บทที่ 4 จวนแม่ทัพที่ยากไร้

หลังจากสองนายบ่าวนั่งกินอาหารกันที่โต๊ะไม้ตัวเก่าคร่ำคร่าที่อยู่ในห้องโถงหน้าเรือนเล็ก  ที่อาหารในจานนั้นมีเพียงผัดผักเย็นชืด เต้าหู้ผัดไข่ และผักกาดดองจนท้องอิ่มแล้ว นางก็ยกถาดไม้มาเก็บถ้วยชามเพื่อจะนำไปล้างที่โรงครัวใหญ่ที่ต้องเดินไปค่อนข้างไกลพอสมควร

“ ชุ่ยเอ๋อ เจ้าเอาไปล้างที่ครัวเล็กหลังเรือนของเราก็ได้ แล้วเก็บถ้วยชามเอาไว้ใช้ที่เรือนนี้  คราวหลังเราทำกับข้าวกินกันเองบ้างก็ได้ เจ้าก็สำรวจดูเสียว่าเครื่องครัวขาดสิ่งใดบ้าง จดเอาไว้เสีย และทุกอย่างที่จำเป็นจะต้องใช้ก็เดินตรวจสอบดูให้ทั่ว พรุ่งนี้จะได้เข้าไปตลาดไปสั่งซื้อมา ” 

ชุ่ยเอ๋อหยักหน้าอย่างเห็นด้วย พวกนางมีกันเพียงสองปากสองท้องทำกับข้าวไม่ได้ยากเย็นนัก แถมยังจะได้กินอาหารดีๆมากกว่าที่โรงครัวจัดให้เสียอีก ช่างน่าอนาถยิ่งนัก  เป็นถึงฮูหยินแม่ทัพใหญ่กลับได้กินอาหารที่มองดูแย่กว่ากับข้าวบ่าวที่จวนหลิวเสียอีก ชุ่ยเอ๋อครุ่่นคิดขณะที่ยกจานชามไปล้างที่ในครัวหลังเรือน

เช้าวันต่อมาเมื่ออาบน้ำหน้าห้องสุขาหลังเรือนแล้ว โดยการตักจ้วงจากถังน้ำที่ชุ่ยเอ๋อต้มน้ำมาเทผสมให้กลายเป็นน้ำอุ่นและให้คุณหนูของนางตักจ้วงเอาจากในถังน้ำแล้วยืนอาบที่หน้าห้องสุขา เพราะไม่มีถังอาบน้ำใบใหญ่ที่จะใช้แช่ตัวดังเช่นตอนที่อยู่ที่จวนหลิว  นับว่าความเป็นอยู่แย่กว่าบุตรสาวอนุในจวนขุนนางเล็กๆเสียอีก แต่อี้ชิงก็ไม่อยากจะคิดมาก ในเมื่อนางยอมแต่งงานกับแม่ทัพโยวแล้วก็จำต้องทนกับเรื่องราวภายในเรือนของเขาให้ได้  แม้นางจะมองว่าแม่สามีปฏิบัติกับนางแย่ยิ่งนัก แต่จะให้ทำอย่างไรได้เล่า ก็พวกเขาไม่ได้อยากจะได้สะใภ้เช่นนางจึงได้ทำกับนางเช่นนี้

หลังจากกินอาหารเช้าแล้วนางกับชุ่ยเอ๋อก็เดินตรงไปที่เรือนของฮูหยินใหญ่ที่ปลูกอยู่ข้างๆ เรือนหลักของแม่ทัพโยว เมื่อเดินเข้าไปในห้องโถงแล้ว ก็พบฮูหยินใหญ่กับหลานสาวที่ชื่อว่าเสี่ยวหลานนั่งจิบน้ำชาอยู่ที่โต๊ะกลมกลางห้อง  “ มาก็ดีแล้วข้ามีงานจะให้เจ้าทำ ” ฮูหยินใหญ่หันมาเห็นอี้ชิงก็เอ่ยขึ้นทันที  อี้ชิงเดินไปย่อกายทำความเคารพมารดาของสามีอย่างอ่อนช้อยโดยมีเสี่ยวหลานเบ้ปากน้อยๆ ขณะที่จ้องมองอี้ชิง  “ ไม่ต้องยกน้ำชาให้กับข้าหรอกนะ หยางเล่อก็ไม่ได้อยู่ที่จวนนี้  หากเขากลับมาข้าจะให้เขาแต่งงานกับเสี่ยวหลานรับนางเป็นฮูหยินอีกคนหนึ่ง " ฮูหยินใหญ่เอ่ยขึ้นอย่างหน้าตาเฉยโดยไม่ได้สนใจว่าอี้ชิงจะรู้สึกเช่นไร ในเมื่อแม่สามีบอกว่าไม่ต้องยกน้ำชานางก็ไม่ยก 

