ตอนที่ 6 คล้ายๆ จะเข้าใจ

     "อาเฟย..." ไท่ชินอ๋องเอ่ยขึ้น...เขาเห็นลู่ทางแก้ปัญหาที่ยุ่งเหยิงวุ่นวายของอ๋องสี่แล้ว "เจ้าเป็นเจ้าขอร้านน้ำชาได้ โดยไม่ขัดต่อคุณธรรมของภรรยาที่ดี เพราะภรรยาที่ดีกว่าภรรยาที่ดีก็คือภรรยาที่รู้จักช่วยครอบครัวทำมาหากิน"

     "จริงหรือขอรับ?" อาเฟยมองไท่ชินอ๋องตากลมแป๋ว

     "จริงแท้แน่นอน...ดูอย่างชิงชิงของข้าสิ หากยึดตามกฎมนเทียรบาล 'ฝ่ายในห้ามก้าวก่ายราชกิจ' ชิงชิงก็ไม่อาจช่วยงานข้า...ถ้าเป็นเช่นนั้น ราชกิจจะเสียหายมากมายขนาดไหน เจ้าลองคิดดู...ดังนั้นทุกอย่างจึงจำต้องมีข้อยกเว้น ข้อยกเว้นคือสิ่งที่ดีกว่า...สำหรับเจ้า สิ่งที่ดีกว่าก็คือการออกไปสร้างร้านน้ำชา ยืนด้วยลำแข้งของตนเอง แต่คุณธรรมของการเป็นภรรยาที่ดีกว่าก็ไม่ควรละเลย คือไม่อาจทอดทิ้งสามี ดังนั้นอาเฟยเจ้าสามารถเปิดร้านน้ำชาโดยไม่ต้องหย่า และไม่ต้องอยู่ในสถานะสามีด้วย เจ้าว่าดีหรือไม่?"

     อาเฟยฟังแล้ว...ได้แต่กระพริบตา ผงกศีรษะ...muj และคล้ายๆ จะงงๆ

     หลี่ชิงอยากหัวเราะ ต้องพยายามกลั้นขำแทบแย่...ไท่ชินอ๋องพูดอ้อมเป็นวงใหญ่ ซับไปซ้อนมา สรุปก็คือว่า...อาเฟยกลับไปเป็นภรรยาตามเดิม เพิ่มเติมคือเปิดร้านน้ำชาได้

     เพื่อตบให้เรื่องราวเข้าที่เข้าทาง...หลี่ชิงจึงกล่าวเสริมว่า "อาเฟย ขอเกอเกอร่วมลงทุนร้านน้ำชาด้วยคนนะ"

     อาเฟยกระพริบตากลมโต แล้วพยักหน้าหงึกๆ

     อ๋องสี่ฉวยโอกาสตีเหล็กทั้งที่กำลังร้อน รีบกล่าวขึ้นว่า "ตกลงอาเฟยกลับไปเป็นภรรยาดังเดิม สินสอดทั้งหมดคืนให้อาเฟย อาเฟยก็มีเงินไปเปิดร้านน้ำชาแล้ว และอาเฟยก็เป็นภรรยาที่ดีกว่า สามารถออกไปลอยชายนอกบ้านเรือน...แต่มีข้อแม้ว่าจะต้องนำองครักษ์และขันทีติดตามไปด้วย"

     อาเฟยอ้าปาก แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร

     ไท่ชินอ๋องก็รีบรับมุขอ๋องสี่เอ่ยขึ้นเสียก่อนว่า "ความคิดของน้องสี่ดีเยี่ยม...ข้าจะพาชิงชิงไปกินอาหารที่ร้านน้ำชาของอาเฟยบ่อยๆ ร้านน้ำชาของอาเฟยจะต้องขายดีอย่างยิ่ง"

     "ท่านอ๋อง..." หลี่ชิงเอ่ยขึ้น "พวกท่านสองคนพี่น้อง คนหนึ่งเออ คนหนึ่งออ เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย จะไม่เปิดโอกาสให้อาเฟยพูดบ้างหรอกหรือ?"

     "เอ้ออออ..." ไท่ชินอ๋องยกมือเกาคาง

     "อ้าาาาา..." อ๋องสี่ยกมือเกาท้ายทอย

     "เฮอะ..." หลี่ชิงทำเสียงอย่างหมั่นไส้ แล้วหันไปทางอาเฟย "เจ้าคิดว่าข้อเสนอของอ๋องสี่เป็นอย่างไรบ้าง...เจ้าจะยอมรับหรือไม่?"

     อาเฟยขมวดคิ้ว "ข้าไม่..."

     "อาเฟย!" อ๋องสี่ขัดขึ้นเสียงดัง "คิดใหม่ๆ"

     อาเฟยเม้มปากจนแก้มป่อง แล้วตะเบ็งเสียงขึ้นกลบเสียงของอ๋องสี่ว่า "ข้าไม่ได้กินข้าวมาสองมื้อแล้ว ข้าหิวจะตายอยู่แล้ว!!!"

