บทที่ 117

ถนนเส้นนี้ยาวเป็นพิเศษ คึกคักมาก ร้านรวงแผงลอยขายของก็มากมี คนสัญจรไปมากับรถม้าก็มีอยู่ไม่ขาดสาย แต่ถนนสายนี้กลับมีร้ายขายยาอยู่เพียงร้านเดียวที่ท้ายถนน ห่างจากโรงหมอไกลโขเลยทีเดียว

อาจจะเพราะที่นี่เป็นเมืองหลวงด้วยกระมัง

ฟู่จาวหนิงหาสถานที่ วางถุงใส่ของลง ล้วงม้านั่งไม้ตัวเล็กตัวหนึ่งออกมาจากในถุง

นางเอาผ้าผืนหนึ่งมาปูลงบนม้านั่งไม้ ด้านบนก็วางถ้วยไม้ไผ่ใบใหญ่ใบหนึ่ง

ถ้วยไม้ไผ่ใบนี้นางเลื่อยตัดออกมาจากในเขาจันทร์ลับฟ้า ในสามวันนั้นใช้มันคอยดื่มน้ำ

หลังจากวางเสร็จ ฟู่จาวหนิงก็ล้วงของที่เหมือนกับตอไม้เล็กๆ อีกชิ้นหนึ่งออกมา ใช้มันแทนเก้าอี้แล้วนั่งลงไป

ทางด้านซ้ายของนางเป็นแผงน้ำชาเล็กๆ แผงหนึ่ง เป็นแค่รถเข็นที่วางเตาถ่านใบเล็กอุ่นกาน้ำชาใหญ่สองกาไว้เท่านั้น มีป้าคนหนึ่งคอยดูอยู่ ทางขวามือก็เป็นลุงอีกคนหนึ่ง ด้านหน้ามีตะกร้าไม้ไผ่วางอยู่คู่หนึ่ง มีหน่อไม้แห้งอยู่ด้านในมากพอควร

ป้ากับลุงมองคนแก่ตัวเล็กคนนี้ รู้สึกแปลกประหลาดเล็กๆ

"ท่านผู้เฒ่า นี่ท่านมาขายอะไรหรือ?" ป้าถามขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่ก่อน

นางไม่รู้หนังสือ บนผ้าที่ฟู่จาวหนิงปูไว้บนม้านั่งเขียนว่าอะไรนางอ่านไม่ออก

"ข้าน่ะน