ยาปลุกกำหนัด ‘รัญจวนจิต’

เพียงแค่เปิดฉากกั้นห้องเข้าไป กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกจื่อเถิง ซึ่งเป็นดอกไม้ที่นางโปรดก็ลอยมาเตะที่ปลายจมูก ผสมกับกลิ่นดอกไม้หอมหลากชนิดที่ลอยเหนือน้ำในสระเล็กนั้น

“หอมมาก ... กลิ่นอันใด”

จางหลี่จวินเอ่ยขึ้นน้ำเสียงแหบพร่า เวลานี้ดูเหมือนสติเขากำลังล่องลอยไปกับกลิ่นหอมยั่วยวนนั้น

“คุณชายท่านต้องมีสตินะเจ้าคะ ...”

ขณะที่บอกให้อีกฝ่ายตั้งสติ ร่างกายนางก็ร้อนรุ่มขึ้นมาอีกครั้ง

‘ไม่นะหย่งเล่อเจ้าจะมาร้อนในเวลานี้ไม่ได้นะ’ นางรีบปรามความร้อนที่เริ่มพลุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้ง

“เมื่อเวลาที่เจ้าเข้าไปภายในหอบุปผาสำราญ สิ่งที่ต้องห้ามคือ ... ห้ามใส่เครื่องหอมไปที่นั่นเด็ดขาดเข้าใจหรือไม่”

จู่ ๆ เสียงผู้เป็นน้าสาวก็ดังขึ้นข้าง ๆ หูนาง

“เหตุใดข้าจึงใส่เครื่องหอมเข้าไปไม่ได้เจ้าคะ”

“ภายในนั้นเจ้าย่อมรู้ว่ามีหลายสิ่งที่ยั่วยุ อีกทั้งยังมียาปลุกกำหนัดที่แขกต่างเรียกหา เครื่องหอมเหล่านี้จะยิ่งเป็นตัวกระตุ้นความต้องการให้กับบุรุษเหล่านั้นเป็นอย่างดี เพราะยาปลุกกำหนัดของข้าไม่เหมือนที่อื่น เจ้าจงรู้และจำเอาไว้”

ใช่! หากคุณชายนี้โดนยาปลุกกำหนัดจริง ๆ กลิ่นหอมเหล่านี้จะยิ่งทำให้ฤทธิ์ยามีประสิทธิภาพขึ้นได้รวดเร็ว เช่นนั้นข้าควรทำเช่นไร

‘ไม่ผิดแน่ท่านได้รับยาปลุกกำหนัดเข้าไป’

ทุกคำพูดของผู้เป็นน้าทำให้ซุนหย่งเล่อค่อนข้างมั่นใจในสิ่งที่คิด

“แม่นางซุน ข้าร้อน ...”

หนทางเดียวที่จะช่วยให้อาการนี้ทุเลาลงได้คงต้องพึ่งน้ำในสระนี้เท่านั้น คิดได้เช่นนั้นซุนหย่งเล่อก็ประคองร่างใหญ่ไปที่สระส่วนตัวของนางเอง ซึ่งเป็นสระน้ำขนาดเล็กที่สามารถลงแช่พร้อม ๆ กันได้สักสอง - สามคนในคราเดียว

“ท่านลงไปแช่ในนี้ก่อนเถิด ข้าจะไปตามคนของท่านมา”

“เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าข้าเป็นอะไร”

จางหลี่จวินดึงมือนางเอาไว้ ไม่ยอมให้จากไปในตอนนี้

“ข้าไม่อาจล่วงรู้ได้ว่า คุณชายเป็นอะไรเจ้าค่ะ”

“เจ้าไม่รู้จริง ๆ เช่นนั้นหรือ ...”

แม่ทัพใหญ่มองหน้าอีกฝ่าย ริมฝีปากหนาได้รูปยกยิ้มขึ้นเพียงเล็กน้อย แม้เวลานี้ร่างกายเขาเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยกลิ่นหอมที่กระตุ้นความเป็นชายให้เผยออกมา ทว่าเขาพยายามตั้งสติ และควบคุมตัวเองเอาไว้

การที่ร่างกายเปลี่ยนไปเช่นนี้ทำไมตัวเขาจะไม่รู้ว่าเป็นอะไร และใครเป็นคนทำให้มีอาการเช่นนี้

จางหลี่จวินเริ่มรู้สึกว่า ร่างกายตนเองมีการเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม หลังจากดื่มสุราจากผลสือหลินได้ไม่ถึงครึ่งชั่วยาม จากนั้นก็หาทางเลี่ยงออกมาจากห้องรับรองแขกพิเศษนั้น โดยมีแม่นางถีหลันที่ซุนอันเล่อฝากฝังให้ดูแลเป็นพิเศษติดตามออกมาไม่ห่างด้วย

“คุณชายท่านจะไปที่ใดกันเจ้าคะ”

แม่นางถีหลันเอ่ยถามขึ้นภายหลังจากที่จางหลี่จวินออกมาพ้นจากห้องรับรองแขกมาแล้ว

“ข้ารู้สึกร้อนอยากออกมาเดินรับลมให้คลายร้อนสักหน่อย อีกอย่างข้าเห็นสหายข้ากำลังสำราญไม่อยากรบกวน”