“ ในเมื่อเจ้าเข้ามาอยู่ในจวนแม่ทัพนี้ ก็ควรจะต้องช่วยทำงานด้วย ไม่ใช่อยู่เฉยๆปล่อยวันเวลาให้ผ่านไป  ข้าจะให้เจ้าช่วยดูแลทำความสะอาดในจวนและเรื่องอาหารการกินในจวนก็ให้เจ้าช่วยจัดการดูแลด้วย ส่วนเรื่องบัญชีรายรับรายจ่ายของจวนข้าจะจัดการดูแลเอง "  อี้ชิงจำต้องรับคำโดยไม่รู้ว่าแม่สามีกับเสี่ยวหลานมีแผนการณ์ที่จะบีบคั้นให้นางอยู่ที่จวนแม่ทัพต่อไปไม่ได้และยอมหย่ากับแม่ทัพโยวไปเอง  และพวกนางก็จะอ้างกับแม่ทัพหนุ่มว่าอี้ชิงไม่มีความอดทนต่อการดูแลการงานในจวนแม่ทัพเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระของฮูหยินใหญ่ 

เมื่อออกมาจากเรือนฮูหยินใหญ่แล้ว อี้ชิงก็เดินไปหาพ่อบ้านโยวที่เรือนหลัก “ ข้ามีเรื่องจะถาม เมื่อครู่ข้าไปพบฮูหยินใหญ่นางบอกว่าต้องการให้ข้าช่วยแบ่งเบางานในจวนแม่ทัพให้ช่วยดูแลเรื่องการทำความสะอาดจวนและอาหารการกินในจวนแม่ทัพทั้่งหมด  ท่านพอจะแนะนำอะไรข้าบ้างได้หรือไม่ เพราะข้าก็ไม่เคยดูแลจวนใหญ่เช่นนี้มาก่อน “ อี้ชิงถามเขา ถึงงานที่นางต้องทำว่ามีอะไรบ้าง 

” งานหลักก็แค่ดูแลควบคุมบ่าวไพร่ที่ทำความสะอาดในจวนและในสวนขอรับ มีอะไรต้องซ่อมแซมก็สั่งให้บ่าวจัดการไป  ส่วนเรื่องในครัวก็อาหารการกินต่างๆ ที่ฮูหยินน้อยต้องช่วยดูแลว่าควรจะทำรายการอาหารอะไรบ้าง และคงต้องประหยัดค่าใช้จ่ายของจวนลงยิ่งกว่าเดิมขอรับ เพราะก่อนออกศึกนี้ท่านแม่ทัพใช้เงินของจวนไปหาซื้อเสบียงของทหารเป็นจำนวนมากเพื่อนำติดตัวไปด้วย ทำให้ตอนนี้เงินทองของจวนเหลือน้อยมากคงจะต้องประหยัดการใช้จ่ายลงอีกขอรับ ส่วนเรื่องในครัวต้องไปพบหัวหน้าคนครัวขอรับเพื่อถามรายละเอียดกับเขา "

 อี้ชิงนิ่งงันไป แม่สามีของนางต้องการให้ดูแลเรื่องอาหารการกินและการทำความสะอาดในจวนแต่ไม่ได้ให้นางดูแลบัญชีรายรับรายจ่ายอย่างนั้นหรือ นางเดินย้อนกลับไปที่เรือนของแม่สามีอีกครั้งเพื่อสอบถามเรื่องนี้  ทั้งสองป้าหลานจ้องมองอี้ชิงอย่างแปลกใจว่านางย้อนกลับมาอีกทำไมกัน 

