บทที่ 12 สามีภรรยาลวงโลก

แม่ทัพหนุ่มนั่งจิบชายามบ่ายอยู่ในเรือน อยู่ ๆ เว่ยหลงก็เข้ามาแล้วโวยวายทันที “ ท่านแม่ทัพ ท่านมีจุดประสงค์อะไรถึงไปสู่ขอเยว่ซิน  ท่านกับนางไม่เคยรู้จักกันมาก่อน  ข้ารู้นะว่าท่านต้องการช่วยอี้หลาน  แต่สิ่งที่ท่านกับนางทำมันเกินไปหรือไม่ ข้ากับเยว่ซินเป็นสหายเก่าแก่กันมาตั้งแต่ยังเด็ก  สนิทกันมากและรู้จักกันมาก่อนที่ข้าจะพบอี้หลานด้วยซ้ำ ”  มาถึงเขาก็เปิดฉากทันทีว่าเขามาที่นี่ด้วยเรื่องอันใด

โม่โฉวนิ่งฟังน้องเขยที่เดินมาถึงก็โวยวายทันทีอย่างใจเย็น “ เจ้าไปตามฮูหยินมาพบข้าที่นี่ บอกนางว่าสหายเก่าของนางมาพบ ให้รีบมา ” แล้วสาวใช้ผู้นั้นก็รีบเดินออกไปทำตามคำสั่งทันที  ผ่านไปครู่ใหญ่ก็ปรากฏร่างของเยว่ซินเดินนวยนาดราวกับนางหงส์เข้ามาในห้องโถงหน้าเรือน บุรุษทั้งสองหันไปมองนางพร้อมกันและแทบจะหยุดหายใจพร้อมกันอีกด้วย โม่โฉวหันมาจ้องมองน้องเขยอย่างไม่วางใจ  และเว่ยหลงก็หันไปจับผิดพี่ชายของภรรยาเช่นกันราวกับทั้งสองนัดกันเอาไว้  

และเมื่อเยว่ซินเห็นเว่ยหลง  ก็พลันเข้าใจเหตุการณ์ได้ในทันที  ว่าเหตุใดสามีจำเป็นของนางถึงได้ให้สาวใช้ไปตามนางมาที่นี่  และเยว่ซินเองก็อยากให้เขาสบายใจว่านางเต็มใจแต่งงานกับแม่ทัพจางผู้นี้ แม้ความจริงจะไม่ได้เป็นเช่นนั้น  แต่เพื่อให้ทุกอย่างจงลงด้วยดี  อี้หลานภรรยาของเว่ยหลงไม่เอะอะอาละวาดเขาอีก  อีกทั้งต่อไปครอบครัวของเขาจะได้เป็นสุข นางจึงได้เล่นละครต่อหน้าเว่ยหลงทันที

“ เว่ยหลงมานานแล้วหรือ ” นางเอ่ยทักทายสหายเก่าแล้วก็หันไปยิ้มหวานให้กับสามีหนุ่มที่ก็อึ้งไปนิดหนึ่งที่อยู่ๆนางก็ยิ้มเสียหวานหยดให้กับเขา “ ท่านพี่เจ้าคะ ข้านึกว่าสหายที่ไหนมาพบข้า ท่านน่าจะะบอกสาวใช้ไปเลยว่าเป็นเว่ยหลง ข้าหลงคิดว่าเป็นสหายที่ไหนมาพบข้าที่นี่เสียอีก ”   

แม่ทัพหนุ่มที่ก็ต้องการแสดงให้เว่ยหลงเห็นว่าเขากับสตรีนางนี้รักกันและเต็มใจแต่งงานกันและนางเป็นเมียของเขาอย่างสมบูรณ์แล้ว เจ้าน้องเขยนี่จะได้หมดความหวังและเลิกยุ่งเกี่ยวกับนางเสียที  เขาจึงรีบอ้าแขนออกพลางจ้องมองภรรยาด้วยสายตารักใคร่ปานจะกลืนกิน  ทำให้เยว่ซินเข้าใจว่าเขาต้องการให้นางเข้าไปสู่อ้อมแขนของเขาและมือหนานั่นก็ยังตบลงบนหน้าขาของตนเองเป็นการบอกกลายๆ  ว่าให้นางมานั่งบนหน้าขาของเขา  เยว่ซินก็จำต้องทำตามเพื่อให้เว่ยหลงเห็นว่านางเต็มใจและเป็นพี่สะใภ้ของเขาไปแล้ว

