บทที่ 2 เข้าหอโดยไม่คาดคิด

หนิงเยว่ซินเอนกายลงนอนพร้อมกับถอดถอนใจเล็กน้อย นางเองก็ไม่เข้าใจนักว่าบุรุษที่ส่งคนไปสู่ขอนางด้วยสินสอดก้อนใหญ่ แต่กลับไม่มาเข้าพิธีหรือแม้แต่จะมาเข้าหอ แต่ที่จริงแล้วนางเองก็ไม่ได้รู้สึกอะไรนัก เพราะนางกับเจ้าบ่าวก็ไม่เคยพบหน้ากันมาก่อน ไม่ได้รักใคร่ใยดีกัน จึงไม่ได้รู้สึกอะไรที่เหมือนนางไม่มีความสำคัญกับสามีหมาดๆคนนี้เลย  

พ่อบ้านของเขาบอกว่านายท่านออกไปราชการด่วน ก่อนจะถึงฤกษ์ที่ต้องส่งเกี้ยวไปรับเจ้าสาวเพียงเล็กน้อย เขาเพียงสั่งความไว้แล้วก็ออกเดินทางไปทันที  แต่เยว่ซินก็คิดว่ามันแปลกๆอยู่ งานแต่งงานในจวนแม่ทัพ แต่ไม่มีแขกเหรื่อเลยสักคน มีเพียงพ่อบ้านและคนสนิทสามสี่คน ที่เข้าร่วมพิธีแต่งงานที่มีบิดาและมารดาเลี้ยงและญาติทางฝ่ายเจ้าสาวที่พากันซุบซิบอย่างงงันกับเหตุการณ์ในจวนของเจ้าบ่าวแต่ก็ไม่มีใครกล้าทักท้วงหรือพูดจาอะไรออกมา

แม้แต่ท่านพ่อของนางเพราะแม่เลี้ยงได้รับสินสอดก้อนใหญ่มากอย่างที่เจ้าสาวน้อยคนนักที่ฐานะเทียบเท่านางจะได้รับ จึงทำให้แม่เลี้ยงปิดปากสนิทในเรื่องนี้แม้ท่านพ่อจะเอ่ยปากขึ้นเล็กน้อยแต่แม่เลี้ยงก็จับแขนของเขาเอาไว้ และทำให้เขานิ่งเงียบไป 

เพราะวันนี้เป็นวันมงคลของบุตรสาว และนางกำลังเข้าพิธีแต่งงาน แม่เลีี้ยงของนางกระซิบบอกบิดาว่าพูดมากไปจะไม่ดีเพราะไหนๆเกี้ยวเจ้าสาวก็มาถึงจวนของเจ้าบ่าวแล้ว   จึงได้พากันหุบปากแต่ในใจก็อดจะคิดไม่ได้ว่าการแต่งงานที่เจ้าสาวงดงามถึงปานนี้เหตุไฉนเป็นงานที่เหมือนแต่งเพียงให้เสร็จๆไป ทั้งๆที่เจ้าบ่าวก็เป็นแม่ทัพที่มีชื่อเสียงไม่น้อย จวนก็ใหญ่โตหรูหรา และได้ยินว่าเขาก็ร่ำรวยไม่น้อย และไม่มีสตรีอื่นในจวนอีกด้วย และที่น่าแปลกใจเจ้าบ่าวแทบจะไม่มีญาติมิตรมาร่วมงานเลย มีเพียงพ่อบ้านของจวนและคนสนิทของเขาแค่เพียงสามสี่คนเท่านั้น

เยว่ซินถอนหายใจเล็กน้อย แล้วก็หลับตาลง นางคิดเสียว่าช่างเถอะ เขาไม่มาก็ดีเหมือนกัน เพราะนางกับเขาต่างก็เหมือนคนแปลกหน้า คงต้องใช้เวลาที่จะทำความคุ้นเคยกันเสียก่อน นางจะยังไม่ตัดสินเขาหากยังไม่ได้พบหน้าและรู้จักเขาให้มากกว่านี้เสียก่อน

