ตอนที่10 ตัวสั่นงันงก

สองสามีภรรยาแซ่กู้สะดุ้งโหยง คุกเข่าลงดังเดิม จับมือกันและกันเอาไว้ ตัวสั่นงันงก

       "ขะ ข้าน้อย ผะ ผิดอันใดหรือขอรับ?" ชายแซ่กู้ตะกุกตะกัก

       "พวกเจ้าสองคนมาอ้างตัวเป็นบิดามารดาของพระชายาอาเฟยใช่หรือไม่?" เสียงไท่ชินอ๋องดุดัน

สองสามีภรรยาที่สั่นอยู่แล้วยิ่งสั่นจนฟันกระทบกันพูดอะไรไม่ออก...เกี่ยงกันไปมาว่า

       "ตาแก่ เจ้าพูดก่อนสิ" นางที่เป็นภรรยาเกี่ยงให้สามีเป็นคนพูดก่อน

       "ยายแก่ เจ้าพูดก่อนสิ" ชายวัยกลางคนแซ่กู้ก็เกี่ยงให้ภรรยาเป็นคนพูดก่อน

       ไท่ชินอ๋องกระดิกนิ้วเรียกหลิวกงกงมากระซิบข้อความบางอย่าง แล้วเอ่ยเสียงเหี้ยม "เมื่อไม่มีผู้ใดพูดก็ลากออกไปตัดหัวทั้งสองคน"

       "หาๆ..." ทั้งสองอุทานอย่างตกใจ

       "ข้าพูดๆ..." ชายแซ่กู้รีบร้อนเอ่ยเสียงระรัว "ข้าน้อยเป็นบิดาของพระชายาอาเฟยขอรับ"

       "จริงหรือ?" ไท่ชินอ๋องถามเสียงเรื่อยๆ

       "จริงขอรับ" ชายแซ่กู้และภรรยาคำนับปลกๆ

       "หลิวยี่...ลากตัวออกไป โบยให้ตาย" ไท่ชินอ๋องสั่ง

       "ขอรับ" หลิวกงกงขานรับคำสั่ง แล้วโบกมือให้ทหารองครักษ์สองนายลากตัวชายแซ่กู้ ซึ่งตกตะลึงจนอ้าปากค้างออกไปจากห้องนั้น

       "ท่านอ๋องๆ...ตาแก่ของข้าน้อยทำผิดอันใดหรือเจ้าคะ?" ภรรยาชายแซ่กู้ร้องถามอย่างตกใจเป็นที่สุด

       "ผิดที่บังอาจเป็นบิดาของพระชายาอาเฟย" ไท่ชินอ๋องตอบเสียงเรียบ

       "หา...!" นางอุทานเสียง ตาเหลือกลาน "ปะ เป็นบิดาของพระชายาอาเฟย กะก็ผิดด้วยหรือเจ้าคะ?"

       "ย่อมผิดอย่างยิ่ง...พระชายาอาเฟยสูงศักดิ์เพียงไร เป็นพระชายาสองแผ่นดิน หากมีบิดาที่ต่ำต้อยเช่นนี้จะทำให้เสื่อมเสียเกียรติได้...ทางที่ดีโบยให้ตายแล้วเอาไปฝัง พอครบรอบวันตายก็ส่งคนมาเซ่นไหว้แสดงความกตัญญูให้ฟ้าดินสรรเสริญ" ไท่ชินอ๋องกล่าวเป็นจริงเป็นจัง

       จนอ๋องสี่เกือบกลั้นหัวเราะไม่อยู่...

       ด้านนอกห้องเสียงโบยตี เสียงร้องโอดโอยดังเข้ามาไม่ขาดสาย...

       ภรรยาของชายแซ่กู้กระวนกระวายและหวาดกลัวยิ่งนัก

       อาเฟยที่นั่งอยู่หลังฉากกั้นก็กระวนกระวายจนขยับตัวจะลุกออกมาห้าม แต่ถูกหลี่ชิงจับข้อมือเอาไว้ก่อน และกระซิบว่า

       "ใจเย็นๆ อาเฟย ท่านอ๋องเป็นคนมีเหตุผล ไม่ทำร้ายคนดีอย่างแน่นอน"

       อาเฟยจึงได้แต่ข่มใจนั่งลงบนเก้าอี้ที่นั่งอีกครั้ง

       อ๋องสี่ทำเป็นถอนหายใจเฮือก ถามภรรยาของชายแซ่กู้ว่า "นี่เจ้าเป็นมารดาของพระชายาอาเฟยใช่หรือไม่? อีกประเดี๋ยวบิดาของพระชายาอาเฟยถูกโบยตายแล้ว ก็จะถึงตาเจ้าบ้างละ แต่เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงนะ พอถึงวันครบรอบวันตายของพวกเจ้าสองคน ข้าจะคอยเตือนพระชายาอาเฟยให้อย่าลืมส่งคนมาเซ่นไหว้พวกเจ้า"

       "ทะ ท่านอ๋อง โปรดไว้ชีวิตด้วย...ข้าน้อยไม่อยากตาย...โฮๆๆๆ" ภรรยาของชายแซ่กู้ส่งเสียงร้องไห้ดังลั่น!

