บทที่ 2 เมื่อทนไม่ไหวก็จำต้องเดินหนี

อี้ชิงที่เดินเข้าไปในห้องโถงตามหลังฮูหยินใหญ่โยวกับเสี่ยวหลานที่นางเคยรู้มาบ้างว่าเป็นบุตรขุนนางการคลังผู้หนึ่งและมีศักดิ์เป็นหลานของฮูหยินโยว และนางคงจะต้องการให้หลานสาวคนนี้เป็นสะใภ้ของนาง แต่บุตรชายนั้นไม่ยินยอม เขาเป็นแม่ทัพใหญ่คงจะเข้มแข็งพอที่จะไม่ปล่อยให้มารดาครอบงำได้ง่ายดายนัก  จึงดื้อดึึงที่จะแต่งงานกับอี้ชิงหญิงงามที่เขาพึงใจจนได้ อย่างไม่ได้สนใจเลยสักนิดว่านางนั้นเป็นบุตรของอนุในจวนของนางเล็กๆ ไม่ได้มีความสลักสำคัญและความก้าวหน้าใดๆในราชการ และไม่มีอำนาจใดที่จะได้มาช่วยเกื้อหนุนความก้าวหน้าของเขาได้  

และไม่มีทรัพย์สมบัติเดิมใดๆติดตัวมาเพื่อจะช่วยค้ำจุนเขาได้ในอนาคต และนั่นทำให้มารดาของเขาไม่พอใจอย่างมาก เพราะนางได้หมายตาเสี่ยวหลานบุตรสาวของญาติห่างๆที่มีฐานะร่ำรวยและมีบิดาเป็นขุนนางกรมการคลังที่มีอำนาจไม่น้อย อย่างน้อยถึงไม่ได้เป็นขุนนางใหญ่ระดับสูงกว่านี้ มีอำนาจมากกว่านี้ หรือเป็นตระกูลพ่อค้าคหบดีที่ร่ำรวยมากมายกว่านี้ แต่ก็ยังดีกว่าหลิวอี้ชิงผู้นี้มากมายนัก

น้ำตาของนางเอ่อคลอดวงตา แม้จะรู้ว่าตัวของนางไม่เป็นที่ชื่นชอบของฮูหยินใหญ่โยวอยู่แล้ว แต่ไม่คิดว่านางและพวกบรรดาญาติมิตรที่เสแสร้งทำหน้าชื่นชมยินดีในตอนร่วมพิธีแต่งงานของนางกับแม่ทัพโยวนั้น จะเปลี่ยนโฉมหน้าอย่างรวดเร็วเช่นนี้ พอคล้อยหลังสามีของนางไปเพียงไม่นาน พวกเขาก็พากันโจมตีนางด้วยถ้อยคำที่รุนแรงและทำร้ายจิตใจของสตรีเช่นนางเหลือเกิน น้ำตาของอี้ชิงไหลรินลงมา นางคิดว่าคงไม่มีประโยชน์อันใดที่จะอยู่ในห้องโถงนี้ต่อไป เพราะสายตาที่พวกเขามองนางนั้นไม่ได้เป็นมิตรและมีความเมตตาสะใภ้หมาดๆที่เพิ่งแต่งงานเข้ามาในตระกูลของพวกเขาเลยแม้แต่น้อย

นางหันหลังเดินออกมาจากห้องโถงที่มีสายตาหลายคู่จับจ้องมองนาง แต่ไม่มีแม้แต่ใครสักคนที่จะเอ่ยปากทัดทาน คนที่ต้องป้อมชิงชังรังเกียจนางมากเช่นนี้ คงไม่มีทางจะเปลี่ยนใจพวกเขาได้ง่ายๆ และยิ่งสิ่งที่พวกเขาชิงชังรังเกียจและตั้งป้อมที่จะไม่ยอมรับนางก็คือ ฐานะของนางที่ต่ำต้อยเกินไป ไม่สามารถเป็นหน้าเป็นตาให้กับตระกูลของพวกเขาได้เพียงเท่านั้น

