Chapter 23

โรงพยาบาล เลิศวสิน กรุงเทพฯอินเตอร์

 แพทย์หญิงนิภาสูดลมหายใจ เมื่อมายืนห้องทำงานของนายแพทย์สุชาติ หญิงสาวยกมือขึ้นเคาะก่อนจะเปิดเข้าไป โดยไม่รอให้อีกฝ่ายเอ่ยปากอนุญาตนายแพทย์สุชาติเงยหน้าแล้วขยับแว่น หญิงสาวมองชายหนุ่มที่นั่งตรงหน้าด้วยความเกลียดชัง แต่ในใจก็แอบสำรวจอีกฝ่ายชายหนุ่มวัยสี่สิบกว่า ผมมีสีขาวตรงปลายๆเส้นผมที่มองเห็นแซมอยู่กับผมขาว ส่งให้ชายหนุ่มดูเป็นหนุ่มใหญ่ ใบหน้าตี๋ๆ ผิวขาวอย่างผิวของคนภาคเหนือ ทำให้อีกฝ่ายก็ดูไม่ใช่เป็นคนขี้เหร่มากในสายตาเธอ แต่คำพูดและท่าทางกวนประสาทต่างหากที่ทำให้เธอเกลียด 

 “คุณควรรอให้ผมอนุญาตก่อน ค่อยเปิดประตูเข้ามา” นายแพทย์สุชาติเอ่ยตำหนิซึ่งๆหน้า

 “ฉันจะมาเอาแฟ้มประวัติแม่ แล้วอยากมาเตือนให้คุณอยู่ห่างๆ จากเรื่องนี้”

 “เสียใจ ผมเป็นแพทย์ผมตรวจไปตามอาการ แล้วที่วินท์เค้าตรวจไม่เจอ อาจเป็นเพราะคุณแม่ของคุณรักลูกสาวมากจนหลงผิดอย่างที่ท่านสารภาพกับผม สามปีนะคุณอย่าทรมานคนแก่เลย อาการของแม่คุณก็เหมือนคนแก่ทั่วๆ ไป ความดันสูงต้องควบคุมน้ำตาล   ไขมันอุดดันในเส้นเลือด” นายแพทย์สุชาติอ่านแฟ้มประวัติ แล้ววางบนโต๊ะ 

 แพทย์หญิงนิภามองแฟ้มประวัติเขม็ง “อย่ายุ่งกับเรื่องนี้ ถ้าคุณไม่อยากเดือดร้อน” หญิงสาวชี้ที่ใบหน้าของชายหนุ่มรุ่นพี่ อย่างก้าวร้าว

 “เสียใจ ผมทำตามหน้าที่” 

 “ตกลงว่าจะ เสื...ก เออจะยุ่งว่างั้น” หญิงสาวเกือบจะหลุดคำหยาบออกมา ถ้าไม่เห็นแววตาที่ดุดัน ส่งมาห้ามปรามเอาไว้ก่อน

 “หน้าตาก็จัดว่าไม่แย่ ทำไมปากเน่ายิ่งกว่าคลองประปา” 

 “กรี๊ดดด นี่ใครให้คุณมาวิพากษ์วิจารณ์ฉัน  บอกว่าเอาแฟ้มประวัติแม่ฉันมา”

 “เสียใจ ผมไม่ให้  แล้ววันมะรืนมีนัดกับอนวินท์ก็คิดว่าจะเปิดหูเปิดตาให้วินท์เค้าเสียหน่อย ทีนี้เค้าคงจะเสียใจ และผิดหวังในตัวคุณมากๆที่เพื่อนที่เค้าคบมานานหลายปีหลอกให้เขาเป็นไอ้โง่รักษาแม่ที่พิการและเป็นอัลไซเมอร์  ทั้งๆ ที่ไม่ได้เป็นมาหลายปี คุณว่าอนวินท์เค้าจะผิดหวังในตัวคุณมากแค่ไหนล่ะ หมอนิ” นายแพทย์สุชาติเดินออกมาจากโต๊ะทำงาน แล้วเดินมาหยุดตรงหน้าหญิงสาว จ้องมองอีกฝ่ายด้วยแววตายั่วยวนกวนประสาท 

