ตอนที่9 เจ้าได้ผ้าสองชิ้นนี้มาอย่างไร?

ไท่ชินอ๋องหยิบผ้าสองชิ้นนั้นขึ้นมาพิจารณา แล้วถามอาเฟยว่า "ผ้าสองชิ้นนี้เป็นของเจ้าใช่หรือไม่?"

       "ใช่ขอรับ" อาเฟยรับคำ

       "เจ้าได้ผ้าสองชิ้นนี้มาอย่างไร?"

       "พ่อบ้านสีมอบให้ข้า บอกว่าเป็นของข้า ให้ข้าเก็บรักษาเอาไว้ให้ดีขอรับ"

       "แล้วพ่อบ้านสีบอกความเป็นมาของผ้าสองชิ้นนี้ต่อเจ้าหรือไม่?"

       อาเฟยเม้มปากครุ่นคิดแล้วส่ายหน้า "พ่อบ้านสีบอกข้าเพียงเท่านี้ขอรับ"

       "อืมม์..." ไท่ชินอ๋องทำเสียงรับรู้ แล้วเรียก "หลิวยี่"

       หลิวกงกงรีบก้าวเข้ามาน้อมคำนับ "ขอรับ"

       "ส่งคนไปพาตัวพ่อบ้านสีมาโดยเร็ว" ไท่ชินอ๋องสั่ง

       "ขอรับ" หลิวกงกงน้อมรับคำสั่ง แล้วออกไปจากห้องพักผ่อนแห่งนั้น แล้วจัดการส่งทหารองครักษ์สองนายไปพาตัวพ่อบ้านสีที่หมู่บ้านสกุลสี โดยให้ทหารองครักษ์ออกเดินทางทันทีทั้งกลางคืน ไม่รอให้ข้ามคืนก่อนแต่อย่างไร

       ดังนั้น สายวันรุ่งขึ้น พ่อบ้านสีก็มาถึงจวนไท่ชินอ๋อง...หลิวกงกงเข้ามารายงานให้ไท่ชินอ๋อง

       "น้อมเรียนท่านอ๋อง...พ่อบ้านสีมาถึงแล้วขอรับ"

       ไท่ชินอ๋อง หลี่ชิง อ๋องสี่ และอาเฟย ซึ่งกินอาหารเช้าเสร็จแล้ว จึงให้พ่อบ้านสีไปพบในห้องพักผ่อน

       "น้อมคารวะไท่ชินอ๋องขอรับ" พ่อบ้านสีซึ่งอายุราวห้าสิบเศษ แต่งกายด้วยเสื้อผ้าสุภาพสีน้ำตาล เนื้อผ้าธรรมดาสามัญ คุกเข่าน้อมคำนับจนหน้าผากจรดพื้น

       "ไม่ต้องมากพิธี" ไท่ชินอ๋องเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ "ที่ข้าให้ตามเจ้ามาอย่างเร่งด่วน ก็เพราะมีบางเรื่องอยากถามเจ้าให้กระจ่าง"

       "เชิญท่านอ๋องถามเถิดขอรับ ข้าน้อยจะตอบสุดความสามารถ" พ่อบ้านสีตอบ

       "ดีมาก...เจ้าลุกขึ้นก่อนเถอะ"

       "ขอบคุณขอรับ" พ่อบ้านสีลุกขึ้นยืนอย่างสงบเสงี่ยม

       "ผ้าสองชิ้นนี้...เจ้าจำได้หรือไม่?" ไท่ชินอ๋องนำผ้าที่อยู่ก้นหีบมหาสมบัติของอาเฟยมาชู

       หลิวกงกงรีบเข้ามารับไปส่งให้พ่อบ้านสีพิจารณาดู

       พ่อบ้านสีพลิกผ้าสองชิ้นดูอย่างละเอียดถี่ถ้วน แล้วกล่าวว่า "ผ้าสองชินนี้เป็นของอาเฟยขอรับ"

       "ทำไมเจ้าจึงรู้ว่าเป็นของอาเฟย? จงบอกเล่ามาให้ละเอียด" ไท่ชินอ๋องสั่ง แล้วยกชาขึ้นจิบ

