Share

บทที่ 1280

Author: จุ้ยหลิงซู
ซือถูไป๋เดินออกไปข้างๆ สองก้าว ออกห่างจากนางหน่อย

"องค์หญิงใหญ่อันที่จริงสามารถไปถามฝ่าบาทอีกครั้งหลังกลับไปได้ เชื่อว่าฝ่าบาทจะต้องเล่าให้ท่านฟังอย่างละเอียดแน่"

พอได้ยินเขาพูดเช่นนี้ สายตาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นจึงหม่นลงมาเล็กน้อย

ซือถูไป๋ปฏิเสธนางอย่างชัดเจน

นี่มันเพราะอะไรกัน?

นางรู้ว่าซือถูไป๋จะเว้นระยะห่างกับนาง เพื่อไม่ให้ฟู่จาวหนิงเข้าใจผิด

แต่ฟู่จาวหนิงมีอะไรต้องเข้าใจผิดล่ะ? นางเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนแคว้นเจานี่ แต่งงานไปแล้ว ยังจะมาสนใจว่าซือถูไป๋อยู่ใกล้ใครด้วยหรือ?

ยิ่งไปกว่านั้นซือถูไป๋ทำไมต้องทุ่มเทสุดใจกับฟู่จาวหนิงเช่นนี้ด้วย?

แน่นอนว่า ฟู่จาวหนิงหน้าตาดีเอามากๆ แต่นางเองก็ไม่ได้แย่นี่ ฟุ่จาวหนิงวิชาแพทย์ยอดเยี่ยมเกินใคร แต่นางก็ยังมีโชคดีอยู่กับตัวนะ

ฟู่จาวหนิงแต่งงานแล้ว ร่างกายก็น่าจะไม่บริสุทธิ์แล้วไหม แต่นางยังสะอาดผุดผ่อง ตัวตนฐานะก็ยังสูงส่ง

พอมาดูนิสัย นางรู้สึกว่านิสัยตนเองก็ยังดีกว่าฟู่จาวหนิงเยอะ นางทั้งเกรงใจและอ่อนโยนกับซือถูไป๋มาตลอด พูดจาอ่อนหวาน แต่ฟู่จาวหนิงมีแต่เย็นชาใส่ซือถูไป๋

เห็นๆ อยู่ว่าซือถูไป๋มีใจให้นาง แต่ฟู่จาวหนิงก็ไม่ไว้หน้ามาตลอด

พอ
Locked Chapter
Continue Reading on GoodNovel
Scan code to download App

Related chapters

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 1281

    คำพูดนี้แปลกๆ หน่อยยิ่งไปกว่านั้นพอนางพูดจบยังเหลือบมองต่งฮ่วนจือผาดหนึ่งด้วย สายตาเหมือนมีความเห็นใจต่งฮ่วนจือมองออกว่านางเห็นใจตนเอง จึงนิ่งขรึมไม่พูดจาฟู่จาวหนิงเองก็เหลือบมององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นผาดหนึ่งนางไม่รู้ว่าเพราะอะไรองค์หญิงใหญ่จู่ๆ ก็ไม่คิดจะอำพรางร่องรอยตนเอง วิ่งแจ้นออกมาปรากฏต่อหน้านางเพื่ออะไรกัน?"ไปเถอะ กลับกัน"ผู้อาวุโสจี้พอตัดสินใจกลับ ก็ไม่ชักช้าอีกตอนที่พวกเขากำลังจะออกไป องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นกลับมองไปทางสองคนที่อยู่ใต้ต้นไม้นั่น"แล้วสองคนนี้จะทำอย่างไรดี?"นางยื่นมือไปทางชายคนที่ยังอยู่ในท่าเดิมเช่นนั้น ปากก็ยังอ้าค้างอยู่"ระวัง..."องครักษ์ของนางรีบเข้ามาอยู่ข้างตัวนาง แต่องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นยังคงยื่นมือเข้าไปวัดลมหายใจของชายคนนั้น นางอุทานร้องออกมา"เอ๊! คนคนนี้ยังมีลมหายใจอยู่!"คำพูดนี้ทำให้คนทั้งหมดหยุดลงมาคนคนนั้นยังคงแข็งทื่ออยู่ท่าเดิม ดูเหมือนจะตายไปแล้ว แต่ยังมีลมหายใจอยู่หรือ?"แม่นางฟู่ ท่านเป็นหมอ ท่านรีบมาดูอาการเร็ว ท่านไปแบบนี้ไม่ได้นะ"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นหันหน้ามองไปทางฟู่จาวหนิงสีหน้าและน้ำเสียงของนางมีเชิงตำหนิหน่อยๆ เพรา

