เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1282
บทที่เกี่ยวข้อง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1283
เมื่อครู่ที่เกิดการเปลี่ยนแปลง พวกเขาล้วนถอยออกมาอีกตามสัญชาตญาณ องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเองก็ถอยมาหลายก้าวตอนนนี้พวกเขามองสี่ศพตรงหน้า แต่ละคนล้วนรู้สึกสันหลังวาบ ชั่วขณะหนึ่งไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมาสักคำต่งฮ่วนจือรู้สึกหวาดผวาหลังเกิดเรื่องเมื่อครู่นี้ถ้าเขาเข้าไปตรวจสอบสองคนนั้นจริงๆ ...ตอนนี้เขาเองก็คงตายอยู่ตรงนั้นแล้วไหม?โชคดีที่ศิษย์น้องหญิงห้ามเขาไว้!ต่งฮ่วนจือหันหน้ามามองฟู่จาวหนิง เห็นเพียงฟู่จาวหนิงเม้มปาก สีหน้าเคร่งขรึมเขาผิดที่ไปตำหนิศิษย์น้องหญิงเสียแล้ว เขาเมื่อครู่พอได้ยินคำพูดขององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นแล้วยังรู้สึกว่าศิษย์น้องหญิงเย็นชาไร้น้ำใจเหลือเกินศิษย์น้องหญิงบอกว่าสองคนนั้นช่วยไม่ได้แล้ว ที่แท้ก็เป็นเรื่องจริงนางไม่จำเป็นต้องเข้าไปตรวจก็รู้แล้วฟู่จาวหนิงเหลือบมององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นผาดหนึ่งจะมองอย่างไรก็รู้สึกว่าโชคขององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นนี่ดีจริงๆ นางตอนแรกไปแตะสองคนนั้น แล้วยังยื่นมือเข้าไปด้วย แต่สองคนนั้นก็ไม่สำรอกออกมาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นรู้สึกว่าขาตนเองอ่อนยวบไปแล้วกลิ่นที่นี้ทำเอาท้องของนางปั่นป่วน"ฮ่วนจือ หลังจากนี้เจอเรื่องอะไรก็ต้องคิด
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1284
ศิษย์ที่พันธมิตรให้รออยู่ที่นี่บอกพวกเขาว่า "หมอเทวดาซุนพาพวกรุ่นหลังตระกูลซุนออกไปแล้ว บอกกับทุกคนว่าชาวบ้านย้ายไปหมดแล้ว วัตถุดิบยาเองก็เอาไปหมดแล้วเช่นกัน ดังนั้นทุกคนจึงเชื่อแล้วกลับเมืองหลวงไปหมด"ส่งสัญญาณว่าจะกลับเมืองหลวง คนในป่าก็ออกมาหมดแล้ว"แต่ว่าน่าจะยังมีคนส่วนน้อยที่อยู่ในนั้นแล้วไม่ได้ยินสัญญาณ"ผู้อาวุโสจี้ถอนใจ "ดูท่าทุกคนจะเชื่อผู้เฒ่ารองซุนมาก"ไม่เช่นนั้นคงไม่มีทางกลับไปหลังจากไ้ดยินคำพูดของเขาหรอก"คนของสมาคมหมอใหญ่เองก็คุ้นเคยกับผู้เฒ่ารองซุนมาก และล้วนรู้จักแคว้นหมิ่นกัน รู้ถึงพลังตระกูลซุนของเขา" ต่งฮ่วนจือเอ่ยขึ้นซือถูไป๋เดินอยู่ข้างๆ ฟู่จาวหนิง "คนของสมาคมหมอใหญ่ล้วนเชื่อมั่นตัวผู้เฒ่ารองซุนขนาดนี้ แล้วในการแลกเปลี่ยนวิชาแพทย์ถัดจากนี้ เจ้าจะถูกกีดกันออกมาไหม?""น่าจะไม่หรอกกระมัง ผู้เฒ่ารองซุนเองก็ไม่รู้จักข้าเสียหน่อย เขาไม่จำเป็นต้องมาจับจ้องข้า" ฟู่จาวหนิงไม่ได้เอามาใส่ใจต่อให้ถูกกีดกัน นางก็ไม่ได้อยากจะเข้าร่วมสมาคมหมอใหญ่เสียหน่อย การไปเป็นเพื่อนกับคนทั้งหมด มันสำคัญอะไรตรงไหน?"เจ้ามองขาดดีจริงๆ" ซือถูไป๋มองสีหน้านางที่ไม่กังวลไม่ได้วิตกอะไร
