บทที่ 1147

ที่ลือกันไว้ไม่ผิดเลย

องค์หญิงใหญ่คนนี้มีปัญหาใหญ่นั่นอยู่

ฟู่จาวหนิงรู้สึกอยากจะเลิกแผนการยืมการรักษาคุณชายน้อยจวนผิงเหอกงเพื่อสร้างชื่อทิ้งไปทันที

หลังจากนั้นนางก้ได้ยินผิงเหอกงเอ่ยขึ้น

"ฮูหยิน เดิมทีเป็นพวกเราที่เชิญเขามา ยอมรับไปแล้วจะเป็นอะไร? หมอเทวดาฟู่ยอมมาที่นี่ก็ดีมากแล้ว เจ้าเป็นแบบนี้ ถ้าเผื่อนางโมโหจนกลับไปจริงๆ แล้วอันเอ๋อร์ของพวกเราจะทำอย่างไร?"

อื๋อ? บางทีผิงเหอกงน่าจะยังพอไหวอยู่?

"โมโหหนี? นางกล้าหนีด้วยหรือ?" องค์หญิงใหญ่ร้องเชอะขึ้นมาอีกครั้ง

สืออีสือซานตอนนี้จึงเดินขึ้นหน้ามา ไป๋หู่เองก็มายืนข้างกายฟู่จาวหนิง กระทั่งเสี่ยวชิ่นเองก็ยังยืดหลังตรงมายืนอยู่ข้างหน้าฟู่จาวหนิง ขวางนางเอาไว้

ท่าทางของพวกเขาเช่นนี้ กำลังแสดงท่าทีอย่างเห็นได้ชัด ว่าพวกเขาสามารถปกป้องฟู่จาวหนิงได้

ยิ่งไปกว่านั้นฟู่จาวหนิงยังไม่ได้มาคนเดียว มีพวกเขามาด้วย

องค์หญิงใหญ่ถลึงตาโต "นี่เป็นใครกัน? นี่หมายความว่าอย่างไร?"

มาทำท่าทางโอ้อวดวรยุทธ์เช่นนี้ต่อหน้านางทำไมกัน?

ไป๋หู่เอ่ยขึ้นเสียงขรึม "คุณหนูของพวกเรายอมมารักษาคุณชายน้อยของพวกท่านก็ถือว่าไม่เลวแล้ว นางไม่ใช่คนที่พวกท่านจะรังแกได