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 1282

    "เมื่อครู่ผู้เฒ่ารองซุนก็บอกแล้ว ท่านไม่ได้ยินหรอกหรือ?"ฟู่จาวหนิงไม่อยากพูดอะไรมากจริงๆ แต่ว่าตอนนี้ดูท่าองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็ไม่ยอมให้พวกเขาออกไปด้วย"เขายังไม่ได้มาดูเลย" องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไม่เชื่อแม้แต่น้อยนางยื่นมือออกไปอีกครั้ง นิ้วจับไปที่ลมหายใจของชายอีกคน สัมผัสอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็อุทานออกมาอีกครั้ง "จริงๆ นะ คนนี้ก็ยังมีลมหายใจอยู่! ท่านไม่เชื่อก็เข้ามาดูสิ"สองคนนี้ยังมีลมหายใจอยู่แท้ๆ ฟู่จาวหนิงทำไมจึงไม่คิดจะช่วยพวกเขา?"ศิษย์น้องหญิง ถ้าอย่างไรให้ข้าเข้าไปดูหน่อยเถอะ ถ้าช่วยไม่ได้แล้วจริงๆ ค่อยว่ากัน" ต่งฮ่วนจือเองก็ร้อนรนขึ้นมาแล้วถ้านี่เป็นคนในตระกูลใหญ่ของเมืองจี้ ถึงตอนนั้นรู้ว่าพวกเขาเจอแล้วแต่กลับนิ่งดูดาย เกรงว่าคงกระเทือนไปถึงพันธมิตรโอสถแน่"ท่านอาจารย์เองก็อยู่ที่นี่นะ อย่าทำให้ต้องกระเทือนไปถึงชื่อเสียงท่านอาจารย์เลย" ต่งฮ่วนจือกดเสียงต่ำ เขากำลังเตือนฟู่จาวหนิงด้วยความหวังดี"ถ้าอย่างนั้น ให้ข้าเข้าไปดูก่อน ข้าจะลองดูว่าเขายังมีลมหายใจจริงไหม จากนั้นจะวางพวกเขานอนลง แบกห่างออกมาจากใต้ต้นไม้หน่อย แล้วเจ้าค่อยไปจับชีพจรพวกเขาแล้วกัน ดีไหม?""ท่าน

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 1283

    เมื่อครู่ที่เกิดการเปลี่ยนแปลง พวกเขาล้วนถอยออกมาอีกตามสัญชาตญาณ องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเองก็ถอยมาหลายก้าวตอนนนี้พวกเขามองสี่ศพตรงหน้า แต่ละคนล้วนรู้สึกสันหลังวาบ ชั่วขณะหนึ่งไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมาสักคำต่งฮ่วนจือรู้สึกหวาดผวาหลังเกิดเรื่องเมื่อครู่นี้ถ้าเขาเข้าไปตรวจสอบสองคนนั้นจริงๆ ...ตอนนี้เขาเองก็คงตายอยู่ตรงนั้นแล้วไหม?โชคดีที่ศิษย์น้องหญิงห้ามเขาไว้!ต่งฮ่วนจือหันหน้ามามองฟู่จาวหนิง เห็นเพียงฟู่จาวหนิงเม้มปาก สีหน้าเคร่งขรึมเขาผิดที่ไปตำหนิศิษย์น้องหญิงเสียแล้ว เขาเมื่อครู่พอได้ยินคำพูดขององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นแล้วยังรู้สึกว่าศิษย์น้องหญิงเย็นชาไร้น้ำใจเหลือเกินศิษย์น้องหญิงบอกว่าสองคนนั้นช่วยไม่ได้แล้ว ที่แท้ก็เป็นเรื่องจริงนางไม่จำเป็นต้องเข้าไปตรวจก็รู้แล้วฟู่จาวหนิงเหลือบมององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นผาดหนึ่งจะมองอย่างไรก็รู้สึกว่าโชคขององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นนี่ดีจริงๆ นางตอนแรกไปแตะสองคนนั้น แล้วยังยื่นมือเข้าไปด้วย แต่สองคนนั้นก็ไม่สำรอกออกมาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นรู้สึกว่าขาตนเองอ่อนยวบไปแล้วกลิ่นที่นี้ทำเอาท้องของนางปั่นป่วน"ฮ่วนจือ หลังจากนี้เจอเรื่องอะไรก็ต้องคิด

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 1284

    ศิษย์ที่พันธมิตรให้รออยู่ที่นี่บอกพวกเขาว่า "หมอเทวดาซุนพาพวกรุ่นหลังตระกูลซุนออกไปแล้ว บอกกับทุกคนว่าชาวบ้านย้ายไปหมดแล้ว วัตถุดิบยาเองก็เอาไปหมดแล้วเช่นกัน ดังนั้นทุกคนจึงเชื่อแล้วกลับเมืองหลวงไปหมด"ส่งสัญญาณว่าจะกลับเมืองหลวง คนในป่าก็ออกมาหมดแล้ว"แต่ว่าน่าจะยังมีคนส่วนน้อยที่อยู่ในนั้นแล้วไม่ได้ยินสัญญาณ"ผู้อาวุโสจี้ถอนใจ "ดูท่าทุกคนจะเชื่อผู้เฒ่ารองซุนมาก"ไม่เช่นนั้นคงไม่มีทางกลับไปหลังจากไ้ดยินคำพูดของเขาหรอก"คนของสมาคมหมอใหญ่เองก็คุ้นเคยกับผู้เฒ่ารองซุนมาก และล้วนรู้จักแคว้นหมิ่นกัน รู้ถึงพลังตระกูลซุนของเขา" ต่งฮ่วนจือเอ่ยขึ้นซือถูไป๋เดินอยู่ข้างๆ ฟู่จาวหนิง "คนของสมาคมหมอใหญ่ล้วนเชื่อมั่นตัวผู้เฒ่ารองซุนขนาดนี้ แล้วในการแลกเปลี่ยนวิชาแพทย์ถัดจากนี้ เจ้าจะถูกกีดกันออกมาไหม?""น่าจะไม่หรอกกระมัง ผู้เฒ่ารองซุนเองก็ไม่รู้จักข้าเสียหน่อย เขาไม่จำเป็นต้องมาจับจ้องข้า" ฟู่จาวหนิงไม่ได้เอามาใส่ใจต่อให้ถูกกีดกัน นางก็ไม่ได้อยากจะเข้าร่วมสมาคมหมอใหญ่เสียหน่อย การไปเป็นเพื่อนกับคนทั้งหมด มันสำคัญอะไรตรงไหน?"เจ้ามองขาดดีจริงๆ" ซือถูไป๋มองสีหน้านางที่ไม่กังวลไม่ได้วิตกอะไร

