Chapter 5. กะทันหัน

“แล้วให้เริ่มงานวันไหนดีครับคุณเจซี?”

“วันนี้ทีมเลิกซ้อมห้าโมงเย็นใช่ไหมครับ? เริ่มหนึ่งทุ่มวันนี้เลยครับ”

เจซีตอบแจ็คกี้อย่างยิ้มแย้มแต่สายตากับไม่ได้อยู่ที่คู่สนทนาด้วยเสียเท่าไหร่ เขากลับเอาแต่มองไปทางยูแอลไม่วางตา และเธอเองก็จ้องมองเขากลับด้วยสายตาบ่งบอกว่าไม่อยากคิดว่าเขาจะทำแบบนี้ เธอเองก็ยังไม่ปักใจเชื่อว่าที่เขาทำไปทั้งหมดเป็นเพราะเธอ...อาจจะเป็นแค่เกมที่เขาอยากจะเอาชนะชั่วครู่ชั่วคราวเท่านั้น...ทุกอย่างมันดูกะทันหันไปหมด ยูแอลอดไม่ได้ที่จะหันไปมองจีเซลผู้ที่นัดเธอไว้ก่อนแล้ว ซึ่งตอนนี้สายตาของจีเซลมองไปยังเจซีอย่างไม่เป็นมิตร แล้วเขาจะพูดแย้งอะไรได้ล่ะ...

เวลาที่ยูแอลไม่อยากให้มาถึง...มันก็ได้มาถึง...ยูแอลมองนาฬิกาที่อยู่เหนือกระจกบานใหญ่ด้วยใบหน้าที่ไม่สู้ดีนัก ใบหน้าสวยดูเรียบนิ่งไร้อารมณ์ก็จริง แต่แววตาของเธอกลับดูเศร้าซึมเหมือนครั้งแรกที่จีเซลได้พบเธอ ไม่ได้มีแค่จีเซลที่มองไปทางยูแอล สมาชิกวงบียอนด์ต่างก็มองไปทางเธอทุกคน...ตั้งแต่ที่พวกเขายังไม่มีชื่อเสียงพวกเขาก็ได้ยินข่าวของรุ่นพี่อย่างเจซีอยู่บ้าง ทุกคนรู้ดีว่าถ้าไม่มีการปฏิเสธมันหมายความว่าเรื่องนั้นเป็นเรื่องจริง...

“ว่าแต่...มีใครรู้ไหมวะว่ายูแอลเลิกกับรุ่นพี่เจซีเพราะอะไร?”

อยู่ๆ ซันชายน์ก็ถามขึ้นชวนให้ทุกคนสงสัย เพื่อนๆ ของเขาต่างส่ายหน้าไปมาและหันไปมองทางจีเซลแทน จีเซลปรายตามองเพื่อนๆ ของเขาทุกคนก่อนจะส่ายหน้าเช่นกัน...เขา...แทบจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเธอเลยด้วยซ้ำ เพราะเธอเลี่ยงที่จะตอบตลอด...แล้วอย่างนี้ยังมีหน้าไปขอคบกับเธอ...คิดแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองยังเด็กจริงๆ ...และเหมือนว่าจีนส์ผู้ที่เป็นพี่ใหญ่เพราะอายุมากที่สุดในวงจะรู้ถึงความคิดของจีเซลจากสีหน้าและสายตาของจีเซลหลุบลงมองพื้น เขาตบบ่าจีเซลปอยๆ ...

“อย่าคิดมากน่า...ไม่ใช่มึงคนเดียวหรอกที่ไม่รู้ ความลับขนาดนั้น...มันก็มีแค่เขาสองคนเท่านั้นที่รู้...”

