ข้ามิใช่สตรีที่คู่ควร

เขาบรรจงวางร่างบอบบางนั้นลงบนเตียงใหญ่ จากนั้นก็ทาบทับตัวเองเหนือร่างนาง แม่ทัพหนุ่มไม่รีรอที่จะสอนบทรักให้อี้จี้สาวอีกสักบทเพลง

แม้ว่าทุกบทเพลงรักที่จางหลี่จวินสอนให้นางในค่ำคืนนี้ จะมีฤทธิ์จากยารัญจวนจิตอยู่ด้วย แต่ใช่ว่าแม่ทัพหนุ่มจะปล่อยให้ฤทธิ์ของมันควบคุมตัวเองเอาไว้จนไม่สามารถแยกความรู้สึกแท้จริงได้ จางหลี่จวินล้วนมีสติในทุก ๆ บทเพลงรัก ที่ได้ทำการขับกล่อมร่วมกับซุนหย่งเล่อตลอดค่ำคืน

มือเรียวเล็กลูบไล้ไปที่แขนแข็งแรง ที่พาดผ่านรอบเอวตัวเองเอาไว้อย่างเบามือ ก่อนค่อย ๆ จับท่อนแขนนั้นออกให้พ้นจากตัว ซุนหย่งเล่อลงจากเตียงช้า ๆ เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้สึกตัวตื่น

นางเดินมาหยุดที่หน้าโต๊ะกระจกแล้วค่อย ๆ ทิ้งตัวลงนั่งอย่างช้า ๆ น้ำใส ๆ เอ่อจนล้นออกมานอกกรอบตาคู่สวย

“เหตุใดสวรรค์ถึงต้องกลั่นแกล้งข้าเช่นนี้ด้วย”

ริมฝีปากเล็กที่เวลานี้บวมช้ำหน่อย ๆ จากการที่ถูกคนบนเตียงระดมจูบอยู่หลายครั้งหลายหน ดวงตาคู่สวยมองใบหน้าอันงดงามของตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่

“เวลานี้ข้าก็ไม่ต่างอะไรจากคณิกาในหอบุปผาแห่งนี้ ... ความบริสุทธิ์ได้ถูกเขาทำลายมันลงไปแล้ว วันพรุ่งนี้ข้ายังจะมีหน้าไปพบใครได้อีก”

ริมฝีปากเล็กเอ่ยตัดพ้อต่อว่าตัวเอง ต่อให้บอกใครต่อใครว่า นางโดนวางยา แต่สตรีที่เติบโตอยู่ในหอนางโลมเช่นนางพูดออกไป ผู้คนที่ได้ยินก็คงกล่าวหาว่านางปั้นเรื่องขึ้น แม่นางน้อยซุนค่อย ๆ ฟุบหน้าลงที่โต๊ะเครื่องแป้งปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาจนหมดสิ้น

เมื่อได้สติอีกครั้ง ร่างเล็กจึงลุกขึ้นยืนทอดสายตามองไปยังร่างใหญ่ที่ยังคงนอนหายใจสม่ำเสมอบนเตียงนั้น ดวงตาคู่สวยเห็นถึงความงามของอีกฝ่าย แม้จะเป็นชายหากแต่ผิวกายขาวละเอียดไม่แพ้สตรี นิ้วแข็งแรงที่แม้จะดูกร้านไปบ้างแต่ยังคงเป็นลำเทียนดูสวย ใบหน้าคมคายหล่อไปผิดไปจากเทพบุตรในเทพนิยาย

เสื้อผ้าที่สวมใส่เพียงแค่ได้เห็น เมื่อตอนอยู่ในห้องรับรองแขกพิเศษแม้จะไม่รู้สถานะที่แท้จริงแต่ก็เดาได้ไม่ยากว่า ต้องเป็นคุณชายที่มีชาติตระกูลสูงศักดิ์ด้วยเหตุนี้ทำให้นางต้องกล่าวโทษสวรรค์ที่แกล้งให้นางต้องมาร่วมเตียงกับเขา ผู้ที่นางมิอาจเอื้อมได้ถึง

ซุนหย่งเล่อผ่อนลมหายใจยาวออกมา แล้วก็พาตัวเองเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย ทว่าเมื่อเข้าไปถึงสายตาคู่สวยพลันได้เห็นสิ่งของบางอย่างวางอยู่ข้าง ๆ สระน้ำที่เมื่อสองชั่วยามที่ผ่านมาทั้งคู่ใช้เป็นที่คลายร้อนในกายอันเกิดจากฤทธิ์ยารัญจวนจิต เท้าเล็กพาตัวเองเข้าไปใกล้สิ่งของนั้นแล้วจึงย่อตัวลงหยิบขึ้นมาพิจารณา

“ข้าไม่คู่ควรกับท่านจริง ๆ ท่านแม่ทัพจาง”