"นี่เจ้าไม่ต้องร้องไห้ไป จะอย่างไรก็ต้องถึงตาเจ้า" อ๋องสี่เอ่ยเสียงเฉื่อยๆ "เพราะพี่ใหญ่ของข้าชมชอบฟังเสียงคนร้องโอดโอยเพราะถูกทรมานยิ่งนัก"

      ไท่ชินอ๋องชำเลืองหางตามองอ๋องสี่...เจ้ากล่าวเสียราวกับว่าข้าเป็นคนโรคจิต!

       "ทะ ท่านอ๋องทั้งสอง...ปะ โปรดเมตตา" นางภรรยาชายแซ่กู้พูดขอความเมตตาไปพลางสะอื้นไห้ไปพลางเหมือนจะขาดใจ "ข้าน้อยมิได้เป็นมารดาของพระชายาอาเฟย"

       "แต่สามีเจ้าเป็นบิดาของพระชายาอาเฟย?" ไท่ชินอ๋องถาม

       "มิใช่ มิใช่..." นางส่ายหน้าแรงๆ จนผมเผ้ากระเซอะกระเซิง "ตาแก่ก็มิได้เป็นบิดาของพระชายาอาเฟยเจ้าค่ะ"

       "ที่เจ้าพูดมาเป็นความจริง?" ไท่ชินอ๋องซักถาม

     "เป็นความจริงเจ้าค่ะ...ข้าและตาแก่มิได้เป็นมารดาบิดาของพระชายาอาเฟย" นางร้องไห้พลางตอบพลาง

       "แล้วทำไมจึงมาแอบอ้าง?"

"เพราะว่า...พวกเราคิดว่าอาจจะขอเงินได้สักจำนวนหนึ่ง...เพราะว่าครอบครัวของข้าน้อยยากจนเจ้าค่ะ" นางกล่าวแล้วก็โขกศีรษะคำนับ

       "หลิวยี่ สั่งให้หยุดทรมานก่อน" ไท่ชินอ๋องหันไปสั่งหลิวกงกง

       "ขอรับ" หลิวกงกงน้อมรับคำสั่ง แล้วออกไปจากห้องนั้น...เสียงโบยตี เสียงโอดโอยก็หยุดลง... หลิวกงกงเดินกลับเข้ามายืนรอรับคำสั่งอย่างสงบ

       "เจ้าจงเล่าเรื่องราวของพระชายาอาเฟยที่เจ้ารู้ออกมาให้หมด เล่าความจริงออกมา ถ้ามีคำเท็จแม้แต่คำเดียว...ข้าจะตัดเจ้าสองคนออกเป็นสี่ท่อน" ไท่ชินอ๋องเอ่ยเสียงเหี้ยม

       "ข้าน้อยไม่กล้าแล้วเจ้าค่ะ" นางภรรยาชายแซ่กู้ตอบเสียงอ่อย "ข้าน้อยกับตาแก่มีอาชีพทำไร่ อยู่ที่หมู่บ้านสกุลกู้ที่ชนบทเจ้าค่ะ...เมื่อสิบหกปีก่อน ตาแก่ไปธุระต่างถิ่น เขาไปสี่ห้าวัน พอกลับมาก็อุ้มทารกมาคนหนึ่ง ซึ่งในตอนแรกข้าน้อยโมโหมาก คิดว่าเขาไปมีลูกกับผู้หญิงอื่น แต่เขายืนยันว่าเก็บเด็กคนนี้ได้ระหว่างทาง เด็กคนนี้หน้าตาน่ารักน่าชังยิ่งนัก ข้าน้อยมีลูกของตนเองอยู่สี่คนแล้ว จึงสั่งให้ตาแก่เอาเด็กทารกไปขายแลกเป็นเงิน

       ซึ่งตาแก่ก็ยินยอมรับปากข้าน้อยแต่โดยดี ข้าน้อยจึงยินยอมเชื่อว่าเด็กทารกมิใช่ลูกของตาแก่ แต่ข้าน้อยเห็นผ้าสีแดงที่ห่มอยู่บนตัวเด็กทารกเป็นผ้าเนื้อดีสีสวยงาม ก็เกิดนึกอยากได้ จึงหยิบผ้าออกจากตัวเด็กทารก เด็กทารกก็ร้องไห้จ้า จนข้าน้อยต้องคืนผ้าให้ เด็กทารกจึงหยุดร้องไห้เจ้าค่ะ"

       "ทำไมสามีของเจ้าจึงนำเด็กทารกมาขายให้จวนชินอ๋อง?" ไท่ชินอ๋องซักถามต่อ

       "เรื่องนี้...ข้ากับตาแก่ปรึกษากันว่า ถ้าขายให้ชาวบ้านในหมู่บ้านเดียวกันก็คงไม่ได้ราคาเท่าไร ถ้าจะขายให้ได้ราคาดีๆ ก็ต้องขายในเมืองใหญ่ๆ หมู่บ้านสกุลกู้อยู่ไกลจากเมืองหลวงเพียงสามสี่วันเท่านั้น แล้วในเมืองหลวงบ้านเศรษฐี จวนขุนนางมีมากมาย คงต้องขายได้สักที่และได้ราคาดีด้วย"