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 1285

    นี่อยากจะบอกว่าเขาเสียเวลาไปสิบกว่าปีอย่างนั้นหรือ? แล้วยังแค้นผิดคนอีก ยิ่งไปกว่านั้นยังได้รับหรือเติบโตขึ้นเลยด้วย?เขาตอนนี้ดูซีดเซียวไม่มีชีวิตชีวาขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดหรือรู้สึกว่าเขาจะน่าเบื่อ ไม่มีอะไรน่าสนใจแล้ว?แค่ถามถึงแคว้นหมิ่นกับซุนฉงหมิง เขาก็ไม่ได้รู้อะไรสักเท่าไร..."หนิงหนิงตอนนี้อยจะไปถามซือถูไป๋ดูไหม ไปฟังเขาเล่าเสียหน่อย?" เขาหดแขนเข้ามา นดวงตาหม่นลงเล็กน้อย ถ้านางอยากจะไปคุยกับซือถูไป๋จริง เขาก็คง...ฟู่จาวหนิงตอนนี้ฟังออกถึงความผิดปกติหน่อยๆ แล้วนางเงยหน้าขึ้นในอ้อมกอดเขา โน้มคอของอีกฝ่าย ให้เขาก้มหน้าลงมาเช่นนี้นางจึงจะเห็นดวงตาและสีหน้าของเขาพอมองเช่นนี้ สีหน้าท่านอ๋องก็ขรึมไปจริงๆฟู่จาวหนิงพอคิด ก็หัวเราะพรืดออกมา"เจ้ายังจะหัวเราะอีก?" เซียวหลันยวนน้ำเสียงขรึมๆ "กำลังหัวเราะที่ข้าความรู้ตื้นเขินหรือ?""ฮ่าๆๆ"ฟู่จาวหนิงพอได้ยินคำพูดเหมือนหึงหวงเช่นนี้ของเขา ก็อดหัวเราะเสียงดังขึ้นมาไม่ได้เซียวหลันยวนกอดนางแน่นขึ้น ก้มหน้าลงกดริมฝีปากบนนางเบาๆ "ใช่ไหม?""ข้าแค่คิดไม่ถึงว่าท่านจะพูดจาหึงหวงแบบนี้" ฟู่จาวหนิงแนบชิดขึ้นไป จูบไปบนริมฝีปากเขาเอง

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 1286

    ต่งฮ่วนจือตอนนี้ยังโทษนางได้เสียที่ไหนนี่เป็นการแบ่งภาระให้เขาเสียด้วยซ้ำ เขากลับมาเอาตอนนี้แล้วเพิ่งคิดจะจัดเลี้ยง จะอย่างไรมันก็ดูช้าไปหน่อยแล้ว"เช่นนั้นก็ลำบากเจ้าเสียแล้ว เป็นเจ้าที่คิดได้รอบคอบ ข้าเดิมทียังว่าถึงอย่างไรก็เป็นอาจารย์และศิษย์น้องหญิงของสำนักตน ถือว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่จำเป็นต้องเกรงใจขนาดนั้น" ต่งฮ่วนจือบอกมา"ท่านคิดไม่รอบคอบเสียที่ไหนกัน ท่านต้องดูแลสาขาของพันธมิตรโอสถที่ใหญ่โตขนาดนี้ เรื่องก็มากพออยู่แล้ว" ฮูหยินเฉินเอ่ยขึ้นเสียงอ่อนหวาน"อีกเดี๋ยวเจ้าพาฮ่าวจูมากินด้วยกันสิ ข้าจะแนะนำศิษย์น้องหญิงให้พวกเจ้าได้รู้จัก" ต่งฮ่วนจือมองฮูหยินเฉิน "เจ้าก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าพออากาศหนาวแล้วมือไม้เย็นหรอกหรือ? เดี๋ยวข้าจะเชิญศิษย์น้องหญิงจับชีพจรให้เจ้า ให้นางเบิกยามาบำรุงเจ้าหน่อย""จะไปรบกวนแม่นางฟู่ได้อย่างไรกัน""ไม่รบกวน เจ้าเองก็ถือเป็นคนของพวกเรา ศิษย์น้องหญิงไม่ติดใจอะไรหรอก""เช่นนั้น...""เอาอย่างนี้นั่นล่ะ" ต่งฮ่วนจือเองก็ไม่ให้โอกาสนางได้ปฏิเสธฮูหยินเฉินหลังจากถูกเขาช่วยชีวิตไว้ก็ร่างกายอ่อนแอจริงๆ ปกติตอนที่อากาศเย็นก็ไม่ค่อยออกไปไหน พอออกไปทีก

