หอบุปผาสำราญ (แขกพิเศษ)

ในยามราตรี ณ หอบุปผาสำราญสถานเริงรมย์ แหล่งรวมโฉมสะคราญที่ชวนเชิญให้บุรุษต่างเคลิ้มหลงใหล บรรดาขุนนาง และคหบดีต่างยินดีหอบเงินมาเที่ยวหาความสุข ความสำราญกันที่นี่

สายตาคู่สวยของซุนอันเล่อสตรีผู้ดูแลหอบุปผาสำราญแห่งนี้ กวาดมองไปรอบ ๆ ก่อนพยักหน้าให้สตรีอีกนางที่ยืนอยู่ทางด้านหน้าให้เข้ามาหา

“แม่นางใหญ่ซุนมีอันใดหรือเจ้าคะ”

“เจ้าไปบอกเชิญคุณชายสี่ท่านนั้นว่าข้าเชิญที่ห้องรับรองแขกพิเศษ แล้วให้เถิงซีจัดเตรียมสุราชั้นดีให้ข้าด้วย”

“เจ้าค่ะ”

นางรับคำแล้วจึงเดินตรงไปยังบุรุษน่าเกรงขามทั้งสี่ตามคำบอกของผู้ดีแลหอฯ แห่งนี้

“ช้าก่อนเจ้าค่ะคุณชายทั้งสี่”

ถีหลันเอ่ยทักชายทั้งสี่เอาไว้ พร้อมกับส่งยิ้มให้

“แม่นางใหญ่ซุนผู้ดูแลหอบุปผาสำราญให้ข้ามาเชิญคุณชายทั้งสี่ไปที่ห้องรับรองแขกพิเศษเจ้าค่ะ”

นางเอ่ยขึ้นต่อด้วยวาจาอ่อนหวาน ทว่าหูตานั้นแพรวพราวสมเป็นคณิกาสาว

“เชิญพวกข้าเช่นนั้นหรือ เพราะเหตุใดจึงต้องเชิญพวกข้าด้วย”

บุรุษหนึ่งในสี่เอ่ยขึ้นน้ำเสียงอ่อน แววตากรุ้มกริ่มไม่ต่างไปจากสตรีผู้เชื้อเชิญ

“ข้อนี้ข้าไม่อาจล่วงรู้ความคิดของผู้ดูแลหอนี้ได้ หากคุณชายอยากรู้เมื่อถึงห้องแล้วคงได้ทราบเจ้าค่ะ”

คณิกาสาวเอ่ยบอกพร้อมกับผายมือเชื้อเชิญก่อนเดินนำหน้าบุรุษทั้งสี่ไปยังห้องรับรองแขกวีไอพี

บรรยากาศภายในห้องรับรองแขกพิเศษ อบอบอวลไปด้วยกลิ่นของกำยานที่ได้จากดอกไม้หายาก พร้อมด้วยอาหารเครื่องดื่ม และคณิกาสาวที่ซุนอันเล่อได้คัดเลือกมาเป็นพิเศษ

“เชิญคุณชายเจ้าค่ะ”

ถีหลันเอ่ยเชิญอีกครั้งเมื่อประตูห้องถูกเปิดขึ้น

“มากันแล้ว ๆ เชิญคุณชายทั้งสี่พักผ่อนตามสบายนะเจ้าคะ ... เด็ก ๆ ดูแลคุณชายให้ดีด้วย อย่าให้เสียชื่อข้าได้”

ซุนอันเล่อเดินเฉิดฉายออกมาจากฉากกั้นห้องซึ่งอยู่ภายในห้องรับแขกนั้น พร้อมกับเอ่ยต้อนรับน้ำเสียงและท่วงท่ามีจริตจะก้านไม่น้อย

“เหตุใดแม่นางจึงได้เชิญพวกข้ามาที่ห้องรับรองแขกพิเศษเช่นนี้”

คุณชายท่านหนึ่งเอ่ยขึ้น สายตาคมดุจเหยี่ยวมองร่างอรชรของแม่นางในชุดสีแดงสด แววตาฉายชัดว่าพึงพอใจเจ้าของเรือนกายเล็กนั้นอยู่มาก

“เก็บอาการหน่อยท่านอ๋อง ...”

บุรุษหนึ่งในสามที่ยืนข้างกายเขากระซิบบอกให้ได้ยินเพียงสองคนเท่านั้น

“ก็เพราะท่านไม่ใช่แขกธรรมดาของหอบุปผาสำราญแห่งนี้”

ซุนอันเล่อเอ่ยบอก น้ำเสียงและท่วงท่ายังคงมีจริตจะก้านเช่นเดิม

“หากข้าไม่ใช่แขกธรรมดา เช่นนั้นเจ้ารู้หรือว่าพวกข้าเป็นใครมาจากไหน”

“ไม่มีอะไรที่ข้า ซุนอันเล่อผู้นี้ไม่รอบรู้”

“หากรู้แล้วไยจึงส่งเด็ก ๆ เหล่านี้มาให้ความสุขกับข้าแทนเจ้ากันเล่า”

แววตาเจ้าของเสียงจ้องมองร่างเล็กราวกับเสือร้ายที่จ้องตะครุบก­วางตัวน้อย

“เห็นว่าตัวข้าจะไม่เหมาะ เช่นนั้นข้าขอดื่มสุรากับท่านสักจอกแทนแล้วกัน”

