บทที่ 1 หลังจากวันแต่งงาน

หลิวอี้ชิงนั่งอยู่ในเรือนหอของนางกับแม่ทัพโยวหยางเล่อเพียงลำพัง เพราะสามีที่เพิ่งแต่งงานกันนั้น เขาออกเดินไปทางไปชายแดนทันทีเพราะมีภารกิจด่วน มีคำสั่งให้กองทัพโดยการนำของเขาออกไปรบที่ชายแดนเป็นการด่วนเพราะมีข้าศึกเข้ามาประชิดอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว เมื่อเสร็จพิธีแต่งอย่างรวบรัดแล้ว เขาก็เปลี่ยนจากชุดเจ้าบ่าวเป็นชุดเครื่องแบบแม่ทัพแล้วร่ำลามารดาของเขาที่เหลือเพียงคนเดียว ส่วนบิดานั้นได้เสียชีวิตไปในสนามรบหลายปีมาแล้ว และเขาเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งแม่ทัพต่อจากบิดาของตนเอง 

วันนี้เขาเพิ่งดีใจที่ได้สมรักกับหญิงงามที่เขาเองก็มีใจให้นางไม่น้อย  หลังจากเพียงแค่ได้พบหน้ากัน  หลังจากนั้นไปมาหาสู่กันอยู่หลายครั้งจนมาถึงวันหมั้นหมายและจัดพิธีแต่งงานรับนางเป็นฮูหยินของเขาแล้ว ยัังไม่มีโอกาสจะได้เข้าหอด้วยซ้ำ ก็มีราชโองการด่วนมาหาเขาที่จวนแม่ทัพ เพื่อให้เคลื่อนทัพในทันทีเพื่อไปสู้ศีึกที่ชายแดนระหว่างแคว้นชิงกับแคว้นต้าเหนิง 

หลังจากร่ำลากับท่านแม่ของเขาแล้ว เขาก็จับข้อมือบางของเจ้าสาวของเขาเดินเข้าไปในห้องหอ เมื่อปิดประตูลงแล้ว เขาก็หันมาจับไหล่ของนางเอาไว้ “ อี้ชิง พี่จะต้องไปทำหน้าที่ของแม่ทัพเพื่อบ้านเมืองก่อนนะ  แต่ขอให้เจ้าอยู่ที่จวนนี้รอพี่ ฝากเจ้าดูแลท่านแม่ของพี่ด้วย  พี่จะพยายามกลับมาให้เร็วที่สุด ขอให้เจ้ารอพี่นะ พีี่รักเจ้า ” 

เขาดึงร่างของหลิวอี้ชิงที่ตอนนี้กลายมาเป็นฮูหยินของเขาแล้ว มาจนชิดแล้วหอมแก้มนวลของนางทันที อี้ชิงใบหน้าแดงระเรื่อ ร่างกายสะท้านไปหมดด้วยความเขินอายที่ถูกชายที่นางเองก็มีใจให้เขานั้นกอดเอาไว้แนบอกแกร่งแถมยังหอมแก้มนวลของนางอีกด้วย และยังไม่เพียงเท่านั้นแม่ทัพหนุ่่มใช้มือหนาของเขาเชยคางของนางขึ้นมาเพื่อพิศดูใบหน้าหวานปานจะล่มเมืองนั้น แล้วก็ก้มลงมาจนชิดแล้วประกบจูบริมฝีปากแดงระเรื่อที่อวบอิ่มน่าจูบเหลือเกินนั่นทันที

อี้ิชิงที่ปิดปากเอาไว้แน่นเพราะตกใจและไม่เคยเสียจูบให้กับชายใดมาก่อน แต่แม่ทัพหนุ่มก็บดขยี้กลีบปากอวบอิ่มของนางจนเจ็บแปลบจึงได้ยอมเผยอปากอวบอิ่มออกเล็กน้อยและนั่นทำให้ลิ้นสากที่ร้อนรุ่มสอดเข้าไปควานชิมความหวานในปากจิ้มลิ้มของนางแทบจะในทันที ลิ้นสากของเขาเกี่ยวพันลิ้นเล็กที่อ่อนนุ่มของนางอย่างดูดดื่มและยาวนานจนร่างอวบอิ่มในอาภรณ์สีแดงของเจ้าสาวที่งดงามปราณีตนั้นอ่อนระทวย แขนแข็งแกร่งของแม่ทัพหนุ่มเข้าโอบประคอบร่างอวบอิ่มของภรรยาที่เพิ่งแต่งงานกันได้เพียงครู่เอาไว้กับอกแกร่งของเขา และค่อยๆถอนจูบที่เร่าร้อนนั้นอย่างแสนจะเสียดาย

