เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1198
บทที่เกี่ยวข้อง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1199
ฟู่จาวหนิงบอกเรื่องที่ต้องระวังกับพวกเขาอย่างละเอียด จากนั้นจึงออกจากจวนตระกูลหลิวนางขี่ม้าของจวนผิงเหอกงมา เซียวหลันยวนกลับใช้วิชาตัวเบาเข้ามา ตอนนี้ขากลับจึงขี่ม้ากลับพร้อมนางผิงเหอกงขี่ม้าตามอยู่ด้านหลัง ตอนนี้ฟ้ามืดแล้วเขายังไม่รู้ว่าฟู่จาวหนิงยังจะไปรักษาขาให้เซี่ยนอันไหมแต่เขากลับรู้สึกว่าชายหนุ่มสวมหน้ากากที่วิทยายุทธ์สูงส่งคนนี้ไม่ควรเข้าไปยั่วโมโห จึงไม่กล้าเอ่ยขึ้นตรงๆยังดีที่ฟู่จาวหนิงกลับไปที่เรือนผิงเหอกงก่อนไป๋หู่กับเสี่ยวชิ่นขับรถม้าไปรับจวนผิงเหอกง เตรียมรับตัวฟู่จาวหนิง"ข้าไปรักษาให้คุณชายน้อยเหอก่อนเดี๋ยวกลับมา" ฟู่จาวหนิงลงจากรถม้า บอกกับเซียวหลันยวน "ท่านจะกลับไปก่อนไหม?""ข้าจะรอเจ้า""คุณชายเองก็เข้ามาด้วยเถิด ข้าจะให้คนนำน้ำชามาให้!" ผิงเหอกงรีบต้อนรับคนเข้าไปองค์หญิงใหญ่รอพวกเขาอยู่นานแล้ว พอเห็นฟู่จาวหนิง นางก็รีบเดินเข้ามาตำหนิด้วยสีหน้าไม่พอใจ"เจ้าไปที่ไหนมากัน? ทำไมไปทั้งครึ่งค่อนวัน! เชิญเจ้าให้มาช่วยรักษาขาของอันเอ๋อร์ แต่เจ้ากลับวิ่งไปสนใจคนอื่นทำไม? เจ้าเป็นหมอของอันเอ๋อร์ แล้วปล่อยให้เขาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน เจ้า..."ผิงเหอกงคิดไม่ถ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1200
ฟู่จาวหนิงพยักหน้า "อืม ยังไม่ตายชั่วคราว"เหอเซี่ยนอันน้ำตาไหลอาบลงมา"ดีจริงๆ หลังจากนี้รอให้พวกเขาหายดี ข้าจะต้องให้พวกเขามาโขกศีรษะให้ท่านให้ได้"ฟู่จาวหนิงนึกถึงตอนที่รองผู้บัญชาการหลินโขกศีรษะตึงๆๆ วันนี้ขึ้นมา "ไม่ต้องหรอก"นางไม่ได้มีงานอดิเรกที่จะต้องให้คนมาโขกศีรษะให้ส่งเดชแบบนั้นพอรักษาครั้งที่สองให้กับเหอเซี่ยนอัน ปฏิเสธการเลี้ยงอาหารอย่างอบอุ่นของผิงเหอกง ฟู่จาวหนิงกับเซียวหลันยวนก็ขึ้นรถม้ากลับไป"คุณหนู นายท่านบอกว่า ทางนั้นมีคนมากมายรู้จักแล้ว ให้ย้ายไปพักอีกที่หนึ่ง ของไว้จะย้ายตามไปให้"ฟู่จาวหนิงเลิกม่านออกมอง ไม่ได้กลับไปยังเส้นทางเรือนนั้นจริงๆนางเองก็ไม่ได้ใส่ใจ"สามีภรรยาฟู่จิ้นเชินก็พาไปด้วยแล้ว ไม่ต้องกังวล" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นหลานหรงบอกกับเขาไว้แล้วพวกเขาจะต้องตามไปด้วยแน่เดิมทีที่นั่นพวกของท่านอารองก็รู้จัก ไม่ได้ปลอดภัยเอาเสียเลย ใครจะรู้ว่าตอนไหนจะพาคนเข้าไปหาอีก?ฟู่จาวหนิงพอนึกถึงคนป่วยที่อยู่ในมือตอนนี้ ก็ถอนหายใจออกมา"คิดไม่ถึงว่าแค่ครู่เดียวก็จะต้องมารักษามากถึงขนาดนี้"นางยังคิดว่าพรุ่งนี้จะดึงเอาของประหลาดนั่นออกมาจากหัวของฟู่จิ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1201
