Chapter 9. สิ่งที่เจอทำให้ลืมเขาคนนั้นไป

“จะมาเที่ยวที่นี่ทำไมหนูไม่บอกพี่คะ?”

เจซีเดินเข้ามาหายูแอลที่โต๊ะข้างๆ หลังจากที่เธอเดินมาเข้ามาหาเพื่อนๆ ของเธอ ใบหน้าของเขายังคงยิ้มแย้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตีหน้าซื่อจนทำให้ยูแอลที่จ้องมองเขานิ่งนึกระอาที่เขาเป็นแบบนี้ เป็นแบบที่เธอไม่คิดว่าเขาจะเป็น...โกหกได้อย่างหน้าตาเฉย ทั้งที่ทำกับเธอแบบนั้นรวมถึงคนที่ขึ้นชื่อว่าเพื่อนของเธอก็เช่นกัน และไหนจะคนทั้งวงของเขาที่ปิดเรื่องนี้มิดราวกับว่าเธอเป็นผู้หญิงหน้าโง่ ยูแอลเลื่อนสายตาไปยังโต๊ะที่เจซีพึ่งจากมาก็เห็นว่าคนในวงของเขาอยู่ครบ แต่กลับไม่เห็นเพื่อนสาวคนสนิทที่หักหลังเธอแล้ว

“หืม? อะไรหรือคะ? อยากย้ายไปนั่งกับพวกพี่ไหมล่ะ?”

“ไม่เป็นไรค่ะ แอลอยากจอยกับเพื่อน”

“ไม่ใช่ว่าจะมาแอบเหล่มองผู้ชายคนอื่นใช่ไหมคะ? พี่หวงนะ”

ยูแอลได้แต่ทำหน้านิ่งตอบคนที่พูดหยอกล้อเธออย่างเริงร่าไม่รู้สึกรู้สาอะไร แม้แต่ความรู้สึกผิดยังไม่มีนัยน์ตาของเขาเลยสักนิด ยิ่งมองคนตรงหน้าปั้นหน้าโกหกเธอยิ้มแป้นออกมาแบบนั้นก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกเจ็บไปถึงขั้วหัวใจ เจ็บจนอดกลั้นน้ำตาไม่รื้นเอ่อคลอได้

“แอล...เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?”

“พี่เจซีคงอารมณ์ดีขึ้นแล้วสินะคะ...ก็ดีแล้วค่ะ”

“อ๋อ...พี่ขอโทษนะคะที่พูดจาไม่ดีใส่ อย่างอนพี่เลยนะคะ”

เจซีพูดพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้เอื้อมมือทำท่าจะโอบไหล่เพรียวของเธอ แต่เธอกลับเขยิบหนีเอี้ยวตัวหลับการโอบไหล่ของเขา ภายในใจนึกรังเกียจขึ้นมาเมื่อคิดว่ามือนั้นที่ลูบไล้ไปทั่วร่างกายของหญิงคนอื่นอย่างหยาบโลนกำลังจะมาแตะต้องเธอก็ยิ่งทำให้รู้สึกไม่อยากให้เขาโดนตัวเธอเลย เขาทำแบบนั้นตอนที่มีเธออยู่แล้ว เจซีขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทีของแฟนสาวเปลี่ยนไป แต่เขาคิดแค่ว่ายูแอลคงโกรธที่เขาพูดจาไม่ดีใส่เธอก่อนหน้านี้เพียงเท่านั้นจึงหันไปคว้ามือของเธอมาจับไว้แทน

“พี่เจซี..!”