กลางดึกคืนนั้นคนในจวนต่างพากันหลับไหลแล้ว ร่างล่ำสันร่างหนึ่งก็เดินลัดเลาะมาตามทางเดินเล็ก ๆ ที่ผ่านสวนหน้าหมู่เรือนต่างๆจนกระทั่งมาถึงที่หน้าเรือนเล็กซ่อมซ่อที่มีผ้าสีแดงและโคมไฟแขวนเอาไว้เป็นสัญลักษณ์ถึงงานแต่งงานเมื่อกลางวัน ร่างหนาเปิดประตูหน้าเรือนออกแล้วก้าวเดินเข้าไปในเรือน เขาคือแม่ทัพจางโม่โฉวที่เพิ่งนั่งรถม้ากลับมาจากภัตตาคารที่เขาไปดื่มสังสรรค์กับสหายของเขามา ตอนแรกเขาไม่คิดจะกลับมาค้างที่จวนแม่ทัพ  

แต่เมื่อคิดไปคิดมา เขาอุตส่าห์เสียค่าสินสอดมากมายนัก  เพื่อจะแต่งสตรีแพศยานั่นเข้ามาในจวนของเขา  เขาก็ควรได้ค่าตอบแทนบ้าง แม้นางจะแปดเปื้อนมามากมาย แต่เขาจะคิดเสียว่านางคือหญิงคณิกาผู้หนึ่ง ไม่จำเป็นต้องบริสุทธ์ผ่องใส  แค่เพียงเสพสมเพื่อไม่ให้เงินค่าสินสอดที่แพงเกินค่าตัวของนางที่เขาจำต้องจ่ายไปนั้นเสียเปล่าก็เพียงเท่านั้น  

เมื่ออาบน้ำชำระร่างกายจนผ่อนคลายจากความเหนื่อยล้าแล้ว เขาสวมเสื้อคลุมเพียงตัวเดียวแล้วตัดสินใจเดินดุ่ม ๆ ไปที่เรือนเล็กซ่อมซ่อท้ายจวนหลังนี้เพื่อมาทำหน้าที่ให้มันเสร็จๆไป แม้เขาเองจะรังเกียจเจ้าสาวหมาดๆที่เพิ่งแต่งงานเข้ามานัก เขารังเกียจสายเลือดเลวๆ ที่ไหลเวียนอยู่ในตัวของนาง  รังเกียจจนแทบไม่อยากจะแตะต้อง แต่ด้วยความภักดีต่อครอบครัวที่เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เด็กจนเขาเติบใหญ่และได้ดิบได้ดีมาจนถึงป่านนี้  เขาจึงตัดสินใจหลับหูหลับตาทำเรื่องพวกนี้ให้เสร็จสิ้นไปเสีย  

ร่างล่ำสันก้าวเท้าด้วยฝีเท้าเบากริบดั่งผู้มีวรยุทธ์เดินไปจนถึงที่เตียงวิวาห์ที่มีผ้าสีแดงผูกเอาไว้ และบนหมอนสีแดงนั่นมีใบหน้าของสตรีที่ใบหน้านวลแอร่มงดงามยิ่งนัก  นางอยู่ในอาภรณ์สีขาวบางเบา  เขามองเห็นเรือนร่างของนางได้อย่างชัดเจนเพราะแสงตะเกียงกลางห้องยังส่องมาพอให้มองเห็นสิ่งต่างๆได้ 

สตรีแพศยาผู้นี้งดงามนัก แม้ยามหลับตาเขาก็ยังอดที่จะจ้องมองใบหน้านวลอร่ามของนางไม่ได้  ผิวกายของนางนวลเนียนไร้ไฝฝ้าใดๆ  เปลือกนอกก็ดูดีดังเช่นคุณหนูในห้องหอที่เพียบพร้อมและสูงส่งคนอื่นๆ  แม้เบื้องหลังจะเลวร้ายโสมมยิ่งนัก  มิน่าเล่าเจ้าน้องเขยนั่นถึงได้ติดใจ จนยอมทะเลาะกับเมีย  และร่ำๆคิดจะรับสตรีนางนี้เข้าจวนทั้งๆที่น้องสาวของเขาไม่ยินยอม นางรักสามีของนางมาก ไม่อยากจะให้มีสตรีอื่นใด นอกจากนาง  และยิ่งสตรีนางนี้  ยิ่งจ้องมองก็ยิ่งน่ากลัวนัก  หากได้มาเป็นคู่แข่งหัวใจ น้องสาวของเขาต้องตกเป็นรองอย่างแน่นอน  