อี้ชิงเดินออกมาจากเรือนหลักของจวนแม่ทัพ แล้วเดินย้อนกลับมาที่เรือนหอของนาง เปิดประตูเข้าไปก็พบกับชุ่ยเอ๋อเข้าพอดี “ คุณหนูเจ้าคะ ร้องไห้ทำไมกัน ใครทำอะไรให้หรือเจ้าคะ ” ชุ่ยเอ๋อสาวใช้ของนางที่ดูแลกันมาตั้งแต่นางยังเยาว์วัย แม้จะเป็นบุตรของอนุแต่บิดาของนางก็ไม่ได้ถึงกับไม่ใส่ใจบุตรสาว นางได้รับการดูแลดีพอสมควร แม้มารดาจะเสียชีวิตไปตั้งแต่นางยังเล็ก ก็ยังมีคนรับใช้เก่าแก่ที่คอยเลี้ยงดูนาง และนางก็มีสาวใช้ที่เป็นของตัวเอง และเมื่อแต่งงานออกมาบิดาก็ยังจัดสินเดิมให้พอสมควร แม้ไม่ได้มากมายนักแต่ก็พอไม่ให้ขายหน้าว่าเจ้าสาวไม่มีสินเดิมติดตัวมาเลย 

ฮูหยินใหญ่ที่เป็นแม่ใหญ่ของอี้ชิงนั้น แม้นางไม่ใช่คนใจดำ แต่นางก็ไม่ได้รักใคร่ใยดีอี้ชิงนัก นางยินยอมให้จัดสินเดิมให้มานี้เพราะขอคำสัญญาจากสามีว่าเป็นครั้งสุดท้ายที่จะดูแลบุตรสาวคนนีี้  หลังจากนางแต่งงานออกไปก็เป็นอันสิ้นสุดกัน สามีก็ยอมรับปาก เขานับเป็นบิดาที่ไม่ถึงกับเลวร้ายจนเกินไป อี้ชิงได้รับการเล่าเรียนการเรือนและการฝีมือของสตรีมาหลายอย่างให้พอได้มีความรู้ติดตัวและนางก็เป็นคนใฝ่รู้ไม่น้อย ทำให้มีความรู้ในการเย็บปักถักร้อยและการเรือนของสตรีแทบทุกสิ่งที่คุณหนูในห้องหอควรจะได้เรียนรู้  คุณสมบัติสตรีของนางจึงไม่ได้บกพร่องแต่อย่างใด 

“ เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่เป็นที่ยอมรับของท่านแม่ของแม่ทัพโยวและญาติมิตรของเขา ก็เลยพูดจากระทบข้านิดหน่อย แต่ไม่เป็นไรหรอก เพราะไหนๆ ข้าก็แต่งงานกับเขาแล้ว ก็คงจะต้องทำหน้าที่ฮูหยินของเขาให้ดีที่สุดนั่นแหละ ” อี้ชิงบอกกับชุ่ยเอ๋อที่จ้องมองมาที่นางอย่างเป็นห่วง  “ ชุ่ยเอ๋อช่วยข้าเปลี่ยนอาภรณ์ดีกว่า แล้วกินข้าวกันเถอะ ข้าหิวแล้ว วันนี้ก็คงไม่มีอะไรอีกแล้ว แค่จัดข้าวของหลังจากเรากินข้าวกันให้อิ่มก่อน พรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกทีว่าจะต้องทำอะไรบ้างหลังจากย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่แล้ว ” อี้ชิงบอกกับชุ่ยเอ๋อขณะที่นางเดินเข้าไปที่หลังฉากกั้นเพื่อเปลี่ยนอาภรณ์ชุดเจ้าสาวนี้ออก เพราะคงไม่ต้องรอเจ้าบ่าวอีกแล้ว 