“ ท่านแม่เจ้าคะ ข้าจะสอบถามเรื่องเงินทองที่เป็นค่าใช้จ่ายประจำของจวนนี้เจ้าค่ะ ท่านแม่จ่ายให้กับพวกเขาอย่างไรบ้างเจ้าคะ เพราะข้าจำต้องรู้เพื่อจะได้ดูแลค่าใช้จ่ายให้พอเพียง  เพราะข้าไปถามพ่อบ้านโยวมาแล้ว เขาบอกว่าตอนนี้เงินของจวนมีน้อยมาก คงต้องประหยัดค่าใช้จ่ายลงให้มาก จึงได้มาถามท่านแม่ว่่าท่านแม่จะจ่ายค่าใช้จ่ายจำพวกค่ากับข้าวและค่าของใช้ที่จำเป็นอย่างไรเจ้าคะ ”  อี้ชิงเอ่ยถามถึงเรื่องที่นางต้องการรู้ทันที 

เมื่อได้ยินเรืื่องที่สะใภ้ที่นางไม่ได้ต้องการเอ่ยถามขึ้น ใบหน้าของฮูหยินใหญ่ก็ตึงไปเล็กน้อย “ ค่ากับข้าวข้าจะจ่ายให้ทุกวันหัวหน้าคนครัวเขาจะมารับกับข้าตอนเย็นเพื่อจะเอาไปจ่ายตลาดวันพรุ่งนี้ ส่วนค่าใช้จ่ายอื่นๆพ่อบ้านโยวจะมารับกับข้าเองมันเป็นรายจ่ายที่ต้องจ่ายประจำบ้าง หรือรายจ่ายเล็กๆน้อยๆ ในจวนพ่อบ้านโยวเขาจะมาเบิกเป็นรายการไป ส่วนเรื่องลดค่าใช้จ่ายเจ้าก็ไปคิดเอาเองว่าจะทำอย่างไรให้มันประหยัด และเงินที่ค่าจ่ายไปให้มันพอใช้กันไปได้จนกว่าหยางเล่อจะเสร็จศึกกลับมา ส่วนเรื่องรายรับข้าไม่จำเป็นต้องบอกกับเจ้า แค่ให้เจ้าช่วยแบ่งเบาภาระของข้าแค่นี้เจ้าทำได้หรือไม่ ”  และอี้ชิงก็จำต้องรับคำเบาๆ แม้จะยังหนักใจอยู่มากก็ตาม

“ อ๋อ ก่อนที่จะไป ข้าจะบอกกับเจ้าอีกอย่าง ไม่ควรเรียกข้าว่าท่านแม่ ให้เรียกข้าว่าฮูหยินใหญ่เพราะข้าไม่ใช่แม่ของเจ้า ” อี้ิชิงชะงักฝีเท้าที่กำลังจะก้าวออกไปจากห้องโถงในเรือนของฮูหยินใหญ่  “ ได้เจ้าค่ะ ฮูหยินใหญ่ ”  แล้วนางก็เดินออกไป โดยมีสายตาสองคู่เฝ้ามองตามหลังของนางออกไปอย่างกระหยิ่มยิ้มย่องที่แผนการณ์ขั้นแรกผ่านไปได้อย่างง่ายดาย

อี้ชิงเดินต่อไปที่ห้องครัว เมื่อก้าวเข้าไปในครัวก็เห็นมีบ่าวสี่ห้าคนกำลังเตรียมวัตถุดิบที่คงจะใช้ทำอาหารตอนกลางวันอยู่ “  หัวหน้าคนครัวอยู่ที่ใด ข้ามีเรื่องจะสอบถามเล็กน้อย ” นางเอ่ยถามสาวใช้คนหนึ่งที่กำลังหั่นผักอยู่  นางชี้ไปคนที่หญิงร่างใหญ่คนหนึ่งที่กำลังคัดแยกเนื้อหมูในกะละมังเคลือบอยู่บนโต๊ะอีกตัวหนึ่งอยู่  นางจึงได้เดินไปหาหญิงผู้นั้น