แต่ไม่จำเป็นต้องตื่นตกใจ แค่ให้เสิ่นหรูโจวกินก่อน ถ้านางตายก็ยืนยันได้ว่านางโกหกและกล่าวหาผู้อื่นและเขาชนะโดยไม่ต้องสู้ ได้เป็นหมอเทวดาเหมือนเดิมและเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตศิษย์รักผู้สำเร็จราชการแทนด้วย!ที่สำคัญกว่านั้น หากเสิ่นหรูโจวตายแบบนี้ เขายังสามารถไปขอรับรางวัลที่พระชายารองได้แค่นึกถึงรอยยิ้มของมู่หว่านหรง กระดูกของเขาก็อ่อนระทวยลงและภายในใจมีความกล้าเพิ่มขึ้นไม่น้อย “ได้! ทำตามที่พระชายากล่าว!”เสิ่นหรูโจวฉีกยิ้ม “เช่นนั้นก็มาเริ่มกันเลย”ลู่หวายหนิงเทยาสลายจิตออกมาสองเม็ดมอบให้ทั้งสองคนพร้อมกล่าว: “ยาพิษนี้ต้องแก้พิษภายในธูปหนึ่งดอก ไม่เช่นนั้นยาพิษจะเริ่มออกฤทธิ์และเจ็บปวดจนตายทั้งเป็น”เขาพูดพร้อมส่งสายตาอันแหลมคมดุจใบมีดน้ำแข็งให้กับกงฉางจื้อคน ๆ นี้ต่ำช้าไร้ยางอาย กล้าสวมรอยเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิตเขาและยังกล่าวหาพี่คนสวย ควรให้เขาลิ้มลองความทุกข์สักหน่อยกงฉางจื้อมองยาพิษในมือแล้วใจเต้นเล็กน้อยเสิ่นหรูโจวเห็นท่ากลัวหัวหดของเขาแล้วฉีกยิ้มกว้างราวกับดอกไม้ที่บานสะพรั่งอยู่ริมหน้าผา“กินสิ หมอเทวดากง”กงฉางจื้อถลึงตาใส่นางทันทีและถามกลับ: “ทำไมพระชายาถึงไม่กิน
ชาติก่อนในฐานะที่กงฉางจื้อเป็นหมอประจำของมู่หว่านหรง ชื่อเสียงของเขาโด่งดังมาก แต่ทว่าเขากลับไม่รู้วิชาหมอเลยตอนอยู่ในจวนก็รวมหัวกับมู่หว่านหรงกลั่นแกล้งเฟิงอวิ๋น คอยคิดจะทำร้ายนางตลอด ตอนอยู่นอกจวน เพราะชื่อเสียงโด่งดังมากเกินไปจึงหลีกเลี่ยงที่จะแสดงฝีมือไม่ได้ในบางครั้ง ทำให้รักษาคนไข้อาการไม่หนักจนถึงแก่ความตาย มิหนำซ้ำยังโยนความผิดให้กับคนไข้ด้วย อำมหิตชั่วร้ายที่สุด!คนเช่นนี้กลับมีชีวิตที่ดีมากในชาติก่อน ให้อภัยไม่ได้จริงๆสีหน้าของกงฉางจื้อมืดทมึงราวกับเถ้าถ่าน เขาคาดไม่ถึงเลยว่าเสิ่นหรูโจวจะรู้วิชาหมอจริง!นี่นางหลอกเขาเสียจนมุม! เขาจ้องมองยาพิษในมือเม็ดนั้น นิ้วมือสั่นเทาไม่ยอมกลืนลงไปสักที“ในเมื่อพระชายาถอนพิษได้แล้ว แสดงว่าพระชายารู้วิชาหมอจริง เช่นนั้นก็ถือว่าพระชายาเป็นคนช่วยชีวิตนายน้อยลู่ไว้แล้วกัน ความดีความชอบนี้ ข้าไม่เอาก็ได้” ดูท่าแล้ว เขาวางแผนจะไม่กินเป็นแน่? ฉินอวี่คับแค้นใจที่หมอเถื่อนคนนี้ฝังเข็มให้กับนายน้อยของเขามั่วซั่วมาก เมื่อเห็นว่ากงฉางจื้อไม่ยอมกินยาเข้าไป เขาพลันเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจทันทีว่า “เจ้าทำเช่นนี้ขี้โกงกันชัดๆ แม้แต่พระชายายังก
