เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 1146
บทที่เกี่ยวข้อง
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1147
ที่ลือกันไว้ไม่ผิดเลยองค์หญิงใหญ่คนนี้มีปัญหาใหญ่นั่นอยู่ฟู่จาวหนิงรู้สึกอยากจะเลิกแผนการยืมการรักษาคุณชายน้อยจวนผิงเหอกงเพื่อสร้างชื่อทิ้งไปทันทีหลังจากนั้นนางก้ได้ยินผิงเหอกงเอ่ยขึ้น"ฮูหยิน เดิมทีเป็นพวกเราที่เชิญเขามา ยอมรับไปแล้วจะเป็นอะไร? หมอเทวดาฟู่ยอมมาที่นี่ก็ดีมากแล้ว เจ้าเป็นแบบนี้ ถ้าเผื่อนางโมโหจนกลับไปจริงๆ แล้วอันเอ๋อร์ของพวกเราจะทำอย่างไร?"อื๋อ? บางทีผิงเหอกงน่าจะยังพอไหวอยู่?"โมโหหนี? นางกล้าหนีด้วยหรือ?" องค์หญิงใหญ่ร้องเชอะขึ้นมาอีกครั้งสืออีสือซานตอนนี้จึงเดินขึ้นหน้ามา ไป๋หู่เองก็มายืนข้างกายฟู่จาวหนิง กระทั่งเสี่ยวชิ่นเองก็ยังยืดหลังตรงมายืนอยู่ข้างหน้าฟู่จาวหนิง ขวางนางเอาไว้ท่าทางของพวกเขาเช่นนี้ กำลังแสดงท่าทีอย่างเห็นได้ชัด ว่าพวกเขาสามารถปกป้องฟู่จาวหนิงได้ยิ่งไปกว่านั้นฟู่จาวหนิงยังไม่ได้มาคนเดียว มีพวกเขามาด้วยองค์หญิงใหญ่ถลึงตาโต "นี่เป็นใครกัน? นี่หมายความว่าอย่างไร?"มาทำท่าทางโอ้อวดวรยุทธ์เช่นนี้ต่อหน้านางทำไมกัน?ไป๋หู่เอ่ยขึ้นเสียงขรึม "คุณหนูของพวกเรายอมมารักษาคุณชายน้อยของพวกท่านก็ถือว่าไม่เลวแล้ว นางไม่ใช่คนที่พวกท่านจะรังแกได
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1148
ผิงเหอกงกับองค์หญิงใหญ่แน่นอนว่าต้องตามมาด้วยองค์หญิงใหญ่ปากบอกไม่เชื่อวิชาแพทย์ของฟู่จาวหนิง แต่ว่าตอนที่เห็นนางเดินไปที่เตียงของเหอเซี่ยนอัน ใจของนางก็ยังแขวนขึ้นมาถึงคอ เฝ้ารออย่างตึงเครียดขึ้นมาบางที บางทีถ้าทำได้ล่ะ?นางดูไม่มีอะไรที่ยอดเยี่ยมกว่าคนอื่นๆ องค์ชายสองหาตัวนางไปทำไมกัน?ฟู่จาวหนิงมองคนบนเตียงเหอเซี่ยนอันนอนอยู่ที่นั่น หน้าอกพองยุบ เห็นชัดว่ายังไม่หลับ แต่เขากลับหลับตาปิดสนิทใบหน้าเด็กชายสิบกว่าขวบคนนี้บวม ขาวซีด ดูแล้วเหมือนหมั่นโถวแป้งหมัก เบียดจนหน้าตาดูเล็กลงอย่างเห็นได้ชัด"อันเอ๋อร์ เจ้าไม่ต้องกลัวนะ นี่คือหมอคนใหม่ที่ข้าเรียกมาให้เจ้า เจ้าให้นางลองดูเสียหน่อย ไม่ต้องกลัว ถ้าหากนางไม่มีฝีมือ ข้าจะตัดมือนางทิ้งเสีย" องค์หญิงใหญ่ปลอบเหอเซี่ยนอันลมหายใจเหอเซี่ยนอันเกร็งขึ้นมาหน่อย แต่ยังคงไม่ยอมลืมตาช่วงนี้เขาเป็นเช่นนี้ตลอด พอมีหมอใหญ๋มา เขาก็จะไม่ลืมตาไม่พูดจา ทำการต่อต้านเพราะหมอพวกนั้นแต่ละคนก็เหมือนกัน ตอนเข้ามาก็ตัวสั่นเทา สายตาที่มองเขา เหมือนกับจะหวาดกลัว แล้วยังดูน่าสงสารอีกพอเอ่ยปาก ก็จะพูดอะไรที่เป็นการแก้ตัวให้ตนเอง อย่างเช่นบอกว่าเดิม
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1149
