บทที่ 5 เริ่มหาเงินพยุงฐานะ

 “ ฮูหยินน้อยต้องการพบข้าเรื่องอะไรหรือเจ้าคะ ข้าชื่อซื่อหลัน เป็นหัวหน้าคนครัวเจ้าค่ะ  ” หัวหน้าคนครัวหันมาถามสตรีที่เพิ่งเดินเข้ามาที่ทุกคนต่างก็รู้ว่าเป็นฮูหยินที่เพิ่งแต่งเข้ามาของแม่ทัพโยว “ ฮูหยินใหญ่ให้ข้าดูแลเรื่องในจวนนี้น่ะ ให้ดูแลทั้่งเรื่องอาหารการกินและเรื่องอื่นๆในจวนด้วย จึงจะมาถามเรื่องรายการอาหารที่ทำในแต่ละวันด้วยว่าเราจะลดค่าใช้จ่ายใดๆได้บ้าง เพราะพ่อบ้านโยวบอกว่าตอนนี้เงินทองของจวนร่อยหรอลงมากเพราะท่านแม่ทัพใช้เงินไปกับการกักตุนเสบียงของทหาร คงต้องรอให้ท่านแม่ทัพกลับมาจากชายแดนก่อนทุกอย่างก็จะดีขึ้น ”  

หัวหน้าคนครัวทำหน้าอ่อนใจ “ ฮูหยินน้อยเจ้าคะ ทุกวันนี้เวลาข้าไปรับเงินค่ากับข้าวจากฮูหยินใหญ่มันก็น้อยมากกว่าเดิมเต็มทีแล้วเจ้าค่ะ แทบไม่พอค่าใช้จ่าย กับข้าวแทบจะไม่มีเนื้อสัตว์อยู่แล้ว แทบจะต้องทำแต่ผัดผักแล้วเจ้าค่ะ ยิ่งหลังจากงานเลี้ยงงานแต่งงานยิ่งได้ค่ากับข้าวน้อยลงอีกเจ้าค่ะ ข้าก็ไม่รู้จะประหยัดได้อย่างไรอีกแล้ว พวกบ่าวก็บ่นกับอุบเรื่องกับข้าวที่มีแค่เศษเนื้อ กินข้าวก็ไม่ค่อยอิ่มกันแล้วเจ้าค่ะ ” อี้ชิงอึ้งไปทันที นางไม่รู้มาก่อนเลยว่าในจวนแม่ทัพจะขาดแคลนเงินทองถึงขนาดนี้  

“ ถ้าอย่างนั้น ป้าซื่อหลันเจ้าไปรับเงินค่ากับข้าวจากฮูหยินใหญ่ตามปกตินะ ได้เท่าใดก็เอามาเท่าที่จะทำได้ ส่วนขาดเหลืออะไรมาบอกกับข้าก็แล้วกัน  ส่วนรายการอาหารให้ท่านช่วยจัดการไปตามเดิมนะ  ไม่ให้คนในจวนลำบากกันจนเกินไป ข้าวปลาก็จัดหามาให้พอกินกันให้อิ่มนะ ส่วนเรื่องเงินทองที่ขาดเหลือไป ข้าจะจัดการให้เองนะ ”  หลังจากอี้ชิงเดินออกไปจากครัวทุกคนก็หันมาพูดยกย่องชมเชยฮูหยินน้อยไม่ขาดปากว่ามีน้ำใจเหลือเกิน อุตส่าห์เอาเงินของตัวเองมาชดเชยค่าใช้จ่ายในจวนของสามี  

เมื่อเสร็จจากเรื่องในครัว นางเดินย้อนกลับไปหาพ่อบ้านโยวเพื่อต้องการให้เขาจัดการหาสาวใช้ในจวนแบ่งมาให้นางสักห้าหกคน หรือให้มากที่สุดเท่าที่เขาจะแบ่งมาให้นางได้ และขอบ่าวชายสองคน นางจะเริ่มต้นเปิดร้านขายอาภรณ์์ที่ตลาดเพื่อหาเงินมาใช้จ่ายในจวนแม่ทัพ เพราะนางเพิ่งจะรู้ว่าสถานการณ์การเงินของจวนแม่ทัพไม่ดีมากเช่นนี้ จนคนครัวถึงกับออกปากว่าอาหารการกินลำบากจนบ่าวไพร่บ่นว่าไม่พอกินพอใช้ แย่ยิ่งกว่าจวนหลิวที่เป็นจวนขุนนางของบิดาของนางเสียอีก  แล้วนางก็เดินไปที่เรือนหลังหนึ่งที่อยู่ริมทางเดินที่ใกล้กับเรือนหลังเล็กของนาง 