“ อี้ชิง พี่ไม่อยากจะปล่อยเจ้าไปเลย แต่คงจะต้องจำใจทำเช่นนั้น พี่ต้องไปก่อนนะ เจ้ารักษาตัวให้ดี รอพี่นะ แล้วฝากดูแลท่านแม่และจวนของเราด้วย พี่รักเจ้านะ ” แม่ทัพหนุ่มเอ่ยคำร่ำลากับร่างในอ้อมกอดอย่างแสนจะอาลัย แล้วก็จำต้องปล่อยร่างของนางเป็นอิสระ แล้วหันหลังกลับจะออกไปจากห้องหอ แต่เขาก็ได้ยินเสียงหวานของคนด้านหลังดังขึ้น “ ข้าก็รักท่านพี่เจ้าค่ะ ” แม่ทัพหนุ่มหันไปยิ้มให้นาง แล้วก็จำต้องเดินออกไปจากห้องหออย่างเร่งรีบ  

เจ้าสาวหมาดๆที่เปิดผ้าคลุมหน้าออกแล้วโดยฝีมือของสามี ก็เดินตามหลังของสามีหมาดๆ ออกไปแต่นางเดินก้าวตามฝีเท้าที่ก้าวยาวอย่างเร่งรีบของเขาแทบจะไม่ทัน แม่ทัพหนุ่มมุ่งตรงไปที่หน้าประตูที่มีม้าสีน้ำตาลตัวสูงใหญ่น่าเกรงขามยืนรอเขาอยู่โดยมีคนสนิทของเขาจับจูงมันเอาไว้ แม่ทัพหนุ่มหันมองไปรอบๆอีกครั้งแล้วก้าวขึ้นไปนั่งประจำที่บนม้าของเขาทันที อี้ชิงที่เร่งฝีเท้าเดินตามมาทันได้ โบกมือลาสามี เขายิ้มให้นางอีกครั้ง แล้วดึงบังเหียนบังคับม้าให้เร่งฝีเท้าออกไปจากหน้าประตูจวนทันที โดยมีคนสนิทที่ต่างก็ดึงบังเหียนบังคับม้าให้ออกวิ่งตามหลังเขาไปทันที  

ที่ประตูจวนนอกจากอี้ชิงที่เร่งฝีเท้าตามสามีมาจนทัน และกำลังจ้องมองเขาไปจนลับสายตานั้น ก็ยังมีร่างของฮูหยินใหญ่โยวซึ่งเป็นมารดาของแม่ทัพโหวหยางเล่อและที่ข้างๆนางก็มีร่างของสตรีผู้หนึ่งที่มีใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักไม่น้อย รูปร่างของนางอ้อนแอ้นอรชร การแต่งกายก็ดีเหมือนเป็นคุณหนูในจวนขุนนางหรือคหบดีที่พอมีฐานะ

“ เข้าไปข้างในกันเถอะ เสี่ยวหลาน ป้าเมื่อยเต็มทีแล้ว ” ฮูหยินใหญ่่เอ่ยขึ้น สายตาของนางปรายตามองร่างในชุดสีแดงนั้นอย่างไม่ค่อยพึงใจนัก แล้วสตรีที่มีชื่อว่าเสี่ยวหลานก็เข้าประคองร่างของฮูหยินใหญ่โยวก้าวเดินกลับเข้าไปในจวน โดยมีอี้ชิงในชุดเจ้าสาวเดินตามเข้าไป  ฮูหยินใหญ่มุ่งตรงไปที่เรือนหลัก ที่ยังคงมีญาติมิตรบางส่วนที่มาร่วมงานเลี้ยงฉลองแต่งงานของแม่ทัพโยวยังคงอยู่ในเรือน 