"ดีเลย"เสิ่นเสวียนเปลี่ยนที่พักมาอีกแห่ง ครั้งนี้คือเรือนที่ไม่เด่นสะดุดตาในซอยที่ค่อนข้างเงียบสงบมืดสลัวเส้นหนึ่งสวนคะนึงหลังจากเข้าประตูมาจึงพบว่า ด้านในยังใหญ่กว่าเรือนเดิมระดับหนึ่งเซียวหลันยวนหลังจากเข้าไปก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายสงบเยือกเย็นรอบๆ"ที่นี่ท่านลุงจัดวางองครักษ์ลับไว้ไม่น้อย" เซียวหลันยวนเอ่ยเสียงต่ำกับฟู่จาวหนิงเดินมาไม่กี่ก้าวไป๋รื่อก็ออกมาต้อนรับเซียวหลันยวนมองการก้าวเดินเข้ามาของเขา สายตาขรึมลงเล็กน้อย"คุณหนูจาวหนิง อาเขย เชิญตามข้ามา"ไป๋รื่อมาพาพวกเขาเข้าไป แล้วยังกำชับให้เดินตามเขาด้วยเซียวหลันยวนจูงมือฟู่จาวหนิงพูดขึ้นมาก็แปลก แม้จะเห็นทางเดินปูด้วยหินเรียบง่าย มีต้นไม้ดอกไม้สูงเท่าคนอยู่สองฝั่ง แต่พอเดินขึ้นมากลับรู้สึกสับสน"ที่นี่วางค่ายกลประตูพิเศษไว้" เซียวหลันยวนพูดบาๆ ข้างหูฟู่จาวหนิงฟู่จาวหนิงรู้สึกประหลาดใจพอตรงหน้าสว่าง หอสองชั้นหอหนึ่งก็ปรากฏขึ้น"เอ๋? ที่นี่ดูใหญ่โตกว่ามากเลย""คุณหนู อาเขย นายท่านกำลังรอท่านข้าวเย็นกับพวกท่าน""ท่านลุงยังไม่กินอีกหรือ? ค่ำขนาดนี้ยังทนหิวรอพวกเราได้อย่างไรกัน?" ฟู่จาวหนิงรีบดึงเซียวหลันยวนเ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1202
เสิ่นเสวียนเชื่อใจเซียวหลันยวนแล้วจริงๆอันที่จริงเซียวหลันยวนเองก็รู้สึกเกินคาด"ข้าคิดว่าท่านลุงอย่างน้อยก็คงรอให้สามีภรรยาฟู่จิ้นเชินหายดี ตรวจสอบความจริงจนชัดเจนเสียก่อน"พอยืนยันว่าเรื่องในครั้งนั้นไม่เกี่ยวกับพวกเขา และเขาจะไม่ล้างแค้นอีกจึงค่อยหันมาเชื่อใจเขาแต่คิดไม่ถึงว่าตอนนี้สามีภรรยาฟู่จิ้นเชินยังไม่ทันหายดี เขายังมีท่าทีเป็นศัตรูกับสามีภรรยาตระกูลฟู่อยู่ เสิ่นเสวียนกลับเชื่อใจเขาขึ้นมาแล้ว"น่าจะเพราะท่านลุงตรวจสอบอะไรเจอเข้ากระมัง?" ฟู่จาวหนิงคาดเดา"ก็ไม่แน่ ท่านลุงเองถ้าตรวจสอบพบอะไรเข้า จะต้องพูดออกมาแล้วแน่นอน ไม่จำเป็นต้องมาปิดบังพวกเรา""นั่นก็..."ฟู่จาวหนิงก็ไม่เข้าใจขึ้นมาเหมือนกันว่าเพราะอะไรพอเห็นท่าทางสงสัยของนาง เซียวหลันยวนเองกลับเข้าใจขึ้นมาแล้วเขาหัวเราะเสียงต่ำขึ้นมา"ท่านลุงนี่มันจิ้งจอกเฒ่าชัดๆ""อื๋อ?""ท่านลุงแบท่าทีของเขาออกมาแล้ว คือจะบอกกับข้าว่า เขาเชื่อใจตัวข้า เชื่อว่าถึงตอนนั้นไม่ว่าจะเจอกับอะไร ข้าจะไม่ระบายความโกรธ จะไม่ส่งผลกระทบอะไรกับความรักระหว่างเรา"เสิ่นเสวียนใช้สิ่งนี้มาบอกกับเขา ไม่ว่าอย่างไร ท่าทีของตระกูลเสิ่นก็แสด
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1203