 “ไอ้บ้า ฉันเตือนแล้วนะว่าอย่ายุ่งเรื่องนี้”

 “เสียใจ ผมคงต้องยุ่ง มันเป็นหน้าที่การจรรยาบรรณของแพทย์”

 “ฉันจะทำให้คุณไม่ลืมชื่อฉันจนวันตาย...” แพทย์หญิงนิภากัดฟันพูด ตาจ้องมองอีกฝ่ายอย่างเกลียดชัง

 “โอเค  ผมก็จะไม่ลืมคุณหมอปากแดง จนวันตายเหมือนกัน คุณนี่ฉีกระบบคุณหมอเมืองไทยซะหมด”

 “ไอ้บ้า...”

 “พูดไม่เพราะอีกแล้ว....มานี่”  นายแพทย์สุชาติดึง และลากร่างของหญิงสาวไปในห้องน้ำ หญิงสาวพยายามขืนตัว แต่ไม่อาจต้านแรงดึงของชายหนุ่ม  

 “ไอ้บ้า จะทำอะไร” แพทย์หญิงนิภาพยายามดิ้นรน แต่ถูกชายหนุ่มลากแล้วใช้ ท้าล็อคไว้ ทำให้ไม่อาจดิ้นหนีไปไหนได้ 

 นายแพทย์สุชาติเปิดก๊อกน้ำ แล้วกดสบู่ ในขณะที่แพทย์หญิงนิภา กำลังคิดอย่างว้าวุ่น ว่าอีกฝ่ายจะทำอะไร แต่ระหว่างที่กำลังคิดอย่างมีกังวล อีกฝ่ายก็เอาสบู่เหลวผสมน้ำ ถูเข้ามาที่ริมฝีปากอย่างแรง

 “ปากเน่า ปากเสีย ต้องล้างด้วยสบู่ เผื่อจะสะอาดขึ้นบ้าง”

 แพทย์หญิงนิภาร้องกรี๊ดพร้อมกับกระทืบเท้า จนกระทืบที่เท้าของอีกฝ่ายเกิดการชุลมุนที่อ่างน้ำ น้ำที่กวักมาล้างปากทะลักจนเปื้อนทั้งเสื้อกาวน์สีขาวมาจนเสื้อด้านในสีแดงเนื้อบาง ทำให้เสื้อผ้าเปียกจนแนบเนื้อ

 ห้องน้ำในส่วนอ่างล้างหน้าที่มีบริเวณไม่มากนักร่างของชายหนุ่มและหญิงสาวเบียดกันนายแพทย์สุชาติ ตะลึงเมื่อเห็นเสื้อที่เปียกจนแนบเนื้อ ทำให้เห็นร่องอกที่เบียดกันแน่น หญิงสาวแต่งตัวเซ็กซี่แม้จะปกปิดอยู่ข้างใน แต่ก็เห็นยามที่เสื้อกาวน์เปิดแง้มก่อความรู้สึกที่ปั่นป่วนให้กับ ชายหนุ่มวัยกลางคนเช่นนายแพทย์สุชาติ

 “ขอโทษ เสื้อคุณเปียก”

 “ไอ้บ้า ขอสักทีเถอะ” แพทย์หญิงนิภาก้มมองเสื้อราคาแพง ที่ตอนนี้เปื้อนน้ำผสมสบู่เหลวอนามัย แล้วรู้สึกโกรธจัด

 แพทย์หญิงนิภาตบที่ใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างแรง ชายหนุ่มแสบที่หน้า แล้วตะลึงกับสิ่งที่หญิงสาวทำนายแพทย์สุชาติคว้าข้อมืออีกฝ่าย ก่อนจะใช้มือยึดที่ไหล่อย่างมั่นคง

 “คุณตบหน้าผม”

