บทที่ 15 การแสดงที่กลายเป็นความจริง

“ เราทำการแสดงก็ต้องให้มันสมจริง เราพลอดรักกันหวานชื่น ให้ผู้อื่นเห็นกันให้ทั่วๆ ในงานนี้นอกจากพวกทหารก็มีพวกพ่อค้าและพวกขุนนางจวนต่างๆก็มากันมากอยู่  และพวกเขาก็ต่างพาฮูหยินและบุตรสาวบุตรชายพวกเขามาด้วยกัน เรื่องพวกนี้จะได้ไปเข้าหูเว่ยหลงอย่างไรเล่า

ยิ่งเขาได้ยินจากผู้อื่นเขาก็จะยิ่งแน่ใจว่าเราแต่งงานกันและอยู่กินกันฉันท์ผัวเมียจริงๆ แล้วเขาจะได้ตัดใจจากเจ้าได้ง่ายๆ  ต่อไปข้าจะหาทางให้เขาย้ายครอบครัวไปอยู่เมืองอื่น เพราะเขามีกิจการหลายแห่ง  หากย้ายไปอยู่ที่อื่นที่มันไกลจากเจ้าเสียหน่อย ข้าคิดว่าทุกอย่างคงจะดีขึ้น เจ้าก็รอหน่อยก็แล้วกัน ตอนนี้ข้าไม่วางใจว่าเขาจะยอมเลิกราง่ายๆ ”  โม่โฉวแอบอ้างเช่นนั้นเพื่อต้องการให้นางเชื่อ

ทั้งที่จริงเขารู้ว่าเจ้าน้องเขยตัวดีไม่กล้าอาจหาญแย่งนางจากเขาหรอก เพราะเจ้าหมอนั่นมันรู้ว่าเขาเป็นเช่นไร เขาจะไม่เอามันไว้แน่หากมันมายุ่งกับสตรีที่ได้ชื่อว่าเป็นเม่ียของเขา แต่เขาจะต้องไม่ทำให้เจ้านั่นมันรู้ว่าเขาแสร้งทำเป็นรับนางเป็นฮูหยิน 

ขณะที่ทั้งสองสนทนากันเบาๆอยู่นั้น ในงานเลี้ยง มีบุรุษมากมายที่จ้องมองนางด้วยความหลงไหล และมีคนที่รู้จักนางหรือไม่ก็เป็นพี่ชายของสหายของนาง แวะเวียนมาทักทายนางบ้างประปราย   ขณะนั้นก็มีคุณหนูจิ้งที่เป็นสหายที่เคยร่วมเรียนที่สถานศึกษาสตรีมาด้วยกัน  เดินเข้ามาชักชวนนางไปสนทนากันในหมู่สหายของนางที่มากับบิดาหรือมารดาของพวกนาง  เยว่ซินเอ่ยขอตัวกับสามีกำมะลอแล้วก็เดินตามคุณหนูจิ้งไป  

แม่ทัพหนุ่มนั้นก็มองตามภรรยาไปจนลับตาเห็นนางเข้าไปร่วมสนทนากับหมู่หญิงสาวที่รุ่นราวคราวเดียวกับนาง  และเพียงไม่นานในกลุ่มของนาง ก็มีบุรุษหลายคนเดินเข้ามาร่วมวงสนทนากับพวกนางด้วย  กรามแกร่งขบเข้าหากันแน่  เขาคอยจับจ้องมองไปที่ภรรยาเป็นระยะ ว่านางจะทำเกินเลยกับบุรุษใดหรือไม่

ขณะนั้นก็มีสหายของเขาแวะเวียนมาทักทาย เขาจึงได้หันไปสนทนากับสหายของเขาอยู่ครู่ใหญ่  จนเมื่อสหายขอตัวแยกจากไปแล้ว เขาก็หันไปมองไปที่เยว่ซินอีกครั้ง  แต่นางหายไปจากกลุ่มคุณหนูพวกนั้นแล้ว  แต่เขาเห็นสหายของนางยังสนทนากันอยู่กับบุรุษที่เขาก็พอจะเคยเห็นหน้าบ้างเป็นบางคนอยู่เช่นเดิม  แต่เขากลับไม่เห็นร่างงามของภรรยาอยู่ในกลุ่มสหายของนางแล้ว นางหายไปที่ใดกัน

