บทที่ 13 เขาจะมีสตรีใดก็ช่าง

เมื่อลับกายเว่ยหลงแล้ว  แต่มือหนาที่โอบเอวคอดของนางยังไม่ปล่อย  ลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดใบหูของนางยิ่งดูร้อนแรงขึ้น จนนางรู้สึกว่าเหมือนเขาหายใจเป่ารดใบหูของนางถี่ขึ้นและยิ่งดูลมหายใจนั้นอุ่นจัดขึ้นเรื่อยๆ  มือหนาก็เริ่มซุกซนมันเคลื่อนสูงขึ้นทีละนิด จนแทบจะมาถึงอกอวบหยุ่นของนางแล้ว  

“ อุ๊ย !! ท่านแม่ทัพ ไม่นะ ปล่อยข้าก่อน เว่ยหลงไปแล้ว ข้าคิดว่าเขาเชื่อ และเขาคงจะไม่มายุ่งเกี่ยวกับข้าอีก ท่านต้องการแค่นี้ใช่ไหม  ข้าเป็นสหายของเขามาตั้งแต่เด็ก  ข้าดูออกและคิดว่าต่อไปเขาจะไม่มายุ่งกับข้าอีกแล้ว  ท่านคงจะปล่อยข้าไปได้แล้วใช่หรือไม่ ” เยว่ซินทวงถามเขาทันที  เพราะนางรู้ว่าที่เขาแต่งงานกับนางก็เพราะต้องการแยกนางออกจากเว่ยหลง และบัดนี้มันก็ดูท่าว่าจะสำเร็จแล้ว เขาคงไม่ต้องการให้นางอยู่เกะกะสายตาของเขากับญาติผู้น้องของเขาในจวนนี้อีกแล้ว

ริมฝีปากหนายกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เล็กน้อย  “ เจ้าต้องอยู่ในจวนของข้า  จนกว่าข้าจะแน่ใจว่าเว่ยหลงกลับไปทำตัวเป็นสามีที่ดีของน้องสาวของข้าและไม่มีทางจะหวนคืนกลับมาหาเจ้าอีก  เมื่อข้าแน่ใจแล้ว ข้าถึงจะปล่อยเจ้าไป ” แม่ทัพหนุ่มบอกกับนางอย่างเป็นต่อ 

แต่แล้วเขาก็ร้อง "  โอ๊ย !! " เสียงดังอย่างตกใจ  เพราะเขาถูกนางจิกเล็บเข้าที่หลังมือของเขาอย่างเจ็บแสบ  นางจิกเล็บและกรีดลงที่เนื้อของเขาอย่างแรง  มือหนาปล่อยเอวของนางทันทีเพราะตกใจ  นางจึงยันกายลุกขึ้นแล้วเดินออกห่างจากเขาอย่างระวังตัว

“ อุ๊ย ข้าไม่ได้ตั้งใจนะเจ้าคะ  ต้องขออภัยด้วย ข้าเองเป็นคนบ้าจี้  ถูกท่านจับต้องไปมา ข้ารู้สึกจักกะจี้เจ้าค่ะ จึงได้ตกใจจนพลั้งมือไป  “ นางแก้ตัวน้ำขุ่นๆ  แล้วกล่าวต่อไปว่า

”  และในเมื่อท่านก็สมใจแล้วที่เว่ยหลงเชื่อว่าท่านกับข้าเป็นสามีภรรยากันจริงๆ  ตอนนี้ก็ไม่จำเป็นต้องทำการแสดงให้ผู้ใดเชื่อเช่นนั้นอีกแล้ว  ต่อไปท่านคงไม่ต้องไปหาข้าที่เรือนอีกแล้วนะเจ้าคะ   เราต่างคนต่างอยู่  ข้าก็อยู่ที่เรือนของข้า  ส่วนท่านก็อยู่แต่ที่เรือนของท่าน  จนกว่าท่านจะแน่ใจว่าเว่ยหลงกลับไปหาภรรยาของเขาแล้ว หลังจากนั้นหวังว่าท่านจะรักษาคำพูดว่าท่านจะปล่อยข้าไป " เยว่ซินรีบทวนคำพูดของเขา เพื่อเตือนความจำเขาว่าเขาควรรักษาคำพูดและปล่อยนางไปเมื่อหมดความจำเป็นที่จะต้องอยู่ร่วมกันโดยไม่ได้้รักกันอีกแล้วและนางเองก็ร่วมทำการแสดงเพื่อช่วยเขาแล้ว