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 1287

    นางยังรู้สึกคาดหวังใบหน้าของเขาตอนที่ฟื้นฟูกลับมาสมบูรณ์ด้วยซ้ำ ว่าใบหน้านั้นจะชวนหลงใหลแค่ไหนตอนนี้ยังมีแผลเป็นพิษอยู่อีกหน่อยหนึ่ง เขาก็ยังทำให้แม่นางน้อยเฉินฮ่าวจูคนนั้นหลงไปแล้ว ถ้าฟื้นฟูจนสมบูรณ์จริง ยังไม่รู้ว่าต้องทำแม่นางน้อยอกหักกันไปอีกกี่คนเซียวหลันยวนใจสั่นกึก "พอสิ้นปี ตอนที่เริ่มฤดูใบไม้ผลิ ข้าจะพาเจ้าไปยอดเขาโยวชิงสักครั้งหนึ่งเป็นอย่างไร?""ทำไม อยากให้ข้าไปดูสถานที่ที่ท่านอยู่มาสิบกว่าปีหรือ?""ใช่"เซียวหลันยวนอันที่จริงยังมีอีกหนึ่งความคิด แต่ตอนนี้เวลายังอีกนาน ยังไม่ได้เตรียมการละเอียดขนาดนั้นฟู่จาวหนิงพันผ้าทำแผลให้เขาอีกครั้ง ยื่นมือไปเกี่ยวคางเขา "สามีของข้านี่หล่อจริงๆ"นี่มัน...กำลังแหย่เขาอยู่หรือ?เซียวหลันยวนจิตใจสั่นสะท้าน ยื่นมือโอบเอวนางไว้ กำลังจะดึงนางมาในอ้อมกอด ด้านนอกก็มีเสียงชิงอีดังขึ้นมา"นายท่าน แม่นางเฉินเข้ามาแล้ว"ชิงอีมองเฉินฮ่าวจูตรงหน้าเฉินฮ่าวจูบอกว่ามีเรื่องจะพูดกับนายท่านพวกเขา เขาเดิมทีก็อยากจะถามว่าเรื่องอะไร เขาไปถ่ายทอดให้ก้พอ แต่พอคิดว่าวันนี้ตอนกลางวันเพิ่งได้รับของขวัญจากนางมา จึงให้นางรอสักครู่ ส่วนตนเองจึงมาเคา

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 1288

    "ข้ารู้ว่าท่านคือแม่นางฟู่ศิษย์น้องหญิงของลุงต่ง แต่ว่า แต่ว่าไม่ทราบคุณชายท่านนี้..."เฉินฮ่าวจูทำใจมาตลอดทาง พอเห็นโถงอาหารอยู่ไม่ไกลแล้ว นางจึงทนไม่ไหวอีก หมุนตัวกลับมายืนนิ่ง เหลือบมองไปทางเซียวหลันยวน ถามขึ้นมาตรงๆ"เขาหรือ" ฟู่จาวหนิงยิ้ม "สามีของข้าเอง""อ๋า?"เฉินฮ่าวจูแม้จะเดาได้ว่านี่คือสามีของนาง แต่พอเจอการยืนยันเข้าจริง ในใจนางก็รู้สึกเสียใจอยู่บ้างนางมาช้าไปหรรือ?"เช่นนั้นฮ่าวจูควรจะเรียกอย่างไร?"พูดมาแล้วว่าเป็นสามีของนาง แล้วยังจะเรียกอีกหรือ? แม่นางคนนี้กล้าหาญดีจริงๆฟู่จาวหนิงเม้มปาก รู้สึกอยากจะหัวเราะออกมา"ท่านเซียวหก"ท่านเซียวหก?คำเรียกนี้มัน...เซียวหลันยวนดึงนางเข้ามาใกล้อย่างจนใจ เดินผ่านข้างตัวเฉินฮ่าวจู พูดมาคำหนึ่งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "หากมีธุระ ก็บอกฮูหยินของข้า ไม่จำเป็นต้องพูดกับข้าหรอก"เขาไม่มีใจที่จะมารับมือกับแม่นางน้อยแบบนี้เลยจริงๆพอเห็นว่าผู้อาวุโสจี้กับต่งฮ่วนจือมาแล้ว พวกเขาจึงไม่จำเป็นต้องให้เฉินฮ่าวจูนำทางอีก เดนิตรงเข้าไปทันทีในห้องอาหารมีโต๊ะตัวใหญ่ นั่งได้ถึงสิบสองคน"จาวหนิง รีบมาเร็ว ศิษย์พี่ใหญ่ของเจ้าวันนี้เต็มใจย

