ฤทธิ์พิษหยิน - หยาง (ยารัญจวนจิต)

จางหลี่จวินมองหน้าเจ้าของห้องนิ่ง นัยน์ตาคมดูดุดันที่เคยได้เห็นเมื่อตอนอยู่ในห้องรับรองแขกพิเศษเมื่อสองชั่วยามที่ผ่านมาช่างต่างกันราวกับคนละคน เวลานี้แววตาเรียบนิ่งดูน่าเกรงขามของเขาเปลี่ยนเป็นหวานเยิ้มราวกับคนเมาสุรา

“เหตุใดคุณชายจึงได้มองหน้าข้าเช่นนี้”

ซุนหย่งเล่อมองหน้าอีกฝ่าย มือข้างที่ไม่ได้ถูกเขาจับเอาไว้ก็ปาดเม็ดเหงื่อบนใบหน้าที่เวลานี้เริ่มผุดออกมาให้เห็นมากขึ้นเรื่อย ๆ

“เจ้ามีอาการร้อนเช่นเดียวกับข้าใช่หรือไม่แม่นางซุน”

ริมฝีปากหนายกยิ้มขึ้นอย่างพึงใจ

“ข้า ...”

“เจ้าต้องรับผิดชอบต่อข้า ซุนหย่งเล่อ”

“รับผิดชอบต่อท่าน เหตุใดข้าต้องรับผิดชอบต่อท่านด้วย เราไม่เคยมีเรื่องอันใดต่อกัน”

“พี่สาวเจ้าเป็นคนทำให้ข้าต้องเป็นเช่นนี้”

พูดจบลำแขนแข็งแรงก็รวบรอบเอวเล็ก แล้วดึงมาแนบกายเขาไว้ โดยที่อีกฝ่ายไม่ทันได้ตั้งตัว

“ว้ายยยย! ... คุณชายท่านจะทำอะไร ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะไม่เช่นนั้นข้าจะร้องเรียกให้คนมาช่วย”

ซุนหย่งเล่อปล่อยเสียงร้องออกมาด้วยความตกใจ สายตาคู่สวยพลางมองผ่านประตูห้องออกไปด้านนอก ด้วยกลัวจะมีใครได้ยินเสียงนาง เพราะหากมีใครมาเห็นตัวเองกับชายแปลกหน้าผู้นี้คงไม่ใช่เรื่องดีงามเป็นแน่

“เจ้าอยากให้ใคร ๆ รู้ว่า พี่สาวเจ้าทำอะไรกับข้าก็ร้องให้คนมาช่วยได้เลย”

“ท่าน! ...”

เอ่ยได้เพียงแค่นั้น เสียงเล็กต้องหายกลับเข้าไปในลำคอ เมื่อริม­ฝีปากรุ่มร้อนของเขาประกบปิดริมฝีปากเล็กช่างเจรจานั้น กลิ่นกายนาง อีกทั้งกลิ่นหอมจากมวลดอกไม้นานาพันธุ์กระตุ้นความร้อนในกายที่เขาพยายามต่อต้านเริ่มเวียนกลับมาอีกครั้ง

ยาปลุกกำหนัดที่มีชื่อเรียก ‘ยารัญจวนจิต’ ถือเป็นยาพิษสองประสานเรียกอีกอย่างว่า ‘พิษหยินและหยาง’ หากชายได้กินหยิน และหญิงกินหยาง ยามเมื่อใกล้กันจะเกิดแรงดึงดูดกันและกัน กระตุ้นกำหนัดผู้ถูกวางยาอย่างรุนแรง มิอาจฝืนทนได้ เมื่อร่วมเตียงมีสัมพันธ์ลึกซึ้ง ก็จะโหยหากันและกันจนไม่อาจร่วมเตียงกับผู้อื่นได้ และยาชนิดนี้มีฤทธิ์นานถึงสามเดือน

ในสุราจอกแรกที่ซุนหย่งเล่อได้ดื่มไปนั้นเป็นพิษหยาง แม้จะได้รับเพียงเล็กน้อยหากแต่ฤทธิ์ของมันก็ไม่ได้ด้อยลง แน่นอนว่ามีความพิเศษเฉพาะตัวมัน มิเช่นนั้นมีหรือที่ซุนอันเล่อจะวางใจให้หลานสาวสุดที่รักกินมันเข้าไป

“อืมมมม ...”

“เจ้าต้องรับผิดชอบต่อข้าแม่นางซุน”

เขาปล่อยให้ริมฝีปากเล็กได้เป็นอิสระ แล้วช้อนร่างนางขึ้นเพียงครู่เดียวทั้งสองก็ลงไปอยู่ในสระน้ำด้วยกัน กายที่เริ่มร้อนระอุเมื่อครู่เริ่มลดลงบ้าง หากแต่ไม่ได้ลดความต้องการอื่นของแม่ทัพหนุ่มได้ มีแต่เพิ่มทวีคูณขึ้น

กลิ่นกายสาวที่ได้สูดดม ลิ้นนุ่มที่ได้ลิ้มชิมรสในโพรงปากอุ่นยิ่งกระตุ้นความเป็นชายของแม่ทัพหนุ่มที่อยู่แต่สนามรบ มือจับเพียงดาบ หอก คันธนู ไร้สตรีปรนนิบัติข้างกายมาหลายปี เพียงแค่ได้ใกล้ชิดไม่ใช่เรื่องยากที่จะปลุกให้ตัวตนเขาตื่นตัวขึ้น