เหอเซี่ยนอันมองฟู่จาวหนิงอย่างงงงันเขาเดิมทีพอเห็นหมอก็จะโกรธจัด อาละวาดต่างๆ นานา แล้วจะสร้างเรื่องยุ่งยากกับทรมานเหล่าหมอพวกนั้นแต่ว่าตอนนี้พอได้ยินฟู่จาวหนิงไม่เดินตามหลักการเดิมเช่นนี้ เขาก็งงงันไป"ถ้าหากข้าไม่ให้ความร่วมมือล่ะ?" เขาถามกลับอย่างงงๆถึงอย่างไรเขาก็รักษาไม่ได้อยู่แล้ว หมอตั้งมากมายก่อนหน้านี้ก็รักษาไม่ได้ ตอนนี้หมอหญิงอายุน้อยคนหนึ่งจะรักษาได้อย่างไรกัน? นางดูแล้วยังอายุน้อยกว่าพี่หญิงสามเสียอีก พี่หญิงสามวันๆ ยังเอาแต่อาละวาดเป็นเด็กอย่างไร้เหตุผลอยู่เลย"ถ้าท่านไม่ให้ความร่วมมือ เช่นนั้นข้าก็จะหันหน้ากลับแล้ว ท่านไม่ให้ความร่วมมือแล้วข้าจะรักษาอย่างไรกัน?"ฟู่จาวหนิงผายสองมือออก ทำสีหน้าเหมือนข้าเองก็ทำอะไรไม่ได้แล้วนะ "ถึงอย่างไรข้าเองก็ไม่ได้ขาดคนไข้แบบท่านเสียหน่อย ท่านไม่อยากจะรักษา ก็ยังมีคนอยากให้ข้าไปรักษาอยู่อีก จะว่าไป คนที่ป่วยหรือไม่ป่วยจะลุกขึ้นยืนได้หรือไม่ได้ก็ไม่ใช่ข้าเสียหน่อย""ท่านไม่ใช่หมอที่บ้านพวกเราเชิญมาหรือ? ถ้าข้าไม่ให้ความร่วมมือแล้วท่านยังกล้าไปอีกหรือ? ท่านคิดว่าท่านจะหนีออกไปได้หรือ?"เหอเซี่ยนอันร้องลั่นขึ้นมาอีกคนอื่นจะไป
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1150
"ข้าช่วยอะไรท่านได้หรือ?""แม่ของเจ้าโปรดปรานตัวท่านมาก ให้ความสำคัญกับท่าน ในใจนางนอกจากท่านคนอื่นคือขยะ นางอยากจะด่าก็ด่าอยากจะฆ่าก็ฆ่า แต่ว่าข้าเองก็ขี้ขลาด ถ้านางยังร้องจะทำร้ายจะสังหารข้าอีกข้าจะตกใจมาก ดังนั้นท่านต้องช่วยข้าเตือนนาง แล้วเคารพต่อตัวหมออย่างข้าด้วย ไม่ใช่แค่ท่านต้องให้ความร่วมมือ แต่คนในบ้านก็ต้องให้ความร่วมมือด้วย""ข้าจัดการนางเอง!" เหอเซี่ยนอันโพล่งออกมาฟู่จาวหนิงพยักหน้า "เช่นนั้นก็ต้องพึ่งพาท่านแล้ว ท่านคือเขาที่พึ่งลูกใหญ่ของจวนผิงเหอกงแล้วนะ มา ท่านภูเขาที่พึ่ง มารู้จักกันหน่อย ข้าชื่อฟู่จาวหนิง มาจากเมืองหลวงแคว้นเจา ผู้อาวุโสจี้แห่งพันธมิตรโอสถใต้หล้าคืออาจารย์ของข้า ข้าเชี่ยวชาญวิชาแพทย์ ถนัดเรื่องทฤษฏียา จรรยาบรรณแพทย์ก็ไม่เลว ถัดจากนี้จะเป็นหมอรักษาหลักให้ท่านโดยต้องเข้าออกจวนผิงเหอกง"นางยื่นมือไปทางเหอเซี่ยนอันเหอเซี่ยนอันมองมือนาง ไม่เข้าใจ ฟู่จาวหนิงจึงจับมือของเขาเขย่าๆ "นี่คือมารยาทการจับมือ ใช่ตอนทักทายแบบพบหน้ากันครั้งแรก หรือการหารือข้อตกลง""ข้า ข้าชื่อเหอเซี่ยนอัน ตอนปีใหม่จะอายุสิบสองแล้ว" เหอเซี่ยนอันแนะนำตัวอย่างตะกุกตะกัก "แต่ก่อน
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1151
"ขอข้าดูขาของเจ้าหน่อยสิ ไม่ดูแล้วจะรักษาอย่างไร?"ฟู่จาวหนิงตีมือเขาคุณหนูรองเหอตกตะลึงไป นี่กล้าตีมือเขาออกด้วยหรือ?แต่น้องชายที่ทำตัวเหมือนจอมมารอาละวาดในอดีตมาตลอด ตอนนี้กลับถูกตีจนไม่พูดอะไร แต่กลับร้องขึ้นมาอย่างตื่นเต้นว่า "ขาของข้ามันพิการไปแล้วยังจะดูอะไรอีก!""