Latest chapter

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 1656

    เขากดลงไปบนแผลเป็นนั่น จากนั้นก็หยิบมีดเข้ามา "ชิงอี เตรียมยาห้ามเลือด""่ขอรับ""ท่านจะไม่เอาคนไปกรีดด้านนอกหรือ?" ฟู่จิ้นเชินมองเขาอย่างพูดไม่ออกไม่หรอกกระมัง คิดจะผ่าแผลเป็นนี้ในรถม้าเลยหรือ?อย่างน้อยก็พิจารณาหน่อยสิว่าเขาต้องอยู่ในรถม้าอีกหลายวันนะเซียวหลันยวนชะงักไป จัดการเสื้อผ้าที่ขาดวิ่นบนตัวโป๋จี "หยุดรถ"รถม้าหยุดลง เขาหิ้วตัวคนออกมา จากนั้นก็โยนลงบนหิมะ เดินเข้าไปเตรียมมีด"ซี๊ด ท่านอ๋อง ท่านคิดจะทำอะไรกับเขา?"รถม้าของอันเหนียนอยู่ด้านหลัง พอรถม้าข้างหน้าหยุดพวกเขาก็ต้องหยุดลงมา ผลคืออันเหนียนพอเลิกม่านรถออกก็เห็นการเคลื่อนไหวของเซียวหลันยวนเขาเหลือบไปมองดูโป๋จีบนพื้นผาดหนึ่ง แทบจะต้องล้างตาเลยทีเดียวอ๋องเจวี้ยนตัดชุดบนตัวเขาออกหมดแล้ว!เซียวหลันยวนเหลือบตามอง "เจ้าจัดกลุ่มคำเสียใหม่นะ"ประโยคนี้เรียนมาจากจาวหนิง เขารู้สึกว่าน่าเกรงขามดีแล้วก็ตามคาด พอได้ยินเสียงเขา อันเหนียนก็เปลี่ยนคำใหม่ "ค้นเจออะไรหรือยัง?"เซียวหลันยวนไม่ตอบเขา ถือมีดไปกรีดแผลเป็นนั้นบนแขนโป๋จีเลือดไหลออกมาอันเหนียนลงจากรถม้า ยืนมองอยู่ข้างๆหรือว่าจะซ่อนจดหมายไว้ใต้แผลเป็นหรือ

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 1655

    "ลัทธิเทพทำลายล้างทำเรื่องไว้มากมายช่วงหลายปีนี้ ยิ่งไปวก่านั้นตอนนั้นยังเคยอาละวาดจนเผ่าเฮ่อเหลียนแทบจะล่มสลาย กระทั่งคอยสอดมือเขาไปทางตระกูลเสิ่นในต้าชื่อเพื่อสร้างความปั่นป่วนภายในอยู่บ่อยครั้งอีก"เซียวหลันยวนกุมมือฟู่จาวหนิงมั่น บอกถึงสิ่งที่เขาวิเคราะห์ไว้กับนาง"เรื่องที่แม่ของเจ้าถูกลักพาไปตอนเด็ก ลุงเจ้าทางนั้นยังตรวจสอบไม่ชัดเจน แต่ตอนนั้นที่กล้าลงมือกับคุณหนูตระกูลเสิ่น คนของลัทธิเทพทำลายล้างคงวางแผนไว้แล้วแน่ๆ ดังนั้น พวกเขาลงทุนลงแรงมาตั้งหลายปีขนาดนี้ จะมายอมปล่อยไปง่ายๆ ได้อย่างไรกัน?""ความหมายของท่านคือ ลัทธิเทพทำลายล้างช่วงนี้ที่เงียบๆ ไป คือกำลังคิดจะทำอะไรไม่ดีอยู่สินะ?" ฟู่จาวหนิงถามนางไม่รู้สึกดีดีด้วยเลยกับลัทธิเทพทำลายล้าง"อืม เจ้าต้องระวังหน่อย"เซียวหลันยวนเป็นห่วงมาก เมืองเจ้อมีผู้ประสบภัยอยู่มากมาย ไม่รู้ว่าจะเกิดความวุ่นวายอะไรหรือเปล่า"ข้ารู้แล้ว" ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่ได้วางใจ นางจำเรื่องนี้เอาไว้ในใจแล้วเซียวหลันยวนถอนหายใจออกมา "ข้าอยากไปกับเจ้าจริงๆ จะอย่างไรก็ไม่วางใจ"ฟู่จาวหนิงหัวเราะพรวดออกมา "ข้าไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นนะ? ท่านลองเชื่อใจในตัว