นางเดินไปทรุดนั่งบนท่อนขาของสามีอย่างเต็มใจ ใบหน้าหวานยิ้มแย้มเหมือนมีความสุขนักหนา  ด้านแม่ทัพหนุ่มก็ยกแขนล่ำสันโอบกอดนางเอาไว้  มือหนาโอบเอวคอดของนางเอาไว้อีกด้วย  แล้วอย่างที่เยว่ซินไม่ทันได้ตั้งตัว เขาก็ยื่นหน้ามาหอมแก้มนางฟอดใหญ่ แล้วทำหน้าเหมือนชื่นใจนักหนา “ ชื่นใจจังเลย เมียของพี่  แก้มของเจ้าช่างหอมเหลือเกิน อย่างนี้แล้วสามีจะหนีเจ้าไปที่ไหนได้  ยิ่งนานวันสามียิ่งมีแต่หลงไหลเจ้าจนจะโงไม่ขึ้นอยู่แล้ว  ” เขาเอ่ยอย่างไม่สนใจสิ่งใด  ทำทุกอย่างเหมือนเช่นเขารักใคร่เยว่ซินนักหนาทั้งๆที่เพิ่งจะแต่งนางเข้ามาแท้ๆ   

ทุกอย่างเขาทำต่อหน้าเว่ยหลงที่อ้าปากค้างจ้องมองแทบไม่กระพริบตา   เขาแทบไม่เชื่อสายตา  ว่าเขาไม่อยู่เพียงไม่กี่วันเหตุการณ์มันจะเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้  " เจ้าเห็นหรือไม่ ว่าข้ากับเมียของข้ารักกันมากเพียงใด  นางอาจจะแต่งเข้ามาเร็วไปหน่อย  เรายังไม่ได้คบหากันฉันท์คนรัก  แต่เราอยู่ร่วมกันฉันท์ผัวเมียเหมือนอย่างเช่นคู่อื่นๆ  และข้ากำลังจะเร่งวันเร่งคืนให้เมียของข้าตั้งครรภ์เสียที  เพราะข้าเองก็อยากมีบุตรมานานแล้ว อยากมีคนสืบทอดสกุลเสียที   ข้าแต่งงานอายุมากไปนิดเพราะไม่มีเวลามองหาสตรีที่ข้าถูกใจ  และมัวแต่สู้ศึกที่ชายแดน

แต่เมื่อพบสตรีที่ข้าถูกใจนางนักเช่นเยว่เอ๋อเข้า  แม้ข้าจะพบกับนางเพียงครั้งเดียว ข้าก็ตกหลุมรักนางอย่างถอนตัวไม่ขึ้น ข้าส่งคนไปสู่ขอนางทันที  แม้สินสอดเท่าใดข้าก็สู้  เพราะข้าตกหลุมรักนางมากขนาดนี้  คงจะปล่อยนางให้ตกไปเป็นของชายใดมิได้  ข้าจึงขอนางแต่งงานทันที  และนางก็ตกลง  เราแต่งงานอย่างถูกต้องตามประเพณีทุกอย่าง  นางคือฮูหยินเพียงคนเดียวของข้า   และคงต้องบอกเจ้าตามตรงเข้าหอกันแล้ว  ทุกอย่างทำตามประเพณีไม่ผิดเพี้ยน  นางคือเมียของข้าอย่างถูกต้อง และข้าไม่มีทางจะให้บุรุษใดมาแย่งนางไปจากข้าได้  เจ้าคงจะรู้จักข้าดีว่าเป็นคนเช่นไร   

และเจ้าคงจะเห็นด้วยตาของตนเองแล้ว  ข้าหวังว่าต่อไป เจ้าจะเลิกมาวุ่นวายกับเมียของข้า เพราะข้าจะบอกเจ้าไว้ก่อนเลยว่าข้าเป็นคนขี้หึงมาก  ข้าหวงและหึงนาง  ไม่ต้องการให้มีบุรุษใดมาเกาะแกะนางและมายุ่งเกี่ยวแม้สักนิดก็ไม่ได้  เพราะข้าเองเมื่อได้นางมาเป็นฮูหยินแล้ว  ก็เพิ่งจะรู้ว่าตัวของข้าเองเป็นคนขี้หึงมาก  "

