บทที่ 1 การแต่งงานที่ไร้เงาเจ้าบ่าว

แม่ทัพจางโม่โฉว จำต้องส่งคนไปสู่ขอสตรีแพศยานามหนิงเยว่ซิน  เพราะเขาทนไม่ไหวที่นางพยายามแย่งชิงสามีของญาติผู้น้อง เขาแสนจะชิงชังรังเกียจสตรีเช่นนี้ แต่ด้วยความที่รักและสงสารน้องสาวที่เป็นญาติผู้น้อง

นางเป็นบุตรของท่านลุงของเขาที่เห็นกันมาตั้งแต่เล็ก  เขาเป็นเด็กกำพร้าอาศัยอยู่ในจวนของท่านลุงที่เป็นบิดาของน้องสาวมาตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่เข้ารับราชการเป็นแม่ทัพและสร้างผลงานการรบทัพจับศึกมาหลายสมรภูมิ  เขามิใช่ชายเจ้าสำราญที่ชื่นชอบสตรีงาม แต่เขาเป็นชายชาติทหารที่มุ่งมั่นแต่การทำศึกและงานราชการ 

เขาสร้างผลงานจนได้เลื่อนขั้นเป็นแม่ทัพ และได้รับพระราชทานจวนใหญ่โตเป็นของตนเอง เขาจึงได้แยกตัวออกมาจากจวนของท่านลุงของเขาที่ก็รับราชการเช่นกันแต่อยู่ในกรมอาญา เมื่อน้องสาวแต่งงานกับชายผู้หนึ่งที่เป็นคหบดีที่รูปงาม ร่ำรวยและมีกิจการค้ามากมาย เจ้าหมอนั่นทั้งรูปร่างหน้าตาดี และพูดจาก็คารมคมคายยิ่งนัก

เขาไม่แปลกใจที่มีสตรีมากมายหมายปองเจ้าหมอนั่น  แต่ในที่สุดเขาก็เลือกที่จะแต่งงานกับอี้หลานน้องสาวของเขา  แต่เพียงไม่นาน อี้หลานก็ร้องไห้มาหาเขาบอกว่า เจ้าเผยซ่านเจี้ยนนั่นไปแอบคบหากับสตรีนางหนึ่งที่งดงามปานจะล่มเมือง นางผู้นั้นเป็นบุตรของคหบดีแซ่หลิน ที่มีฐานะดี  แต่ก็ไม่ได้ร่ำรวยเท่าสามีของน้องสาวของเขา  

น้องหญิงของเขาร้องไห้ปานจะขาดใจ  บอกว่าสามีไม่ยอมเลิกรากับสตรีแพศยานั่น เทียวไล้เทียวขื่อไปหาสตรีนางนั้น ซื้อของไปกำนัลนังหญิงแพศยานั่นไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่แล้ว  ทั้งๆที่หญิงนางนั้นก็งดงามนัก แต่กลับทอดสะพานให้ชายที่มีภรรยาแล้ว แม้น้องสาวจะเคยไปตักเตือนแต่สตรีนางนั้นก็มิได้สนใจ ยังคงประพฤติตัวชั่วช้าแอบลักลอบคบหากับสามีของผู้อื่นอย่างหน้าไม่อาย น้องสาวของเขาคร่ำครวญและร้องไห้กับเขา ทำให้แม่ทัพหนุ่มที่ปกติไม่ค่อยจะสนใจเรื่องฉาวคาวโลกีย์เช่นนี้ จำต้องหาหนทางช่วยน้องสาวที่เป็นบุตรสาวของท่านลุงผู้มีพระคุณของเขา 