เธอตกใจสะดุ้งโหยงออกจากห้วงความคิดมองมือหนาที่จับมือเธอไว้ก็ถึงกับขมวดคิ้วแน่น...แค่จับมือเธอยังรู้สึกรังเกียจเขาขนาดนี้เลย...ยูแอลแกะมือของแฟนหนุ่มตรงหน้าสะบัดทิ้งแม้ว่าร่างกายของเธอจะสั่นเทาจากการสกัดกั้นอารมณ์ทั้งหมดเอาไว้ ทั้งรังเกียจทั้งเจ็บ ทั้งชา... แต่นั่นไม่ได้ทำให้เขารู้สึกผิดหรือฉุกคิดเลยสักนิดว่าทำไมเธอเป็นแบบนี้ แต่เขากลับคิดว่าเธอเริ่มจะเอาแต่ใจมากเกินไปจนเขาเองก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่นัก

“แอล ไม่เอาน่า...พี่ก็ขอโทษแล้วไง หนูอยากได้อะไรอีกล่ะ”

“แอลไม่เคยอยากได้อะไรจากพี่เจซีเลยค่ะตั้งแต่ที่เราคบกันมา...”

“เดี๋ยวนะ...แอลไปเจอเรื่องเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่าคะ? ...หรือว่า...หวงที่สาวๆ ในคลับมาชวนแก้วกับพี่เหรอ?”

“.........”

“พี่เป็นคนดังนี่...แอลก็ต้องเข้าใจพี่อยู่แล้วไม่ใช่หรือคะ”

“ค่ะ...แอลเข้าใจดี...ขอแอลอยู่กับเพื่อนเถอะนะคะ”

ยูแอลสูดลมหายใจเข้าลึกพร้อมกับพูดตัดบทแฟนหนุ่มตรงหน้า ก่อนจะหันไปมองเพื่อนๆ ของตนที่ยืนเงียบเพราะไม่กล้าที่จะพูดอะไรมาก เพื่อนๆ ได้แต่จับไหล่เธอเบาๆ เท่านั้น เจซียกยิ้มเอาลิ้นดุนแก้มเพื่อเป็นการบ่งบอกว่าเขาไม่พอใจที่เธอทำปฏิกิริยาแบบนี้กับเขา มือหนาจึงคว้าข้อมือเล็กแล้วลากให้เดินตามตนไปอย่างเอาแต่ใจ

“พี่เจซี!! จะพาแอลไปไหนคะ?!แอลไม่ไป!!”

“ไปทำให้รู้ว่าพี่เป็นของหนูคนเดียวไงคะ”

“เดี๋ยว...ไม่นะ!!แอลบอกไม่ไปไงคะ!!”

“อย่าดื้อกับพี่นะแอล...ที่พี่ทำเพื่อให้หนูเลิกโกรธพี่เสียที”

เจซีไม่ฟังคำพูดของยูแอลเลยสักนิด ยังคงเดินลากเธอไปยังโซนห้องวีไอพีที่ลึกเข้าไปหลังคลับชั้นสอง ยูแอลมองทางที่เขากำลังจะพาเธอไปใจดวงน้อยก็กระตุกวูบ ภาวนาอย่าให้เป็นอย่างที่ตัวเองคิด แต่...เจซีก็ลากเธอเข้าไปในห้องเดิมที่เขาพึ่งเสพสมกับเพื่อนสาวคนสนิทอย่างฮานิไป...ห้องเดิมไม่มีมีผิดเพี้ยน

ไม่ทันที่เธอจะได้ตั้งตัวดีหลังจากถูกลากเข้าห้อง ร่างกายก็ถูกเหวี่ยงลงบนโซฟาตำแหน่งเดียวกับที่เธอพึ่งเห็นมากับตา ก่อนที่แฟนหนุ่มของเธอจะตามมาคร่อมทับร่างเธอไว้ทันที

“ก็บอกว่าไม่ไง!!”

“ทำไมล่ะ? ไม่ใช่เราไม่เคยทำกันนี่”

“มันไม่เกี่ยวกัน แอลไม่ต้องการให้พี่ทำแบบนี้!”

“จะหวงตัวไปทำไม แอลเป็นแฟนพี่นะ”

“ไม่ใช่อีกต่อไปแล้วพี่เจซี! ..ฮึกๆ ...แอลไม่ต้องการจะทับรอยใคร! ฮืออออ...”

“หมายความว่าไง...”