“ หึ !!  ทำอย่างกับว่าตัวของเจ้าวิเศษวิโสนัก  จนข้าอยากจะไปหาแต่เจ้าอย่างนั้นแหละ  ข้าต้องปล่อยเจ้าไปแน่อยู่แล้ว และบุรุษเช่นข้ามีสตรีมากมายไม่จำเป็นต้องสนใจสตรีแพศยาร่านชายเช่นเจ้าสักนิด  วันนี้ข้าก็เพิ่งรับอนุใหม่  และก็ยังมีสตรีอีกหลายนางที่พร้อมจะปรนนิบัติข้า ไม่เห็นจำเป็นต้องง้อสตรีแพศยาเช่นเจ้าเลย ” แม่ทัพหนุ่มยังคงปากแข็งว่าเขาไม่ได้หลงเสน่ห์นางมารร้ายคนนี้ อย่างที่น้องสาวเขาเชื่อเช่นนั้นจึงได้รีบหาอนุให้กับเขา

“ ถ้าเป็นเช่นนั้นก็ดี หวังว่าข้าคงไม่พบท่านที่เรือนของข้าอีก เราต่างคนต่างอยู่  เพราะเราไม่ได้เป็นสามีภรรยากันจริง ไม่ได้รักกันและท่านเองยังเกลียดชังข้าเช่นเดียวกับน้องสาวของท่าน ที่ก็เกลียดข้าเช่นกัน และในเมื่อเว่ยหลงไม่ได้พักอยู่ในจวนนี้ เราก็ไม่จำเป็นต้องทำการแสดงให้ผู้อื่นเชื่อ  และอย่างที่ท่านเองเพิ่งบอกกับข้าว่าท่านไม่จำเป็นต้องง้องอนสตรีแพศยาเช่นข้า เพราะท่านมีสตรีอื่นๆอีกมากมาย  ดังนั้นข้าหวังว่าท่านกับข้าจะต่างคนต่างอยู่และไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันอีก ” 

แล้วเยว่ซินก็เดินออกไปจากห้องโถงหน้าเรือนหลักของเขาทันที  ทิ้งให้แม่ทัพหนุ่มนั่งอึ้งงันไป เพราะเหมือนเขาผูกมัดตนเองแท้ๆ ไม่ให้กล้ายอมรับว่าเขาติดใจนางเข้าแล้ว  และเหมือนกับผูกมัดตนเองด้วยคำพูดว่าจะไม่ไปหานางที่เรือนอีกแล้ว  โม่โฉวนิ่งงันอยู่ครู่แล้วก็พยายามคิดไปเสียว่า  เขาไม่เห็นจะต้องง้องอนนางเลย  ใช่แล้ว  เหอะ !! เขาไม่เห็นจะต้องง้องอนนางสักนิด  หญิงอื่นก็มีมากมาย  และนางก็ไม่ได้งดงามอะไรนักหนา  อย่าหลงตนเองไปนักเลย แม่ทัพหนุ่มปลอบตนเองให้เชื่อเช่นนั้น 

เย็นวันนั้นหย่งหลิวไปรับถาดอาหารเย็นมาให้กับคุณหนูของนางที่เรือนหลังเล็กที่ตั้งอยู่ริมกำแพงจวนเช่นเคย  เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบร่างอวบอิ่มของคุณหนูนั่งอยู่ที่เก้าอี้โยกริมหน้าต่าง  กำลังเย็บอาภรณ์ใหม่อยู่  คุณหนูของนางมีฝีมือทางเย็บปักถักร้อย นางชอบออกแบบอาภรณ์ของตนเอง และบางครั้งก็ทำให้หย่งหลิวบ้าง  

