บทที่ 16 การแสดงที่แสนหวาน

โมโฉ่วมิอาจจะทนอยู่ในจวนแม่ทัพของตนเองได้  เพราะเขากลัวว่าเขาจะผิดวาจาและกลัวว่าสตรีนางนั้นจะมีอิทธิพลต่อเขาและเขาจะตกหลุมรักนางเข้า  แม้พอจะรู้ว่าไม่ทันแล้ว  หัวใจบ้าๆของเขามันหลงรักนางเข้าไปเต็มเปาแล้ว แต่ก็ไม่กล้ายอมรับกับตนเอง เขาพยายามใช้วิธีหนีไปอยู่ที่อื่นจะได้ไม่ต้องพบกัน ไม่ต้องอยู่ใกล้กัน เขาอาจจะพอทำใจให้เลิกหลงไหลนางได้  แต่โชคชะตาก็ยังไม่เข้าข้างให้เขาทิ้งระยะห่างจากนางได้มากพอ 

อีกหนึ่งสัปดาห์ต่อมา  แม่ทัพใหญ่ว่านได้เชิญเขาไปงานเลี้ยงวันเกิด และบอกว่าอยากจะรู้จักฮูหยินของเขาที่เพิ่งแต่งงานกัน เมื่อครั้งที่แต่งงานกัน เขาไม่ได้เชิญแขกเหรื่อเลย ทำให้แม่ทัพว่านผู้ที่มีบุญคุณกับเขาและเคยเป็นผู้บังคับบัญชาของเขาที่ให้ความเมตตาและช่วยเหลือเขามาหลายอย่างในครั้งอดีตก็พลอยไม่ได้มาร่วมงานแต่งงานด้วย  โม่โฉวจึงขัดมิได้  เขาจำต้องพาฮูหยินผู้นั้นไป แม้เขาจะพยายามหลีกเลี่ยงนางมากเพียงใดก็จำต้องให้ทหารไปส่งข่าวให้นางเตรียมตัวให้พร้อม เขาจะไปรับนางไปงานเลี้ยงที่จวนแม่ทัพว่านพร้อมกันในวันพรุ่งนี้

และเมื่อรถม้าที่มีตราของแม่ทัพจางมู่โฉวติดเอาไว้ที่ข้างตัวรถม้า จอดนิ่งอยู่หน้าประตูจวนของตนเองเพื่อรอรับฮูหยินของเขาเพื่อไปร่วมงานเลี้ยงด้วยกัน เขากับนางคงต้องช่วยกันทำการแสดงต่อหน้าผู้คนอีกครั้ง เขายืนรอนางอยู่ข้างรถม้าและเมื่อร่างงามเยื้องย่างมาถึงด้วยมาดของนางหงส์  เขาเงยหน้าจ้องมองและพลันต้องชะงักค้างไปอย่างไม่รู้ตัว

ดวงตาคู่คมของเขาขยายกว้างเล็กน้อย  จ้องมองนางนิ่งนานอย่างไม่อาจจะละสายตาได้  วันนี้นางยิ่งงาม งามจับตาและจับใจของเขา ใบหน้าหวานละมุน ริมฝีปากอิ่มสีแดงระเรื่อ ผิวพรรณขาวผ่อง และเรือนร่างอวบอิ่มแต่พองาม เอวของนางคอดกิ่ว และเขายิ่งจ้องมองเขาก็ยิ่งจดจำได้ว่าภายใต้อาภรณ์ชุดงามของนางนี้ เรือนร่างของนางเป็นเช่นไรบ้าง และมันแสนจะนุ่มนิ่มและหอมกรุ่นปานใด ในอกของเขาวูบโหวงทุกสิ่งที่เพียรทำมาหลายวันพังทะลายลงไปจนสิ้น

ดวงตาคมของแม่ทัพหนุ่มจับจ้องนางนิ่ง ดวงตาของเขาฉายทุกสิ่งที่อยู่ภายในใจจนสิ้นเพราะหลงลืมตนไปชั่วขณะ นางเดินมาถึงตัวของเขาแล้วยิ้มให้ตามมารยาท โม่โฉวพลันรู้สึกตัว  “ มาแล้วหรือ ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะสาย ” เขาหยุดยืนรอนางที่บันไดทางขึ้นรถม้า เยว่ซินเดินตามมา  

