บทที่ 1 สายลับสาว

ปี 2024 เมืองเซี่ยงไฮ้

สายฝนเดือนมิถุนายนยังคงโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย เสียงกระทบของเม็ดฝนบนหลังคาสังกะสีดังระรัวราวกับเสียงกลองรบ บรรยากาศในตรอกแคบแห่งหนึ่งของเซี่ยงไฮ้ช่างอึมครึมและเหนียวหนะ รถราที่วิ่งผ่านไปมาสาดน้ำขุ่น ๆ ขึ้นมาบนทางเท้า ใต้แสงไฟนีออนสลัว ๆ ของบาร์แห่งหนึ่ง หญิงสาวในชุดเดรสสีแดงเพลิงกำลังยืนกลาง ใบหน้าของเธอสวยคมภายใต้เครื่องสำอางจัดจ้าน ดวงตาคู่คมกริบนั้นฉายแววเฉียบแหลม 

หลิวซินเยว่คือสายลับสายฝีมือดีของกรมตำรวจ เธอเชี่ยวชาญทั้งการต่อสู้ การปลอมตัว และการสืบสวน ภายใต้ใบหน้าอันงดงามนั้นซ่อนความสามารถในการสังเกตและวิเคราะห์ที่เฉียบแหลม เธอสามารถอ่านความคิดของคนผ่านแววตาและกิริยาท่าทาง 

ชีวิตของหญิงสาวไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ เธอเป็นเด็กกำพร้าที่ต้องเผชิญกับความโหดร้ายของโลกตั้งแต่ยังเยาว์วัย พ่อแม่ของเธอถูกคนเมายาบ้าฆ่าตาย ทำให้เธอต้องระหกระเหินเข้าไปอยู่ในบ้านเด็กกำพร้าตั้งแต่อายุเพียง 5 ขวบ

แม้จะต้องเผชิญกับความยากลำบาก แต่หลิวซินเยว่ก็ไม่เคยยอมแพ้ต่อโชคชะตา เธอฝึกฝนตัวเองอย่างหนักทั้งบุ๋นและบู๊ จนกลายเป็นสายลับฝีมือดีที่สุดคนหนึ่งของกรมตำรวจ

ในยามว่างจากภารกิจเสี่ยงตาย หลิวซินเยว่มักจะใช้เวลาอยู่กับงานอดิเรกที่เธอโปรดปราน นั่นคือการอ่านนิยาย เธอหลงใหลไปกับโลกแห่งจินตนาการอันกว้างใหญ่ ที่ซึ่งความฝันและความหวังยังคงมีอยู่จริง

บางที... การได้หลีกหนีไปอยู่ในโลกของนิยาย อาจเป็นวิธีเดียวที่ทำให้เธอลืมความโหดร้ายของโลกใบนี้ได้

ภารกิจในค่ำคืนนี้ของเธอคือการแทรกซึมเข้าไปในแก๊ง "มังกรดำ" แก๊งค้ายาเสพติดรายใหญ่ที่แฝงตัวอยู่ในบาร์แห่งนี้ หลิวซินเยว่ต้องสืบหาเบื้องหลังของหัวหน้าแก๊ง รวบรวมหลักฐาน และส่งสัญญาณให้กับทีมตำรวจเพื่อเข้าจับกุม ตอนนี้เธอไว้วางเครื่องดักฟังไว้ในห้องที่ไอ้เฉินจินหลงใช้งานอยู่เป็นประจำ

"เยว่เยว่ เธอแน่ใจเหรอว่าจะเข้าไปสืบข้อมูลเฉินจินหลง พ่อค้ายาเสพติดรายใหญ่" เสียงทุ้มต่ำของหลี่เจี้ยนดังขึ้นข้างๆ เขาเป็นตำรวจหนุ่มไฟแรง รูปหล่อ และมีฝีมือไม่เป็นรองใคร ที่ร่วมปฏิบัติภารกิจเสี่ยงตายในครั้งนี้ด้วย