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 1654

    เขายกชามขึ้น หยิบหมั่นโถวแช่น้ำที่ไม่ได้นุ่มลงเลยขึ้นมา กัดไปคำหนึ่ง แทบจะทำเอาฟันบิ่นจนเจ็บขึ้นมาในดวงตาเขาเปล่งประกายอาฆาต ดื่มน้ำลงไปอึกหนึ่ง จากนั้นก็เอาหมั่นโถวแช่ไว้ในน้ำพักหนึ่งผู้คุมเข้ามามองดูผาดหนึ่ง พอเห็นเขาไม่เอะอะไม่บ่นอะไรแล้ว ถือชามใบนั้นอยู่เงียบๆ จึงอดจุ๊ปากขึ้นมาไม่ได้นี่แค่จะขอของกินอย่างเดียวจริงหรือ?พวกเขาทางนี้ยังถือว่าสงบดีอยู่ แต่เก๋อมู่กวงทางนั้นวันนี้ไม่ได้สงบเท่าไรนักเก๋อมู่กวงหลังจากจับโป๋จีได้ก็ดูดีอกดีใจมาก เขาจะไปขอคุณความดี หลังจากส่งคนเข้าคุกก็เตรียมเข้าวังเพื่อพบจักรพรรดิแต่ตอนที่เข้าใกล้วังหลวงม้าของเขาก็ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นมา พุ่งเข้าไปชนกับรถม้าฮูหยินของโหวคนหนึ่งเข้า รถม้าของฮูหยินท่านโหวถึงกับพลิกคว่ำ คนเองก็ตกใจอยู่ไม่น้อย ไม่ยอมให้เขาไปไหนกว่าจะรับมือกับฮูหยินท่านโหวคนนั้นไปได้ ประตูวังก็ปิดไปแล้วแล้วเรื่องของเขาก็ไม่ถือเป็นเรื่องการทหาร ไม่ใช่การรายงานสงคราม ไม่มสามารถเข้าวังไปตอนค่ำได้ ทำได้แค่รอประชุมเช้าวันพรุ่งนี้เท่านั้นพอคิดว่าโป๋จีถูกขังไว้ในคุกใหญ่แล้ว น่าจะไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้น เก๋อมู่กวงอารมณ์จึงค่อนข้างสงบเขาเตรียม

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 1653

    คนทั้งหมดเห็นด้วยที่จะให้ฟู่จิ้นเชินไปเมืองเจ้อกับฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงเองก็ไม่มีเหตุผลต้องปฏิเสธแล้วเอาจริงๆ นางเองก็ขาดคนช่วยอยู่ผู้อาวุโสจี้อยากจะไปกับนาง แต่ฟู่จาวหนิงปฏิเสธ เพราะผู้อาวุโสจี้อายุมากแล้ว ไปช่วยผู้ประสบภัยจะเหนื่อยเกินไปได้ง่าย หรืออาจจะล้มอะไรแบบนั้น อันตรายเกินไปฟู่จาวหนิงพูดเรื่องพื้นฐานที่ต้องทำตอนรักษาผู้ป่วยสองสามเรื่อง ฟู่จิ้นเชินล้วนตอบกลับมาได้หมดยิ่งไปกว่านั้นนางยังพบว่าเขาค่อนข้างละเอียดอ่อนด้วย พลังการสังเกตก็ยอดเยี่ยมส่วนความสามารถการเรียนรู้ เรื่องนี้ก็ไม่ต้องพูดแล้ว กระทั่งเซียวหลันยวนเมื่ครู่ก็ยังชมกับนาง"ไปเมืองเจ้อต้องใช้เวลาหลายวัน ระหว่างทางเจ้ายังบอกข้าเพิ่มเติมเกี่ยวกับเรื่องที่เรียนรู้ได้เร็วแล้วนำไปช่วยเจ้าได้ ข้าจะเรียนรู้ให้มากที่สุด"ฟู่จิ้นเชินบอกกับฟู่จาวหนิงอย่างตั้งใจ "ข้าหวังว่าจะสามารถเป็นผู้ช่วยหมอที่ดีให้เจ้าได้ สามารถช่วยเจ้าแบ่งเบาภาระบางส่วน ดังนั้น มีเรื่องอะไรที่ข้าทำได้ เจ้าก็บอกข้ามา"ผู้ช่วยหมอหรือ?ฟู่จาวหนิงอยากจะหัวเราะออกมาจริงๆ"มีผู้ช่วยหมอที่คนเป็นพ่อมาช่วยลูกสาวเสียที่ไหน? ความสัมพันธ์นี้ดูวุ่นวายไปห

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 1652

    เขาอยากไปด้วยกันกับลูกสาว เช่นนี้จะได้มีเวลาอยู่ด้วยกัน และยังได้มองอยู่ข้างๆ ถึงสภาพการทำงานของนางด้วย อยู่กับคนเป็นอย่างไร จะได้เข้าใจนางมากขึ้น รู้จักนางมากขึ้นเขาพลาดที่จะมองดูลูกสาวเติบโตไปหลายปี ตอนนี้อยากจะคว้าโอกาสนี้ไว้บางที ความสัมพันธ์หลังจากนี้อาจจะดีขึ้นมาอีกก็ได้นิสัยของฟู่จิ้นเชินคือมุ่งมั่นไปที่เป้าหมาย ไม่รีบไม่ร้อน แต่จะไม่ยอมแพ้ และจะคอยคว้าโอกาสทั้งหมดไว้ ก้าวไปยังจุดหมายทีละก้าวๆเหมือนกับตอนที่เขาพาภรรยา รู้ว่าห้ามตายเด็ดขาด จะถูกจับกลับไปไม่ได้ บนพื้นฐษนนี้ ใช้เวลาไปหลายปี แต่เขาก็ไม่ได้ล้มเลิกการตามหาความจริงเรื่องการวางยาในอดีตถ้าหากไม่ใช่มาเจอกับฟู่จาวหนิง อันที่จริงเขาก็ยังทนต่อไปได้ บางทีอาจจะถึงวันที่เขาพบกับความจริงวันนั้นฟู่จาวหนิงมองเซียวหลันยวนสำหรับตอนนี้ที่นางหันมามองตนเอง ต้องการความเห็นจากเขา ในใจเซียวหลันยวนจึงพอใจมากขึ้นมาเขากุมมือนางไว้ บอกกับนางว่า "ให้เขาไปด้วยก็ดี"เขามองออกแล้ว ฟู่จิ้นเชินนี้ไม่ธรรมดาเลย ฉลาดและตื่นตัว ใจเย็นเฉียบแหลมมีฟู่จิ้นเชินตามไปด้วย ในใจเซียวหลันยวนก็ค่อนข้างจะวางใจถ้าหากไม่ใช่ว่าตัวตนฐานะเขาไปไหนมา