เขาเอื้อมมือไปจับมือของนางประคองขึ้นไปบนรถม้า นางก็ไม่ได้ขัดขืนยินยอมให้เขาประคอง และกลิ่นกายอันหอมกรุ่นที่เขาไม่ได้กลิ่นมาหลายวันและกระหายมันอย่างมากก็กระทบจมูกของโม่โฉว เขาสูดหายใจเข้าอย่างไม่ทันรู้ตัว ดวงตาคมจ้องมองซอกคอขาวผ่องของนางอย่างเสียดายนัก เมื่อนางก้าวขึ้นไปแล้ว เขาก็ก้าวตามหลังนางไป แอบสูดดมกลิ่นกายของนางจากด้านหลังและสูดหายใจเข้าไปอย่างชื่นใจนัก

ริมฝีปากหนายกยิ้ม แต่เมื่อเข้าไปในรถม้าแล้ว เขาก็แสร้งทำหน้านิ่งเฉยและไม่ได้จ้องมองนางตรงๆ  ทั้งสองรู้สึกได้ถึงปฏิกิริยาระหว่างกันที่มันมากและรุนแรงขึ้นทุกวัน  แต่ก็แสร้งทำเป็นหมางเมินกัน นั่งรถม้าไปด้วยกันแต่ไม่พูดกันสักคำ แต่แม่ทัพหนุ่มก็พอใจที่จะได้นั่งในรถม้าไปกันนางเพียงสองคน  แต่ก็แสร้งทำเป็นหมางเมินดุจไม่ได้คิดอะไรกับนาง 

เมื่อถึงงานเลี้ยงทั้งสองก็ทำเช่นเดิมโม่โฉวรีบลงไปก่อน แล้วยื่นมือมารอรับมือบางที่แสนจะนุ่มนิ่มของนาง เยว่ซินวางมือลงบนมือของเขา แล้วก็ถูกเขาประครองนางลงมาจากรถม้า แล้วก็จับจูงมือของนางให้เดินตามเขาเข้าไปในจวนของแม่ทัพว่าน รับการคำนับจากพ่อบ้านว่านที่รอต้อนรับแขกเหรื่ออยู่หน้าประตูจวน แล้วก็พากันเดินเข้าไปในบริเวณงานเลี้ยงที่จัดขึ้นที่สวนที่กว้างใหญ่หน้าเรือนของแม่ทัพว่าน 

เมื่อเดินไปก็ยังคงจับจูงมือแสนนุ่มนิ่มเอาไว้ในอุ้มมือที่ร้อนผ่าวของเขา “ ท่านแม่ทัพ ปล่อยมือข้าได้แล้วจะได้เดินกันได้สะดวก ” เยว่ซินร้องบอกเขาพร้อมกับพยายามดึงมือของตนเองออกจากการเกาะกุมของเขา “ จับมือกันเช่นนี้แหละ ต่อไปนี้เราจะต้องเริ่มทำการแสดงอีกครั้งแล้ว และเจ้าต้องช่วยข้าเล่นมันให้สมบทบาท เราเป็นผัวเมียที่เพิ่งแต่งงานกันและแสนจะรักใคร่ปรองดองกันเข้าใจหรือไม่ ท่านแม่ทัพว่านเคยเป็นเจ้านายของข้า เขาต้องการทำความรู้จักกับเจ้า ทำตัวให้ดีด้วย เสร็จแล้วข้ามีรางวัลจะให้เจ้า ”

แม่ทัพหนุ่มบอกกับเยว่ซิน ทำให้นางต้องจำหุบปากแล้วเดินตามเขาไปแต่โดยดี มือบางก็ถูกเขาจับจูงไปแถมยังบีบเค้นมันเบาๆ แล้วลากนิ้วไปมาอย่างแผ่วเบา ทำให้เยว่ซินที่ห่างหายจากรสรักของเขามาหลายวันแล้ว รู้สึกเสียวซ่านขึ้นมาทันที ตาบ้า ท่านแกล้งข้าเช่นนั้นหรือ เหมือนกับคนที่เดินนำหน้านางจะรู้ได้ถึงการบริพาทของนาง  เขาหันมายักคิ้วให้นางอย่างเจ้าเล่ห์แล้วก็ปรับสีหน้าเป็นปกติดังเช่นไม่มีอะไรเกิดขึ้น