สิ่งที่อยู่ในมือนางคือป้ายบ่งบอกแสดงถึงตัวตนของชายร่างใหญ่ที่ยังคงนอนลืมตื่นอยู่ในเวลานี้ ยิ่งได้เห็นสิ่งที่อยู่ในมือน้ำตาที่เพิ่งหายไปเมื่อครู่ก็ไหลออกมาอีกครั้ง

สิ่งที่ควรต้องให้ ข้าได้ให้ท่านแล้ว

ขอท่านแม่ทัพ อย่าได้เอาผิดต่อพี่สาวข้า

ที่กระทำในสิ่งไม่สมควรต่อท่าน

ซุนหย่งเล่อ

จางหลี่จวินไล่สายตาอ่านข้อความที่แม่นางซุนได้เขียนวางทิ้งไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง โดยมีป้ายบ่งบอกสถานะตัวตนของเขาวางทับไว้อยู่ ซึ่งนั่นทำให้เขารู้ได้ทันทีว่า นางทราบสถานะตัวเองจากสิ่งนี้จึงได้เขียนข้อความนี้ทิ้งไว้ให้

“แม่นางใหญ่ซุนให้ข้ามาเชิญคุณชายที่ห้องรับรอง เชิญคุณชายเช็ดหน้าเช็ดตาก่อนเจ้าค่ะ”

เป็นถีหลันที่เข้ามา ในมือมีอ่างน้ำพร้อมกับผ้าสำหรับเช็ดหน้า นางพูดจบก็เดินเอาสิ่งที่ถือติดมือมาไปวางไว้ที่โต๊ะข้าง ๆ เตียงนั้น

“เจ้านายเจ้าได้ใส่อะไรมาให้ข้าอีกหรือไม่”

แม่ทัพหนุ่มเอ่ยขึ้นพลางหรี่ตามองอีกฝ่ายอย่างจับผิด เขาไม่ได้กลัวว่าจะถูกอีกฝ่ายมอมเมาอะไรอีก เพราะเชื่อว่านางคงไม่กล้าทำกับเขาต่อเนื่อง

“บางเรื่องบางอย่าง แม่นางใหญ่ซุนเคยบอกข้าว่าไม่ควรทำบ่อยครั้งเจ้าค่ะ”

แทนที่จะตอบตรง ๆ ถีหลันเลี่ยงเป็นเอ่ยถึงคำสอนของนางขึ้นมาแทน

“เจ้านายสอนไว้ได้ดี”

“ข้าจะออกไปรอคุณชายด้านนอกนะเจ้าคะ”

ถีหลันลอบมองหน้าคุณชายจาง ได้เห็นเพียงแค่เสี้ยวหน้าคณิกาสาวต้องรีบหลุบสายตาลงต่ำ แม้นางจะใกล้บุรุษมาหลายคนหากแต่ชายผู้นี้กลับทำให้หัวใจนางเต้นเร็วขึ้นมาได้ เช่นนี้ถีหลันจึงรีบบอกต่ออีกฝ่ายทันที

“แล้วแม่นางน้อยซุนอยู่ที่ใด เหตุใดข้าจึงตื่นมาเพียงผู้เดียว”

จางหลี่จวินเอ่ยถามถึงสตรีที่เขานอนก่ายกอดตลอดทั้งคืน แต่ไยจึงไม่เห็นแม้แต่เส้นผมของนางในเช้านี้ แม่ทัพหนุ่มรู้สึกเคืองที่ปล่อยให้ตัวเองหลับลืมตื่นได้เช่นนี้ หากเป็นในกองทัพเขามิโดนปลิดชีพไปแล้วหรือ อดที่จะตำหนิตัวเองไม่ได้อีกเช่นกัน

เหตุที่เขาหลับลึกได้เช่นนี้ส่วนหนึ่งเป็นเพราะฤทธิ์ยารัญจวนจิต อีกส่วนก็เพราะความหักโหมในการขับกล่อมบทเพลงรักอันแสนหวานให้สตรีที่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยในเวลานี้

“ข้ามาถึงก็ไม่เห็นนางเช่นกันเจ้าค่ะ”

แม่ทัพหนุ่มพยักหน้ารับรู้แทนคำตอบ ถีหลันเห็นเช่นนั้นก็ถอยหลังออกจากเขาไปได้สามก้าว ก็ยอบตัวลงเพียงเล็กน้อยก่อนหันหลังเดินออกจากห้องส่วนตัวซุนหย่งเล่อไป

“เจ้าคิดจะหนีข้าเช่นนั้นหรือซุนหย่งเล่อ”

สายตาคมดุจเหยี่ยวมองยังตัวอักษรที่นางเขียนทิ้งไว้ให้อีกครั้ง ริมฝีปากหนาสวยขยับเอ่ยขึ้นน้ำเสียงแอบคาดโทษเจ้าของตัวอักษรนั้นเอาไว้ด้วย