หลิวซินเยว่หันมายิ้มบางๆ ให้หลี่เจี้ยน "ไม่เป็นไรหรอกน่า พี่เจี้ยนก็รู้ฝีมือของฉันดี ฉันสามารถเอาตัวรอดได้ค่ะ เดี๋ยวเสร็จจากงานนี้แล้วฉันจะไม่รับงานเสี่ยงๆ อีกจะนอนอ่านนิยายชิวชิวอยู่ที่บ้าน  ดีไหมคะ"

"แต่ว่า..." หลี่เจี้ยนยังคงเป็นห่วง

หลิวซินเยว่จับมือหลี่เจี้ยนเบาๆ "ไม่มีแต่ พี่ก็รู้ว่าภารกิจครั้งนี้สำคัญแค่ไหน เราต้องจับไอ้ตัวการใหญ่พ่อค้ายาเสพติดให้ได้" น้ำเสียงของเธอหนักแน่นขึ้น "ฉันไม่อยากให้มีใครต้องตกเป็นเหยื่อของมันอีก เพราะยาเสพติดพวกนี้..ถึงทำให้ฉันต้องกลายมาเป็นเด็กกำพร้า"

หลี่เจี้ยนมองลึกเข้าไปในดวงตาของหลิวซินเยว่ เขาเห็นความเจ็บปวด ความแค้น และความมุ่งมั่นอันแรงกล้า ชายหนุ่มถอนหายใจ "ก็ได้ แต่น้องต้องระวังตัวด้วยนะ มีอะไรให้ส่งสัญญาณทันที พี่จะเข้าไปช่วย"

หลิวซินเยว่พยักหน้ารับ "ค่ะ " เธอส่งยิ้มให้หลี่เจี้ยนเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะผละมือจากคนรักแล้วเดินเข้าไปในบาร์ เมื่อหญิงสาวเดินหายเข้าไปในบาร์ใบหน้าที่เคยอบอุ่นของชายหนุ่มแปลเปลี่ยนเป็นเย็นชา ชายหนุ่มกดโทรศัพท์มือถือโทรไปหาคนๆ หนึ่ง

"นี่หลี่เจี้ยน แกโทรมาทำไมวะ เดี๋ยวก็ถูกพวกตำรวจจับได้หรอก? " เสียงเข้มๆ ของเฉินจินหลงดังขึ้นจากปลายสาย

"นายครับ นังหลิวซินเยว่มันเข้ามาในบาร์แล้วมันปลอมตัวมาเพื่อสืบหาข้อมูลว่าใครอยู่เบื้องหลังขบวนการค้ายาเสพติดครับนาย" หลี่เจี้ยนรีบรายงาน

"หึ ในที่สุดมันก็โผล่หัวมาจนได้" เฉินจินหลงหัวเราะในลำคอ "คราวนี้แหละ กูจะจัดการมันให้สิ้นซาก"

"แต่คราวนี้มันไม่เหมือนทุกครั้งนะนาย" หลี่เจี้ยนพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรน "ผมรู้สึกสังหรณ์ใจยังไงชอบกล"

"เอาน่า ไม่ต้องกลัวไปหรอกน่า แค่ยัยตำรวจกระจอกคนเดียว แก๊งของพวกเรารับมือได้สบายมาก"

"ครับนาย" หลี่เจี้ยนตอบรับ

แต่ในใจเขากลับเต็มไปด้วยความกังวล ครั้งนี้หลิวซินเยว่ดูเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน... หรือว่าเธอจะมีแผนอะไรซ่อนอยู่?

ทันใดนั้น เสียง "ซ่า..." เบาๆ ก็แว่วเข้ามาในโสตประสาทอันเฉียบคมของหลี่เจี้ยน ราวกับเสียงของเครื่องดักฟัง เขาเงียบนิ่งไปในทันที

"มีอะไรเหรอ?" หัวหน้าแก๊งเอ่ยถามอย่างสงสัย

หลี่เจี้ยนส่ายหน้า "เปล่าครับ ผมแค่รู้สึกเหมือนได้ยินเสียงอะไรแปลกๆ เหมือนกับบริเวณที่เจ้านายอยู่จะติดเครื่องดักฟังไว้"

"แย่แล้ว...เจ้านายครับนังหลิวซินเยว่น่าจะติดเครื่องดักฟังไว้"

….