ยิ่งได้ยินจีนส์พูดแบบนั้นมันยิ่งทำให้ใจของจีเซลรู้สึกเจ็บขึ้นมาเสียอย่างนั้น...เหมือนกับว่าเรื่องของทั้งสองคน เขามันก็แค่คนนอกเพียงเท่านั้น จีเซลไม่ชอบความรู้สึกนี้เลย...เพื่อนร่วมวงของจีเซลต่างเข้ามาตบบ่าเขาเป็นเชิงให้กำลังใจก่อนจะเดินไปเก็บข้าวของทีละคน เพราะพวกเขารู้ดีว่าจีเซลเวลารักใครหรือคบใครมักจะผิดหวังเสมอ ทั้งที่พวกเขามั่นใจว่าจีเซลไม่ใช่คนไม่ดี...เพียงแค่ผู้หญิงมักหลงรักคนเลวก็เท่านั้น...ถึงแม้บนเวทีจีเซลจะเป็นคนที่มีเสน่ห์ดึงดูด ดูแพรวพราวมากแค่ไหน แต่จริงๆ แล้วเขาเป็นเพียงผู้ชายอ่อนโยนนิสัยดีหรือ...ผู้ชายที่ผู้หญิงเรียกว่าจืดชืดน่าเบื่อ ไม่ตื่นเต้น ไม่เร้าใจเหมือนผู้ชายที่ดูแบดบอยกว่า...

“จีเซล...”

“ครับ...”

รู้ตัวอีกทีหญิงสาวที่เขากำลังคิดเรื่องเธอวนเวียนอยู่ในหัวก็เดินมาหยุดยืนตรงหน้าพร้อมกับเพื่อนๆ ของเธอที่ยืนอยู่ใกล้ๆ แต่ก็ไกลพอที่จะให้พวกเขาได้พูดคุยกันสองคนเป็นส่วนตัว ส่วนสมาชิกคนอื่นๆ เห็นว่ายูแอลเดินมาก็ปลีกตัวออกไปแล้วทีละคนในตอนแรก

“อย่า...คิดมากนะ...เชื่อใจฉัน”

“พี่ให้ผมเชื่อในฐานะอะไรเหรอครับ?”

“ยังจะให้พูดอีกเหรอ”

ยูแอลมองใบหน้าหล่อไร้รอยยิ้มที่เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าสวยของเธอชัดๆ ก่อนที่เธอยิ้มบางๆ ให้คนตรงหน้า ถึงอย่างนั้นจีเซลก็รู้สึกกังวลใจอยู่ดี...เพราะนั่นคือคนรักเก่าที่เธอลืมไม่ได้ คนที่เธอรักมาตลอด 10ปี และตอนนี้พวกเขาก็กำลังจะมีเวลากลับไปเจอกัน อยู่ด้วยกันมากขึ้น...และดูเหมือนว่าคนรักเก่าคนนั้นของเธอจะพยายามกลับมาแย่งเธอไปอีกด้วย จากการกระทำเมื่อตอนสายๆ ที่เขาไปบังเอิญเห็นเข้า...

“พี่ยูแอล...”

“ยูแอลไปกันได้แล้ว...เราต้องไปคุยเรื่องเพลงกันที่ค่ายเจซีอีก”

แจ็คกี้หันมาเรียกเร่งยูแอลที่ยืนคุยกับจีเซลอยู่ เธอหันไปทางต้นเสียงและพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะหันมายิ้มให้จีเซลเพื่อเป็นการบอกลากลายๆ แล้วรีบเดินไปหาแจ็คกี้และคนในทีมที่ยืนรออยู่ จีเซลทำได้แค่มองแผ่นหลังเล็กของร่างบางที่ค่อยๆ ไกลและหายลับตาไปในที่สุด...

“ไปเถอะเพื่อน...เรามีรายการที่ต้องไปถ่ายทำต่อ” วินซ์พูดพร้อมกับเดินเข้ามากอดคอจีเซลและยื่นกระเป๋าของจีเซลให้..

ค่ายJC Ent.

ถึงจะบอกให้เริ่มซ้อมหนึ่งทุ่มแต่ก็ต้องมาประชุมเรื่องเพลงและคิดท่าเต้นก่อนเวลาอยู่ดี ยูแอลนึกแปลกใจไม่น้อยที่ทำไมค่ายเพลงคู่แข่งถึงยอมง่ายๆ ทั้งๆ ที่ถ้าเจซีกลับมาทำเพลงก็ต้องเป็นคู่แข่งกับวงบียอนด์วงของค่ายแท้ๆ ...ก็อย่างว่านั่นแหละ เธอเป็นเพลงทีมเต้น แดนเซอร์ที่เคยเป็นแดนเซอร์อิสระมาก่อน...แม้จะเซ็นสัญญาจ้างกับค่ายใดไปแล้วมันก็เปลี่ยนแปลงได้ด้วยเม็ดเงิน ยิ่งทางCEOคุยตกลงกันเองแล้วมันก็ยิ่งง่ายสำหรับเม็ดเงินมหาศาลถ้าทีมเต้นผิดสัญญาคงจ่ายไม่ไหว หรืออาจจะเป็นการให้เช่าทีมเต้นก็เพื่อนำเม็ดเงินนั้นเข้าบริษัทตัวเอง...