สวนคะนึงเป็นสถานที่ที่หรูหราไปทุกส่วนสัดจริงๆ ตอนแรกสุดพวกเขายังมองไม่ออก ที่เข้ามาในซอยยาวลึกเงียบสงบก็มองไม่ออกเอาเสียเลย ว่าในนี้จะมีสวนคะนึงใหญ่ขนาดนี้อยู่ด้วยฟู่จาวหนิงจู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ ว่าซอยที่เงียบสงบนี้ก็เหมือนจะมีค่ายกลประตูพิเศษอยู่ด้วยกระมัง ไม่น่าจะใช่สถานที่ที่ใครก็บุกเข้ามาได้"เครื่องนอนในนี้เป็นของที่ตากใหม่ทั้งหมด อบกลิ่นสนไว้จางๆ เสื้อผ้าในชั้นกำแพงล้วนเป็นของใหม่ทั้งหมด คุณหนูกับอาเขยสามารถเปลี่ยนได้ตามใจชอบ น้ำในเตาทองแดงบนเตาถ่านก็ค่อนข้างร้อน ตอนที่ดื่มคุณหนูกับอาเขยโปรดระวังด้วย"เสี่ยวเยว่เอ่ยขึ้นเสียงแผ่วเบา "ประตูทางขวาด้านในหากเดินเข้าไปจะมีน้ำพุร้อนอยู่ คุณหนูกับอาเขยสามารถอาบน้ำที่นั่นได้ หากมีเรื่องให้ข้าน้อยรับใช้..."ฟู่จาวหนิงตาเป็นประกายน้ำพุร้อน?ใช้แบบที่นางคิดนั่นหรือเปล่า? น้ำพุร้อนในร่ม? ไม่ใช่กระมัง หรูได้ขนาดนี้เชียว!"ไม่ต้องแล้ว พวกเจ้าไปเถอะ" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้นแต่ไหนแต่ไรเขาก็ไม่เคยต้องการให้สาวใช้มาปรนนิบัติข้างกาย และรู้ว่าตอนฟู่จาวหนิงอาบน้ำก็ไม่ต้องการเช่นกัน ดังนั้นจึงปฏิเสธไปตรงๆเสี่ยวเยว่พยักหน้า "เช่นนั้นข้าน้อยขอพาเสี
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1204
ตัวฟู่จาวหนิงไหลลงไปในน้ำเซียวหลันยวนตกตะลึง รีบเข้าไปอุ้มนางขึ้นมาพออุ้มขึ้นมา ก็เหมือนจะมีปฏิกิริยาอยู่บ้าง เหมือนเปลือกตาจะเผยอเล็กน้อย น่าจะเพราะพอเห็นเขาจึงปิดลงไปอีกนางยังขดตัวเข้ามาในอ้อมกอดเขา เสียงก็งึมงำเหมือนละเมอ"อายวน ข้าง่วง"ไม่เคยได้ยินฟู่จาวหนิงใช้น้ำเสียงเช่นนี้พูดกับเขามาก่อน ดูออดอ้อนเสียเหลือเกิน แค่สี่คำนี้ก็ทำเอากระดูกของเซียวหลันยวนอ่อนยวบไปแล้วเดิมทีเขาที่เลือดกำลังพล่านไปทั้งตัว ตอนนี้ใจก็อ่อนลงมาเสียอย่างนั้นนางคงเหนื่อยแล้วจริงๆแล้วเขายังคิดอย่างป่าเถื่อนอีกว่าตอนที่อาบน้ำด้วยกันจะมีเรื่องอะไรที่ทำให้ต้องตื่นเต้นเร้าใจอีก"เจ้านอนเถอะ" เสียงทุ้มต่ำของเขาปลอบมาคำหนึ่ง หลังจากนั้นก็ปลดเสื้อผ้าที่เปียกของนางออก หยิบชุดคลุมนอกสะอาดที่อยู่ข้างๆ มา จากนั้นก็อุ้มนางไปบนเตียงเขาไปหยิบชุดมาชุดหนึ่งจากตู้ที่กำแพง เปลี่ยนให้กับนางอย่างเบามือที่สุดฟู่จาวหนิงก็เหมือนรู้ว่าเป็นเขา จึงไม่ได้ขัดขืน แล้วยังให้ความร่วมมือด้วย เพียงแต่ง่วงหนักมาก กระทั่งหนังตายังหนักจนลืมไม่ขึ้นเซียวหลันยวนตั้งแต่เล็กจนโตเคยทำเรื่องอย่างการปรนนิบัติคนเช่นนี้เสียที่ไหน?แ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1205