แล้วเปิดประตูเรือนเข้าไปเพื่อสำรวจดูก็พบว่ามันเป็นเรือนขนาดกลางและในนั้นมีเครื่องเรือนไม่มากจนเกินไป เหมาะที่นางจะดัดแปลงใช้เป็นโรงเรือนเพื่อจะตัดเย็บอาภรณ์ เพราะอี้ชิงนั้นได้ร่ำเรียนเรื่องการเย็บปักถักร้อยมาชำนาญพอสมควร เพราะนางมีความถนัดทางด้านนี้มาก่อน จึงได้ขอบิดาไปร่ำเรียน ปกติแล้วนางตัดเย็บอาภรณ์เอาไว้ใส่เอง จึงได้มีอาภรณ์ที่งดงามไว้ใส่หลากหลายสีสัน โดยที่ไม่ได้เสียเงินทองมากมายในการซื้อหาเพราะนางซื้อผ้าพับม้วนใหญ่มาไว้ตัดเอง และชุ่ยเอ๋อที่เป็นลูกมือมาตั้งแต่แรกก็ถนัดงานด้านนี้ด้วย  

เมื่อมองในเรือนจนพอใจแล้ว และแน่ใจว่าจะใช้เรือนว่างหลังนี้ทำเป็นโรงเรือนเพื่อจะหาเงินเข้าจวนแม่ทัพ และแบ่งบางส่วนเก็บเอาไว้ส่วนตัวด้วย เพราะนางก็คิดจะหาอาชีพทำไปด้วยอยู่แล้ว ไม่อยากจะเป็นเพียงอาศัยเบี้ยหวัดจากสามีในการดำรงชีพเพียงเท่านั้น แต่นี่มันก็ผิดจากคาดไปมาก เพราะนางไม่ได้เงินจากจวนของสามีเลยสักอีแปะเดียวในการดำรงชีวิต แต่ในเมื่อแต่งงานเข้ามาในจวนของสามีแล้ว นางก็จำจะต้องอยู่ไปก่อน 

เมื่อเสร็จจากเรื่องโรงเรือนนางก็เดินย้อนกลับไปยังเรือนเล็กของตนเอง และก็พอดีกับชุ่ยเอ๋อเดินหอบหิ้วข้าวของกลับมาจากตลาด นางได้รับคำสั่งให้ไปสั่งเครื่องเรือนและซื้อหาข้าวของจำเป็นมาไว้ใช้ที่เรือนเล็ก

 “ คุณหนู ข้าจัดการสั่งข้าวของตามที่เราจดเอาไว้เรียบร้อยแล้วนะเจ้าคะ อีกสักครู่พวกเขาคงจะนำมาส่งให้  ข้าซื้อเสี่ยวหลงเปา กับขนมกุ้ยฮวามาฝากคุณหนูเจ้าค่ะ มานั่งกินกันก่อนนะเจ้าคะ ข้าจะชงชาร้อนให้ ”  แล้วทั้งสองก็พากันเดินเข้าไปในเรือน แล้วอี้ชิงก็ทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ที่พวกนางใช้นั่งกินอาหาร ตอนนี้ชุ่ยเอ๋อไปค้นหาผ้าปูโต๊ะมาปูลงบนโต๊ะตัวเก่านี่มันก็เลยดูดีขึ้นมาก

