Chapter 22

หมู่บ้านปัญญาวดี

หมูบ้านไฮโซที่มีแต่บ้านหลังใหญ่สิบห้าล้านบาทขึ้นไปนับเป็นหมู่บ้านติดท๊อปๆ ในกรุงเทพฯ ว่าเป็นหมู่บ้านของกลุ่มคนรวยระดับท๊อปของในสังคมของคนกรุงเทพฯ แน่นอน หนึ่งในนั้นก็ต้องมีชื่อแพทย์หญิงนิภา แพทย์หญิงด้านสูตินารีชื่อดัง   หญิงสาวเลี้ยวรถเข้าในหมู่บ้านด้วยความหงุดหงิดเพราะแม้จะนอนพักที่ห้องพักแพทย์สามวันเพื่อดักจะรอพบนายแพทย์อนวินท์แต่ก็ต้องหมดหวัง เพราะผ่านไปสามวันก็ยังไม่มีวี่แววว่าชายหนุ่มจะกลับเข้ามาอีก วันนี้ก็เลยกะว่าจะกลับมาพักผ่อนที่บ้านเพราะพรุ่งนี้กับวันมะรืนเป็นวันหยุด กว่าสิบหกวันที่ทำงานติดกันไม่ได้พัก เนื่องจากแพทย์อีกคนบินไปดูงานที่ต่างประเทศ ทำให้แพทย์หญิงนิภารู้สึกเหนื่อยล้า วันนี้เลยกะว่าจะกลับบ้านมาดื่มสักหน่อย  เมื่อเลี้ยวเข้าใกล้กับตัวบ้านก็ต้องชะงักเมื่อเห็นรถยุโรปสีดำป้ายยังเป็นสีแดง เหมือนเป็นรถใหม่ หญิงสาวขมวดคิ้วเพราะปกติบ้านเธอแทบจะไม่มีแขกมาเยี่ยมเยียน เพราะทั้งเธอและมารดาเป็นคนเก็บเนื้อเก็บตัว ตั้งแต่บิดาเสียชีวิต  แพทย์หญิงนิภาจอดรถไว้หน้าบ้านเพราะไม่สามารถจะเอารถเข้าไปในตอนนี้ได้ เพราะชายหนุ่มจอดขวางอยู่

 หญิงสาวเปิดประตูรถ ก่อนจะขยับแว่นตากันแดดขึ้นมองป้ายทะเบียนรถ แล้วยิ่งขมวดคิ้ว หญิงสาวล้วงเอามือถือถ่ายป้ายทะเบียนรถ แล้วเดินเข้าบ้านปากก็ตะโกนเรียก แม่บ้านคู่ใจเสียงดังลั่น บ่งบอกนิสัยเอาแต่ใจ

 “ปิ่น ...ปิ่น”  เสียงแพทย์หญิงนิภาตะโกนลั่นบ้าน

 สาวใช้ปิ่นวิ่งมารับหน้านายผู้หญิงของบ้าน คนที่บ้านนี้เรียกแพทย์หญิงนิภาว่านายผู้หญิง และคุณหญิงแม่ว่านายแม่  ปิ่นวิ่งมารับกระเป๋าท่าทางลนลาน เพราะคนในบ้านรู้จักนายผู้หญิงบ้านนี้ดีว่าอารมณ์แปรปรวน

 “รถใคร มาจอดหน้าบ้าน จอดเหมือนคนปัญญาอ่อน ทำไมไม่เลื่อนไปข้างหน้าหน่อย จอดขวางประตูแล้วใครหน้าไหนจะถอยรถเข้าบ้านได้ล่ะ” น้ำเสียงแพทย์หญิงนิภาแสดงอารมณ์หงุดหงิด

 “รถคุณหมอค่ะ นายหญิง” 

 “รถหมอเหรอ” น้ำเสียงแพทย์หญิงนิภา ตื่นเต้นก่อนจะออกตัวเดินแกมวิ่ง โดยไม่หยุดฟัง ว่าสาวใช้กำลังจะบอกว่า นายแพทย์ที่ว่าเป็นคนใหม่ไม่ใช่คนที่เคยมา