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 1651

    "สถานที่อย่างเมืองเจ้อค่อนข้างจะพิเศษ พื้นที่ใหญ่โต ประชาชนน้อย และการเดินทางก็สะดวกสบาย" ฟู่จิ้นเชินตอบ "ถ้าหากจะยัดผู้ประสบภัยเข้าไป อันที่จริงก็สามารถทำได้อยู่ ข้าเคยไปเมืองเจ้อในเมืองมีพื้นที่ว่างค่อนข้างกว้างขวางอยู่หลายแห่ง บางครั้งยังมีพวกพ่อค้าพเนจรจากที่ต่างๆ ไปทำตลาดนัดกันที่นั่นด้วย"ฟู่จาวหนิงกับเซียวหลันยวนมองเขาอย่างเกินคาด"เมืองเจ้อท่านก็เคยไปมาหรือ?"ฟู่จิ้นเชินกับเสิ่นเชี่ยวสบตากัน สองสามีภรรยายิ้มอย่างจำใจ"ถ้าจะให้พูด พวกเราไปมาหลายสถานที่เลย"ฟู่จาวหนิงกับเซียวหลันยวนเองก็เข้าใจขึ้นมา สิบกว่าปีนี้พวกเขาล้วนต้องคอยหลบการไล่ล่าสังหารอยู่ภายนอก แล้วยังมีการไล่จับของจวนทางการอีก แต่ละสถานที่จึงไม่สามารถอยู่ได้นานนัก ดังนั้นพวกเขาจึงหนีไปแทบจะทุกที่"แต่ว่าทางนั้นนาจะขาดแคลนเรื่องวัตถุ ถึงอย่างไรต่อให้มีที่ว่างที่จะจัดวางผู้ประสบภัยเข้าไป นั่นก็ต้องสร้างกระโจมจัดแจงที่พัก ไม่เช่นนั้นวันที่อากาศหนาวเช่นนี้ ก็ไม่สามารถปล่อยให้ผู้ประสบภัยต้องนอนด้านนอกทนหนาวทนหิวได้"ฟู่จิ้นเชินบอกกับฟู่จาวหนิงว่า "พรุ่งนี้ข้าจะไปกับเจ้าด้วย"นี่เป็นสิ่งที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยเอ่ยถึงม

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 1650

    ดังนั้น จาวหนิงจะต้องไม่ยอมถูกชายหนุ่มคนอื่นดึงดูดแน่ เพราะไม่มีใครเทียบกับเขาได้แล้วระหว่างทาง อ๋องเจวี้ยนอารมณ์ดีมาก กระทั่งยังสามารถคุยกับฟู่จิ้นเชินเรื่องโป๋จีอย่างทัดเทียมกันด้วยรอจนมาถึงจวนอ๋อง พวกเขาก็หารือตัดสินใจออกมาได้แล้ว พรุ่งนี้จะส่งโป๋จียัดเข้าไปในขบวนของอันเหนียน พาเขาออกจากเมืองก่อน หลอกเขา ให้เขาคิดว่ารับปากว่าจะช่วยเขาออกไป รอให้ได้จดหมาย คนของเซียวหลันยวนก็จะคุมตัวเขากลับเมืองหลวง"พรุ่งนี้ข้าจะไปค้นตัวเขาเอง" เซียวหลันยวนบอกกับฟู่จาวหนิงคนอื่นล้วนค้นไม่เจอ เขาไม่เชื่อว่าตนเองจะหาไม่พบ"แล้วนายพันเก๋อล่ะ?""ให้เขาเข้าวังไม่ได้พบกับจักรพรรดิไม่ได้ชั่วคราวก็พอแล้ว" ฟู่จิ้นเชินมีแผนการ"ท่านคิดจะทำอะไรหรือ?" ฟู่จาวหนิงขมวดคิ้ว เก๋อมู่กวงมีวรยุทธ์ ฟู่จิ้นเชินยังขังเขาไว้ในวังได้หรือ?"ข้ารู้ว่ามีคนหนึ่งที่พัวพันกับเก๋อมู่กวงอยู่ อ๋องเจวี้ยนส่งคนนั้นไปที่ห้องของเก๋อมู่กวงก็พอแล้ว" ฟู่จิ้นเชินมองไปทางเซียวหลันยวน"เส้นสายของท่านนี่ทั้งเยอะทั้งซับซ้อนจริงๆ""ถึงอย่างไรข้าก็เป็นแค่ประชาชนธรรมดา มีเส้นสายแค่นี้ไม่คู่ควรให้เอ่ยถึงหรอก""ประชาชนธรรมดาไม่มีทางพาคน