ซุนหย่งเล่อไม่ใช่สตรีที่จางหลี่จวินเพิ่งเคยได้พบ แท้จริงแล้วแม่ทัพหนุ่มเคยได้พบนางที่หมู่บ้านจื่อเถิงเมื่อตอนที่ออกลาดตระเวนดูบริเวณรอบตัวเมืองตามราชโองการของฮ่องเต้ หากชาวบ้านขาดเหลือสิ่งใดอย่างได้รอช้าให้เร่งช่วยเหลือในทันที ซึ่งหมู่บ้านจื่อเถิงเป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ อยู่ทางชานเมืองออกไป ระยะทางหากเดินทางด้วยม้าก็ใช้เวลาราว ๆ หนึ่งชั่วยาม

ด้วยเพราะรูปโฉมอันงดงามของนาง อีกทั้งยังมีจิตใจเมตตา อ่อนโยน โอบ­อ้อมอารี และยังมีน้ำใจต่อชาวบ้าน ยิ่งเป็นจุดดึงดูดใจแม่ทัพหนุ่มยิ่งนัก

จางหลี่จวินแอบชื่นชอบในตัวแม่นางซุนของชาวบ้านตั้งแต่แรกพบ วันนี้เขาไม่คิดด้วยซ้ำว่า ‘อี้จี้’ สตรีเลื่องชื่อแห่งหอบุปผาสำราญจะเป็นคนเดียวกับแม่นางซุนที่เฝ้าแอบมองมาก่อนหน้านี้

“ข้าจะช่วยเจ้าเองแม่นางซุน”

เสียงแม่ทัพหนุ่มแหบพร่าลงอีกครั้ง เขายอมรับว่าเวลานี้เริ่มจะควบคุมอารมณ์ตัวเองต่อไปอีกไม่ได้แล้ว

“ไม่ ๆ ... ปล่อยข้านะ ข้าไม่ใช่หญิงคณิกา”

แม้จะปฏิเสธออกไป ทว่านิ้วมือเรียวเล็กกลับสอดแทรกไปที่เรือนผมของอีกฝ่ายแล้วบีบ ขยำ กำ ปล่อยเส้นผมหนานุ่มสลับไปมาตามการขบเม้มที่บริเวณเนินอกขาวอวบอิ่ม

“ใช่! เจ้าไม่ใช่หญิงคณิกา ... และข้าก็ไม่ได้ต้องการหญิงคณิกา ข้าต้องการเพียงเจ้าเท่านั้นแม่นางซุน”

“ข้า ...”

แม่ทัพหนุ่มถอนริมฝีปากออกจากเนินอกอวบอิ่มมาปิดริมฝีปากช่างเจรจานั้นอีกครั้ง ปลายลิ้นอุ่นสามารถแทรกเข้าไปลิ้มชิมรสความหอมหวานในโพรงปากเล็กนั้นได้อีกครั้ง

“อื้อออ ... ปล่อยข้านะ”

เสียงที่ร้องประท้วงดังอู้อี้อยู่ในลำคอ ไม่ได้ทำให้ฝ่ายรุกรานเชื่อฟังได้ง่าย ๆ

และใช่เพียงแค่ไม่ยอมหยุดมือ แต่สองมือแข็งแรงนั้นยังจัดการปลดอาภรณ์ของตัวเองออกก่อนดึงกระชากเอาชุดผ้าบางหากแต่เนื้อดีของนางออกจนหมด

ชุดฮั่นฝูผ้าเนื้อดีสีม่วงของดอกจื่อเถิง ลอยเหนือผิวน้ำคู่กับชุดสีแดงเข้มของท่านแม่ทัพหนุ่ม สองกายผสานเข้ากันโดยอัตโนมัติ จางหลี่จวินให้บทรักแรกให้กับอี้จี้สาวอย่างนุ่มนวล ทะนุถนอมราวกับกลัวว่าร่างนั้นจะแตกสลายเช่นนั้น แม้เวลานี้ฤทธิ์ยารัญจวนจิตจะออกฤทธิ์รุนแรงขึ้นก็ตาม

“อืมมมม ... ขอให้ข้าได้สอนเจ้าอีกสักบทเพลงเถิดแม่นางซุน”

ท่านแม่ทัพใหญ่เอ่ยวาจาด้วยน้ำเสียงพร่า เมื่อได้นำซุนหย่งเล่อถึงฝั่งฝันไปพร้อมกันแล้ว

“ข้า ...”

“อย่าได้กังวลไปเลย ข้าจะถนอนเจ้าไม่ให้ต้องเจ็บเหมือนครั้งแรก”

แม้เขาจะพยายามถนอมไม่ปล่อยให้ฤทธิ์ยาครอบคลุม แต่เพราะซุนหย่งเล่อเป็นสตรีบริสุทธิ์มิเคยผ่านชายอื่น ย่อมเป็นธรรมดาที่จะเจ็บปวดในครั้งแรกเช่นนี้ จางหลี่จวินกดริมฝีปากหนาเข้าที่ริมฝีปากเล็กอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นช้อนร่างเล็กที่นอนอยู่ในสระน้ำนั้นขึ้น แล้วเดินตรงไปยังเตียงนอนของนางเอง