ่ตระกูลหวัง ที่ร่ำรวยมหาศาลทำให้เขามีแต่ผู้หญิงเข้ามาไม่ขาดสาย จนกระทั่งมาเจอกับหลิวซินเยว่ในงานเลี้ยงในร้านอาหารแห่งหนึ่ง คืนนั้นนายพลหวังถูกวางยาปลุกกำหนัดโดยศัตรูของเขา เพื่อให้เขามีอะไรกับหญิงสาวที่นายพลเซียวศัตรูของเขาจัดหามาให้  เพื่อทำการแบล็กเมล์ให้เขาออกจากราชการ แต่เขารู้ทันแผนการร้ายเขาเลยหนีผู้หญิงคนนั้นออกจากห้องมา และมาชนเข้ากับหลิวซินเยว่ที่กำลังมึนเมา เขาเลยจับเจ้าของร่างนี้มาจนทั้งคู่มีความสัมพันธ์กันโดยไม่ได้ตั้งใจ

เมื่อหลิวซินเยว่ตั้งท้อง นายพลหวังก็จำใจต้องแต่งงานกับเธอเพื่อรับผิดชอบ แต่เขาก็ไม่ได้รักเธอเลยแม้แต่น้อย เขายังคงเฝ้าคิดถึงหลี่เหมยฮัวอยู่ตลอดเวลา ส่วนหลิวซินเยว่ก็รู้ตัวดีว่าเป็นได้แค่ตัวแทน จึงได้แต่เก็บความเจ็บปวดไว้ในใจ

สุดท้ายหลิวซินเยว่ก็ตายอนาถ เพราะโดนศัตรูของท่านนายพลหวังวางยาเร่งคลอด จนทำให้เธอตกเลือดตายทั้งแม่และลูก ส่วนนายพลหวังก็ถูกศัตรูฆ่าตายในเวลาต่อมา

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย เธอไม่ได้อยากเป็นตัวประกอบที่ต้องมาตายอนาถแบบนั้นนะ

หวังหย่งเจี๋ยหรี่ตามองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า ทำหน้าบึ้งจึงเหมือนคนถ่ายไม่ออก "นี่เธอเป็นอะไรรึเปล่า? " เขาถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่แฝงไปด้วยความสงสัย

"ปะ...เปล่าค่ะ ฉันแค่ปวดท้องเท่านั้น" เธอตอบตะกุกตะกัก พยายามตั้งสติ

นายพลหนุ่มยังคงจ้องมองเธอด้วยแววตาอ่านยาก ใบหน้าคมคายไร้ซึ่งรอยยิ้ม บุคลิกของเขาช่างแตกต่างจากพระเอกในนิยายลิบลับ พระเอกจะแสนดี และอบอุ่น ส่วนนายพลหวังนั้น เย็นชา ดุดัน สมกับเป็นตัวร้ายในนิยายจริงๆ

เอาล่ะ...ในเมื่อเธอมาอยู่ที่นี่แล้ว ก็คงต้องหาทางเอาตัวรอดให้ได้ เธอจะไม่ยอมตายอนาถแบบในนิยายเด็ดขาด