 “ใช่ จะทำไมแล้วบอกไว้ก่อนว่าอย่ายุ่งเรื่องฉันกับวินท์ ถ้าไม่อยากเดือดร้อน”

 “ผมจะยุ่ง บอกแล้วไงวันมะรืนผมมีนัดกับวินท์  ผมบอกให้คุณขอโทษผมไง”

 “ฉันไม่ขอโทษ ไม่ขอโทษ” แพทย์หญิงนิภาดิ้นหนี พร้อมกับหันไปกัดที่ข้อมืออีกฝ่ายอย่างโมโห

 นายแพทย์สุชาติ มองไปที่อีกฝ่ายแล้วใจเต้นรัว ชายหนุ่มที่ห่างหายอิสตรีกว่าห้าปี แล้วมายืนเบียดกับร่างของหญิงสาวที่สะโอดสะอง แม้นิสัยจะไม่ดี ก้าวร้าว แต่ความเปรี้ยวของอีกฝ่ายกับเป็นแรงดึงดูดอย่างมหาศาล นายแพทย์วัยกลางคนใจเต้นรัวเมื่อตาจ้องตา กับที่ตาของชายหนุ่มจะจ้องไปที่ร่องอกอวบอิ่ม นายแพทย์สุชาติเลื่อนมือไปประคองใบหน้าแล้วก้มลงไปบดริมฝีปากแนบแน่น แพทย์หญิงนิภาตอนแรกๆก็ดิ้นรน แต่ชายหนุ่มก็ระดมบดเบียดริมฝีปาก ก่อนที่ลิ้นร้ายจะทะลวงเข้ามาในโพรงปากก่อนจะพันลิ้นเธอไปมาอย่างเร่าร้อน ริมฝีปากของชายหนุ่มกัดเน้นจนริมฝีปากสีแดงสดบุบบี้ กลิ่นลิปสติกหวาน ทำให้นายแพทย์สุชาติเพลิน ประกอบกับแรงพิศวาสที่ถูกปลุกทั้งๆที่ตายสนิทไปเกือบห้าปีกว่าทำให้ยิ่งเร่าร้อนเรียกร้อง เสียงครางของแพทย์หญิงนิภา มือของนายแพทย์สุชาติยุกยิกที่หน้าอก ก่อนที่แพทย์หญิงนิภาจะรู้ตัว มือของอีกฝ่ายก็ล้วงเข้ามาวุ่นวายกับหน้าอกของเธอทั้งบีบเคล้น ริมฝีปากของเธอและเค้าบดเบียดกันแน่นไม่รู้ใครจูบใคร แต่เร่าร้อนหนักหน่วง นายแพทย์สุชาติหมดความควบคุมตัวเอง อุ้มอีกฝ่ายขึ้นนั่งอ่างน้ำมือประคองไม่ให้โดนก๊อกน้ำ ให้หญิงสาวเอนนอน แล้วใบหน้าก็คลุกเคล้าที่หน้าอกอวบอิ่ม บราเซียสีแดงตัวสวยหลุดออกจากร่างกาย เพียงชั่วพริบตา ก่อนที่ริมฝีปากของชายหนุ่มทั้งกัดทั้งจูบทั้งดูดดึง  มือของแพทย์หญิงนิภาดึงทึ่งเส้นผมด้วยแรงพิศวาสที่อัดแน่น เสียงครางอย่างพึงพอใจ เมื่อริมฝีปากหนากัดกินดอกบัวบานของเธออย่างหนักหน่วง ทั้งเขาและเธอลืมช่วงเวลาขัดแย้งที่ผ่านไปเมื่อชั่วโมง ตอนนี้มีแต่ความโหยหาเพศรสที่ร้างรามาหลายปี 

 เสียงเคาะประตูดังหลายครั้ง ทำให้ทั้งเขาและเธอหยุดชะงัก ก่อนที่แพทย์หญิงนิภาจะได้สติ รีบผลักชายหนุ่ม แล้วติดกระดุมมือสั่น หญิงสาวกำลังจะเดินออกจากห้องน้ำ แต่ชายหนุ่มฉุดรั้งมือไว้

 “เดี๋ยวก่อน”

 “ปล่อยนะ ไอ้บ้า”

 “แต่ก็แซ่บใช่ไหมล่ะ” นายแพทย์สุชาติเลิกคิ้วอย่างยียวน

 “ไปตายซะ” 

 “ปล่อย...”