แม่ทัพหนุ่มร่ายยาวและระหว่างนี้ก็โอบกอดฮูหยินเอาไว้ ดวงตาคู่คมจ้องมองนางอย่างรักใคร่และหลงไหลเหลือเกิน  มือข้างที่ว่างของเขายกมือบางขาวผ่องของนางขึ้นแล้วจูบที่หลังมือนางขณะที่บอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้น้องเขยได้ฟัง ทำท่าดูสมจริงยิ่งนัก จนแม้แต่เยว่ซินยังแทบไม่เชื่อว่าตาคนหน้าตายผู้นี้จะทำการแสดงได้เก่งกาจเช่นนี้  แม้แต่นางเองที่รู้ความจริงทุกอย่างดียังแทบจะหลงเชื่อในสิ่งที่เขาพูดเลย

เว่ยหลงจับตามองคนทั้งคู่ตาแทบไม่กระพริบ เพราะต้องการจับผิดโม่โฉวพี่ชายภรรยา  ว่าเขาทำเช่นนี้มีสิ่งอื่นซ่อนเร้นหรือไม่   แต่แล้วเขาก็จำต้องยอมรับ  เพราะดูๆไปแล้วทั้งสองคนเหมือนคนเพิ่งตกหลุมรัก พี่ชายของอี้หลานอาจจะพูดความจริงก็เป็นได้ เพราะเยว่ซินเป็นสตรีที่งดงามพร้อมในสายตาของเขา   นางเป็นสตรีที่ไม่ว่าบุรุษใดก็มองข้ามนางไปไม่ได้ง่ายนัก  เขาจ้องมองใบหน้าหวานของอดีตสหายที่เขาเองยอมรับว่าแม้แต่ตัวเขาเองก็หลงรักนาง  แอบรักนางมานาน แต่ไม่กล้าบอกกับนางไปตามตรง  แต่ทุกอย่างมันก็สายเกินไปแล้ว 

เขาแต่งงานแล้ว แม้เคยคิดว่าอาจจะยังพอมีโอกาส  อาจจะยังไม่สายเกินไป  ที่เขาจะรับนางมาเป็นฮูหยินรองของเขา  ซึ่งที่จริงแล้วก็ทำได้  เพราะการที่บุรุษมีภรรยาหลายคนเป็นเรื่องธรรมดาหากสามารถเลี้ยงดูพวกนางได้  แต่ภรรยาของเขาไม่ยอม  อี้หลานร้ายกาจยิ่งกว่าอะไร  นางหึงหวงเขาอย่างมาก และอาละวาดอย่างบ้าคลั่ง  จนจวนแทบแตก  

แม้เขาจะรับหญิงอุ่นเตียงก็ยังไม่ได้  และยิ่งเยว่ซินงดงามปานนี้  นางยิ่งอิจฉาและหวาดกลัวว่าเขาจะหลงรักเยว่ซินจนทอดทิ้งนาง  และนั่นคงเป็นที่มาที่อยู่ๆ  โมโฉ่วที่ไม่เคยรู้จักเยว่ซินมาก่อน ไปสู่ขอและแต่งงานกับนางอย่างรวดเร็วจนเขาตั้งตัวไม่ติด และเยว่ซินก็ให้ความร่วมมือ เหมือนนางเองก็ไม่มีเยื่อใยต่อเขาเลยสักนิด แต่เขาก็จับผิดทั้งสองคนยังไม่ได้

“ เว่ยหลง ข้ากับท่านพี่รักกันจริงๆ ข้าเพิ่งมาตกหลุมรักเขา และเพิ่งรู้ตัวว่าข้าพึงใจบุรุษเช่นเขา ก็เมื่อข้าแต่งงานเข้ามาเป็นฮูหยินของเขาแล้ว  ข้าเป็นสหายของเจ้ามาตั้งแต่เด็ก  หวังว่าเจ้าคงจะยินดีที่ข้าได้สามีที่ข้ารักและเขาก็รักข้า เจ้าสบายใจเถิดว่าข้าแต่งงานกับโม่โฉวแล้วข้ามีความสุขมากจริงๆ ”

เยว่ซินจำต้องทำการแสดงทั้งใบหน้าน้ำเสียงและท่าทางให้สมจริงจนเว่ยหลงจับไม่ได้   เพื่อให้เว่ยหลงเชื่อและกลับไปหาภรรยาของเขาเสีย  ครอบครัวเขาจะได้ไม่มีปัญหาเพราะนางอีก  สุดท้ายเว่ยหลงก็จำต้องล่าถอยไป เพราะยังหาข้อพิสูจน์ไม่ได้ว่าทั้งสองเป็นสามีภรรยาลวงโลกอย่างที่เขาเองก็เคลือบแคลงไม่น้อย