เมื่อคืนนี้นางเหมือนจะหลับไปในบ่อน้ำพุร้อน!นางเดิมทีรู้สึกว่าสองวันนี้เหนื่อยจริงๆ คิดไม่ถึงว่าร่างกายจะเหนื่อยกว่าที่นางจินตนาการไว้เสียอีก ถึงกับแช่น้ำพุร้อนแล้วหลับไปเลยแบบนี้แล้วใครอุ้มนางมาบนเตียงล่ะ ใครเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นางล่ะ?"เซียวหลันยวน!"ฟู่จาวหนิงร้องขึ้นมาด้วยสัญชาติญาณเซียวหลันยวนผลักประตูเข้ามา"ตื่นแล้วหรือ?" เขายืนอยู่ครู่หนึ่ง ไม่ได้เข้ามาทันที เพราะอุณหภูมิด้านนอกลดต่ำลงมาแล้ว บนตัวเขามีความเย็นอยู่ "ตอนดีดีก็เรียกว่าอายวน ตอนนี้กลับมาเรียกชื่อสกุลแล้วหรือ?""เมื่อคืน..."เขาเห็นนางใช้สองมือจับเสื้อผ้า ดวงตาขรึมลงเล็กน้อยนี่หน้าแดงหน่อยๆ ด้วยหรือ? คิดอะไรอยู่ในหัวกัน?จู่ๆ เขาก็เกิดความอยากจะหยอกล้อนางขึ้นมา ถามว่า "เรื่องเมื่อคืนนี้เจ้าลืมหมดเลยหรือ?"พูดอะไรน่ะ!ฟู่จาวหนิงมองตาเขา เลิกผ้าห่มลงมาจากเตียง"หมายถึงเรื่องที่ท่านอุ้มข้ามาบนเตียงแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ข้าหรือ?""ยังมีค่ำคืนที่ยาวนานตอนหลังอีก ครั้งแรกของเจ้ากับข้า...""เฮอะ ข้าเป็นหมอนะ ท่านคิดว่าข้าโง่หรือ?"ฟู่จาวหนิงคิดไม่ถึงว่าเขาจะแหย่นางเช่นนี้ ยื่นนิ้วออกมาแทงหน้าอกเขา "หลังจาก
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1206
ฟู่จาวหนิงเปลี่ยนยาให้เซียวหลันยวนครั้งนี้พอเห็นแผลเป็นบนหน้าเขาอีกครั้ง ฟู่จาวหนิงก็หัวเราะมีเสียงขึ้นมาแล้ว"เซียวหลันยวน ประสิทธิภาพยานั่นดีเอามากๆ เลย! แผลเป็นเล็กลงมามากแล้ว!"พอได้ยินความตื่นเต้นในน้ำเสียงนาง อารมณ์ของเซียวหลันยวนก็เบิกบานขึ้นมาเขามองออกถึงประกายที่เจิดจ้าในดวงตานาง"ใบหน้าข้าจะดีขึ้นได้หรือ?""ข้าคิดว่าได้!""เจ้าดีใจขนาดนี้เชียว?""แน่นอนสิ" ฟู่จาวหนิงพยักหน้า ทายาให้เขาอย่างละเอียดพลางพูดขึ้นว่า "ถึงแม้ไม่ว่าหน้ของนานจะฟื้นฟูได้หรือไม่ก็ไม่ส่งผลกระทบอะไรกับข้า แต่มันส่งผลกับท่านี่ ท่านเองก็ไม่ลองคิดถึงท่าทีก่อนหน้านี้ของท่านดูล่ะ"เซียวหลันยวนในตอนนั้นก็สุนัขเสียเหลือเกิน นางแค่คิดก็โมโหแล้วโชคดีที่เขาคิดออก ไม่เช่นนั้นถ้าเขายังทำตัวน่ารำคาญต่อไป พวกเขาคงได้แยกทางกันแน่นอนนางไม่รังเกียจใบหน้าเขา แต่ว่ารังเกียจท่าทีพังทลายของเขา ที่เอาแต่คิดจะผลักไสนางจะผลักไสก็ไม่ให้มันเด็ดขาด มาอิดๆ ออดๆ ทำเอาคนอึดอัดสายตาเซียวหลันยวนตกอยู่บนหน้านางตลอด "หลังจากนี้จะไม่มีอีกแล้ว"ไม่ว่าเขาจะเปลี่ยนเป็นเช่นไร เขาก็จะไม่ให้นางห่างกายอีก นางเป็นของเขา เขาไม่อ
บทล่าสุด
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1652
เขาอยากไปด้วยกันกับลูกสาว เช่นนี้จะได้มีเวลาอยู่ด้วยกัน และยังได้มองอยู่ข้างๆ ถึงสภาพการทำงานของนางด้วย อยู่กับคนเป็นอย่างไร จะได้เข้าใจนางมากขึ้น รู้จักนางมากขึ้นเขาพลาดที่จะมองดูลูกสาวเติบโตไปหลายปี ตอนนี้อยากจะคว้าโอกาสนี้ไว้บางที ความสัมพันธ์หลังจากนี้อาจจะดีขึ้นมาอีกก็ได้นิสัยของฟู่จิ้นเชินคือมุ่งมั่นไปที่เป้าหมาย ไม่รีบไม่ร้อน แต่จะไม่ยอมแพ้ และจะคอยคว้าโอกาสทั้งหมดไว้ ก้าวไปยังจุดหมายทีละก้าวๆเหมือนกับตอนที่เขาพาภรรยา รู้ว่าห้ามตายเด็ดขาด จะถูกจับกลับไปไม่ได้ บนพื้นฐษนนี้ ใช้เวลาไปหลายปี แต่เขาก็ไม่ได้ล้มเลิกการตามหาความจริงเรื่องการวางยาในอดีตถ้าหากไม่ใช่มาเจอกับฟู่จาวหนิง อันที่จริงเขาก็ยังทนต่อไปได้ บางทีอาจจะถึงวันที่เขาพบกับความจริงวันนั้นฟู่จาวหนิงมองเซียวหลันยวนสำหรับตอนนี้ที่นางหันมามองตนเอง ต้องการความเห็นจากเขา ในใจเซียวหลันยวนจึงพอใจมากขึ้นมาเขากุมมือนางไว้ บอกกับนางว่า "ให้เขาไปด้วยก็ดี"เขามองออกแล้ว ฟู่จิ้นเชินนี้ไม่ธรรมดาเลย ฉลาดและตื่นตัว ใจเย็นเฉียบแหลมมีฟู่จิ้นเชินตามไปด้วย ในใจเซียวหลันยวนก็ค่อนข้างจะวางใจถ้าหากไม่ใช่ว่าตัวตนฐานะเขาไปไหนมา
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1651
"สถานที่อย่างเมืองเจ้อค่อนข้างจะพิเศษ พื้นที่ใหญ่โต ประชาชนน้อย และการเดินทางก็สะดวกสบาย" ฟู่จิ้นเชินตอบ "ถ้าหากจะยัดผู้ประสบภัยเข้าไป อันที่จริงก็สามารถทำได้อยู่ ข้าเคยไปเมืองเจ้อในเมืองมีพื้นที่ว่างค่อนข้างกว้างขวางอยู่หลายแห่ง บางครั้งยังมีพวกพ่อค้าพเนจรจากที่ต่างๆ ไปทำตลาดนัดกันที่นั่นด้วย"ฟู่จาวหนิงกับเซียวหลันยวนมองเขาอย่างเกินคาด"เมืองเจ้อท่านก็เคยไปมาหรือ?"ฟู่จิ้นเชินกับเสิ่นเชี่ยวสบตากัน สองสามีภรรยายิ้มอย่างจำใจ"ถ้าจะให้พูด พวกเราไปมาหลายสถานที่เลย"ฟู่จาวหนิงกับเซียวหลันยวนเองก็เข้าใจขึ้นมา สิบกว่าปีนี้พวกเขาล้วนต้องคอยหลบการไล่ล่าสังหารอยู่ภายนอก แล้วยังมีการไล่จับของจวนทางการอีก แต่ละสถานที่จึงไม่สามารถอยู่ได้นานนัก ดังนั้นพวกเขาจึงหนีไปแทบจะทุกที่"แต่ว่าทางนั้นนาจะขาดแคลนเรื่องวัตถุ ถึงอย่างไรต่อให้มีที่ว่างที่จะจัดวางผู้ประสบภัยเข้าไป นั่นก็ต้องสร้างกระโจมจัดแจงที่พัก ไม่เช่นนั้นวันที่อากาศหนาวเช่นนี้ ก็ไม่สามารถปล่อยให้ผู้ประสบภัยต้องนอนด้านนอกทนหนาวทนหิวได้"ฟู่จิ้นเชินบอกกับฟู่จาวหนิงว่า "พรุ่งนี้ข้าจะไปกับเจ้าด้วย"นี่เป็นสิ่งที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยเอ่ยถึงม
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1650
ดังนั้น จาวหนิงจะต้องไม่ยอมถูกชายหนุ่มคนอื่นดึงดูดแน่ เพราะไม่มีใครเทียบกับเขาได้แล้วระหว่างทาง อ๋องเจวี้ยนอารมณ์ดีมาก กระทั่งยังสามารถคุยกับฟู่จิ้นเชินเรื่องโป๋จีอย่างทัดเทียมกันด้วยรอจนมาถึงจวนอ๋อง พวกเขาก็หารือตัดสินใจออกมาได้แล้ว พรุ่งนี้จะส่งโป๋จียัดเข้าไปในขบวนของอันเหนียน พาเขาออกจากเมืองก่อน หลอกเขา ให้เขาคิดว่ารับปากว่าจะช่วยเขาออกไป รอให้ได้จดหมาย คนของเซียวหลันยวนก็จะคุมตัวเขากลับเมืองหลวง"พรุ่งนี้ข้าจะไปค้นตัวเขาเอง" เซียวหลันยวนบอกกับฟู่จาวหนิงคนอื่นล้วนค้นไม่เจอ เขาไม่เชื่อว่าตนเองจะหาไม่พบ"แล้วนายพันเก๋อล่ะ?""