และในที่สุดสิ่งที่ดีที่สุดที่จะแยกสตรีแพศยานั่นออกจากน้องเขยสารเลวของเขาก็คือ แยกพวกมันจากกันเสีย และนั่นก็เป็นสาเหตุที่เขาส่งคนไปสู่ขอสตรีนางนั้นทั้งๆที่ไม่เคยเห็นหน้า แต่ก็ไม่ประสงค์จะเห็นเพราะแค่ได้ยินเรื่องฉาวของแม่นั่นเขาก็รังเกียจแทบจะไม่อยากจะพบเจอ แต่ที่จำต้องรับนางมาเป็นฮูหยินทั้งที่เขาไม่ได้เต็มใจเลยสักนิด ก็แพศยาปานนั้น แปดเปื้อนกลิ่นอายบุรุษมากี่คนแล้วล่ะ แม้แต่สามีของผู้อื่นนางก็ไม่เว้น แพศยาถึงปานนี้ จะทอดสะพานให้บุรุษเดินไปกี่คนแล้วก็ไม่รู้ได้  แม่ทัพหนุ่มจึงเพียงแค่รับนางเข้าจวนและให้เข้าพิธีแต่งกับป้ายชื่อของเขา โดยอ้างว่าเขาติดราชการด่วน

แต่ที่จริงแล้วไม่อยากจะเห็นหน้าของเจ้าสาว และแน่นอนหน้าก็ไม่อยากจะมองก็ย่อมไม่มีทางจะไปเข้าหออยู่แล้ว เขาไปร่ำสุราที่ภัตตาคารพร้อมกับสหายของเขา เพราะไม่ต้องการกลับจวนของตนเอง

ส่วนหนิงเยว่ซินนางเข้าพิธีแต่งงานกับป้ายชื่อของเจ้าบ่าวอย่างไร้ความรู้สึกใด ๆ เพราะก็มีค่าเท่ากัน นางไม่ได้อยากจะแต่งงานเข้ามาจวนแม่ทัพแห่งนี้เลยสักนิด เพราะนางเองก็ไม่ได้รู้จักแม่ทัพผู้นั้น ไม่เคยแม้กระทั่งเห็นหน้ากันเลยด้วยซ้ำ แต่ด้วยเห็นแก่ท่านพ่อนางจึงจำต้องแต่งเข้ามาในจวนของบุรุษที่ไม่รู้จักนิสัยใจคอ ไม่เคยเห็นหน้าค่าตาผู้นี้  ขณะนี้นางนั่นอยู่บนเตียงวิวาห์เช่นเดียวกับเจ้าสาวอื่นๆ ผิดกันแต่่ที่จวนแม่ทัพไม่มีงานเลี้ยง ไม่มีเสียงผู้คนดื่มอวยพร ไม่มีแขกเหรื่อมากกมาย การแต่งงานเพียงให้เสร็จสิ้นพิธีอย่างถูกต้องตามประเพณีแล้วก็แยกย้าย 

คนเข้าร่วมพิธีมีไม่กี่คน มีท่านพ่อและแม่เลี้ยงของนางและญาติอีกไม่กี่คนที่มาร่วมงาน ส่วนน้องสาวต่างมารดามิได้มาร่วมงานเพราะนางไม่คิดว่างานแต่งงานพี่สาวที่ก็ไม่ได้สนิทกันนักจะสำคัญอะไร เยว่ซินถอนหายใจออกแล้วก็พลันลุกขึ้นจากท่านั่งอยู่บนเตียงเหมือนกับเจ้าสาวที่ต้องรอให้เจ้าบ่าวมาเปิดผ้าคลุมหน้าและก็ดื่มเหล้ามงคลเพื่อเป็นการเริ่มต้นการครองคู่ตามธรรมเนียม  แต่ส่วนนางนั้นไม่จำเป็น  เมื่อทั้งนางและเจ้าบ่าวต่างก็ไม่เห็นว่าการแต่งงานครั้งนี้สำคัญ

เยว่ซินพยายามถอดมงกุฎหงส์ของนางออก ขณะนั้นประตูด้านหน้าก็เปิดออก ร่างสมส่วนของสาวใช้คนสนิทของนางที่ตามมาจากบ้านเดิมด้วยก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับถาดไม้ในมือ  นางกระวีกระวาดวางมันลงบนโต๊ะกลมกลางห้องที่ไม่มีแม้การจัดอาหารมงคลและสุรามงคลตามประเพณีเอาไว้เลยสักนิด  บนโต๊ะนั้นว่างเปล่า  