มิน่าเล่าอี้หลานถึงมาร่ำไห้ปานจะขาดใจ  แม่ทัพหนุ่มเพ่งมองเจ้าสาวหมาดๆของตนเอง  แม้ยามไม่ได้แต่งเนื้อแต่งตัวก็ยังงดงามถึงปานนี้   ช่างเป็นคู่แข่งที่น่ากลััวสำหรับสตรีอืื่นยิ่งนัก  แม่ทัพจางถอดเสื้อคลุมตัวใหญ่ของเขาออกแล้วเดินนำไปพาดไว้ที่่ราวไม้   แล้วร่างเปลือยเปล่าที่ล่ำสันเต็มไปด้วยมัดกล้ามหนั่นแน่นไปทั้งร่างดังผู้ที่ฝึกฝนร่างกายอยู่เป็นประจำก็เดินย้อนกลับมาที่เตียงสี่เสาหลังใหญ่ที่จัดเอาไว้เป็นเตียงวิวาห์ในคืนนี้  

เขาทรุดนั่งลงข้างๆร่างอวบขาวผ่องนั้นแล้วเลิกผ้าผวยที่นางห่มเอาไว้ออก แล้วลงมือแกะผ้าคาดเอวของนางออกช้าๆ จนมันหลุดลุ่ย  สาปเสื้อของนางหลุดออกจากกันมองเห็นร่องอกขาวผ่องรำไร แม่ทัพจางกลืนน้ำลายลงคอเล็กน้อย มันดูเย้ายวนยิ่งนักท่ามกลางแสงตะเกียงสีนวล 

ขณะนั้นหญิงงามปานเทพเซียนที่เขาเห็นหลับสนิทอยู่เมื่อครู่ก็ลืมตาตื่นขึ้นมาทันที “ อ๊ายย  ท่านเป็นใครกัน ทำไมถึงเข้ามาในห้องนี้  ” นางพลันผุดลุกขึ้นอย่างตกใจที่อยู่ ๆก็เห็นบุรุษแปลกหน้าร่างกายล่ำสันเปลือยกายนั่งอยู่ข้างเตียงของนาง

“ ก็สามีของเจ้าอย่างไรกันเล่า สามีที่ไม่ได้อยากจะได้เจ้าเป็นเมีย  แต่จำใจทำไปเพราะหน้าที่ และตอนนี้ข้าก็จำต้องทำหน้าที่ผัวให้สมบูรณ์ เพราะไหนๆ ข้าก็จ่ายค่าตัวที่แสนแพงของเจ้าไปแล้ว  

” เขาเอ่ยด้วยใบหน้าบึ้งตึงดวงตาคมดุจ้องมองนางด้วยความเกลียดชังอย่างเปิดเผย “ ท่านคือแม่ทัพจางเช่นนั้นหรือ ” เมื่อตั้งสติได้ เยว่ซินก็เอ่ยถามเขาด้วยเสียงแผ่วเบา “ ก็ใช่นะสิ จะมีผู้ใดกล้าย่างเท้าเข้ามาในเรือนนี้นอกจากข้า ” 

เมื่อจบประโยคเขาก็กระชากร่างอวบของนางมาจนชิดแล้วกระชากสาปเสื้อจนมันฉีกขาดเพราะเนื้อผ้าของมันเป็นเนื้อผ้าบางเบาอยู่แล้ว  เขาจึงยิ่งฉีกมันขาดเป็นทางยาวแล้วดึงทึ้งมันจนหลุดออกไปจากร่างอวบเผยเอี๊ยมตัวบางสีชมพูอ่อนแต่เมื่อมันมาอยู่บนร่างที่แม้จะมีเอวคอดกิ่วแต่หน้าอกของนางนั้นใหญ่และดูอวบขาวยิ่งนัก  

ร่องอกของนางขาวผ่อง ทรวงอกอวบใหญ่เบียดชิดกัน  ผลอิงเถาสองผลของนางดุนดันผ้าเนื้อบางเบานั้นออกมาจนเห็นได้ชัด แม่ทัพหนุ่มดึงเชือกผ้าเส้นเล็กที่ผูกเอีี๊ยมสีชมพูอ่อนนั้นออกจนมันหลุดไปจากร่างอวบ  แล้วดันร่างอวบของนางลงนอนราบแล้วก้มลงอ้าปากดูดผลอิงเถาของนางทันที