“เพลงนี้ผมอยากให้ยูแอลเต้นเป็นตัวหลักของเพลงผม...เพราะบนเวทีจะมีโชว์พิเศษ...”

ยูแอลที่ตกอยู่ในภวังค์ถึงกับเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินสิ่งที่เจซีพูดและจ้องมองมายังเธอ ยูแอลไม่ได้ตอบอะไรเพราะรู้ดีว่ายังไงแจ็คกี้ก็ต้องยอมอยู่แล้ว เงินพิเศษมหาศาลมันค้ำคออยู่นี่

“เอ่อ...ฉันตัวเท่าๆ กับยูแอล...ฉันเต้นตำแหน่งนั้นแทนได้ไหมคะ? ...คือ...”

อยู่ๆ เกรซก็ยกมือขึ้นแล้วพูดเสนอ เธอยังไม่วายปรายตามองหน้าเพื่อนสนิทของตน...ยูแอลหันไปมองเกรซอย่างเข้าใจว่าทำไมเกรซถึงยอมเสนอตัวกับผู้ชายอันตรายแบบนี้ถ้าไม่ใช่เพราะอยากปกป้องยูแอลเพื่อนของเธอ

“...เหตุผล...”

“ก็แบบ...ฉันอยากเด่นบ้างจะได้มีชื่อเสียงบ้างน่ะค่ะ อีกอย่างยูแอลก็มีชื่อเสียงอยู่แล้ว...เปลี่ยนคนอื่นบ้างจะเป็นไรไปคะ”

เกรซพูดตอบตามจริตของเธอ เพราะเธอเป็นคนที่กล้าพูดกล้าทำห้าวหาญพอตัว เกรซสามารถทำทุกอย่างโดยไม่สนใจใครถ้าสิ่งนั้นมันขัดใจเธอหรือว่าเธอรู้สึกไม่ชอบก็จะหาวิธีการมายับยั้งทันที และที่สำคัญ...เธอเป็นคนรักเพื่อนมาก

“ผมว่า...ผมทำงานกับคุณมานานเหมือนกันนะครับ...ทำไมผมจะไม่รู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่...”

“ฮะๆ คุณเจซี...คิดมากไปแล้วค่ะ” เกรซแค่นหัวเราะทำหน้าเจื่อน

“หึ...อยากเด่นอยากดังมีวิธีที่ง่ายกว่านั้น...ก็แค่ใช้เต้าไต่ ผมจะพิจารณาเป็นพิเศษ”

“ฉันว่าคุณเจซีพูดจาเกินไปหน่อยนะคะ”

ยูแอลรีบท้วงพูดสวนขึ้นทันทีที่เจซีพูดจบประโยค แจ็คกี้ เกรซ ซาซ่าและยูแอลรู้นิสัยของเขาดีว่าเขาเป็นคนแบบนี้และไม่สนใจใครหรืออะไรทั้งนั้นเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ แต่นักเต้นคนอื่นๆ ที่พึ่งเข้ามาร่วมทีมกับเธอไม่กี่ปียังไม่รู้และยังดีที่ที่ประชุมอยู่ตอนนี้มีเพียงนักเต้นอย่างพวกเธอสี่คน แจ็คกี้จะสรุปประชุมให้คนอื่นๆ ทราบภายหลัง

“...แอล...แกใจเย็นๆ ก่อน..”