ให้เขาเข้าวังไม่ได้พบกับจักรพรรดิไม่ได้ชั่วคราวก็พอแล้ว" ฟู่จิ้นเชินมีแผนการ"ท่านคิดจะทำอะไรหรือ?" ฟู่จาวหนิงขมวดคิ้ว เก๋อมู่กวงมีวรยุทธ์ ฟู่จิ้นเชินยังขังเขาไว้ในวังได้หรือ?"ข้ารู้ว่ามีคนหนึ่งที่พัวพันกับเก๋อมู่กวงอยู่ อ๋องเจวี้ยนส่งคนนั้นไปที่ห้องของเก๋อมู่กวงก็พอแล้ว" ฟู่จิ้นเชินมองไปทางเซียวหลันยวน"เส้นสายของท่านนี่ทั้งเยอะทั้งซับซ้อนจริงๆ""ถึงอย่างไรข้าก็เป็นแค่ประชาชนธรรมดา มีเส้นสายแค่นี้ไม่คู่ควรให้เอ่ยถึงหรอก""ประชาชนธรรมดาไม่มีทางพาคน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1649
ฟู่จิ้นเชินเองก็นับถือเซียวหลันยวน"คิดไม่ถึงเลยว่าอ๋องเจวี้ยนจะรู้มากขนาดนี้"ฟู่จาวหนิงก็ตกใจ "ท่านพูดภาษาเฮ่อเหลียนได้หรือ?"สำหรับความนับถือของฟู่จิ้นเชิน เซียวหลันยวนไม่สนใจ แต่น้ำเสียงตกใจของฟู่จาวหนิง ทำให้เขารู้สึกภูมิใจขึ้นมาหน่อยๆนางนั่งตัวตรงขึ้นมาด้วยสัญชาตญาณ ใช้น้ำเสียงที่ราบเรียบพูดว่า "อืม ก็ไม่ได้ยากอะไรนี่"พรวดฟู่จาวเฟยอยากจะขำขึ้นมาทำไมคำพูดพี่เขยถึงดูแปลกๆ?ตอนอยู่ว่างๆ ในบ้านกับท่านปู่กับน้าเซี่ยอันห่าวพกวเขาก็เคยพูดภาษาเฮ่อเหลียนออกมา เพราะพวกเขาอยากรู้อยากเห็นหน่อยๆแต่หลังจากที่ได้ยินเขาพูดไปไม่กี่คำก็ยังบอกว่าเรียนยาก สักคำเดียวก็เรียนกันออกมาไม่ได้ความสามารถการเรียนรู้ของพ่อเขาดีมาก แต่ก็ยอมรับว่านี่เรียนยากจริงๆพี่เขยกลับบอกว่าไม่ยาก แต่ว่า ที่โป๋จีพูดรวดเดียวอย่างรวดเร็วขนาดนั้น แล้วพี่เขยยังฟังออกได้ ก็อธิบายได้ว่าเขาเป็นมันทุกอย่างจริงๆ"เรียนมาตอนอยู่ที่ยอดเขาโยวชิงหรือ?" ฟู่จาวหนิงใช้สายตานับถือมองเขา กระพริบตาปริบๆอ๋องเจวี้ยนพอใจขึ้นมาทันที แล้วยังรู้สึกจิตใจหวานชื่นด้วย"ใช่แล้ว""เจ้าอารามสอนมาหรือ?" ฟู่จาวหนิงประหลาดใจ "หรือว่าเ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1648
"เช่นนั้นก็ใสหัวไป"เซียวหลันยวนพาคนออกจากคุกใหญ่เหล่าผู้คอมมองพวกเขา "หัวหน้า ตอนนี้ทำอย่างไรดี? นายพันเก๋อบอกไว้แล้ว ถ้าเฮ่อเหลียนเฟยมีความน่าสงสัยที่จะเป็นศัตรู ต้องคุมตัวเขาไว้ก่อนนี่นา"ก่อนหน้านี้ใต้เท้าหยิ่นจิงเจ้าก็ดึงคนไว้แล้ว ตอนนี้อ๋องเจวี้ยนพาเขาเดินวนในคุกไปรอบหนึ่ง จากนั้นกลับเดินกลับไปอย่างองอาจเสียอย่างนั้นพรุ่งนี้ถ้านายพันเก๋อถามขึ้นมา พวกเขาจะทำอย่างไรกัน?เรื่องนี้ จะต้องนำไปให้ฝ่าบาททรงทราบแน่ องค์จักรพรรดิถ้าหากถามหาความรับผิดชอบขึ้นมา พวกเขาจะทำอย่างไรกัน?แต่หัวหน้าคุกก็ไม่กล้าทำอะไรนี่นา"ช่างมัน ผลักไปบนหัวอ๋องเจวี้ยนให้หมดแล้วกัน พรุ่งนี้ถ้านายพันเก๋อซักไซ้ขึ้นมา พวกเราก็บอกไปว่าพวกเราขวางอ๋องเจวี้ยนไม่อยู่"นี่โทษพวกเขาได้ที่ไหน?ฟู่จาวหนิงพอเห็นพวกเขาออกมาแล้วก็รู้สึกประหลาดใจ"เสี่ยวเฟยไม่ต้องอยู่หรือ?" นางถามเซียวหลันยวน"ไม่ต้องให้อยู่แล้ว ให้พวกเขาไปที่จวนอ๋องเองแล้วกัน" เซียวหลันยวนตอบฟู่จิ้นเชินมองเขา "ขอบคุณมาก"นี่คือความหมายที่จะปกป้องพวกเขาแล้วถ้าหากพวกเขาไม่อยู่ในจวนอ๋อง พรุ่งนี้นายพันเก๋อพาคนไปที่บ้านตระกูลฟู่ พวกเขาคงไม่มีทางต่