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1285
นี่อยากจะบอกว่าเขาเสียเวลาไปสิบกว่าปีอย่างนั้นหรือ? แล้วยังแค้นผิดคนอีก ยิ่งไปกว่านั้นยังได้รับหรือเติบโตขึ้นเลยด้วย?เขาตอนนี้ดูซีดเซียวไม่มีชีวิตชีวาขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดหรือรู้สึกว่าเขาจะน่าเบื่อ ไม่มีอะไรน่าสนใจแล้ว?แค่ถามถึงแคว้นหมิ่นกับซุนฉงหมิง เขาก็ไม่ได้รู้อะไรสักเท่าไร..."หนิงหนิงตอนนี้อยจะไปถามซือถูไป๋ดูไหม ไปฟังเขาเล่าเสียหน่อย?" เขาหดแขนเข้ามา นดวงตาหม่นลงเล็กน้อย ถ้านางอยากจะไปคุยกับซือถูไป๋จริง เขาก็คง...ฟู่จาวหนิงตอนนี้ฟังออกถึงความผิดปกติหน่อยๆ แล้วนางเงยหน้าขึ้นในอ้อมกอดเขา โน้มคอของอีกฝ่าย ให้เขาก้มหน้าลงมาเช่นนี้นางจึงจะเห็นดวงตาและสีหน้าของเขาพอมองเช่นนี้ สีหน้าท่านอ๋องก็ขรึมไปจริงๆฟู่จาวหนิงพอคิด ก็หัวเราะพรืดออกมา"เจ้ายังจะหัวเราะอีก?" เซียวหลันยวนน้ำเสียงขรึมๆ "กำลังหัวเราะที่ข้าความรู้ตื้นเขินหรือ?""ฮ่าๆๆ"ฟู่จาวหนิงพอได้ยินคำพูดเหมือนหึงหวงเช่นนี้ของเขา ก็อดหัวเราะเสียงดังขึ้นมาไม่ได้เซียวหลันยวนกอดนางแน่นขึ้น ก้มหน้าลงกดริมฝีปากบนนางเบาๆ "ใช่ไหม?""ข้าแค่คิดไม่ถึงว่าท่านจะพูดจาหึงหวงแบบนี้" ฟู่จาวหนิงแนบชิดขึ้นไป จูบไปบนริมฝีปากเขาเอง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1286
ต่งฮ่วนจือตอนนี้ยังโทษนางได้เสียที่ไหนนี่เป็นการแบ่งภาระให้เขาเสียด้วยซ้ำ เขากลับมาเอาตอนนี้แล้วเพิ่งคิดจะจัดเลี้ยง จะอย่างไรมันก็ดูช้าไปหน่อยแล้ว"เช่นนั้นก็ลำบากเจ้าเสียแล้ว เป็นเจ้าที่คิดได้รอบคอบ ข้าเดิมทียังว่าถึงอย่างไรก็เป็นอาจารย์และศิษย์น้องหญิงของสำนักตน ถือว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่จำเป็นต้องเกรงใจขนาดนั้น" ต่งฮ่วนจือบอกมา"ท่านคิดไม่รอบคอบเสียที่ไหนกัน ท่านต้องดูแลสาขาของพันธมิตรโอสถที่ใหญ่โตขนาดนี้ เรื่องก็มากพออยู่แล้ว" ฮูหยินเฉินเอ่ยขึ้นเสียงอ่อนหวาน"อีกเดี๋ยวเจ้าพาฮ่าวจูมากินด้วยกันสิ ข้าจะแนะนำศิษย์น้องหญิงให้พวกเจ้าได้รู้จัก" ต่งฮ่วนจือมองฮูหยินเฉิน "เจ้าก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าพออากาศหนาวแล้วมือไม้เย็นหรอกหรือ? เดี๋ยวข้าจะเชิญศิษย์น้องหญิงจับชีพจรให้เจ้า ให้นางเบิกยามาบำรุงเจ้าหน่อย""จะไปรบกวนแม่นางฟู่ได้อย่างไรกัน""ไม่รบกวน เจ้าเองก็ถือเป็นคนของพวกเรา ศิษย์น้องหญิงไม่ติดใจอะไรหรอก""เช่นนั้น...""เอาอย่างนี้นั่นล่ะ" ต่งฮ่วนจือเองก็ไม่ให้โอกาสนางได้ปฏิเสธฮูหยินเฉินหลังจากถูกเขาช่วยชีวิตไว้ก็ร่างกายอ่อนแอจริงๆ ปกติตอนที่อากาศเย็นก็ไม่ค่อยออกไปไหน พอออกไปทีก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1287