#####

ตอน 12

     กล่าวจบร่างเล็กๆ ของอาเฟยก็โงนเงน...อ๋องสี่รีบเข้าไปรับร่างที่ล้มลงเอาไว้ พลางร้องเรียก

     "อาเฟยๆ...เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?"

     อาเฟยหลับตาหน้าซีดไม่ได้ตอบ แต่ท้องของอาเฟยร้องโครกครากเป็นคำตอบอย่างดี

     อ๋องสี่อุ้มอาเฟยไปที่เก้าอี้นอนเล่น วางให้นอนสบายๆ

     ไท่ชินอ๋องส่งเสียงดังพอสมควร "ตั้งโต๊ะเดี๋ยวนี้"

     "ขอรับ" เสียงขันทีที่คอยรับใช้อยู่นอกประตูห้องขานรับ

     แล้วอีกไม่กี่อึดใจต่อมา...

     "อาหารพร้อมแล้วขอรับ" ขันทีมารายงาน

     เมื่อทั้งสี่ย้ายมายังห้องอาหาร...อาเฟยกินอย่างเร่งรีบ จนหลี่ชิงต้องปราม

     "อาเฟยค่อยๆ กิน อย่ารีบร้อนกินนัก เดี๋ยวจะจุกเอาได้"

     "ข้าหิวมากเลยเกอเกอ" อาเฟยกินไปพลางตอบไปพลาง

       "ข้ารู้ ข้ารู้" หลี่ชิงเอ่ย พลางยื่นมือลูบหลังอาเฟย ก็ไปโดนมืออ๋องสี่ที่โอบหลังอาเฟยอยู่

หลี่ชิงมองอีกฝ่ายอย่างเคืองๆ...เพราะท่านเล่นอะไรพิเรนทร์ทำให้น้องชายของข้าน่าสงสารเช่นนี้!

       ไท่ชินอ๋องก็คอยคีบอาหารป้อนหลี่ชิง

       "ฮ่องเต้เสด็จ" ขันทีหน้าประตูขาน

       ท่านหญิงหาน...มือหนึ่งจูงฮ่องเต้น้อย มือหนึ่งจูงองค์หญิงหลิงหลิง พากันก้าวเดินเข้ามาในห้องอาหารแห่งนั้น

       "ท่านแม่" อาเฟยวางตะเกียบลงแล้วเรียกขาน

       "ท่านน้าๆๆ..." ไท่ชินอ๋อง หลี่ชิง และอ๋องสี่ต่างเรียกท่านหญิงหาน

       "เสด็จลุง เสด็จป้า เสด็จอา เสด็จอาเขย" ฮ่องเต้น้อยและองค์หญิงหลิงหลิงเรียกทั้งสี่เป็นเสียงเดียวกัน

       "เรียกไม่ถูก" อ๋องสี่กล่าวขึ้น "ฮ่องเต้กับองค์หญิงต้องเรียกอาเฟยว่า 'เสด็จอาสะใภ้' "

       "เอ๋...เมื่อสองวันก่อน เสด็จอาสั่งให้เรียกท่านอาเฟยว่า 'เสด็จอาเขย' มิใช่หรือ?" ฮ่องเต้น้อยเกาพระเศียร "ทำไมวันนี้จึงเปลี่ยนเป็นเสด็จอาสะใภ้อีกล่ะ?"

       "นั่นสิ...น่าสงสัย" องค์หญิงหลิงหลิงทำหน้าครุ่นคิด

       "ใช่...น่าสงสัย" ฮ่องเต้น้อยพยักพเยิด

       "ไม่สงสัยสักเรื่องจะได้ไหม?" อ๋องสี่ถาม

       "ไม่ได้ๆ" เด็กน้อยทั้งสองพากันส่ายหน้า

       "ถ้าเช่นนั้น...ข้าจะยึดของเล่นทั้งหมดของฮ่องเต้และองค์หญิง" อ๋องสี่กล่าวเสียงเข้ม

       ฮ่องเต้และองค์หญิงพากันอ้าปากหวอ แล้วพยักหน้าโดยพร้อมเพรียง "ไม่สงสัยก็ได้ๆ"

       "ดีมาก" อ๋องสี่กล่าว พลางเอื้อมมือจับแก้มของฮ่องเต้น้อยเขย่าเบาๆ

       ท่านหญิงหานยิ้มน้อยๆ "ท่านอ๋องทั้งสอง อาชิง อาเฟย กินอาหารกันอยู่หรือ? พอดีเลย...น้าเอาขนมเปี๊ยะนุ่มที่น้าทำเองมาให้"

       "ข้าชอบที่สุดเลย" หลี่ชิงกล่าว

       "ข้าก็ชอบที่สุด" อาเฟยกล่าวขึ้นอีกคน

       "ท่านน้ากินอาหารด้วยกันขอรับ" หลี่ชิงเอ่ยเชิญคนเป็นมารดาแท้ๆ

       "เชิญท่านน้ากินอาหารด้วยเถิด" ไท่ชินอ๋องกล่าวเชิญอีกคน

       ท่านหญิงหานจึงยิ้มรับแล้วนั่งลงร่วมโต๊ะอาหาร