และสองผัวเมียลวงโลกก็เริ่มทำการแสดงต่อหน้าแม่ทัพว่านและแม่ทัพอีกหลายคนที่อยู่ในวงสนทนา ที่ต่างก็รับการคารวะที่อ่อนช้อยงดงามจากเย่วซินและทักทายนางอย่างเอ็นดู และพากันกระเซ้าโม่โฉวถึงภรรยาที่แสนงามของเขา โม่โฉวยิ้มรับอย่างกว้างขวาง เหมือนเขายินดีอย่างมาที่ได้แต่งงานกับสตรีแสนงามเช่นนาง  

แม่ทัพว่านมอบของกำนัลให้นางเป็นการรับขวัญสะใภ้ใหม่ และแม่ทัพหลายๆคนที่มีวัยมากกว่าสามีของเยว่ซินก็ต่างก็แสดงความเอื้อเอ็นดูนางนัก เมื่อสนทนาปราศัยกันได้ครู่หนึ่ง โม่โฉวก็พาฮูหยินของเขาออกมานั่งยังตำแหน่งของตนเองที่มีการจัดเตรียมเอาไว้ เคียงข้างด้วยฮูหยินที่งดงามปานจะล่มเมืองที่นั่งอยู่ข้างกายเขา ทั้งสองยกน้ำชาขึ้นจิบและต่างก็นิ่งเงียบไปไม่ได้สนทนากันเหมือนเมื่อครู่่ที่ทำการแสดงต่อหน้าเหล่าสหายของสามีเหมือนรักใคร่กันปานจะกลืนกิน

“ เมียจ๋า อย่าลืมเสียล่ะ เราต้องทำการแสดงจนจบงานนะ คีบอาหารตรงหน้าป้อนสามีหน่อยจะได้หรือไม่ ” โม่โฉวหันมาจ้องมองฮูหยินของตนตาหวานฉ่ำ

เขาแสดงออกอย่างเต็มที่ สำหรับเขามันไม่ใช่การแสดงแต่มันคือความรู้สึกจากส่วนลึกจริงๆที่เขาปิดบังมันเอาไว้ เขาอยากจะหวานกับนางเช่นนี้ตลอดไป

แต่ตอนนี้ก็ยังมิอาจจะทำเช่นนั้นได้ จึงใช้สถานการณ์ที่ต้องแกล้งทำการแสดงต่อหน้าผู้อื่นมาบังหน้า ทั้งที่จริงตัวเองก็อยากจะพลอดรักกับสตรีที่นั่งอยู่ด้านข้างที่ตกเป็นเมียของเขาอย่างสมบูรณ์ไปแล้ว และคืนนี้เขาก็อยากจะเถลไถลแกล้งพานางกลับไปนอนที่ค่ายทหาร เขาเพิ่งคิดแผนการณ์ได้สดๆร้อนๆ  และเขาจะไม่ยอมส่งนางกลับจวนจนกว่าเขาจะพอใจ 

เมื่อคิดถึงแผนการณ์หลังจากคืนนี้ได้แล้ว โม่โฉวจึงครึ้มใจนัก เขาอ้าปากรับผลไม้เชื่อมที่ฮูหยินของเขาแสร้งป้อนให้เขาพร้อมกับรอยยิ้มหวานของนางเพราะเยว่ซินคิดว่านี่คือการแสดง  แต่โม่โฉวกลับยื่นหน้ามาหอมแก้มนวลเสียฟอดใหญ่

“ อุ๊ย !! ท่านแม่ทัพ ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้ จะเกินไปหรือไม่ เหมือนท่านฉวยโอกาสกับข้า เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ไม่ได้รักกัน ข้าแค่ช่วยท่านทำการแสดงให้ผู้อื่นเชื่อเช่นนั้น ตามที่เราได้ตกลงกันไว้ ว่าหากเว่ยหลงเชื่อแล้วและยอมกลับไปคืนดีกับน้องสาวของท่านแล้ว ท่านจะปล่อยข้าไปอย่างไรเล่า แต่ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้ ” นางต่อว่าเขาอย่างตกใจ และยกมือกุมแก้มนวลของตนเอง แล้วหันไปค้อนเขาอย่างไม่พอใจนัก