นางยังรู้สึกคาดหวังใบหน้าของเขาตอนที่ฟื้นฟูกลับมาสมบูรณ์ด้วยซ้ำ ว่าใบหน้านั้นจะชวนหลงใหลแค่ไหนตอนนี้ยังมีแผลเป็นพิษอยู่อีกหน่อยหนึ่ง เขาก็ยังทำให้แม่นางน้อยเฉินฮ่าวจูคนนั้นหลงไปแล้ว ถ้าฟื้นฟูจนสมบูรณ์จริง ยังไม่รู้ว่าต้องทำแม่นางน้อยอกหักกันไปอีกกี่คนเซียวหลันยวนใจสั่นกึก "พอสิ้นปี ตอนที่เริ่มฤดูใบไม้ผลิ ข้าจะพาเจ้าไปยอดเขาโยวชิงสักครั้งหนึ่งเป็นอย่างไร?""ทำไม อยากให้ข้าไปดูสถานที่ที่ท่านอยู่มาสิบกว่าปีหรือ?""ใช่"เซียวหลันยวนอันที่จริงยังมีอีกหนึ่งความคิด แต่ตอนนี้เวลายังอีกนาน ยังไม่ได้เตรียมการละเอียดขนาดนั้นฟู่จาวหนิงพันผ้าทำแผลให้เขาอีกครั้ง ยื่นมือไปเกี่ยวคางเขา "สามีของข้านี่หล่อจริงๆ"นี่มัน...กำลังแหย่เขาอยู่หรือ?เซียวหลันยวนจิตใจสั่นสะท้าน ยื่นมือโอบเอวนางไว้ กำลังจะดึงนางมาในอ้อมกอด ด้านนอกก็มีเสียงชิงอีดังขึ้นมา"นายท่าน แม่นางเฉินเข้ามาแล้ว"ชิงอีมองเฉินฮ่าวจูตรงหน้าเฉินฮ่าวจูบอกว่ามีเรื่องจะพูดกับนายท่านพวกเขา เขาเดิมทีก็อยากจะถามว่าเรื่องอะไร เขาไปถ่ายทอดให้ก้พอ แต่พอคิดว่าวันนี้ตอนกลางวันเพิ่งได้รับของขวัญจากนางมา จึงให้นางรอสักครู่ ส่วนตนเองจึงมาเคา
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1288
"ข้ารู้ว่าท่านคือแม่นางฟู่ศิษย์น้องหญิงของลุงต่ง แต่ว่า แต่ว่าไม่ทราบคุณชายท่านนี้..."เฉินฮ่าวจูทำใจมาตลอดทาง พอเห็นโถงอาหารอยู่ไม่ไกลแล้ว นางจึงทนไม่ไหวอีก หมุนตัวกลับมายืนนิ่ง เหลือบมองไปทางเซียวหลันยวน ถามขึ้นมาตรงๆ"เขาหรือ" ฟู่จาวหนิงยิ้ม "สามีของข้าเอง""อ๋า?"เฉินฮ่าวจูแม้จะเดาได้ว่านี่คือสามีของนาง แต่พอเจอการยืนยันเข้าจริง ในใจนางก็รู้สึกเสียใจอยู่บ้างนางมาช้าไปหรรือ?"เช่นนั้นฮ่าวจูควรจะเรียกอย่างไร?"พูดมาแล้วว่าเป็นสามีของนาง แล้วยังจะเรียกอีกหรือ? แม่นางคนนี้กล้าหาญดีจริงๆฟู่จาวหนิงเม้มปาก รู้สึกอยากจะหัวเราะออกมา"ท่านเซียวหก"ท่านเซียวหก?คำเรียกนี้มัน...เซียวหลันยวนดึงนางเข้ามาใกล้อย่างจนใจ เดินผ่านข้างตัวเฉินฮ่าวจู พูดมาคำหนึ่งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "หากมีธุระ ก็บอกฮูหยินของข้า ไม่จำเป็นต้องพูดกับข้าหรอก"เขาไม่มีใจที่จะมารับมือกับแม่นางน้อยแบบนี้เลยจริงๆพอเห็นว่าผู้อาวุโสจี้กับต่งฮ่วนจือมาแล้ว พวกเขาจึงไม่จำเป็นต้องให้เฉินฮ่าวจูนำทางอีก เดนิตรงเข้าไปทันทีในห้องอาหารมีโต๊ะตัวใหญ่ นั่งได้ถึงสิบสองคน"จาวหนิง รีบมาเร็ว ศิษย์พี่ใหญ่ของเจ้าวันนี้เต็มใจย
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1289
