บทที่ 10 ข้าจะปั่นหัวท่าน nc

แล้วอยู่ๆ เตียงไม้เนื้อหยาบหลังเล็กนั่นก็หักกลางและทำให้ทั้งสองร่างที่กอดก่ายกันอยู่บนเตียงนั้นหล่นร่วงลงมาพร้อมกับซากของเตียง   แม่ทัพหนุ่มที่มีวรยุทธ์สูงส่ง เขารีบพลิกร่างหนาของตนเองลงนอนด้านล่างเพื่อรองรับแรงกระแทกอย่างรวดเร็ว และพลิกร่างอวบอิ่มในอ้อมกอดให้อยู่บนร่างหนาของเขา  แขนล่ำสันกอดนางเอาไว้แนบอก และกลิ้งตัวอย่างรวดเร็วออกไปนอนที่บนพื้นห่างจากเศษซากของเตียงหลังเล็กนี้  และร่างนุ่มนุ่มของภรรยาสาวก็พลิกกลับมานอนอยู่บนอกล่ำสันแข็งแกร่งของสามี  

เยว่ซินที่ตกใจไม่น้อย นางเงยหน้าขึ้นสบตาของสามีที่บัดนี้ในดวงตาของเขามีเพียงความเสน่หาที่ยังเปี่ยมล้นอยู่ในดวงตาของเขา   ใบหน้าคมของเขาก้มลงมาและประกบจูบริมฝีปากอวบอิ่มของเยว่ซินทันที  อย่างไม่ทันได้ห้ามตนเองอย่างเช่นทุกครั้ง และความเร่าร้อนก็ถูกสานต่ออย่างรวดเร็ว 

เสียงทั้งหมดในห้องนอนน้อยนั้นดังออกไปจนถึงหน้าเรือนเล็กซ่อมซ่อที่บัดนี้มีร่างของคนรับใช้เก่าแก่ที่ติดตามแม่ทัพหนุ่มมาจากจวนของท่านลุงของเขา  ถูกอี้หลานใช้ให้มาสืบเรื่องของพี่ชายกับสตรีนางนั้นว่าคืบหน้าไปถึงไหนกันแล้ว  สาวใช้เก่าแก่มายืนฟังเสียงทั้งหมดที่เกิดขึ้นอยู่ครู่ใหญ่แล้ว  นางได้รับคำสั่งให้มาสอดส่องว่าแม่ทัพหนุ่มไปหาฮูหยินที่ไม่มีใครต้องการนั่นหรือยัง  แต่สิ่งที่ได้รับรู้นั้นมันยิ่งกว่าที่นางคาดเอาไว้  

คนรับใช้เก่าแก่นั้นคือแม่นมหลิวนางช่วยท่านลุงของเขาเลี้ยงคุณชายจางหรือแม่ทัพจางมาตั้งแต่เด็ก  นางก็ชิงชังฮูหยินชั่วคราวผู้นี้ไม่ต่างกับนายของตนเอง  ตามประสานายว่าอย่างไรบ่าวก็ว่าอย่างนั้น  เมื่อได้ยินเสียงแม่ทัพหนุ่มร้องครวญครางอย่างสุขสมและเสียงร่วมรักที่เร่าร้อนดังเช่นสามีภรรยาที่รักและเต็มใจแต่งงานกันเช่นนี้  ทำให้นางไม่ค่อยพึงใจเท่าใดนัก  เหมือนแม่ทัพหนุ่มจะหลงไหลหญิงแพศยานั่นเข้าแล้ว  

แม่นมหลิวเมื่อยืนฟังเสียงร่วมรักดังเช่นสามีภรรยาที่รักกันมากอยู่ครู่ใหญ่จนพอจะมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นออกว่าแม่ทัพหนุ่มนั้นคือบุรุษผู้หนึ่งย่อมจะเกิดความหลงไหลสตรีที่งดงามและหลงมารยาของหญิงแพศยานี่ได้  เมื่อแน่ใจว่าได้เรื่องที่ต้องรายงานคุณอี้หลานนายของตนแล้วจึงได้เดินจากไป  

ขณะที่แม่ทัพหนุ่มโยกขย่มร่างอวบของฮูหยินที่เขาไม่ต้องการอย่างเร่าร้อนบนพื้นหน้าเตียงที่เลยพ้นจากเศษซากของเตียงหลังเล็กนั่นไปเล็กน้อย   เขารู้สึกสุขสมเหลือเกินอย่างที่ไม่เคยมาก่อนในชีวิตหนุ่มของเขา  และเขาได้หลงลืมตนประกบจูบริมฝีปากอวบอิ่มที่ร้องครวญครางอย่างเสียวซ่านอยู่ใต้ร่างเขาไปจนนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว  นับจากที่ได้หลงลืมตนไปในครั้งแรกก็ย่อมจะมีครั้งต่อๆ ไปตามมา