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1647
โป๋จีเอาเรื่องที่เผ่าเฮ่อเหลียนยึดครองเมืองพูดจนกลายเป็นตัวเลือกที่จำใจของพวกเขาเสียอย่างนั้นฟู่จาวเฟยถามยังถามสถานการณ์ในเมืองตอนนี้อีกหน่อย แล้วยังถามเขาว่าทำไมถึงถูกเก๋อมู่กวงจัง รอจนเขา...ตอบมาทีละข้อ ถามขึ้นมาทันที "แล้วจดหมายที่นำมาให้ข้าล่ะ? ข้าอยู่ที่นี่แล้ว ไม่ส่งจดหมายให้กับข้าหรือ?"โป๋จีมองไปทางเซียวหลันยวน"นี่คืออ๋องเจวี้ยนสินะ? พวกข้าได้ยินว่า อ๋องเจวี้ยนตอนนี้เป็นพี่เขยของเจ้า""ใช่แล้ว แต่เขากับองค์จักรพรรดิมีความสัมพันธ์ไม่ค่อยดี"สายตาโป๋จีหม่นลงเล็กน้อย พวกเขารู้เรื่องนี้"แล้วพ่อแท้ๆ ของเจ้าล่ะ?""เขาฟังพี่สาวข้า""หมอเทวดาฟู่ใช่ไหม?""ใช่ ชื่อเสียงของพี่สาวข้ามากขนาดนี้เลยหรือ? ลือกันไปถึงทางเผ่าแล้วหรือ?" ฟู่จาวเฟยถาม"แน่นอน นางเป็นถึงหมอที่อายุน้อยสุดในสมาคมหมอใหญ่เลยนะ" แล้วยังเป็นหมอหญิงอีก"แล้วจดหมายอยู่ที่ไหนล่ะ?""จะส่งให้เจ้าเลยก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้หรอก แต่ว่าเจ้าต้องทำเรื่องหนึ่งก่อน จดหมายสำหรับพวกเราแล้วสำคัญมาก ไม่ใช่เรื่องที่จะทำร้ายหรอก""เขียนอะไรไว้หรือ?""เจ้าอ่านจดหมายก็จะเข้าใจเอง""ท่านจะให้ข้าช่วยทำอะไรหรือ?" ฟู่จาวเฟยเริ่มจะเกิด
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1646
ขอแค่พวกเขาสงสัยในตัวฟู่จาวเฟยก็พอแล้วหัวหน้าคุกกับมือปราบเจียงพวกเขาก็เริ่มสงสัยเช่นนี้แล้วพวกเขามองฟู่จาวเฟย และมองไปยังโป๋จี สีหน้าเองก็กังวลขึ้นมา"คุณชายฟู่ นี่มัน..." มือปราบเจียงเข้าประชิดฟู่จิ้นเชิน กดเสียงต่ำคิดจะเตือนเขาคุณชายฟู่จะฟังไม่ออกได้อย่างไร?ยิ่งไปกว่านั้น ถ้าอยู่ต่อหน้านายพันเก๋อ แล้วเห็นว่าโป๋จีกับคุณชายน้อยฟู่มีความสัมพันธ์อันดีกันล่ะก็ คุณชายน้อยฟู่ก็จะยิ่งน่าสงสัยมากขึ้นไปอีกนายพันเก๋อคงไม่มีทางเชื่อคุณชายน้อยฟู่แน่นอนแล้วถ้าคุณชายน้อยฟู่ถูกกำหนดให้เป็นพวกของราชาเฮ่อเหลียน เช่นนั้นก็ถือว่ามีโทษกบฏ อาจจะลากตระกูลฟู่เข้าไปเกี่ยวข้องด้วยได้กระทั่งว่า อ๋องเจวี้ยนเองก็จะโดนหางเลขไปด้วยแต่ว่า องค์จักรพรรดิก็คิดจะรับมืออ๋องเจวี้ยนชัดเจนขนาดนี้ เช่นนั้นถ้ามีโอกาสจับกุมขึ้นมาจะปล่อยไปได้อย่างไรกัน?มือปราบเจียงรู้ว่าลูกสาวตนเองชอบพระชายาอ๋องเจวี้ยนมาก ดังนั้นเขาจึงกังวลแทนพระชายาอ๋องเจวี้ยนขึ้นมา"่ท่านลุงโป๋จี ท่านกำลังพูดอะไรน่ะ? ท่านพ่อกับท่านแม่ข้าตอนนั้นไม่ได้จงใจทิ้งข้า แล้วก็..."ฟู่จาวเฟยชะงักไป เปลี่ยนคำใหม่ "ราชาเฮ่อเหลียนยังสังหารแม่เลี้ยงข