ต่งฮ่วนจืออุ้มไหสุราเข้ามา ด้านหลังมีฮูหยินเฉินตามมาด้วยฮูหยินเฉินพอเข้ามา ลมก็พัดเข้ามาจากด้านนอก นำกลิ่นหอมจรุงบนตัวนางเข้ามาด้วยความหอมนี้ไม่ใช่พวกถุงหอม แต่เป็นกลิ่นหอมชั้นสูงมากเฉินฮ่าวจูอยู่ข้างกายนางฟู่จาวหนิงพิจารณาตัวฮูหยินเฉินฮูหยินเฉินคนนี้หน้าตาสะสวย หลักๆ คือบุคลิกภาพและรูปร่างดีมาก เฉินฮ่าวจูคิ้วตาดูคล้ายกับนาง แค่มองก็รู้ว่าเป็นแม่ลูกกันและกระโปรงของนางก็ปักดอกไม้สีเงินเอาไว้ผืนหนึ่ง ดูเป็นเอกลักษณ์มาก ระหว่างที่เดินก็เหมือนมีคลื่นน้ำกำลังกระเพื่อม ทำเอาคนต้องจ้องกันไม่วางตาผู้อาวุโสจี้พอเห็นสองแม่ลูกเข้ามา ก็อดมองไปทางต่งฮ่วนจือไม่ได้ตอนกลางวันก็บอกไปแล้ว พอรับสองแม่ลูกนี้มาก็รับมาเสียสี่ปี ตอนนี้ทำไมยังพามาอยู่ตรงหน้าเซียวหลันยวนกับฟู่จาวหนิงด้วย?"ข้าขอแนะนำสักนิด คนผู้นี้คือฮูหยินเฉินกับลูกสาวของนางฮ่าวจู งานเลี้ยงคืนนี้ เป็นฮูหยินเฉินที่เชิญพ่อครัวของเมืองจี้เพื่อมาจัดเลี้ยงต้อนรับท่านอาจารย์และศิษย์น้องหญิงเป็นพิเศษ"ต่งฮ่วนจือไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรไม่เหมาะควร ฮูหยินเฉินเป็นคนที่ทำตัวดีไม่สร้างปัญหามาโดย ตลอดยิ่งไปกว่านั้นตัคนเองก็ยังอ่อนโยนและจิตใ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1290
อ๋องเจวี้ยนที่ไม่สวมหน้ากาก!องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเห็นใบหน้าของอ๋องเจวี้ยนแล้ว!ตอนนี้นางเห็นแค่แผ่นเล็กๆ แปะอยู่บนหน้าเท่านั้น แทบไม่ส่งผลกระทบกับใบหน้าของเขาเลยพอมองเช่นนี้ ความหล่อเหลานั่นก็ยิ่งทำให้จิตใจคนเคลิบเคลิ้มเมามายนางรู้ว่าอ๋องเจวี้ยนไม่ได้น่ากลัวเหมือนที่เล่าลือกัน บอกว่าหน้าเหมือนผีทำเอาเด็กน้อยร้องไห้อะไรนั่น โกหกทั้งเพ!นางมีโชคติดตัวจริงๆ คืนนี้เดิมทีไม่ได้ตั้งใจจะมาพันธมิตรโอสถ นางกับซือถูไป๋เตรียมจะไปหอสุราเพื่อทานอาหารเย็น แต่ก็ไม่รู้ทำไมพอผ่านพันธมิตรโอสถ นางก็เกิดสนใจขึ้นมา ร้องให้หยุดรถม้า ในใจเกิดความอยากจะลงจากรถม้าแล้วเข้าไปทันทีและตามคาด ถ้าไม่เข้ามากะทันหัน นางจะได้เห็นใบหน้าแท้จริงของอ๋องเจวี้ยนหรือ?ตอนนั้นยังเอาแต่คิดว่าใบหน้าแท้จริงของอ๋องเจวี้ยนคงพังไปแล้ว และน่าจะน่ากลัวเอามากๆเซียวหลันยวนถูกสายตาร้อนแรงของนางจ้องมองจนต้องขมวดคิ้วเล็กน้อยอาหารมื้อนี้เขารู้สึกเหมือนกินไม่ลงแล้วแต่เมื่อครู่เห็นท่าทีของฟู่จาวหนิง นางดูจะสนใจกับอาหารเหล่านี้มาก ดังนั้นเขาจึงต้องทนไปก่อน"คิดไม่ถึงว่าองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นจะมาเมืองจี้ด้วย รีบนั่งเถิด" ต่งฮ่วนจือ
บทล่าสุด
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1396
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1395
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1394
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1393
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1392
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1391
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1390
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1389
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1388