ทางด้านหลิวซินเยว่เมื่อเธอเดินเข้ามาในบาร์ เสียงเพลงดังกระหึ่มแทรกผ่านม่านควันบุหรี่หนา หลิวซินเยว่ในชุดเดรสแดงเพลิงสะดุดตา นั่งจิบไวน์แดงอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์ ดวงตาคมกริบกวาดมองรอบๆ อย่างระแวดระวัง เป้าหมายของเธอในค่ำคืนนี้คือ เฉินจินหลง เจ้าพ่อค้ายาเสพติดข้ามชาติที่ทางการต้องการตัวมานาน

"ขอเบียร์เย็นๆ สักแก้ว" เสียงทุ้มดังขึ้นข้างๆ หลิวซินเยว่หันไปมอง ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีดำ ใบหน้าคมคาย ดวงตาเป็นประกาย หลิวซินเยว่แอบประเมินเขาในใจ ดูท่าทางแล้วน่าจะเป็นพวกขี้ยาหรือลูกน้องเฉินจินหลง

"ค่ะ" หลิวซินเยว่ส่งยิ้มหวานให้บาร์เทนเดอร์ สายตายังคงจับจ้องไปที่ชายหนุ่มคนนั้น เขาสั่งเบียร์เสร็จก็เดินเลี่ยงไปมุมมืดของบาร์ หลิวซินเยว่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู สัญญาณที่เธอดักฟังจากมือถือของเฉินจินหลงยังเงียบอยู่

ทันใดนั้นโทรศัพท์ในมือเธอก็ดังขึ้น เป็นสัญญาณเตือนว่าเฉินจินหลงรับโทรศัพท์กำลังติดต่อใครบางคน หลิวซินเยว่รีบกดรับสาย แสร้งทำเป็นคุยโทรศัพท์ สายตาเหลือบมองไปที่ชายหนุ่ม เขาทำท่าทีสนใจฟังเธอคุยโทรศัพท์

".... ได้สิ ฉันอยู่ที่บาร์... ใช่ๆ เดี๋ยวฉันรอ..." หลิวซินเยว่พูดเสียงดัง แอบกดปุ่มบันทึกเสียงสนทนาไปด้วย ปลายสายคือเสียงของเฉินจินหลง กำลังคุยกับชายคนหนึ่ง แล้วเธอก็ต้องตกตะลึงเมื่อคนที่อยู่ปลายสายคือชายคนรักของเธอ

หญิงสาวกำโทรศัพท์แน่น ร่างกายสั่นเทิ้มด้วยความโกรธ น้ำตาเอ่อคลอเบ้า เธอไม่เคยคิดเลยว่าหลี่เจี้ยน คนที่เธอรักและไว้ใจที่สุด จะทรยศเธอได้ลงคอ

หลังจากแอบฟังเสร็จเธอก็รีบวางสายทันที ความรู้สึกสับสน เสียใจ และโกรธแค้น ประดังประเดเข้ามาในหัว เธอต้องหนีออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดตอนนี้หลี่เจี้ยนมันรู้ตัวแล้วว่าเธอติดเครื่องดักฟังเอาไว้

เสียงฝนเริ่มตกหนัก หลิวซินเยว่รีบวิ่งฝ่าสายฝนออกจากบาร์ เฉินจินหลงเมื่อรู้ตัวว่าถูกดักฟังโทรศัพท์เขา รีบสั่งให้คนตามล่าเธอพร้อมกับลูกน้อง เสียงปืนดังขึ้น ท่ามกลางความมืดและสายฝน หลิวซินเยว่ต้องเอาชีวิตรอดจากการไล่ล่าของเหล่าคนร้าย