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1645
"ท่านลุงโป๋จี ได้ยินว่าท่านมาส่งจดหมายให้ข้าหรือ?"ฟู่จาวเฟยถามออกมาทันทีโป๋จีก่อนหน้านี้ก็ดีกับเขาพอควร แต่ตอนนี้พอมาคิด ก็น่าจะแค่คิดว่าเขาเป็นลูกชายของราชาเฮ่อเหลียน เมื่อครู่ตอนที่เขาเห็นสายตาของตนเอง ก็แตกต่างกับแต่ก่อนไปแล้วฟู่จาวเฟยตอนนี้ยังพิจารณาออกได้ว่า เมื่อครู่ตอนที่โป๋จีมองเห็นสายตาของเขา นั่นเป็นความตื่นเต้นดีใจที่ได้เห็นเป้าหมายยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ที่เขาถามออกมาโป๋จีก็ยังพิจารณามองเขาอยู่"ใช่แล้ว องค์ชาย" โป๋จีใช้ภาษาเมืองหลวงที่ฟังแล้วแปลกๆ เรียกเขาว่าองค์ชาย จากนั้นก็มองไปทางอ๋องเจวี้ยนด้วยสัญชาตญาณ เปลี่ยนเป็นภาษาเฮ่อเหลียนว่า "ราชาได้รับจดหมายของเจ้า บอกว่าเจ้าหาพ่อแม่ที่แท้จริงพบแล้ว มีตัวตนฐานะใหม่ ดูพึงพอใจมาก"โป๋จีไม่รู้ว่าเซียวหลันยวนฟังภาษาเฮ่อเหลียนออกฟู่จิ้นเชินอันที่จริงก็ไม่รู้พอเขาฟังประโยคนี้ออกจึงมองไปทางเซียวหลันยวน ตอนนี้จะแปลให้เขาคงไม่สะดวกนัก ถ้าเขาพูดออกมาตอนนี้ เกรงว่าโป๋จีคงไม่พูดความจริงแล้วรอให้เขาพูดสิ่งที่ควรพูดให้จบก่อนแล้วกันคำนี้ของโป๋จี น่าจะพูดให้เขาฟังความหมายของคำพูดนี้ แสดงออกว่าราชาเฮ่อเหลียนรู้แล้วว่าฟู่จาวเฟยเ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1644
ถ้าประตูวังปิดแล้ว คืนนี้น่าจะยังไม่ได้พบองค์จักรพรรดิเช่นนั้นพรุ่งนี้ช่วงประชุมเช้าก็น่าจะได้พบ ห่างจากตอนนี้ไม่ถึงสามชั่วยามเซียวหลันยวนไม่พูดอะไรอีกหลังจากเขาได้ข่าวไม่ว่าอย่างไร ก็ต้องส่งคนไปคุ้มครองนอกวังแน่ เก๋อมู่กวงคืนนี้เข้าวังไม่ได้ ไม่ได้พบองค์จักรพรรดิ ดังนั้นจะต้องรอจนถึงประชุมเช้าแน่นอนช่วงหลายชั่วยามนี้เพียงพอแล้วพวกเขาได้ยินเสียงของฟู่จิ้นเชินแล้วฟู่จิ้นเชินกำลังพูดภาษาเฮ่อเหลียนอยู่"พี่เขย ท่านพ่อกำลังพูดว่า..." ฟู่จาวเฟยคิดจะแปลให้เซียวหลันยวนก่อนอย่างฉลาดเฉลียวรู้ความ แต่คิดไม่ถึงว่าเซียวหลันยวนจะโบกไม้โบกมือ"ข้าฟังออกน่ะ""อ๋า?"ฟู่จาวเฟยตกตะลึง"ลืมบอกไป ว่าข้าเป็นภาษาเฮ่อเหลียน" เซียวหลันยวนน้ำเสียงราบเรียบ ราวกับกำลังพูดเรื่องเล็กจ้อยที่ธรรมดามากๆ เรื่องหนึ่งหัวหน้าคุกเองก็เหลือบมองเขาอย่างตกตะลึง"ถ้าข้าน้อยจำไม่ผิดล่ะก็ ท่านอ๋องยังพูดภาษาหนานฉือได้ด้วย?""ใช่"หัวหน้าคุกกับฟู่จาวเฟยสบตากันผาดหนึ่ง ทั้งสองคนล้วนเห็นความตกตลึงในดวงตาของอีกฝ่ายอ๋องเจวี้ยนทำไมถึงพูดได้หลายภาษานัก?เขาไม่ใช่ว่าพักฟื้นอยู่ในยอดเขาโยวชิงตลอดหรือไรกัน? คนทั้ง