แม่ทัพหนุ่มกวาดตามองหานางไปจนทั่วสวนที่จัดงานเลี้ยงก็ไม่เห็น เขาจึงได้ลุกจากที่นั่งแล้วก็ออกเดินตามหานางไปจนทั่วงาน และก็พบร่างงามของฮูหยินของเขา กำลังสนทนากับบุรุษผู้หนึ่งในศาลากลางสวนห่างออกมาจากบริเวณที่จัดงานเลี้ยงเล็กน้อย  แม่ทัพหนุ่มจึงเดินเข้าไปหาทั้งสองที่ศาลานั้นทันที  ดวงตาคมจับจ้องมองคนทั้งสองนิ่งอย่างไม่ค่อยพอใจนัก  

“ คุณชายเผยอี้หลิง ไม่พบกันเสียนาน ท่านรู้จักกับภรรยาของข้าด้วยหรือ ” โม่โฉวทักทายคุณชายเผย เขาพอจะรู้จักคุณชายผู้นี้อยู่บ้าง เขาเป็นบุตรชายของคหบดีใหญ่ของเมืองหลวงนี้ ที่ใครๆ ก็ต่างรู้จักตระกูลเผยของเขา เนื่องจากมีกิจการหลายแห่งในเมืองนี้ที่เป็นของตระกูลเผย  

“ เราเคยรู้จักกันมาก่อน และกำลังจะเป็นหุ้นส่วนกัน ข้าจะเปิดร้านขายอาภรณ์สตรีและกำลังต้องการคนออกแบบอาภรณ์ให้กับร้านของข้า และพอจะเคยเห็นฝีมือของคุณหนูหลินอยู่บ้าง น้องสาวของข้าเคยว่าจ้างนางออกแบบอาภรณ์เพื่อสวมไปงานเลี้ยงครั้งหนึ่ง  อาภรณ์นั้นงดงามมาก ข้าเองก็ชอบฝีมือการออกแบบ จึงคิดจะจ้างนางหรือไม่ก็ชักชวนนางให้เป็นหุ้นส่วนร้านอาภรณ์เปิดใหม่ของข้า ”  คุณชายเผยหันไปบอกกับแม่ทัพจางที่เดินเข้ามาในวงสนทนาด้วย 

แม่ทัพหนุ่มรู้สึกแแปลกหูนักที่ได้ยินคุณชายเผยอี้หลิงเรียกฮูหยินของเขาว่าคุณหนูหลิน  นางไม่ใช่คุณหนูในห้องหอดังเช่นแต่ก่อนแล้ว นางออกเรือนแล้ว และนางเป็นฮูหยินของเขา และเรื่องนี้มีหรือว่าโม่โฉวจะนิ่งเฉยปล่อยให้บุรุษอื่นคิดว่านางเป็นสตรีไม่มีพันธะ  

“ ต้องขออภัยท่านด้วย ข้ายังไม่แน่ใจว่าจะยอมให้ฮูหยินของข้าทำงานอื่นหรือไม่ นอกจากงานดูแลจวนแม่ทัพของข้า ที่มีงานล้นมืออยู่แล้ว  ตอนนี้นางเป็นฮูหยินของข้า นางเปลี่ยนแซ่ใหม่แล้ว เป็นจางเยว่ซิน นางเป็นภรรยาของข้า  เราเพิ่งแต่งงานกันได้ไม่นานนี้  คุณชายเผยอาจจะไม่ทราบมาก่อน ”  ใบหน้าหล่อเหลาของคุณชายหนุ่มเปลี่ยนสีไปนิดหนึ่ง เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าเยว่ซินแต่งงานแล้ว 

ไม่เห็นจะได้ยินข่าวเลย นางแต่งงานทำไมไม่มีข่าวให้ได้ยินสักนิด คุณชายเผยหันไปมองใบหน้าหวานของเยว่ซินอย่างงงงัน “ ข้าเพิ่งแต่งงานได้แค่เพียงไม่นานนี้เจ้าค่ะ แต่งเงียบๆ ไม่ได้เชิญแขกเหรื่อมากมาย ท่านจึงไม่ทราบ ” เยว่ซินพูดเบาๆ ทั้งที่จริงนางก็ไม่ได้อยากจะบอกเขาเรื่องการแต่งงานจอมปลอมนี้ เพราะมันไม่ใช่เรื่องจริง มันไม่ใช่การแต่งงานเพราะความรัก เป็นการแต่งงานจอมปลอมที่อีกไม่นานนางก็คงจะเป็นอิสระจากเรื่องพวกนี้  จึงไม่ได้บอกกับคุณชายเผยอี้หลิงตั้งแต่แรก   เมื่อการสนทนาที่เริ่มกร่อยไป นับจากแม่ทัพจางเข้ามาร่วมวงด้วย ทำให้คุณชายเผยเอ่ยขอตัวไปทักทายสหายของเขาที่มาร่วมงานเลี้ยงนี้กันอยู่หลายคน แล้วเขาก็เดินจากไป