เมื่อครู่บอกไว้ว่าอะไรนะ? จะให้ความร่วมมือกับข้าใช่ไหม แล้วตอนนี้จะไม่ให้ความร่วมมือเสียแล้วหรือ? จะว่าไป ขาพิการหรือไม่พิการ นั่นไม่ใช่สิ่งที่หมออย่างข้าต้องดูหรือไรกัน? เจ้าเองก็ไม่ใช่หมอเสียหน่อย เจ้ารู้อะไรบ้าง?"ฟู่จาวหนิงพูดพลางเงยหน้ามองไปทางคุณหนูรองเหอ "ท่านจับมือเขาไว้ อย่าให้เขาขยับตัวส่งเดช""อ๋า? ข้าจับหรือ?""หรือจะให้ข้าเรียกองครักษ์ข้าเข้ามาล่ะ""ข้าจับเอง ข้าจับเอง" คุณหนูรองเหอรีบจับแขนของเหอเซี่ยนอันไว้"เจ้ากล้าหรือ...""ชู่ว" ฟู่จาวหนิงตัดบทเหอเซี่ยนอันนางเลิกขากางเกงของเหอเซี่ยนอันขึ้นไป จนเผยให้เห็นน่องและหัวเขาของเขานางเปิดกล่องยา หยิบค้อนไม้อันเล็กด้ามหนึ่งออกมา เคาะลงไปบนน่องกับหัวเข่าของเหอเซี่ยนอัน"ท่านกำลังทำอะไรน่ะ!""อย่างนี้เจ็บไหม?" ฟู่จาวหนิงถาม"ไม่ ไม่เจ็บ...อ๊า! ต
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1152
"แล้วหลังจากเจ้ากินลูกกลอนแก้พิษนั่นไป ในสองวันนั้ยังกินอะไรที่แตกต่างกันลงไปอีกบ้าง" ฟู่จาวหนิงถามต่อ"ไม่มี" เหอเซี่ยนอันพูดออกมาตะกุกตะกัก "ที่ข้าโมโหที่สุดก็คือ วันนั้นคนที่กลับมาจากล่าสัตว์ทั้งหมดมีแค่ข้าที่ล้มป่วย คนอื่นไม่เป็นอะไรกันเลย"คุณหนูรองเหอเอ่ยขึ้นบ้าง "และเพราะเรื่องนี้แม่ของข้าเลยไปที่บ้านของแต่ละคน ลากพวกเขามาด่าเสียชุดใหญ่ บอกว่าจะต้องมีคนไหนที่ไม่ดูแลเขาดีดีแน่"ต่มา คนเหล่านั้นก็ส่งของขอขมาเข้ามาชุดใหญ่ แต่เพราะขาเหอเซี่ยนอันพิการไปแล้ว องค์หญิงใหญ่จึงสั่งให้คนเอาของพวกนั้นโยนทิ้งออกไปทั้งหมด ตัดความสัมพันธ์กับบ้านเหล่านั้น ตอนเจอกันข้างนอกก็ยังด่าแว้ดๆ เข้าให้อีกตอนนี้คนเหล่านั้นพอเจอองค์หญิงใหญ่ ก็จะเดินอ้อมออกไปกันหมดหาเรื่องไม่ไหวก็หลบเสียเลยสินะ?"หลังจากที่เจ้าล้มป่วยครั้งนั้นนอนไปสามวัน พอผ่านไปสามวันจึงคิดจะลุกขึ้น ก็พบว่าตนเองยืนไม่ได้แล้วใช่ไหม?""ใช่""แล้วสามวันนั้น ขาของเจ้ามีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?""มี มันเมื่อยอยู่ตลอดเวลา เมื่อยแล้วก็อ่อนแรงด้วย แต่หมอบอกว่าน่าจะเพราะเดินจนเหนื่อยเกินไปบนภูเขา ต่อมาจึงบอกว่าลมเย็นเข้าสู่ร่างกาย ลมเย็นมาส
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1153
"ฝูอวิ้นมาแล้ว เช่นนั้นก็ต้องเข้าไปสิ!" องค์หญิงใหญ่แม้ในใจจะเคยไม่ชอบองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นที่เหมือนถูกโชคชะตาพัดขึ้นฟ้าคนนี้ ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับชื่อเสียงของนางแต่ตอนนี้เรื่องเกี่ยวข้องกับลูกชายสุดที่รักของนาง นางจึงเชื่อมั่นขึ้นมาแล้วผิงเหอกงตอนนี้เองก็ไม่กล้าขวาง องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นได้รับความสำคัญอย่างมากต่อหน้าฝ่าบาท สามีภรรยาอย่างพวกเขาเทียบไม่ได้เลยยิ่งไปกว่นั้น ให้นางนำโชคดีมาให้กับอันเอ๋อร์บ้างก็ถือว่าไม่เลว!