ซาซ่ารีบดึงเพื่อนสาวของตัวเองที่นั่งตรงตัวตรงแข็งจ้องมองเจซีเขม็งอย่างขัดค้านและโกรธเคืองกับคำพูดของเขาเมื่อครู่ แต่เจซีกลับยกยิ้มกับปฏิกิริยาของเธอเหมือนกับว่าเขากำลังสนุก...และคิดว่าเธอไม่อยากให้เขาเข้าใกล้ผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเพื่อนของเธออีกเพราะหึง...

“แล้วเธอคิดว่ายังไงล่ะ? จะให้เพื่อนมาเต้นแทนหรือเธอจะเต้นกับพี่เอง”

เจซีเงยหน้ามองเธอ ใบหน้าหล่อคมเลิกคิ้วแล้วยกยิ้มขึ้นพร้อมกับเอ่ยถามหญิงสาวที่จ้องมองเขาตาแข็ง ใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของเธอกลับมาแสดงสีหน้าให้เขาเห็นอีกครั้ง...ความรู้สึกเหมือนผู้ชนะและยังเป็นคนที่มีอิทธิพลต่อใจของเธออยู่

คำพูดที่พูดกับยูแอลที่แตกต่างออกไปทำให้แจ็คกี้อดไม่ได้ที่จะหันไปมองเจซีและยูแอลสลับกันไปมาอย่างนึกสงสัยว่าทั้งสองคนกลับไปคืนดีกันแล้วงั้นหรือ...ตั้งแต่เมื่อไหร่? ..

“แอล ฉันเต้นได้...” เกรซเอ่ย

“ฉันเต้นเองค่ะ เพราะถึงยังไงคุณก็ไม่ยอมอยู่แล้วและคงจะหาวิธีสกปรกทำให้เพื่อนของฉันถอนตัว”

“หึๆ ...หนูนี่รู้ใจพี่ดีที่สุด..”

“กรุณาให้เกียรติเรียกฉันดีๆ ด้วยค่ะ คนอื่นจะได้ไม่เข้าใจผิด”

ยูแอลพูดพร้อมกับปรายตามองไปทางแจ็คกี้ที่นั่งมองหน้าเธอและเจซีอย่างอยากรู้อยากเห็น ก่อนที่แจ็คกี้จะกระแอมเบาๆ พร้อมกับเฉมองไปทางอื่นแทน ไม่ใช่ว่าเธอเป็นอริกับแจ็คกี้ที่เป็นหัวหน้าทีม แค่เธอไม่พอใจในครั้งนี้ที่เขาไม่ยอมปรึกษาใครเลยก่อนจะรับงาน ไม่เหมือนกับทุกที

“ได้สิ...ฉันจะทำตามที่เธอขอ เพราะเธอก็ยอมทำตามใจฉันเหมือนกัน”

เจซีพูดเปลี่ยนบทบาททันทีเหมือนกับว่ากำลังแสดงละครตามบทที่เธอต้องการให้เล่นอย่างรู้สึกชอบใจ ยูแอลพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะปรับสีหน้าให้เรียบเฉยดังเดิมพร้อมกับสะบัดหน้าไปทางอื่น

“เอาเป็นว่าตกลงตามที่คุยกันนะครับ...เรา...จะไปที่ห้องซ้อมกันเลยไหมครับ?”

“ยังก่อน...พอดีวันนี้ผมมีธุระ”

เจซีพูดทั้งที่ยังมองยูแอลที่ไม่ยอมหันไปมองหน้าเขานั่นมันทำให้เขาไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ แจ็คกี้เตรียมเก็บโน๊ตจากการประชุมแล้วลุกออกจากเก้าอี้พร้อมกับเกรซ ซาซ่าและยูแอล เตรียมที่จะกลับไปพักผ่อน แต่เจซีกลับเดินไปดักยูแอลหน้าประตูทางออกของห้องประชุมทันที คนอื่นๆ ต่างหันไปมองทั้งคู่ ซาซ่าเห็นอย่างนั้นก็อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปหาเพื่อนสาวของตนแต่แจ็คกี้กลับดึงแขนของเขาเอาไว้

“อย่าเข้าไปยุ่งน่า...ไม่ใช่เรื่องของเราแล้ว”

“แต่นั่นเพื่อนฉันนะ”