“เรื่องของพี่กับฮานิ แอลรู้เรื่องแล้ว..ฮึกๆ พอเถอะค่ะ”

พูดทั้งน้ำตาพร้อมกับเอามือเล็กที่สั่นเทาดันอกแกร่งคนตรงหน้าไว้อย่างสุดแรงกำลังที่มี เจซีทำหน้าตกใจเล็กน้อยแต่ก็ยังปั้นหน้ายกยิ้มราวกับว่าเรื่องที่เธอพูดนั้นไม่เป็นความจริง มือหนาเอื้อมไปลูบศีรษะของคนใต้ร่างอย่างอ่อนโยนเหมือนเป็นการปลอบประโลม แต่มันกลับไม่ได้ช่วยให้เธอรู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด

“....แอลเข้าใจผิดแล้ว...ไม่ว่าข่าวลืออะไรอย่าเชื่อสิคะ...พี่กับฮานิไม่ได้ยุ่งกันเลยนะ...แค่พูดคุยนิดหน่อย”

“ฮือออๆ ฮึกๆ ...ไม่ต้องพูดแล้วค่ะ ไม่อยากฟังคำโกหก”

“ไม่เชื่อพี่เหรอคะ? ...พี่ขอโทษ พี่ไม่คิดว่าหนูจะหึงพี่กับเพื่อนของหนูเองขนาดนี้...”

“หึงงั้นเหรอ? ...เข้าใจผิดเหรอ? ...”

“ใช่ค่ะ...”

“เข้าใจผิดบ้าอะไร!!ก็เห็นกับตามานอนเอากันอยู่ตรงนี้!!! ฮืออออ!”

คำพูดที่เต็มไปด้วยอารมณ์โทสะและน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาอย่างเหลืออด...ทนฟังคำโกหกหน้าตาเฉยของคนตรงหน้าไม่ได้อีกต่อไป เจซีชะงักงันอย่างอึ้งๆ ไม่คิดว่ายูแอลจะเข้ามาเห็นพอดิบพอดีขนาดนั้น เพราะเธอบอกว่าเห็นเองกับตาทำเอาเขาถึงกับพูดไม่ออก เขาไม่ได้อยากให้ยูแอลรู้เรื่องนี้ เขาแค่ระบายอารมณ์ชั่วครู่ชั่วคราวเท่านั้น..แต่ไม่ได้คิดจะเอาฮานิมาเป็นแฟนหรือพูดง่ายๆ ว่าเขาไม่ได้อยากจะเสียยูแอลไป...การกระทำที่เห็นแก่ตัวและโง่งมของเขาทำให้กำลังจะเธอไปเสียแล้ว...

“เรา...ฮึกๆ ...ละ...”

“อย่า..อย่า!อย่าพูดมันออกมา!!”

“เราเลิกกันเถอะ!!!”

“ก็บอกว่าอย่าพูดไง!!”

“ฉันจะเลิก!! ฮึกๆ ฮืออ”

“ไม่เลิกแอล!!พี่ไม่เลิก!พี่ขอโทษ!”

“ไม่!! ปล่อยฉันไปเถอะ!!”

ยูแอลพยายามที่หยัดตัวลุกขึ้นเพื่อหนีจากเขาแต่มีหรือที่เขาจะยอม เจซีจับมือทั้งสองข้างของเธอล็อกติดกับโซฟาแน่นแม้ว่าเธอจะพยายามขัดขืนขึ้นมาปัดป้องเขาให้ไปให้พ้นหลายครั้งก็ตาม เธอก็ไม่อาจจะสู้แรงที่เขามีได้...เธอก็แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ นี่ จะมีแรงไหนไปขัดขืนเขา

“ฮึกๆ ฮือๆ ปล่อยฉัน...ขอร้อง...ฮือออ”

“ไม่แอล...พี่ไม่มีทางปล่อยหนูไป...ยังไงพี่ก็ไม่เลิก”

“ฉันจะเลิก!!ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน ฉันก็จเลิกกับพี่!!”