 “เช็ดปากเสียก่อน  ก่อนที่คนข้างนอกจะรู้ว่าเราทำอะไรกัน...เดี๋ยวถูกร้องเรียนถึงแพทยสภานะคุณ”นายแพทย์สุชาติกล่าวเตือน แล้วมองหญิงสาวอย่างนึกเอ็นดูเป็นครั้งแรก

 แพทย์หญิงนิภา หยิบทิชชู่ขึ้นมาซับริมฝีปาก แล้วเดินออกไปนอกห้องอย่างรวดเร็ว เมื่อก้าวไปเพียงสามสี่ก้าว แล้วหญิงสาวก็หันไปมองห้องทำงานของนายแพทย์หนุ่มใหญ่ แล้วยิ้มที่มุมปาก มือล้วงไปที่มือถือส่วนตัว กดหาเบอร์เพื่อนกะเทยคนสนิท

 “นังอ้อนเหรอ หายา Liquid RX  ให้หน่อยด่วนที่สุดให้แมสเซนเจอร์มาส่ง ภายในชั่วโมง สองชั่วโมงนี้เลยนะ”

 “เฮ๊ย นังหมอแกจะเอาไปมอมชายที่ไหน  อย่างแกต้องใช้ยาด้วยเหรอวะ”

 “อย่าพูดมาก  ฉันรอที่ห้องทำงานนะแกเข้ามาด้านหลังโรงพยาบาลนะแก มาถึงแล้วโทรมาด้วย”

 “เออ เออ โอนตังค์มาให้ด้วยนะนังหมอ ของมันแพง”

 “โอเค โอนเดี๋ยวนี้เลย” แพทย์หญิงนิภา หันไปจ้องห้องทำงานของชายหนุ่ม แววตานางมารร้าย

 “อยากจะรู้ว่า ถ้าพ้นคืนนี้ไปแล้ว คุณยังจะยึดแฟ้มประวัติแม่ฉันไว้ไหม ระหว่างแฟ้มประวัติคนไข้กับใบอนุญาตจากแพทยสภาอันไหนจะสำคัญกับคุณฉันอยากรู้” แพทย์หญิงนิภายังรู้สึกถึงความร้อนรุ่มที่ถูกชายหนุ่มจุดประกาย ดังนั้นหญิงสาวจึงรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำ ระหว่างที่กำลังจัดการตัวเองจนเรียบร้อย หูได้ยินเสียงพยาบาลสองคนคุยกันกระหนุงกระหนิง แต่เมื่อเปิดประตูห้องน้ำมาตาไปมองเห็น ชุดฟอร์มพยาบาลที่ครบเซ็ท หมวก ชุด พร้อมป้ายชื่อ แพทย์หญิงนิภาจ้องมองชุดพยาบาล แล้วยิ้มที่มุมปากหญิงสาวมองซ้ายขวา ก่อนจะหยิบชุดฟอร์ม ขมวดแล้วเอาไปซ่อนในชุดกาวน์ก่อนจะใช้มือกอดแน่น แล้วเดินจากไป

 ชมพู่ เมื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมา แล้วจะมาหยิบชุดฟอร์ม เพื่อจะเอาไปเก็บที่ล็อคเกอร์ก็ต้องตกใจ เมื่อชุดที่เพิ่งไปซื้อมาใหม่ อันตรธานหายไปแล้ว

 “จำปีเห็นชุดฟอร์มพี่ไหม พี่วางไว้ตรงนี้หายไปไหนกันเนี่ย โอ๊ยจะบ้า”