ลิ้นสากที่ร้อนรุ่มสอดเข้าไปในปากอวบอิ่มนั้น  เขาพบว่ามันหวานถูกใจเขาเหลือเกินสมกับที่เฝ้าฝันถึงมันมาทั้งวันนับจากการเข้าหอในค่ำคืนแรกแล้ว  แต่ค่ำคืนแรกไม่ได้จูบนางอย่างที่อยากทำ เพราะความอคติที่มีต่อเจ้าสาวหมาดๆ แต่บัดนี้ทุกอย่างพังทะลายไปจนสิ้น   ลิ้นสากควานชิมความหวานในปากของนางจนพบกับลิ้นเล็กนิ่มนุ่มของนาง  จึงได้เข้าเกี่ยวพันมันอย่างเร่าร้อน ยิ่งเขาจูบนางเขายิ่งติดใจ  

จึงจูบนางอย่างดูดดื่มยาวนานจนกลายเป็นอ่อนหวานเว้าวอนดังเช่นคู่รักที่เฝ้าจูบกันอย่างรักใคร่หลงไหลในกันและกัน  ทั้งสองต่างหลงลืมตนไปจนสิ้นว่าไม่ได้รักกัน  ยิ่งแม่ทัพหนุ่มนั้นหลงลืมไปสิ้นว่าเขาเกลียดนาง ชิงชัง รังเกียจจนไม่อยากจะแตะต้องร่างกายของนาง เพราะคิดว่าตัวของนางนั้นล้วนแปดเปื้อนไปด้วยกลิ่นอายของบุรุษหลายๆคนมาแล้ว  แต่กลับกลายเป็นว่านางยังบริสุทธิ์และเขานั้นได้พิสูจน์มันมาด้วยตนเอง จึงไม่มีสิ่งที่ให้ต้องกังขา นางร่านร้อน แม้ยังไม่เคยชาย เรื่องนี้เขาพึงใจมาก 

ยิ่งจูบยิ่งติดใจหลงไหลนาง ขณะที่บั้นเอวของเขามันเหมือนมีชีวิตของตนเอง มันโยกไหวอย่างรัวเร็ว และถี่ยิบ  เร่งขย่มร่องอวบของนางอย่างเมามัน  ปากก็ร้องครวญครางอย่างสุขสมยิ่งนัก จนเมื่อเสร็จสมไปถึงสามครั้งแล้ว เขาก็ยังมีเรี่ยวแรงที่จะจับร่างอวบของนางพลิกคว่ำแล้วสอดลำกายอวบใหญ่เข้าไปในร่องอวบของนางจากทางด้านหลังอีกครั้ง ยิ่งเขามองเห็นก้นอวบอัดของนางที่มันทั้งอวบทั้งขาวผ่อง  เขายิ่งเกิดอารมณ์อย่างมาก เขาทั้งบีบเค้นจนมันขึ้นสีและตบตีมันอย่างรุนแรง แต่ก้นอวบอัดนั้นก็ยังโยกขึ้นหาลำกายแกร่งของเขาอย่างยั่วยวน  และนางยังหันมาชำเลืองมองเขาด้วยสายตาหวานฉ่ำ  เพราะบัดนี้อารมณ์รักของนางก็พุ่งขึ้นสูงไม่ได้ต่างจากเขา 

แม่ทัพหนุ่มโยกขย่มร่องอวบของเยว่ซินอย่างรุนแรงจากทางด้านหลัง  ร่างหนานอนคว่ำอยู่บนร่างอวบของนางอย่างแนบชิดจนแทบจะกลายเป็นร่างเดียวกัน แล้วโยกขย่มนางอย่างรุนแรง และร้องครางเสียงกระหึ่มในลำคอหนาดังเช่นสัตว์บาดเจ็บที่ส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด  “ เจ้ามันร่านเช่นนี้เอง เว่ยหลงจึงได้หลงไหลเจ้าจนไม่ลืมหูลืมตา แล้วยังมีบุรุษอีกกี่คนที่เจ้าไปหว่านเสน่ห์พวกเขาไว้  ” แม่ทัพหนุ่มกระซิบถามนางเสียงกระเส่าด้วยอารมณ์กำหนัดที่พุ่งขึ้นสูง  ยิ่งเขารู้สึกว่าเขาเองก็เริ่มจะติดใจนางและหลงไหลนางเข้าแล้ว  ก็ยิ่งคิดระแวงไปว่ามีบุรุษกี่คนแล้วที่เป็นเช่นเขา  