“ใบสั่งยาที่หมอเถื่อนจ่ายให้ สามารถฆ่าคนได้ไม่ใช่หรือ เหตุใดพระชายารองถึงไม่เป็นอะไร มิหนำซ้ำอาการป่วยยังดีขึ้นด้วย ช่างน่าประหลาดใจจริง ๆ ”สีหน้าของเซียวเฉินเหยี่ยนยิ่งดูไม่สบอารมณ์ แววตาดุดันอาการป่วยของหว่านหรงนั้นร้ายแรง ทว่ากงฉางจื้อที่แม้แต่พิษธรรมดา ๆ ก็ถอนไม่เป็นจะรักษาให้หายได้หรือหรือว่าหว่านหรงไม่ได้ป่วยแต่แรก นางเพียงแค่ร่วมมือกับกงฉางจื้อ เพื่อแสดงละครให้เขาดูเท่านั้นกงฉางจื้อเจ็บปวดจนน้ำตาน้ำเหงื่อไหลรวมกัน แต่ก็ไม่วายที่จะพูดแก้ตัวให้กับมู่หว่านหรงว่า“ไม่ ท่านอ๋อง ท่านอย่าฟังคำพูดเหลวไหลของพระชายา ยาเม็ดนี้ไม่เหมือนกัน ดังนั้นข้าจึงถอนไม่เป็น!”“พระชายารองไม่ได้หลอกลวงท่าน ท่านอย่าคล้อยตามพระชายา! พระชายาเป็นคนชั่ว!”“ท่านอย่าลืมว่านางใช้วิธีชั่วร้ายบังคับให้ท่านสู่ขอนาง! พระชายารองเป็นผู้ช่วยชีวิตของท่าน นางจริงใจต่อท่านมากจะหลอกท่านได้อย่างไร”คำพูดนี้กระทบหัวใจของเซียวเฉินเหยี่ยน คิ้วที่ขมวดย่นของเขาคลายออกเล็กน้อยจริงด้วย หว่านหรงเสียสละชีวิตเพื่อช่วยเขา แล้วจะหลอกเขาได้อย่างไร…กงฉางจื้อเจ็บปวดราวกับตับไตไส้พุงถูกตัดเป็นท่อน ๆ เสียงที่พูดอ่อนแรงลงไม่
เขาจะให้เสิ่นหรูโจวชดใช้ในสิ่งที่ทำ ด้วยความสัมพันธ์ของเขากับพระชายารอง พระชายารองไม่มีทางวางมือและต้องแก้แค้นให้เขาแน่!เสิ่นหรูโจวอ่านปากที่ขยับของเขาออกและขมวดคิ้วทันทีหมายความว่าอย่างไร เขายังมีแผนสำรอง?ทันใดนั้น ร่างกายของกงฉางจื้อพลันชักและลมหายใจก็หยุดทันทีเซียวเฉินเหยี่ยนมองกงฉางจื้อที่ตายตาไม่หลับแวบหนึ่ง จากนั้นถึงขยับสายตามองไปที่เสิ่นหรูโจวฝีมือโหดเหี้ยมจริง ๆ คิดไม่ถึงเลยว่าทำคนตายจริง ๆแม้ว่าเมื่อก่อนเสิ่นหรูโจวเป็นคนเด็ดเดี่ยวแต่ไม่ถึงขั้นทำให้จนตรอก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลาอยู่ต่อหน้าเขา นางไม่เคยประพฤติตนเป็นคนแข็งแกร่งเช่นนี้ ราวกับว่านางในตอนนี้เปลี่ยนไปเป็นอีกคนแล้วเขาหรี่ตาที่เรียวยาวลง นัยน์ตาที่ดำดิ่งลุ่มลึกจ้องไปที่ใบหน้าอันงดงามของเสิ่นหรูโจวเหตุใด เขาถึงรู้สึกว่าคนที่อยู่ภายใต้ผิวหน้านี้ไม่ใช่คนเดียวกันกับเมื่อก่อน……กงฉางจื้อตายแล้ว ใบหน้าของลู่หวายหนิงกับฉินอวี่ไม่มีความเปลี่ยนแปลงใด ๆ ราวกับไม่มีความเห็นใจแม้แต่เสี้ยวเดียวคนเราทำอะไร สวรรค์ล้วนจับตามองอยู่ ทำความชั่วมากย่อมพิฆาตตนเอง!และการแก้แค้นอย่างฉับไวของเสิ่นหรูโจวก็ชวนให้รู้สึกน่าชื่