อี้ชิงที่ไม่รู้จะทำตัวเช่นไรเพราะนางเองก็เพิ่งแต่งงานกับเขาเมื่อครู่นี้เอง และยังไม่ค่อยสนิทสนมกับฮูหยินใหญ่โยวและคนในจวนแม่ทัพนัก นางเคยมาเยี่ยมฮูหยินใหญ่เพราะแม่ทัพโยวไปรับนางมาเพื่อพบมารดาของเขาจะได้ทำความคุ้นเคยกัน และสิ่งที่นางรู้สึกได้ ก็คือความหมางเมินไม่ค่อยอยากจะสานสัมพันธ์ใดๆกับนางนัก แต่ก็จำพูดด้วยอย่างเสียไม่ได้เพราะบุตรชายนั้นอยู่ด้วย อี้ชิงก็รู้สึกว่าว่าที่แม่สามีนั้นไม่ค่อยอยากจะต้อนรับนางนัก แต่ด้วยตอนนี้นางได้แต่งงานเข้ามาเป็นสะใภ้ของฮูหยินโยวแล้ว และสามีก็ย้ำนักย้ำหนาว่าขอให้ช่วยดูแลมารดาของเขาด้วย  อี้ชิงก็จำต้องก้าวเท้าตามพวกนางเข้าไปในเรือนหลัก

ขณะที่ฮูหยินหยางกับเสี่ยวหลานเดินเข้ามาในห้องโถงที่มีญาติมิตรบางคนของจวนโยวนั่งอยู่ในห้อง  ฮูหยินใหญ่ทรุดนั่งลงบนเก้าอี้มุกชิดผนังโดยมีเสี่ยวหลานทรุดนั่งที่เก้าอี้ข้างๆกัน  ทุกสายตาจับจ้องมองไปยังร่างในชุดเจ้าสาวที่ก้าวเดินตามหลังฮูหยินใหญ่มา “ ตัวอัปมงคล พอแต่งงานเข้ามายังไม่ทันไร อาเล่อก็จำต้องออกไปรบพุ่งเสียแล้ว ” หญิงวัยกลางคนๆหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยเสียงไม่เบานัก

“ ข้าก็ห้ามปรามเขาแล้ว ไม่ให้แต่งกับนาง แค่บุตรของอนุจวนขุนนางไร้อำนาจ แค่ในจวนของตัวเองก็แทบจะไร้ตัวตนอยู่แล้ว แถมยังเป็นกำพร้าอีกด้วย ไม่เหมาะสมกับแม่ทัพใหญ่อย่างอาเล่อสักนิด  แต่เขาก็ไม่ฟัง ความรักของหนุ่มสาวมันลุ่มหลงรุนแรงนัก ไม่คิดหน้าคิดหลัง ไม่คิดถึงความเหมาะสมเท่าเทียมเลย ” ฮูหยินใหญ่เปรยขึ้นอย่างเห็นด้วยกับญาติของนางผู้นั้นที่เอ่ยขึ้นอย่างไม่ไว้หน้าเจ้าสาวที่กำลังเดินเข้ามาเลยแม้แต่น้อย

“ ข้าบอกกับเขาแล้วว่าให้แต่งกับเสี่ยวหลาน อย่างน้อยที่สุดบิดาของนางก็เป็นขุนนางสำคัญไม่น้อย และนางเป็นสตรีที่ดีงาม เพียงพร้อมทั้งคุณสมบัติของสตรีที่เหมาะสมจะมาเป็นฮูหยินแม่ทัพ เงินทองหรือก็มากมาย ไม่น้อยหน้าใคร อย่างที่สตรีแซ่หลิวผู้นี้เทียบไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ” ฮูหยินใหญ่เอ่ยสำทับอีกครั้งอย่างต้องการตอกย้ำให้กับหลิวอี้ชิงผู้ต่ำต้อยรู้ตัวว่าไม่คู่ควรที่จะมาเป็นฮูหยินจวนแม่ทัพเลยแม้แต่น้อย "