“แล้วไยคุณชายจึงไม่หาความสำราญกับเด็กที่แม่นางซุนจัดไว้ให้เจ้าคะ”

“ที่แม่นางซุนจัดไว้ให้ข้า ไม่ได้อยู่ในห้องรับรองนั้นด้วยไม่ใช่หรือ”

ถีหลันถึงกับนิ่งอึ้งไป ไม่คิดว่าเขาจะล่วงรู้ความคิดของผู้คุมหอนางโลมแห่งนี้

จริง ๆ ที่เอ่ยขึ้นมาเพียงแค่บอกให้คนสนิทของซุนอันเล่อได้รู้ว่า เขาล่วงรู้ความคิดของนาง

“ช่างเถอะ ข้าอยากไปเดินเล่นสักหน่อย ไม่ทราบว่าหากข้าจะเดินไปทางนี้จะได้หรือไม่”

ท่านแม่ทัพถามพลางชี้นิ้วไปยังด้านหลังของหอบุปผาสำราญ ซึ่งในระยะสายตาที่มองจากตรงนี้ค่อนข้างดูสดชื่นสบายตาด้วยต้นไม้เขียวขจีที่ผ่านการดูแลเป็นอย่างดี

“ตรงนั้นไม่มีอันใดให้คุณชายเจริญหูเจริญตาหรอกเจ้าค่ะ ... แต่หากคุณชายอยากเดินไปไม่ใช่ที่ต้องห้ามเจ้าค่ะ แต่คุณชายอาจจะต้องระวังสักหน่อย เพราะโซนนั้นเป็นที่พักของนางอี้จี้ ซึ่งจะมีคนดูแลเข้มงวดอยู่บ้าง หากมีใครถามก็ให้คุณชายแจ้งว่า แม่นางใหญ่ซุนอนุญาตแล้ว เพียงเท่านี้ท่านก็สามารถเดินชมได้ตามใจแล้วเจ้าค่ะ”

ใช่เพียงไม่ห้ามหากแต่คณิกาสาวยังบอกรายละเอียดครบถ้วนอีกด้วย

‘เช่นนี้มิใช่เป็นการเปิดทางหรอกหรือ’

ได้ฟังคำจากคณิกาสาวแล้วอดให้คิดเช่นนี้ไม่ได้ แม่ทัพหนุ่มมองคณิกาสาวตรงหน้าพลางยกริมฝีปากหนาสวยนั้นขึ้นยิ้มให้เพียงเล็กน้อย

“เจ้าไม่ต้องติดตามข้าไปหรอก”

แม่ทัพหนุ่มมองตรงไปด้านในอีกครั้งก่อนเอ่ยขึ้นบอกสตรีตรงหน้า

“เจ้าค่ะ ... เออ ...”

ถีหลันรับคำแล้วเหมือนกำลังนึกอะไรบางอย่างออกมา ทว่าก็เอ่ยได้เพียงแค่นั้น

“เจ้าวางใจข้าจะไม่ทำสิ่งใดให้เป็นการรบกวนอี้จี้ของพวกเจ้า”

ท่านแม่ทัพหนุ่มแทรกขึ้นอย่างรู้เท่าทัน

“ข้าวางใจท่านเจ้าค่ะ ... ข้าเพียงจะบอกท่านว่า อีกสักครู่ท่านจะรู้สึกร้อนมากกว่านี้ ถึงเวลานั้นท่านเดินไปถึงต้นจื่อเถิงนั้นน่าจะพอช่วยให้ท่านคลายร้อนลงได้เจ้าค่ะ”

ถีหลันบอกทิ้งท้ายให้กับแม่ทัพใหญ่ไว้ก่อนจะเดินจากไป

เมื่อเขาเดินมาถึงต้นจื่อเถิง พวงดอกสีม่วงส่งกลิ่นหอมไปทั่วบริเวณนั้น เพียงครู่เดียวความร้อนในกายที่พยายามสะกดมันเอาไว้ก็ก่อเกิดขึ้นอีกครั้ง และเหมือนเวลานี้ยากต่อการควบคุม

สายตาพลันมองเห็นแสงเทียนสลัว ๆ ผ่านช่องเล็กของประตูออกมา จางหลี่จวินเข้าใจคำที่ถีหลันบอกเมื่อครู่ขึ้นมาได้ในทันทีว่าทำไมตรงนี้ถึงจะสามารถคลายร้อนให้ได้

หอบุปผาสำราญแห่งนี้ถือว่าร่ำรวยอยู่ไม่น้อย สามารถปลูกสร้างเรือนแยกออกมาให้นางอี้จี้แยกอยู่ได้อย่างเป็นสัดส่วน แถมยังสามารถนำต้นจื่อเถิงต้นใหญ่มาปลูกไว้ได้เช่นนี้ แค่เฉพาะบริเวณนี้ก็ต้องใช้พื้นที่ไม่น้อยแล้ว