ฟู่จาวหนิงกำลังเก็บเข็มที่ควรถามเขาก็ถามแล้ว ที่ควรตรวจสอบก็ตรวจสอบแล้วตอนที่นางกำลังเตรียมเก็บเข็ม องค์หญิงใหญ่ก็เข้ามา พอเห็นว่าขาของเหอเซี่ยนอันถูกแทงด้วยเข็ม ดูแล้วเหมือนแทงเข้าไปถึงกระดูก น่าเวทนาอย่างมาก องค์หญิงใหญ่หน้าก็เปลี่ยนสีไปแล้ว ร้องเสียงแหลมขึ้นมาอย่างสั่นเทา"นี่เจ้ากล้าใช้เข็มแทงอันเอ๋อร์ของข้า!"ฟู่จาวหนิงหยุดมือทันที หันหน้ากลับไปมองตอนนี้นางจึงได้เห็นองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นชุดชาวยังสีชมพูอ่อน คลุมผ้าคลุมสั้นที่ขอบปักด้วยขนจิ้งจอก ขับเด่นใบหน้าของนางออกมาราวกับจานหยก ดูสว่างสดใสอ่อนโยนสายตาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเองก็ตกอยู่บนใบหน้าฟู่จาวหนิ
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1154
"นี่ก็...""ฝูอวิ้น เขาเป็นหลานชายของเจ้านะ เจ้าก็สงสารเขาหน่อยเถอะ"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นพยักหน้าอย่างจำใจ "อันนี้จริงข้าก็เป็นแค่คนธรรมดานะ แต่ถ้าทำให้อารมณ์ของอันเอ๋อร์สงบลงได้ ข้าที่เป็นน้าของเขาก็จะไม่บ่ายเบี่ยง"นางเดินตรงไปข้างเตียงฟู่จาวหนิงตอนนี้เก็บเข็มมาหมดแล้ว อิ๋นสั่วกับเฉินเซียงก็ตามองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเข้ามา ทั้งสองคนสบตากัน และชนตัวฟุ่จาวหนิงเบียดนางออกไป"คุณชายน้อย องค์หญิงใหญ่จะดูขาให้กับท่าน"ฟู่จาวหนิงถอยออกมาสองสามก้าว ยืนนิ่งขึ้นมานางเหลือบมององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้น องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเหมือนจะไม่เห็นพฤติกรรมสาวใช้วังของนางเมื่อครู่ กำลังก้มตัวเข้าใกล้เหอเซี่ยนอันด้วยความอ่อนโยน น้ำเสียงนุ่มราวปุยฝ้ายดังลอดออกมา"อันเอ๋อร์ ไม่ต้องกลัวนะ มันจะดีขึ้น"นางยืนมือไปสัมผัสเบาๆ ที่ขาของเหอเซี่ยนอันเหอเซี่ยนอันเองก็ไม่รู้ว่าทำไม ปัดมือของนางออกไป "อย่ามาจับข้า!"เขาร้องขึ้นมาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นอุทานขึ้นมาเสียงหนึ่ง ร่างกายล้มเบี่ยงออกไปข้างๆ"องค์หญิงใหญ่!"สาวใช้ทั้งสองคนรีบเข้าไปประคองนาง"เหอเซี่ยนอัน" คุณหนูรองเหอตวาดขึ้นมาคำหนึ่ง นี่กล้าตีองค์หญิงใหญ่ฝูอว
บทล่าสุด
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1396
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1395
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1394
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1393
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1392
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1391
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1390
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1389
อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส บทที่ 1388