แม้ว่า แต่ว่า พระชายาอ๋องอู่เฉิงผู้นี้ มีบุคลิกของแม่ทัพจริง ๆ !ต้องเข้าใจว่า นี่เป็นความผิดที่ไม่ให้การเคารพ อย่าว่าแต่อ๋องอู่เฉิงผู้มีสถานะสูงส่งเช่นนี้ ต่อให้เป็นชาวบ้านธรรมดาทั่วไป ก็มีส่วนน้อยมากที่สตรีจะกล้าตบหน้าสามี!แต่ว่า อ๋องอู่เฉิงเข้าใจพระชายาผิด ทั้งด่าทั้งตี ถูกตบไปสองฉาด ก็สมน้ำหน้า!มือขวาของฉินอวี่แอบวางบนฝักกระบี่ที่บริเวณเอว ถ้าหากอ๋องอู่เฉิงกล้าทำอะไรไม่ดีต่อพระชายา เขาจะชักดาบทันทีอย่างไรก็เป็นผู้มีพระคุณของนายน้อยเห็นได้ชัดว่าเซียวเฉินเหยี่ยนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ บนใบหน้าของเสิ่นหรูโจวกลับมีรอยยิ้มที่ราวกับดอกไม้ผลิบาน น้ำเสียงแฝงไปด้วยความไม่ให้เกียรติ“ท่านอ๋องอย่าร้อนใจ เงื่อนไขข้อแรกของข้าก็คือ จะตีจนท่านอ๋องลงจากเตียงไม่ได้ การตบหน้าสองฉาดเป็นเพียงแค่การเรียกน้ำย่อย นี่ยังไม่เพียงพอหรอก”สีหน้าของเซียวเฉินเหยี่ยนแข็งทื่อไปทันที คิดไม่ถึงว่าเสิ่นหรูโจวยังอยากจะตีจนเขาลงจากเตียงไม่ได้? จิตใจอำมหิตเสียจริง!เพลิงโกรธใกล้จะระเบิดขึ้นสู่ท้องฟ้า แต่กลับไม่สามารถระบายออกมาได้ ทำได้แค่เพียงกล้ำกลืนฝืนทนเขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ทีหนึ่งด้วยสีหน้าอึมครึม หลังจาก
“สตรีคนอื่นต่างก็อ่อนโยนราวกับน้ำ เคารพนอบน้อมต่อสามี แต่เจ้าล่ะ? ในฐานะที่เป็นภรรยา ไม่เพียงไม่ช่วยเหลือสามีรักษาหน้า ยังทำให้ข้าต้องอับอายขายขี้หน้า เป็นสตรีที่ไร้ซึ่งเหตุผล!”เขาผู้เป็นท่านอ๋องผู้สง่าผ่าเผยถูกตบหน้าสองฉาดต่อหน้าทุกคน เรียกได้ว่าเป็นความอัปยศอดสูอย่างยิ่ง!เสิ่นหรูโจวถูกเขาตะคอกใส่จนเจ็บแก้วหู นางพลางนวดหู พลางจ้องเซียวเฉินเหยี่ยนนางหัวเราะพรวดเบา ๆ เอ่ยพร้อมรอยยิ้มที่เสแสร้ง “ถ้าหากท่านอยากได้สตรีที่อ่อนโยน ไปหามู่หว่านหรงได้ ข้าไม่มีทางทำตัวเช่นนั้นอย่างเด็ดขาด”“เฮอะ ข้าก็คิดว่าเจ้าทำเช่นนั้นไม่ได้เช่นกัน” ใบหน้าหล่อเหลาของเซียวเฉินเหยี่ยนตึงเครียด เหลือบตามองฉินอวี่แวบหนึ่ง ฉินอวี่หน้านิ่ง ราวกับตัดขาดจากทางโลกไม่อยากขายขี้หน้าต่อหน้าคนนอก เซียวเฉินเหยี่ยนกำลังจะก้าวขาเดินจากไป เสิ่นหรูโจวเรียกเขาเอาไว้ “ท่านห้ามลืมว่า ยังติดค้างคำสัญญากับข้าอยู่สามข้อ”เซียวเฉินเหยี่ยนชะงักฝีเท้าลง หันหน้ากลับมามอง เผยให้เห็นใบหน้าด้านข้างที่สมบูรณ์แบบ “จะเสนอเงื่อนไขย่อมได้ มาหารือกันในห้องของข้า”พูดจบ เขาก็เดินออกจากคุกเสิ่นหรูโจวลงมือหนักจริง แก้มทั้งสองข้างของเขา