พอคล้อยหลังคุณชายเผย เยว่ซินที่เริ่มจะทนไม่ไหวก็เอ่ยขึ้นด้วยเสียงเย็นชา “  ท่านแม่ทัพ เราไม่จำเป็นต้องโพทะนาเรื่องนี้ให้กับทุกคนได้รู้หรอกนะ คุณชายเผยไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องนี้เสียเมื่อไหร่  ในอนาคตเขากับข้าอาจจะได้เป็นหุ้นส่วนกันหรือไม่เขาก็อาจจะมาว่าจ้างข้าออกแบบอาภรณ์ที่มันจะสร้างเงินรายได้จำนวนมากให้กับข้า  ไม่จำเป็นต้องเล่นละครกับเขาไปด้วยหรอก เขาไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องนี้   

ข้าชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ  เราไม่ได้แต่งงานกันจริงๆเสียหน่อย   ท่านเองก็รู้ดีแก่ใจ แค่ข้าต้องมาแสดงให้เหล่าสหายของท่านทราบว่าข้าเป็นฮูหยินทั้งๆที่ข้าไม่ได้เป็นฮูหยินจริงๆของท่านเสียหน่อย  และข้าก็คิดว่ามันไม่จำเป็นสักนิดในการหลอกลวงคนอื่นอีก  อีกไม่นานเราก็จบเรื่องนี้แล้ว  และต่างคนก็ต่างแยกย้าย  ไม่จำเป็นต้องไปสร้างภาพให้กับคนอื่นๆที่ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องของเว่ยหลงกับอี้หลานให้เชื่อเรื่องการแต่งงานจอมปลอมของเราสักหน่อย  พอกันที ข้าไม่ร่วมทำการแสดงที่ชักจะเลอะเทอะไปกันใหญ่กับท่านอีกแล้ว ”  

เยว่ซินที่โมโหไม่น้อยเพราะนางก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเล่นละะครตบตาคุณชายเผยไปด้วย ทั้งที่ไม่จำเป็นสักนิด เพราะเขาไม่ได้เกี่ยวข้องอันใดสักหน่อย 

“ ช่างเถอะน่า ไม่เห็นจะเป็นอะไร แค่เพียงมีคนรู้เรื่่องของเราเพิ่มอีกคนหนึ่ง หรือว่าเจ้ากลัวว่าคุณชายเผยอะไรนั่นจะรู้ว่าเจ้าเป็นเมียของข้า ” แม่ทัพหนุ่มตอบโต้นางด้วยความรู้สึกหึงหวงที่เริ่มก่อตัวขึ้นโดยเขาไม่ทันจะรู้ตัว

และตอนนี้กลายเป็นโม่โฉวเองที่เริ่มหวั่นใจเพราะเขาไม่ได้มีหนังสือสมรสกับนาง  เขาเกรงว่านางจะบอกกับคนอื่นว่าไม่ได้เป็นอะไรกับเขา และเลิกกับเขาได้้ง่ายๆ เพราะไม่มีหนังสือสมรส  เรื่องหนังสือสมรสกลายมาเป็นหอกทิ่มแทงใจเขาเข้าแล้ว

เมื่อก่อนแต่งเขาหาข้ออ้างไม่เข้าพิธีแต่งและไม่เอ่ยถึงหนังสือสมรสเพราะไม่ได้คิดจะแต่งงานกับนางจริงๆ  แต่ตอนนี้มีแต่เขาที่กำลังคิดหาทางจะหลอกให้นางลงชื่อในหนังสือสมรสจะได้ผูกมัดนางเอาไว้  เขาไม่หย่านางก็หนีไปไหนไม่ได้ แลนางจำต้องอยู่ในโอวาทของสามี  เพราะสตรีแต่งงานออกไปแล้วก็เหมือนน้ำที่สาดออกไป ดีชั่วของชีวิตของพวกนางก็ขึ้นอยู่กับสามี  และเขาก็ต้องการผูกมัดนางเอาไว้   ตอนนี้สถานะของเขากับนางยังไม่มั่นคง เกรงว่านางจะใช้ข้ออ้างนี้ในการหนีไปจากเขา  โม่โฉวเริ่มรู้สึกไม่สบายใจนัก