“ ชุ่ยเอ๋อ ข้าจะเปิดร้านอาภรณ์ที่ตลาดนะ จะฝึกสาวใช้กับบ่าวชายในจวนนี้สักหลายคนหน่อยกำลังให้พ่อบ้านโยวหาคนให้อยู่ เราจะฝึกกันในเรือนหลังถัดเราไปนี่แหละ จะได้สะดวก เจ้าช่วยข้าฝึกหัดพวกเขานะ เพราะสถานการณ์การเงินของจวนนี้ไม่ดีนัก แทบจะไม่พอใช้จ่าย เพราะท่านพี่ใช้เงินไปกับการกักตุนเสบียงจนเงินเหลือน้อยมาก แต่่ข้าก็ไม่รู้จำนวนแท้จริงว่าเหลือเท่าไหร่ เพราะฮูหยินใหญ่ไม่ยอมให้ข้าดูเรื่องบัญชีรายรับรายจ่าย จึงไม่รู้ว่าเงินเหลือเท่าไหร่กันแน่ แต่พ่อบ้านโยวกับหัวหน้าคนครัวบอกว่าตอนนี้การใช้จ่ายในจวนอัตคัตนัก จนบ่าวไพร่บนว่ากินข้าวไม่เต็มอิ่ม ข้าจึงได้คิดว่าจะเริ่มต้นทำการค้าเสียที หลังจากที่คิดเอาไว้นานแล้วแต่ยังไม่ได้ลงมือทำ เจ้าจะว่าอย่างไร ”  นางเอ่ยถามชุ่ยเอ๋อหลังจากที่สาวใช้คนสนิททรุดนั่งลงข้างๆนางแล้ว 

“ ทำเช่นนั้นก็ดีเจ้าค่ะ เพราะไหนๆ คุณหนูก็แต่งงานเข้ามาเป็นสะใภ้ของจวนนี้เสียแล้ว  เราทำเช่นนี้ก็ดีเหมือนกันอย่างน้อยบ่าวไพร่ก็จะได้ไม่อดอยากจนเกินไป แต่คุณหนูก็ต้องทำให้เป็นกิจการของคุณหนูเองนะเจ้าคะ เพราะต่อไปภายหน้าจะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้ได้ อีกอย่างข้าไม่แน่ใจนักนะเจ้าคะ ว่าการเงินของจวนนี้มีปัญหาจริงหรือว่าแม่สามีของคุณหนูเล่นแง่กันแน่ เหมือนต้องการผลักภาระการรับผิดชอบมาให้คุณหนูทุกอย่างแต่ไม่ให้เงินมาดูแลจวนด้วยอย่างนั้นแหละเจ้าค่ะ คุณหนูคิดว่ามันจะเป็นอย่างนั้นหรือไม่เจ้าคะ ” ชุ่ยเอ๋อไม่วายไม่ไว้ใจคนจวนนี้ ที่แสดงออกอย่างเต็มที่ว่าไม่ชอบคุณหนูของนาง

อี้ชิงนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง   " มันก็อาจเป็นได้ แต่ข้าจะคิดเสียว่าไหนๆข้าก็แต่งงานเข้ามาเป็นสะใภ้ในจวนของพวกเขาแล้ว และข้าก็รักท่านแม่ทัพมาก เหมือนดังเช่นที่เขารักข้า เรื่องแค่นี้ข้าจะคิดเสียว่าช่วยแบ่งเบาภาระของสามีก็แล้วกัน ส่วนเรื่องของแม่สามีข้าจะยกให้จะถือว่าอย่างไรนางก็เป็นแม่ของสามีของข้า ส่วนเรื่องจะเสียเปรียบมากน้อยข้าไม่คิดมากหรอก ถือเสียว่วช่วยบ่าวไพร่ในจวนให้ได้กินเต็มอิ่มให้ได้มีใช้ และได้เงินพิเศษเพิ่มก็แล้วกัน หากมีใครช่วยงานข้าเพิ่มข้าก็จะให้เงินพิเศษแก่พวกเขาก็แล้วกัน ”

 เมื่อคิดกันเช่นนั้นแล้วก็ลงมือกินขนมที่ชุ่ยเอ๋อหาซื้อมาจากตลาด และจิบชาน้ำอย่างสบายใจขึ้นเมื่อหาทางออกให้กับการเงินของจวนนี้ได้แล้ว นางคิดว่าสินค้าของนางต้องขายได้บ้าง 

" ชุ่ยเอ๋อ พรุ่งนี้เจ้ากับข้าจะต้องไปตลาดกันอีกรอบนะไปหาเช่าร้านค้าสักคูหาหนึ่ง เผื่อเอาไว้ก่อน และจะได้สั่งผ้ากับอุปกรณ์ตัดเย็บทั้งหลายให้พวกเขาเอามาส่งด้วย จะได้เริ่มงานกันเลย ทำเร็วก็จะได้รายได้เข้าจวนเร็ว “