จากนั้นมู่หว่านหรงจึงฉวยโอกาสราดน้ำมันลงไปบนกองไฟ เช่นเดียวกันกับตอนนี้ ที่ร้องไห้อย่างเสแสร้ง ตัดสินโทษนาง ถึงเวลา เซียวเฉินเหยี่ยนจะต้องโยนนางออกไปแน่ ถึงเวลานั้น นางจะต้องตายแน่นอนเสิ่นหรูโจวหัวเราะเยาะหยัน “เฮอะ”เพื่อจัดการนาง ถึงขนาดไม่สนใจชีวิตของคนอื่น! มู่หว่านหรงเสียสติไปแล้วจริง ๆ!แต่มู่หว่านหรงคิดถึงไม่แน่นอนว่า ตอนที่นางทำการรักษาให้แก่ลู่หวายหนิง ยาที่ให้เขากินนั้นสามารถถอนได้ร้อยพิษ ไม่ว่าเขาจะใช้วิธีการอะไร ยาพิษหรือว่าเข็มพิษ ก็ไม่สามารถเป็นภัยต่อชีวิตของลู่หวายหนิงได้น่าเสียดายที่ตอนนี้ลู่หวายหนิงไม่อยู่ ไม่อย่างนั้นอยากจะเห็นเสียจริงว่าตอนที่มู่หว่านหรงเห็นว่าลู่หวายหนิงยังมีชีวิตอยู่ จะมีสีหน้าอย่างไร...“การแสดงนี้จบมาจากที่ใดกัน?”เสิ่นหรูโจวเดินออกมาจากคุกอย่างช้า ๆ ฉินอวี่เดินตามด้านหลังของนางด้านนอกห้องขัง มู่หว่านหรงร้องไห้อย่างจริงจัง หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาซับน้ำตาเบา ๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยความโศกเศร้าเสิ่นหรูโจวเห็นท่าทางนี้ของนาง เกือบจะหัวเราะออกมา ศิลปะการแสดงใหญ่โตเช่นนี้ อยู่ที่จวนอ๋องแห่งนี้ได้แสดงความสามารถอย่างเต็มที่เสียจริงแต่ว่าร้องไห้ตอน
บนใบหน้าของมู่หว่านหรงเต็มไปด้วยความจริงใจ ภายในใจกลับกำลังยิ้มเยาะแน่นอนว่าคำพูดพวกนี้แค่พูดไปอย่างนั้น ท่านอ๋องเอ็นดูนางมาตลอด รังเกียจเสิ่นหรูโจว ไม่มีทางให้นางรับผิดชอบจริง ๆเสิ่นหรูโจวจ้องมองมู่หว่านหรงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความน่าขัน สีหน้าเรียบเฉย ราวกับมองเรื่องทั้งหมดได้อย่างทะลุปรุโปร่งตั้งแต่แรกมู่หว่านหรงเหยียบนางก่อน แล้วค่อยเป็นฝ่ายออกมายอมรับ ก็คืออยากจะแสดงความรู้ความและมีน้ำใจไม้ตายนี้ ชาติที่แล้วมู่หว่านหรงมักจะใช้อยู่บ่อย ๆ พูดได้ว่าทดลองหลายครั้งแล้วอย่างไรก็ไม่พลาด ได้รับความเมตตาจากเซียวเฉินเหยี่ยนไม่น้อย ทำให้นางถูกเพ่งเล็งไม่น้อยแต่ว่า ท่าไม้ตายในวันนี้ เกรงว่าจำให้มู่หว่านหรงผิดหวังแล้วเป็นเช่นนั้นจริง ๆ ดวงตาดำขลับของเซียวเฉินเหยี่ยนมืดครึ้มลงทันที กล่าวด้วยน้ำเสียงหมดความอดทน “หว่านหรง ข้าไม่สนใจว่าเจ้าจะได้ข่าวมาได้อย่างไร เรื่องก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้า อย่าได้สอด กลับไปพักผ่อนเถิด”หว่านหรงกำลังทำอะไรกันแน่ ทันทีที่มาก็ตำหนิเสิ่นหรูโจวด้วยเรื่องที่ปั้นแต่งขึ้น ทั้งยังยอมรับผิดแทนเสิ่นหรูโจว ยอมรับผิดอะไร?เสิ่นหรูโจวยิ้มเยาะ ขอบริมฝีปากมีรอ