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 1649

    ฟู่จิ้นเชินเองก็นับถือเซียวหลันยวน"คิดไม่ถึงเลยว่าอ๋องเจวี้ยนจะรู้มากขนาดนี้"ฟู่จาวหนิงก็ตกใจ "ท่านพูดภาษาเฮ่อเหลียนได้หรือ?"สำหรับความนับถือของฟู่จิ้นเชิน เซียวหลันยวนไม่สนใจ แต่น้ำเสียงตกใจของฟู่จาวหนิง ทำให้เขารู้สึกภูมิใจขึ้นมาหน่อยๆนางนั่งตัวตรงขึ้นมาด้วยสัญชาตญาณ ใช้น้ำเสียงที่ราบเรียบพูดว่า "อืม ก็ไม่ได้ยากอะไรนี่"พรวดฟู่จาวเฟยอยากจะขำขึ้นมาทำไมคำพูดพี่เขยถึงดูแปลกๆ?ตอนอยู่ว่างๆ ในบ้านกับท่านปู่กับน้าเซี่ยอันห่าวพกวเขาก็เคยพูดภาษาเฮ่อเหลียนออกมา เพราะพวกเขาอยากรู้อยากเห็นหน่อยๆแต่หลังจากที่ได้ยินเขาพูดไปไม่กี่คำก็ยังบอกว่าเรียนยาก สักคำเดียวก็เรียนกันออกมาไม่ได้ความสามารถการเรียนรู้ของพ่อเขาดีมาก แต่ก็ยอมรับว่านี่เรียนยากจริงๆพี่เขยกลับบอกว่าไม่ยาก แต่ว่า ที่โป๋จีพูดรวดเดียวอย่างรวดเร็วขนาดนั้น แล้วพี่เขยยังฟังออกได้ ก็อธิบายได้ว่าเขาเป็นมันทุกอย่างจริงๆ"เรียนมาตอนอยู่ที่ยอดเขาโยวชิงหรือ?" ฟู่จาวหนิงใช้สายตานับถือมองเขา กระพริบตาปริบๆอ๋องเจวี้ยนพอใจขึ้นมาทันที แล้วยังรู้สึกจิตใจหวานชื่นด้วย"ใช่แล้ว""เจ้าอารามสอนมาหรือ?" ฟู่จาวหนิงประหลาดใจ "หรือว่าเ

  • อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส   บทที่ 1648

    "เช่นนั้นก็ใสหัวไป"เซียวหลันยวนพาคนออกจากคุกใหญ่เหล่าผู้คอมมองพวกเขา "หัวหน้า ตอนนี้ทำอย่างไรดี? นายพันเก๋อบอกไว้แล้ว ถ้าเฮ่อเหลียนเฟยมีความน่าสงสัยที่จะเป็นศัตรู ต้องคุมตัวเขาไว้ก่อนนี่นา"ก่อนหน้านี้ใต้เท้าหยิ่นจิงเจ้าก็ดึงคนไว้แล้ว ตอนนี้อ๋องเจวี้ยนพาเขาเดินวนในคุกไปรอบหนึ่ง จากนั้นกลับเดินกลับไปอย่างองอาจเสียอย่างนั้นพรุ่งนี้ถ้านายพันเก๋อถามขึ้นมา พวกเขาจะทำอย่างไรกัน?เรื่องนี้ จะต้องนำไปให้ฝ่าบาททรงทราบแน่ องค์จักรพรรดิถ้าหากถามหาความรับผิดชอบขึ้นมา พวกเขาจะทำอย่างไรกัน?แต่หัวหน้าคุกก็ไม่กล้าทำอะไรนี่นา"ช่างมัน ผลักไปบนหัวอ๋องเจวี้ยนให้หมดแล้วกัน พรุ่งนี้ถ้านายพันเก๋อซักไซ้ขึ้นมา พวกเราก็บอกไปว่าพวกเราขวางอ๋องเจวี้ยนไม่อยู่"นี่โทษพวกเขาได้ที่ไหน?ฟู่จาวหนิงพอเห็นพวกเขาออกมาแล้วก็รู้สึกประหลาดใจ"เสี่ยวเฟยไม่ต้องอยู่หรือ?" นางถามเซียวหลันยวน"ไม่ต้องให้อยู่แล้ว ให้พวกเขาไปที่จวนอ๋องเองแล้วกัน" เซียวหลันยวนตอบฟู่จิ้นเชินมองเขา "ขอบคุณมาก"นี่คือความหมายที่จะปกป้องพวกเขาแล้วถ้าหากพวกเขาไม่อยู่ในจวนอ๋อง พรุ่งนี้นายพันเก๋อพาคนไปที่บ้านตระกูลฟู่ พวกเขาคงไม่มีทางต่

Scan code to read on App
DMCA.com Protection Status