 แพทย์หญิงนิภาวิ่งไปในห้องรับแขก ได้ยินเสียงมารดาหัวเราะ ปนกับเสียงชายหนุ่มหัวเราะตามหลัง หญิงสาวใจเต้นแรง แพทย์หญิงนิภาหยุดจัดผมให้อยู่ทรง ก่อนจะหยิบตลับแป้งมาเติม พร้อมกับทาลิปสติกสีแดงที่เหมือนเป็นสัญลักษณ์ประจำตัว  หญิงสาวจะฉีกแนวของแพทย์หญิงทั่วๆไปที่ดูจะเรียบร้อย อ่อนหวาน แต่งหน้าน้อยๆ  สำหรับแพทย์หญิงนิภาที่มีดีกรีจบจากต่างประเทศจะเปรี้ยวเฉี่ยว แล้วที่ผู้คนในโรงพยาบาลรู้จักคือ “คุณหมอลิปแดง”  ซึ่งโดยส่วนตัวแล้ว ถ้าตนเองได้ยินคำนี้จะปรี๊ดแตก แล้วอาละวาดซะกระเจิง  เสียงของชายหนุ่มทำให้แพทย์หญิงนิภาฉงน เพราะไม่เหมือนกับเสียงที่คุ้นเคย แต่อีกใจก็คิดว่าอีกฝ่ายอาจจะเป็นหวัดเลยเสียงเปลี่ยน  แพทย์หญิงนิภาเดินแกมวิ่ง ก่อนจะร้องเรียกมารดาน้ำเสียงสดใส  แต่แล้วก็ชะงักเมื่อชายหนุ่มที่นั่งกับมารดาไม่ใช่คนที่เธอคิด

 “นายขนมครก  มาทำอะไรบ้านฉันยะ”

 “คุณหมอขี้วีน...” นายแพทย์สุชาติหลุดปากตอบ แต่ก็เอามือปิดปากเมื่อเห็นคุณหญิงอำภาหันมามองด้วยความประหลาดใจ

 “อ้าว รู้จักกันแล้วเหรอลูก นี่คุณหมอคนใหม่ที่หมอวินท์ส่งมาให้แม่  ถูกใจแม่มากๆเลย” คุณหญิงอำภาพูดคล่อง

 “คุณแม่คะ”  น้ำเสียงแพทย์หญิงนิภาเข้ม

 คุณหญิงอำภามองหน้าลูกสาว แล้วใบหน้าสลดลงก่อนจะมองลูกสาวอย่างขอโทษ แพทย์หญิงนิภาเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะหันไปหาสาวใช้คนสนิทแล้วกดเสียงต่ำ 

“ปิ่น พานายแม่ไปพักผ่อนแล้วทีหลังอย่าให้คนแปลกหน้าเข้ามาในบ้านอีก ถ้าฉันไม่อนุญาตเข้าใจไหม”

 “ผมมาจากอนวินท์  ผมไม่ใช่คนแปลกหน้าดังนั้นผมมาได้” นายแพทย์สุชาติกล่าวน้ำเสียงสุขุม

 “ผมเป็นรุ่นพี่คุณนะผมรหัส สี่สอง”

 “ฉันไม่มีพี่รหัส ระบบพี่รหัสน้องรหัส ฉันไม่นับถือตอนเรียนฉันเรียนด้วยตัวเอง พึ่งพาตัวเอง”

 “โลกแคบ” นายแพทย์สุชาติลุกขึ้นยืน เมื่อคุณหญิงอำภาออกจากห้องไป

 “นายมาที่นี่ทำไม..”

 “ก็มาตรวจแม่คุณไง  ก็คุณไปร้องห่มร้องไห้ว่าแม่ป่วยหนัก เป็นอัลไซเมอร์ขั้นรุนแรง ตามที่ผมตรวจดูประวัติ แล้วจากที่ผมพาแม่คุณไปทำซีทีสแกนก็ไม่เจออะไรผิดปกติที่จะเป็นอะไรขั้นรุนแรงมาก  ตามประวัตินี้เรียกว่า อาจจะผิดเกือบทั้งหมด  เมื่อวานนั่งคุยกับแม่คุณก็ไม่ใช่ความผิดของแพทย์  แต่เป็นความผิดของลูกที่บังคับให้แม่แกล้งทำเป็นป่วยหนักเพราะอยากจับผู้ชาย” 