แจ็คกี้ส่ายหน้าไปมาพร้อมกับดึงทั้งเกรซและซาซ่าเดินออกจากห้องไป ปล่อยทิ้งให้ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันภายในห้องประชุมสองต่อสอง แจ็คกี้อยากให้ทั้งสองคนกลับมาคืนดีกันเพราะเขารู้ดีว่ายูแอลรักเจซีมากแค่ไหนและยังลืมเจซีไม่ได้ เขาแค่หวังดีไม่อยากเห็นยูแอลกลายเป็นคนไร้อารมณ์ความรู้สึก ทำหน้าเศร้าตลอดเวลาเหมือนทุกวันนี้ก็เท่านั้น ทั้งที่เมื่อก่อนเธอเป็นเป็นคนยิ้มเก่งร่าเริงและมองโลกในแง่ดีเสมอ

“มีธุระอะไรกับฉันอีกหรือคะ?”

“แอล...ที่พี่ทำไปทั้งหมดเพราะหนูคนเดียวเลยนะคะ”

“ทำตัวแบบนี้กับผู้หญิงคนอื่นแฟนพี่คงรู้สึกไม่ดีแน่ๆ ค่ะ เลิกเป็นแบบนี้เถอะค่ะ”

ยูแอลพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งและทำท่าจะเดินจากเขาไป เจซีรีบคว้าแขนเล็กดึงเข้ามาสู่อ้อมกอดของตน...ยูแอลพยายามดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดนั้นแต่มันกลับทำให้เขากอดเธอแน่นขึ้น...ความรู้สึกที่มาจากอ้อมกอดของเขาทำให้เธอใจสั่น...เหมือนกับว่า...เขากลัวเธอจะหายไปตลอดกาลอย่างไรอย่างนั้น...

“คุณเจซี! อย่าทำแบบนี้!ฉันไม่ชอ...”

“อะไรทำให้แอลของพี่เปลี่ยนใจกันนะ...แอลที่เคยน่ารัก ยิ้มเก่ง...คอยให้กำลังใจพี่...หายไปไหนกัน...”

“..........”

“ตอนนี้พี่กลัวทุกอย่าง...เหมือนกับว่าสู้คนเดียว...ไม่เหมือนตอนที่มีหนูอยู่เลย....”

“คุณ....”

“แอล...อยู่กับพี่ก่อนนะคะ...แค่อยู่ข้างๆ ตอนนี้...”

น้ำเสียงของเจซีที่ซุกไหล่ของเธอมันเศร้าจนเธอไม่กล้าที่จะปฏิเสธ...เมื่อกี้ยังดูท่าทางมั่นใจอยู่เลย เจซีกระชับกอดของเขาแน่นขึ้น...ร่างกายของเขาเริ่มสั่นเทา...แต่ยูแอลกลับสับสนว่าเขาแสดงหรือว่าเขารู้สึกอย่างที่พูดจริงๆ

“มีธุระไม่ใช่หรือคะ?”

“ธุระของพี่คืออยู่หนูไง...พี่ทำทุกทางเพื่อให้หนูกลับมาอยู่ใกล้ๆ พี่...”

“มัน...เป็นไปไม่ได้แล้วล่ะค่ะ...เลิกทำแบบนี้เถอะค่ะ...”

ยูแอลกลั้นใจผลักเขาออกพร้อมเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาจริงจัง...แต่แล้วสายตาของเธอต้องเปลี่ยนไปเมื่อใบหน้าหล่อของเขาถูกแต่งแต้มไปด้วยหยดน้ำตา...แววตาของเขาดูเศร้าจนใจเธอเจ็บ...อะไรที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้กัน...เพราะเธองั้นหรือ? ถึงเธอจะรู้อยู่แล้วว่าเขาเป็นผู้ป่วยโรคซึมเศร้า...ที่ผ่านมาที่เขาทำกับเธอ...เธอก็คิดว่าเขาหายดีแล้วถึงได้ทำลายความรักของเธอได้ลง ความสัมพันธ์มันพังเพราะเขา...

“...ทำไมถึง...”

“...ขอแค่คืนนี้...อยู่เป็นเพื่อนพี่นะคะ...พี่สัญญาจะไม่ทำอะไรหนูเลย...แค่อยู่ข้างๆ พี่...แป๊บเดียวก็ยังดี”

“..........”