หลังจากเปลี่ยนอาภรณ์มาเป็นชุดอยู่กับบ้านธรรมดาเพื่อเตรียมจัดข้าวของให้เข้าที่เข้าทาง นางก็เดินมาทรุดนั่งที่หน้าห้องโถงหน้าเรือนเพื่อจะเริ่มต้นกินอาหาร ชุ่ยเอ๋อเดินกลับเข้ามาในเรือนหออีกครั้งพร้อมกับถาดอาหารที่เป็นอาหารที่เหลือจากการจัดเลี้ยงในวันนี้นั่นเอง นางวางถาดไม้ลงบนโต๊ะและยกจานอาหารวางลงตรงหน้าคุณหนูของตัวเอง อาหารในจานมีเพียงผัดผักที่เริ่มจะเย็นชืด แกงจืดน้ำใสแจ๋วที่มีหมูลอยอยู่เพียงไม่กี่ชิ้น หมูทอดสามชิ้น และข้าวสองถ้วย  “ ชุ่ยเอ๋อนั่งลงกินข้าวด้วยกันนี่แหละ ต่อไปนี้ก็มีเพียงข้ากับเจ้าเท่านั้น เพราะสามีของข้าเขาจะกลับมาเมื่อไหร่ก็ยังไม่รู้ได้ ” 

ชุ่ยเอ๋อจึงได้ทรุดนั่งลงกินข้าวกับคุณหนูของนาง  “ คุณหนูเจ้าคะ ที่จวนนี้ข้าคิดว่าเราคงจะอยู่กันอย่างยากลำบากมากแน่ๆ พวกเขาไม่ค่อยจะยินดีต้อนรับเราสักเท่าไหร่ เมื่อครู่ข้าเข้าไปในครัวเพื่อจัดอาหารมาให้ท่าน คนในครัวก็ไม่ค่อยจะเต็มใจจัดการให้นัก แถมยังไม่ยอมอุ่นอาหารให้คุณหนูด้วยนะเจ้าคะ แค่ตักแบ่งอาหารในหม้อที่เหลือจากงานแต่งเมื่อกลางวันให้ข้า คุณหนูท่านต้องอดทนให้มากนะเจ้าคะ  คนที่นี่ยิ่งกว่าที่จวนหลิวอีกนะเจ้าคะ ”

ชุ่ยเอ๋อเตือนคุณหนูของตัวเองอย่างหวังดีและเป็นห่วงนางนัก อุตส่าห์หลงคิดไปว่าคุณหนูแต่งงานออกมาจากจวนหลิวแล้วจะได้ดีมีความสุข แต่ความจริงแล้ว ชีวิตที่จวนหลิวอย่างน้อยคุณหนูก็ยังได้ชื่อว่าเป็นบุตรสาวของนายท่าน ไม่มีใครกล้ารังแกอย่างเปิดเผยเช่นที่นี่ 

แล้วทั้งสองก็ลงมือกินอาหารตรงหน้าแม้สิ่งที่เกิดขึ้นจะทำให้ไม่เจริญอาหารนัก แต่พวกนางก็พยายามกล้ำกลืนกินอาหารเหล่านั้นไปเพื่อให้ท้องอิ่ม จะได้มีเรี่ยวแรงคิดอ่านเพื่อใช้ชิีวิตของตัวเองต่อไป ท่ามกลางจวนที่มีแต่คนไม่ค่อยชอบหน้าตัวเองเช่นนี้

ขณะที่กำลังคีบอาหารกินกันอยู่นั้นก็มีเสียงเคาะประตูด้านหน้าเรือน ชุ่ยเอ๋อจึงได้รีบวางตะเกียบที่กำลังคีบอาหารอยู่แล้วลุกขึ้นเดินออกไปเปิดประตูหน้าเพื่อดูว่าใครกันที่มาเคาะประตู เมื่อเปิดประตูหน้าออกก็พบชายวัยชราคนหนึ่ง

“ ข้าคือพ่อบ้านโยว นายหญิงใหญ่สั่งให้มาเรียนฮูหยินน้อยขอรับว่าให้ย้ายออกจากเรือนนี้ไปอยู่ที่เรือนเล็กที่อยู่ท้ายจวนขอรับ  "  เขาเอ่ยปากพูดถึงสิ่งที่ทำให้เขามายืนอยู่ตรงนี้ทันทีที่เข้ามายืนอยู่ใกล้กับโต๊ะกลมที่ฮูหยินน้อยกำลังกินอาหารอยู่  อี้ชิงหันไปมองพ่อบ้านวัยชราแล้วนิ่งงันไป