นายแพทย์สุชาติเดินเข้ามาใกล้ ๆ ก่อนจะหยิบแฟ้มประวัติ ตบเบาๆ ที่ไหล่ชนิดเฉียดๆ  แต่เมื่อแพทย์หญิงนิภาจะคว้า ชายหนุ่มก็เอาแอบไปไว้ด้านหลัง หน้าตายียวน  นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่มีความรู้สึกสนุกแบบนี้ ตั้งแต่ภรรยาตายด้วยโรคมะเร็งเมื่อห้าปีก่อน ชายหนุ่มแทบไม่ได้เจอใครนอกจากพยาบาลและคนไข้ แต่สำหรับตนเองก็มองทุกคนเป็นเพื่อน เป็นพี่และน้อง ไม่รู้สึกสนุกและท้าทายเหมือนผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าที่ฉีกบทบาทแพทย์แต่งตัวเปรี้ยว ท่าทางร้ายๆ  ปกติตนเองเจอคนรอบข้าง มีแต่คนดีรอบๆ ตัว จนทำให้ไม่รู้สึกว่าแปลกหรือท้าทาย  นายแพทย์สุชาติรู้สึกประหลาดใจกับความรู้สึกของตนเองต่อแพทย์หญิงรุ่นน้องที่มองมาราวกับจะเผาให้เป็นจุล ริมฝีปากสีแดงเม้มแน่น ใบหน้าบิดเบี้ยว มองแล้วหน้าเกลียดมากกว่าน่ารัก  แต่ในความรู้สึกของตนเองกลับรู้สึกท้าทายตื่นเต้น

 “หมอบ้า มา ..เสื...ก  เออ มายุ่งอะไรด้วย” คำหยาบคำนั้นไม่ได้หลุดออกมา แต่ก็ไม่ได้หลุดออกมา เพราะพยายามกลั้นเอาไว้

 “คุณแม่คุณสารภาพกับผมหมดแล้ว  และผมก็รักษาแม่คุณไปแล้ว สี่หน วันนี้เป็นครั้งที่ห้า แล้วคุณล่ะเป็นลูกหายไปไหนมา บ้านช่องไม่กลับ ปล่อยให้แม่ที่พิการ และป่วยหนักมากกกกกกกกก อยู่กับคนรับใช้” น้ำเสียงนายแพทย์สุชาติตำหนิเสียงเข้ม

 “อย่ามายุ่งกับเรื่องนี้   แล้วจะหาว่าฉันไม่เตือน  เอาแฟ้มประวัติแม่ฉันมา” น้ำเสียงแพทย์หญิงนิภาตวาดเสียงแหลม

 “ไม่ให้  อยากได้ก็ไปตามเอาที่อนวินท์ อาทิตย์หน้า”

 “ห้ามให้วินท์รู้เรื่องนี้นะ ไม่งั้นฉันฆ่าคุณแน่” แพทย์หญิงนิภาตรงเข้าเพื่อแย่งแฟ้มประวัติ แต่นายแพทย์สุชาติหลบ แล้วเดินแกมวิ่งออกจากบ้านทันที

 แพทย์หญิงนิภา กระทืบเท้าด้วยความโมโห เมื่อชายหนุ่มออกรถเพื่อขับออกจากบ้านเธอ หญิงสาวก็วิ่งตาม เมื่อเห็นรถวิ่งไปเกือบลับตา หญิงสาวก็วิ่งไปที่รถแล้วขับตามเร็วราวกับพายุ

 “อีตาบ้า....จะแฉฉันงั้นเหรอ  ไม่รู้จักนิภาเสียแล้ว  คอยดู...ฉันจะเอาคุณให้ไม่มีที่ยืนในวงการแพทย์เลยไม่รู้จักนิภาเสียแล้ว” แพทย์หญิงนิภาจ้องมองรถด้านหน้าด้านความโกรธแค้น

 เมื่อสามารถจะขับบี้จนเข้ามาใกล้รถของชายหนุ่ม แพทย์หญิงนิภาบีบแตรยาว ปากก็ตะโกน

 “จอดรถเดี๋ยวนี้นะ ไอ้บ้า”

 นายแพทย์สุชาติ มองไปที่รถด้านหลัง แล้วยิ้มที่มุมปากด้วยความสะใจที่แหย่คุณหมอจอมหยิ่งที่คอเชิดตลอดเวลาให้โมโหได้ ทำให้ตัวเองรู้สึกสนุกที่ได้แกล้ง  แต่เมื่อนึกไปถึงเรื่องราวที่รู้มาจากคุณหญิงอำภาที่เป็นแม่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกสงสาร ผู้หญิงที่ขับรถตามมาอย่างสุดซึ้ง  มัวแต่คิดเพลิน ทำให้หญิงสาวขับมาเทียบเคียง นายแพทย์สุชาติเปิดกระจกแล้วถือแฟ้มประวัติแกว่งไปมา อย่างต้องการยั่วเย้า  แล้วรู้สึกสนุกเมื่อได้ยินเสียงกรี๊ดจากแพทย์หญิงนิภา 

 “จอดรถ  ไอ้บ้า นายขนมครกจอดรถเดี๋ยวนี้  ไม่งั้นฉันชนนายแน่ๆ”

 “ไม่จอด”

 “จอดรถเดี๋ยวนี้  ไม่งั้นฉันชนจริงๆนะ”

 “ไม่จอด  เรื่องอะไรผมต้องฟังคุณ...”