เยว่ซินที่บัดนี้ก็รู้สึกว่าตนเองร่าน ทั้งร่าน ทั้งอยาก อยากเหลือเกิน อยากจะให้เขาขย่มนางอย่างรุนแรงจนจะขาดใจ นางต้องการท่อนเอ็นของแม่ทัพผู้นี้ นางยอมรับ และต้องเป็นเขาเพียงเท่านั้น จึงได้เอ่ยปากบอกเขาไปว่าด้วยเสียงที่กระเส่าปานกันว่า  

“ อ๊าาาา อ๊าาา  ใช่เจ้าค่ะ ข้ามันร่าน ร่านมาก และไม่ใช่เพียงเว่ยหลงหรือบุรุษอื่นๆเพียงเท่านั้น  ที่ข้าปั่นหัวให้พวกเขาหลงไหลข้าจนโงข้าไม่ขึ้น…อ๊าาาา อ๊าาา  แต่มันก็รวมไปถึงท่านด้วย อ๊าาาา อ๊าาาา  ต่อไปข้าปั่นหัวให้ท่านหลงข้าจนโงหัวไม่ขึ้นเช่นกัน อ๊าาา อ๊าาา ”  แม้นางจะตกอยู่ในห้วงเสน่หาของเขา แต่ก็อดที่จะตอบโต้วาจาเจ็บแสบที่เขายังคงเอ่ยเยาะหยันนางไม่วาย  นางไม่สนใจว่าเขาจะคิดเช่นไร เพราะอย่างไรนางก็เป็นสตรีแพศยาในสายตาของเขาและของญาติผู้น้องของเขาอยู่แล้ว

 ส่งผลให้นางยิ่งถูกแม่ทัพหนุ่มกระแทกท่อนเอ็นอวบใหญ่อย่างรุนแรงใส่ร่องอวบร่านๆของนาง เพราะโมโหไม่น้อยกับวาจาของนาง  ทั้งความหึงหวงที่ก่อตัวขึ้นมาโดยที่เขาไม่รู้ตัวอีกด้วย  “ โอ้วววว ไม่ใช่ต่่อไปหรอก เพราะตอนนี้ข้าก็หัวปั่นเพราะเจ้ามากพอแล้ว โอ้ววว โอ้วววว เสียว เสียวเหลือเกิน โอ้วววว ”

ทั้งสองโยกเข้าหากันอย่างเร่าร้อนและดุเดือดยิ่งนัก  ต่างก็หลงลืมไปจนสิ้นว่าเกลียดกันยิ่งนัก  และไม่ได้ต้องการแต่งงานกันเลยแม้แต่น้อย  ต่างโยกขยับเข้าหากันอย่างรุนแรงเร่าร้อน  ตราบจนรุ่งสางเสียงครวญครางอย่างสุขสมของทั้งคู่จึงได้เงียบสงบลง เพราะต่างก็หมดแรงล้มตัวลงนอนซุกตัวในผ้าผวยผืนเดียวกันและกอดกันกลมอยู่บนพรมปูพื้นกลางห้องแห่งนั้น

เมื่อได้ยินทุกเรื่องราวที่แม่นมหลิวมารายงาน  จางอี้หลันอึ้งงันไปครู่ใหญ่  “ แม่นมคิดว่าเราจะทำเช่นไร ไม่ให้พี่โม่โฉวพลาดไปหลงไหลนังแพศยานั่นไปมากกว่านี้  ขนาดว่าเขาก็เกลียดมันเข้าไส้  รังเกียจมันอย่างเห็นได้ชัด ก็ยังไม่วายร่วมรักกับมันดังเช่นคู่รักที่รักกันปานจะกลืนเช่นนั้น  แต่เขาก็คือบุรุษย่อมมีจุดอ่อนคือสตรีที่งดงาม และนังแพศยานั่นก็มีอย่างล้นเหลือเสียด้วย พวกเราจะทำอย่างไรดี ไม่ให้ท่านพี่ตกหลุมพลางของนังแพศยานั่นเข้าอีกคน  แค่จำต้องให้เขาไปร่วมรักกับมันเพื่อจะมีบุตรก็แย่อยู่แล้ว  ยังต้องเกรงว่าเขาจะติดใจมันเข้าไปอีก ”