เธอตะคอกใส่เขาทั้งน้ำตา ความรู้สึกที่แสนจะเจ็บปวดและเสียใจเอ่อล้นออกมาจนกลายเป็นอารมณ์ที่รุนแรง จากคนที่ใจเย็นและอดทนตอนนี้มันได้ระเบิดออกมาเพราะเขา...เพราะการทำลายความเชื่อใจมาตลอดหลายปี เขาทำมันพังลงหมดแล้ว..เหลือแค่เพียงความรู้สึกขยะแขยงคนตรงหน้าเสียเต็มประดา...แม้ตอนนี้จะรักแต่ก็รู้สึกรังเกียจเช่นกัน...

“หนูจะไปไหนได้แอล...คิดเหรอว่าจะหนีพี่พ้น!”

“ลองดูสิ!แอลอดทนและใจเย็นมากๆ มาตลอด แค่เลิกกับพี่ทำไมแอลจะทนไม่ได้!”

“หึ...หนูเลือกเองนะ... สักวันหนูจะซมซานกลับมาหาพี่”

“ไม่มีวัน!...ให้ตายยังไงก็ไม่กลับ...เพราะไม่อยากเจ็บแบบนี้อีกแล้ว...ไม่เอาแล้ว...ฮึก”

ยิ่งพูดน้ำตายิ่งไหลไม่หยุดยิ่งกว่าสายน้ำ เธอเจ็บ...เสียใจ...จุกอก...และรู้สึกไม่อยากที่จะมีความรักอีกแล้ว ไม่อยากมานั่งเจอเรื่องแบบนี้หรือรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว ไม่อยากเป็นเหมือนคนโง่เหมือนตอนนี้...ภายในใจได้แต่ปฏิเสธ

“ได้สิ...พี่จะลองปล่อยให้เธอไปตามที่ต้องการ...อยากรู้เหมือนกันว่าใครมันจะมารักหนูถ้าหนูยังเป็นของพี่”

“ไม่...ไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว...ฮือๆ ...เรื่องของเราให้มันจบในคืนนี้...ฮึกๆ”

“หึ...แล้วใครมันจะมาสนใจผู้หญิงที่ผ่านมือชายมาเยอะ”

“พี่เจซี...หมายความว่าไง....”

ไม่ทันที่น้ำตาจะเหือดแห้งดี ดวงตาสวยก็เบิกกว้างขึ้นมองคนตรงหน้าที่พูดจาน่าสงสัยผ่านม่านน้ำตา ก่อนจะหันไปเห็นชายหนุ่มอีกสองเดินเข้าห้องมาด้วยใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มกระหยิ่มหกระหย่อง เจซียกยิ้มขึ้นอย่างชั่วร้าย...รอยยิ้มที่เธอรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว ไม่คิดว่าเขาจะมีอาการทางจิตหนักหนาขนาดนี้ทั้งที่เธอเองก็ดูแลเขาอย่างดีมาตลอด ยูแอลมองหน้าเจซีอย่างไม่เข้าใจ พร้อมกับระแวงชายหนุ่มทั้งสองคนที่เดินเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ

“พี่อยากเห็นสีหน้าของหนูตอนที่มีความสุขสุดๆ เป็นครั้งสุดท้าย”

“มะ...ไม่นะ...พี่เจซี...อย่าทำแบบนี้...ขอร้อง...ฮึกๆ”

“งั้นพี่ให้พูดใหม่ว่าหนูจะยังอยู่กับพี่หรือว่าจะยอมเลิกแล้วต้องเจอกับ....”

เจซีพูดพร้อมหันมองเพื่อนๆ ของเขาที่กำลังเตรียมปลดเข็มขัดของตัวเอง ยูแอลกัดฟันแน่นด้วยความกลัวและไม่คิดว่าเจซีจะกล้าทำแบบนี้กับเธอที่เป็นแฟนของเขา ไหนบอกว่ารัก...ไอ้คำว่ารักของเขาเป็นแบบไหนกัน

“ไม่!!พี่เจซี!..ขอร้อง!!ฮือๆ”

“ไม่ดีเหรอคะ? ก่อนจะไปจากพี่...มีคนได้เห็นเรือนร่างที่น่าหลงใหลของหนู...เผื่อคนอื่นจะติดใจไงคะ?”