 “ไอ้บ้า  ไม่รู้จักฤทธิ์แม่ซะแล้ว”  แพทย์หญิงนิภารอให้นพ.สุชาติพุ่งไปด้านหน้า ตนเองก็พุ่งให้รถเฉี่ยวอย่างที่ต้องการเพียงให้รถได้รับความเสียหาย  เพราะเป็นรถใหม่ดังนั้นหญิงสาวก็คิดว่าชายหนุ่มคงหัวใจแทบสลาย ถ้ารถได้รับความเสียหาย

 เสียงดังโครมแล้วตามมาอีกครั้ง  นายแพทย์สุชาติคิดไม่ถึงว่าหญิงสาวจะบ้าชนรถของเขาจริงๆ นึกแล้ว อารมณ์โกรธก็พุ่งปรี๊ด ชายหนุ่มขับรถเลี้ยวเข้าปั๊มน้ำมันตรงหน้า แล้วเมื่อหญิงสาวขับรถตามมา นายแพทย์สุชาติโยนแฟ้มประวัติไว้ในลิ้นชัก ก่อนปิดล็อคอย่างรอบคอบ

 นายแพทย์สุชาติตบที่หน้ารถของหญิงสาว เมื่อแพทย์หญิงยังกอดอก แล้วไม่ยอมลงมาจากรถ แต่เปิดกระจกเงื้อมไว้เล็กน้อย

 “ลงมาคุยกันคุณหมอปากแดง...”

 แพทย์หญิงนิภาตาลุกโพลง เมื่อได้ยินชายหนุ่มเรียกเธอ ตามสมญานามของคนที่โรงพยาบาลเม้าส์เธอลับหลัง หญิงสาวเปิดประตู แล้วยิ้มที่มุมปาก

 “คืนแฟ้มประวัติแม่ฉันมา”

 “ไม่คืน ....แล้วจ่ายค่าเสียหายที่คุณมาชนรถผมด้วย  ผมไม่เรียกประกันนะ เพราะมันไม่ใช่อุบัติเหตุมันคือการจงใจ” นายแพทย์สุชาติก้าวเข้ามาประชิดตัว  แพทย์หญิงนิภาเดินถอยหลังทำให้ร่างของเธอไปปะทะที่รถของตัวเองแรงจนทำให้นิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด

 “จะเอาเงินว่างั้น”

 “ใช่  แต่ไม่ใช่เพราะอยากได้เงินคุณ  แต่ต้องการให้คุณรับผิดชอบ”

 แพทย์หญิงนิภาเปิดประตูรถ แล้วไปหยิบสมุดเช็ค แล้วกรอกตัวเลข พร้อมกับยื่นให้ชายหนุ่มแทบจะขว้างให้  นายแพทย์สุชาติรับมาถือแล้วก้มมองตัวเลข แล้วยิ้มที่มุมปาก

 “แล้วผมจะส่งใบอนุโมทนาบุญไปให้นะ  เพราะเงินนี้ผมไม่อยากได้ แต่จะเอาไปทำบุญให้เจ้ากรรมนายเวรที่ทำให้ผมต้องมาทำผู้หญิงบ้าระห่ำแบบคุณ”

“แล้วแฟ้มแม่ฉันล่ะ”

 “ไปพบผมที่ห้องทำงาน พรุ่งนี้เก้าโมงเช้า”

 “บ้าเหรอ พรุ่งนี้วันหยุดฉันนะคุณ  ฉันทำงานมาตั้งสิบหกวัน”

 “ถ้าไม่อยากคุยก็ไม่เป็นไร  ผมยังไงก็ได้”

 “ไอ้บ้า....” แพทย์หญิงนิภากัดฟันด่า เมื่อชายหนุ่มเดินขึ้นรถ พร้อมกับโบกเช็คไปมา อย่างต้องการยั่วโมโห หญิงสาวกระทืบเท้าด้วยความโกรธ

 “คอยดู ฉันจะทำให้คุณจำชื่อฉันจนวันตาย...นายกลับชาติมาเกิด” แพทย์หญิงนิภากำมือแน่น ตาจ้องมองไปด้านหน้าที่รถวิ่งผ่านไปไกลสุดตา  แววตาโหดเหี้ยม