“ คุณหนูเจ้าคะ เมื่อครู่บ่าวเข้าไปในโรงครัว ได้ยินบ่าวในนั้นซุบซิบกันว่าท่านแม่ทัพรับอนุคนใหม่ เห็นว่าเคยเป็นสาวใช้ที่เรือนหลักนั่นเองเจ้าคะ พวกนั้นบอกว่านางก็งามไม่น้อย จับแต่งอาภรณ์ดีๆ ก็คงจะไม่น้อยหน้าคุณหนูในห้องหอเลยสักนิดเจ้าค่ะ  และพวกนั้นยังพูดกันอีกว่าคืนนี้เขาจะไปหาอนุใหม่เจ้าค่ะ " หย่งหลิวอดที่จะมาบอกเล่าเรื่องที่นางได้รู้ว่ามาจากในโรงครัวให้คุณหนูของตนเองได้ทราบเอาไว้ เพราะอย่างไรเสียคุณหนูก็ได้ชื่อว่าเป็นฮูหยินของแม่ทัพผู้นั้นเช่นกัน แถมยังแต่งงานกันเสียเอิกเกริกอีกด้วย

หย่งหลิวมองหญิงงามตรงหน้าอย่างเห็นใจไม่น้อย  แต่นางจำต้องบอกกับคุณหนูเอาไว้เพื่อให้นางได้รู้ความจริงในจวนแห่งนี้เอาไว้บ้าง  เพราะหย่งหลิวแอบได้ยินบ่าวเก่าแก่พูดคุยกันว่าคุณหนูอี้หลานกับแม่นมหลิวต้องการแยกนายท่านของจวนออกจากฮูหยินที่เพิ่งแต่งเข้ามา  ไม่ต้องการให้เขาลุ่มหลงนาง  เพียงทำตามหน้าที่ให้เสร็จสิ้นไป จึงได้หาหญิงอุ่นเตียงเอาไว้ให้ท่านแม่ทัพ  และอีกไม่นานคงจะหาฮูหยินคนใหม่ให้ท่านแม่ทัพอีกอย่างแน่นอน  เพราะไม่ว่าผู้ใดในจวนก็รู้ว่าครอบครัวของท่านแม่ทัพไม่ต้องการฮูหยินที่เพิ่งแต่งเข้ามาผู้นี้เลยสักนิด   เพียงรอเวลานางตั้งครรภ์ก็คงจะเฉดหัวนางออกไปอย่างแน่นอน

เยว่ซินละมือจากผ้าที่กำลังเย็บอยู่ แล้วเงยหน้าขึ้นมองสาวใช้คนสนิท  ใบหน้างามสงบนิ่ง เหมือนข่าวที่หย่งหลิวเพิ่งจะรายงานไปไม่ได้กระกระเทือนจิตใจของนางเลยสักนิด  “ ขอบใจมากที่มาบอกข้า  แต่ว่าข้าไม่ได้รักไม่ได้ชอบท่านแม่ทัพจางผู้นั้น   ไม่ได้รู้สึกอะไรที่เขาจะมีหญิงงามอีกกี่คน  เพราะอีกไม่นานข้าก็คงจะต้องไปจากที่นี่เพราะข้าเองก็จำต้องแต่งงานเข้ามาเหมือนกัน  ข้าและเจ้าเองก็รู้ว่าข้าไม่ได้มีฐานะของฮูหยินจริงๆ เสียหน่อย  “ 

นางบอกกับหย่งหลิวไปตามตรงเพราะนางเองก็รู้ตนเองดี  ว่าไม่ได้เป็นที่ชื่นชอบของคนตระกูลจางและไม่มีใครยอมรับว่านางเป็นฮูหยินของโม่โฉวอยู่แล้ว  แม้แม่ทัพนั่นจะไม่มาที่เรือนของนางเลย นางก็ไม่ได้รู้สึกอะไร ไม่มาก็ดีเหมือนกัน ” เมื่อตอนสายๆ ตอนที่เขาให้คนมาตามข้าไปพบเว่ยหลง  เขาบอกกับข้าแล้วว่าเขารับอนุใหม่ เขาคงจะไม่มาที่เรือนนี้อีกกระมัง   “

หยงหลิวพยักหน้า ” เช่นนั้นก็ดีแล้วเจ้าคะ ไม่ได้รักกัน ก็อย่างมายุ่งเกี่ยวกัน อีกไม่นานเราก็ต้องออกไปจากจวนนี้แล้ว ต่างคนต่างอยู่ก็ดีเหมือนกันนะเจ้าคะ " หย่งหลิวเห็นด้วย