“พี่เจซี...ฮึกๆ ...อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ”

“จะเป็นคนดังก็เจอแบบนี้ทั้งนั้นแหละ...เอาน่า...ให้พี่ได้เห็นใบหน้าหนูทุกอารมณ์เป็นครั้งสุดท้าย”

“พี่เจซี!!! กรี๊ดดดดดดด!!”

ยูแอลกรีดร้องสุดเสียงเมื่อชายหนุ่มอีกสองคนเดินเข้ามาจับแขนทั้งสองข้างของเธอไว้ จนเธอถึงกับภาพตัดไปเพราะรับไม่ไหวกับสิ่งที่กำลังเผชิญ เจซียกมือห้ามเพื่อนของเขาที่ล็อกแขนของเธอไว้เมื่อเห็นว่าเธอแน่นิ่งไปก่อนจะปัดมือกลายๆ เพื่อให้พวกเขาออกไป...เขาต้องการขู่ขวัญเธอเท่านั้น...เพื่อให้เธอยอมพูดว่าจะไม่เลิกกับเขา...เพราะเขารู้อยู่แล้วว่าเธอรู้เรื่องของเขากับฮานิจากท็อปเปอร์ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ แต่ไม่คิดว่าเธอจะกล้าตามมาดูถึงในห้องแบบนั้น...

“พี่แค่ไม่อยากให้หนูพูดว่าเลิกก็เท่านั้น....”

พูดจบร่างหน้าก็โน้มหน้าเข้าไปป้อนจูบให้เธอเบาๆ ก่อนจะเลื่อนใบหน้าไปประทับริมฝีปากบนหน้าผากมนราวกับกำลังปลอบประโลม ถ้าเป็นฮานิคงไม่รอดแน่ๆ แต่เพราะเป็นเธอ...เป็นคนที่เขารักจนไม่อยากให้เธอไปไหน ไม่ว่าเขาจะทำอะไรผิดพลาดไปทั้งตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจเขาก็ยังอยากหันกลับไปเห็นเธอรอให้อภัยเขาอยู่...

สองแขนแกร่งช้อนอุ้มร่างของหญิงสาวที่นอนสลบไม่รู้เรื่องไปยังรถแลมโบกินีสีขาวของตน ก่อนจะเดินไปนั่งประจำที่คนขับ แต่เขายังไม่วายโทรเข้าไปหาเพื่อนๆ ที่ยังนั่งรอสังสรรค์กันอยู่

“กูกลับก่อน...มีเรื่องนิดหน่อย”

(เออ จะให้กูบอกเพื่อนของแอลให้ไหม?)

“เออ...บอกให้ด้วยจะได้ไม่วุ่นวายมาตามหา”

(ได้ๆ คืนนี้อย่าหักโหมนักนะเว้ย พรุ่งนี้มีงาน)

“ไม่ชัวร์ แต่กูไหว”

(รู้เรื่องครับท่านลีดเดอร์ แต่น้องมันจะไม่ไหวเอานา)

“เออ”

ว่าจบท็อปเปอร์ก็วางสายจากเพื่อนของเขาก่อนจะเดินไปบอกโต๊ะข้างๆ ที่เป็นเพื่อนของยูแอลว่าเธอกลับไปแล้วกับเจซี แม้ว่าเพื่อนทั้งสองจะงงไม่น้อย เพราะไม่คิดว่าคนอย่างยูแอลจะยอมให้อภัยเจซีง่ายๆ แน่ ยิ่งเป็นเรื่องนอกกายด้วยแล้วยิ่งเป็นไปไม่ได้ไปกันใหญ่ แต่พวกเธอก็เลือกที่จะเก็บไว้ถามเจ้าตัวเองในวันพรุ่งนี้แทน...ไม่แน่...ความรักอาจจะทำให้คนตาบอดจนยอมให้อภัยก็ได้ ยังไงเขาก็คนนอนคุยกันไม่เหมือนกับคนที่ยืนคุยกันอย่างพวกเธอ...นั่นคือสิ่งที่เกรซและซาซ่าคิด...