หย่งหลิวถอนหายใจ นางรู้สึกแปลกๆตั้งแต่เข้าร่วมพิธีแต่งงานแล้ว นางก็ไม่เคยได้ยินว่างานแต่งที่ไหนจะเงียบเหงาและดูเหมือนกับเป็นการแต่งให้แล้วเสร็จไปเท่านั้น  ไม่มีการจัดเลี้ยงเพราะเจ้าบ่าวก็ไม่อยู่ในงานแต่งของตนเอง  เสร็จพิธีแต่งตามประเพณีคนที่อยู่ร่วมในงานพิธีก็แยกย้ายกันกลับจวนของใครของมัน ส่วนแม่สื่อที่ถูกว่าจ้างมาก็เพียงทำตามขั้นตอนในพิธีให้เสร็จแล้วมาส่งเจ้าสาวเข้าหอ แล้วก็ลากลับไปพร้อมกับค่าจ้าง

“ คุณหนูเจ้าคะ กินอะไรรองท้องสักหน่อย หย่งเอ๋อไปยกข้าวต้มในครัวมาให้กำลังร้อนๆเลยเจ้าค่ะ กินรองท้องสักหน่อย แล้วค่อยเปลี่ยนอาภรณ์นะเจ้าค่ะ บ่าวจะช่วยถอดมงกุฎหงส์กับพวกเครื่องประดับออกก่อน แล้วที่เหลือค่อยถอดทีหลังก็ได้นะเจ้าคะ ”

นางหันไปมองคุณหนู แล้วรีบกุลีกุจอเข้าไปช่วยถอดมงกุฎหงส์และพวกเครื่องประดับที่หนักไม่น้อย คุณหนูจะได้กินข้าวก่อน แล้วค่อยไปอาบน้ำทีหลัง  วันนี้เจ้าบ่าวก็คงไม่มาเข้าหอ เพราะหย่งหลิวออกไปที่โรงครัวได้ยินพวกบ่าวพูดกันว่าท่านแม่ทัพยังไม่กลับเข้าจวนมาเลย น่าสงสารคุณหนูยิ่งนัก นางไม่จำเป็นต้องมาแต่งกับบุรุษที่ทำเช่นนี้กับนางเหมือนไม่เห็นความสำคัญของสตรีที่กำลังจะเข้ามาเป็นฮูหยินของเขาเลยสักนิด

คุณหนูของหย่งหลิวก็งดงามยิ่งนัก นางมีใบหน้าที่อ่อนหวานงดงามและมีดวงตาเรียวยาวแต่นัยน์ตาสุกใสดังเช่นน้ำค้างในฤดูเหมันต์ริมฝีปากอวบอิ่มยามแย้มยิ้มฟันก็ขาวเรียงเม็ดสวย ข้างแก้มนวลก็มีลักยิ้มน่ารัก นางเป็นสตรีีที่บุรุษน้อยคนที่จะปฏิเสธนางได้ลงคอ แต่ไฉนต้องมาแต่งงานกับชายที่ไม่ได้ใยดีนางเลยแม้สักนิดเช่นนี้  

ขณะที่หย่งหลิวปรนนิบัติคุณหนูของนางที่ดูไม่ได้ยินดียินร้ายนักที่สามีทำเช่นนี้กับนาง หลังกินอาหารรองทองไปนิดหน่อยแล้ว  นางก็อาบน้ำในถังไม้ใบใหญ่ที่มีน้ำอุ่นจัดที่มีบ่าวยกน้ำร้อนมาเทให้ แล้วหย่งหลิวก็ช่วยนางเปลี่ยนอาภรณ์เป็นชุดที่สวมสำหรับเข้านอน แล้วคุณหนูก็ขึ้นไปนอนบนเตียงวิวาห์ที่ปูผ้าสีแดง แต่มีเพียงเรือนร่างงดงามของนางที่ทอดกายลงนอนอย่างไม่ได้ดูทุกข์ร้อนอะไรเลยสักนิด

“ หย่งหลิวเจ้าก็ไปพักผ่อนเสียเถิด ไม่มีสิ่งใดต้องทำแล้ว ข้าเองก็จะนอนเหมือนกัน วันนี้เหนื่อยกันมามากแล้ว ” เยว่ซินหันไปบอกกับสาวใช้คนสนิท แล้วหย่งหลิวก็เดินไปหรี่แสงตะเกียงลงเล็กน้อย แล้วจึงได้เดินออกไปจากห้องนอนของนายหญิงของตนเอง