ซุนอันเล่อเอ่ยขึ้นพร้อมกับเข้าไปรินสุราลงจอก แล้วยกขึ้นให้เกียรติแขกผู้มีเกียรติขอหอบุปผาสำราญในค่ำคืนนี้ก่อนจะดื่มจนหมดจอก

แม้คำพูดคำจาจะหยอกเย้าบุรุษหนุ่มที่เป็นคู่สนทนาตั้งแต่แรก หากแต่ก็มิลืมที่จะปรายตามองไปยังบุรุษหนุ่มอีกคน ที่เวลานี้ยังคงวางท่าทางนิ่งสงบ ดูสุขุมไม่ใช่ชายช่างเจรจาเหมือนอีกคน แต่ช่างต้องตาต้องใจนางยิ่งนัก

ทำไมนางจะไม่รู้ว่าชายสี่คนเป็นใคร เพราะบุรุษทั้งสี่นี้เคยมาที่หอบุปผาสำราญแล้วครั้งหนึ่ง และชายผู้ที่วางหน้านิ่ง แววตาดูเย็นชาอยู่ในเวลานี้คือผู้ที่ช่วย ‘ซุนหย่งเล่อ’ หลานสาวคนเดียวของนางให้รอดพ้นจากกลุ่มแขกอันธพาล

ซุนอันเล่อให้ความสนใจเขาเป็นพิเศษ ในวันรุ่งขึ้นจึงให้คนไปตามสืบว่าบุรุษหนุ่มนิรนามผู้นั้นเป็นใคร ไม่นานก็ได้ความว่าแท้จริงแล้วเขาคือแม่ทัพใหญ่แห่งอันฉีที่เพิ่งกลับมาจากการปราบกบฏจากทางตอนใต้ของแคว้น ส่วนอีกคนที่เป็นคู่สนทนากับนางในตอนนี้คือท่านหนานอ๋อง น้องชายต่างมารดาของฮ่องเต้องค์ปัจจุบันแห่งอันฉี

“คืนนี้ข้ายังเตรียมการแสดงพิเศษไว้ให้ท่านด้วย ท่านโปรดรอสักครู่ข้าจะให้เด็กไปตามมาเจ้าค่ะ”

แม่นางซุนเอ่ยบอก แล้วเดินไปกระซิบกระซาบกับเถิงซี ที่ยืนสังเกตการณ์อยู่ด้านหน้าประตู

“จะดีหรือขอรับ”

ซุนอันเล่อไม่ตอบอะไร ได้แต่สบตาอีกฝ่ายเพื่อเป็นการบอกให้รู้ว่าสิ่งที่ให้ทำคือสิ่งที่ดีที่สุด

“ขอรับ”

เพียงแค่เห็นสายตาหานเถิงซีจึงรีบรับคำ แล้วเร่งออกไปทำตามคำสั่งที่ได้รับทันทัน

เสียงบรรเลงพิณภายในห้องโถงรับรองแขกโอ่อ่า สะกดทุกสายตาของแขกพิเศษเมื่อครู่ ค่อย ๆ เงียบลง และเมื่อเสียงปรบมือดังขึ้นพร้อมกับคำชื่นชม สตรีเจ้าของเสียงพิณลุกขึ้นพร้อมกับประสานมือย่อตัวลงแทนคำกล่าวขอบคุณ และลาในเวลาเดียวกัน

‘ซุนหย่งเล่อ’ หญิงงามของหอบุปผาสำราญแห่งนี้ ในตำแหน่ง ‘อี้จี้’ นางผู้มีความงามลือเลื่องไปทั่วเมืองอันฉีว่า มีรูปโฉมงดงามราวกับภาพวาด เช่นนั้นไม่แปลกที่หอนางโลมแห่งนี้จะมีชื่อเสียงโด่งดัง และเรียกแขกให้มาเที่ยวหาความสุขสำราญได้ไม่น้อย แม้เพียงแค่ได้ฟังเสียงพิณจากแม่นางซุนสักเพลงก็ไม่นึกเสียดายเงินแล้ว

*** (อี้จี้ - หญิงขายบริการด้านศิลปะและความบันเทิง เช่นร้องเพลง เล่นดนตรี แต่งกลอน ฯลฯ มิได้ขายบริการทางเพศ)

“แม่นางน้อยจะให้เกียรติดื่มสุรากับข้าสักจอกได้หรือไม่”

ซุนหย่งเล่อที่กำลังจะแยกตัวกลับไปยังที่พักปรายตามองไปยังซุนอันเล่อผู้เป็นน้าสาวแท้ ๆ เหมือนต้องการความช่วยเหลือ

“ได้ ๆ ... แต่ข้าขอให้นางดื่มสุราจอกนี้แทนจะได้หรือไม่ นางไม่เคยดื่มสุรามาก่อน เกรงว่าสุราจอกในมือท่านนั้นนางจะดื่มไม่ได้”

ได้ยินคำตอบผู้เป็นน้าสาวแล้ว ใช่เพียงซุนหย่งเล่อเท่านั้นที่มองหน้านาง หากแต่หานเถิงซีเองก็แปลกใจเช่นกัน เพราะไม่เคยสักครั้งที่ซุนอันเล่อจะสนับสนุนให้นางดื่มสุราอย่างเช่นวันนี้