"หยุดนะ หลิวซินเยว่" เสียงตวาดของหลี่เจี้ยนดังก้องกังวาน พร้อมกับร่างสูงใหญ่ที่พุ่งเข้ามาประชิดตัว ในมือของเขาถือปืนพกเล็งมาที่เธอ ดวงตาที่เคยอบอุ่น บัดนี้เต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม "แกมันแสบมากนะที่ดักฟังโทรศัพท์ของฉัน แกชักจะรู้มากเกินไปแล้ว "

หลิวซินเยว่เบิกตากว้างด้วยความตกใจ เธอไม่อยากจะเชื่อ ว่าชายคนรักจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ น้ำตาแห่งความเสียใจ ผิดหวัง และเจ็บแค้น เอ่อล้นขึ้นมาในดวงตา ปะปนกับสายฝนที่สาดซัดใบหน้า

"ทำไม...พี่เจี้ยน...ทำไม" เธอเอ่ยถามเสียงสั่นเครือ

"หุบปากซะ" หลี่เจี้ยนคำราม "แกมันโง่เอง ที่ไว้ใจฉันมากเกินไป"

ปัง เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหว ปลอกกระสุนร้อน ๆ กระเด็นออกจากลำกล้อง

หลิวซินเยว่ทรุดลงกับพื้น แรงกายที่มีเริ่มโรยรา บาดแผลจากคมกระสุนที่ไหล่ซ้ายส่งผลให้เลือดไหลออกมามาก แต่บาดแผลทางกายนั้นเทียบไม่ได้เลยกับความเจ็บปวดในใจ ความรู้สึกผิดหวัง เสียใจ และโดดเดี่ยว ประดังประเดเข้ามาจนแทบหยุดหายใจ

"ทำไม...พี่เจี้ยน ทำไมต้องทำแบบนี้" หลิวซินเยว่กัดฟันถาม น้ำตาเธอไหลอาบแก้ม ปะปนไปกับสายฝน

หลี่เจี้ยนแสยะยิ้ม ดวงตาที่เคยอบอุ่น บัดนี้กลับเต็มไปด้วยความเหี้ยมเกรียม "ฮ่าๆๆ ก็เพราะเธอมันโง่ไง หลิวซินเยว่ ฉันไม่เคยรักเธอเลยสักนิด เธอมันก็แค่เครื่องมือ แค่หมากตัวหนึ่งในแผนการของฉันเท่านั้น"

"แผนการอะไร ทำไมพี่ถึงต้องไปช่วยเฉินจินหลงพ่อค้ายาเสพติดนั่นด้วย" หลิวซินเยว่เอ่ยถาม พยายามรวบรวมแรงเฮือกสุดท้าย

"เธอไม่จำเป็นต้องรู้หรอก รู้แค่ว่าเธอต้องตายก็พอ" หลี่เจี้ยนยกปืนขึ้นเล็งไปที่หลิวซินเยว่

ในวินาทีนั้นเอง ภาพเหตุการณ์ต่างๆ ความทรงจำอันแสนหวานที่เคยมีร่วมกัน ไหลเข้ามาในหัวของหลิวซินเยว่ เธอเคยรักหลี่เจี้ยนมากแค่ไหน ไว้ใจเขามากเพียงใด แต่สุดท้ายเขาก็ทรยศเธอ

"พี่เจี้ยน...พี่มันเลว" หลิวซินเยว่ตะโกน เสียงของเธอแหบพร่า แต่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง

หลี่เจี้ยนหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง "ใช่ ฉันมันเลว แล้วเธอจะทำไม" เขากดไกปืน

"ปัง" เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหวท่ามกลางสายฝน ร่างของหลิวซินเยว่ล้มลงนอนแน่นิ่ง ท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำ ความรู้สึกสุดท้ายที่หลิวซินเยว่สัมผัสได้คือความหนาวเหน็บ และความว่างเปล่า