       อาเฟยที่นั่งถัดจากหลี่ชิงนั้นรู้สึกตื่นเต้นมาก จนมือสั่นเล็กน้อย อ๋องสี่ที่นั่งถัดจากเขา จึงคว้ามืออาเฟยไปกุมเอาไว้

       "เมื่อสิบหกปีก่อน มีชาวบ้านคนหนึ่งอุ้มเด็กทารกคนหนึ่งมาบอกขายให้จวนชินอ๋อง ชาวบ้านคนนั้นแซ่กู้ มาจากหมู่บ้านสกุลกู้ ที่เขานำเด็กมาขายก็เพราะว่าเขาเก็บเด็กได้ แต่เขามีลูกหลายคนแล้ว ไม่สามารถเลี้ยงเด็กเพิ่มอีกได้ จึงนำมาขายขอรับ...ส่วนผ้าสองชิ้นนี้ ชิ้นหนึ่งใช้ห่อตัวเด็ก คือชิ้นสีฟ้า ส่วนชิ้นสีแดงปักด้ายเหลืองคือชิ้นที่ห่มอยู่บนตัวเด็กขอรับ ชายแซ่กู้ผู้นำเด็กมาขายบอกเช่นนี้ขอรับ" พ่อบ้านสีบอกเล่า

       "ข้าน้อยเห็นเด็กทารกหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู จึงรับซื้อไว้แทนจวนชินอ๋องขอรับ และเห็นว่าบนผ้าสีแดงปักคำว่า 'เฟย' (โบยบิน) จึงตั้งชื่อเด็กว่า 'อาเฟย'...พอดีตอนนั้นสะใภ้ของข้าน้อยคลอดบุตรชายคนที่สอง จึงให้อาเฟยกินนมของสะใภ้ข้าน้อยด้วย...พอลูกชายลูกสะใภ้และหลานทั้งสองคนของข้าน้อยกลับไปอยู่ที่บ้านก่อน เพื่อจัดการที่ทางต่างๆ นั้น อาเฟยวิ่งได้แล้ว และสามารถกินอาหารอ่อนได้ อาเฟยจึงอยู่ที่จวนต่อ จนกระทั่งข้าน้อยจะขอลาออกกลับบ้านบ้าง ข้าน้อยก็คิดอยากจะซื้ออาเฟยต่อ พากลับบ้านไปด้วย ไปเลี้ยงเป็นหลานชายอีกคน...แต่พอข้าน้อยไปเสี่ยงเซียมซีที่วัด ก็ได้รับคำทำนายว่า อาเฟยเป็นผู้มีบุญวาสนาสูง หากผู้ที่รับอาเฟยเป็นบุตรหลานวาสนาไม่ถึง จะเกิดเภทภัย...ข้าน้อยจึงมิได้ซื้ออาเฟยไปเป็นหลานชายอีกคนขอรับ" พ่อบ้านสีเล่าถึงสาเหตุที่ไม่ได้ขอซื้ออาเฟย แล้วจบคำให้การว่า "เรื่องราวที่ข้าน้อยรู้เกี่ยวกับผ้าสองชิ้นนี้ก็มีเท่านี้ขอรับ"

       กล่าวแล้วพ่อบ้านสีก็ส่งผ้าสองชิ้นนั้นให้แก่หลิวกงกง หลิวกงกงก็นำมาคือแก่ไท่ชินอ๋อง

       "อืมม์" ไท่ชินอ๋องถามต่อว่า "คนแซ่กู้ผู้นำอาเฟยมาขายแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าเยี่ยงไร?"

       "แต่งตัวอย่างชาวบ้านใช้แรงงานขอรับ เนื้อผ้าที่ใช้ก็เป็นผ้าเนื้อหยาบและเก่าขอรับ" พ่อบ้านสีน้อมกายตอบอย่างสุภาพ

       ไท่ชินอ๋องชูผ้าสองชิ้นในมือขึ้น "แล้เจ้าว่า มันแตกต่างจากผ้าสองชิ้นนี้หรือไม่?"

       "แตกต่างกันมากขอรับ...เสื้อผ้าของชายผู้นั้นเป็นผ้าฝ้ายเนื้อหยาบ แต่ผ้าสองชิ้นนี้เป็นผ้าแพรต่วนเนื้อละเอียด ราคาสูงกว่ามาก และไม่ใช่เนื้อผ้าที่ผู้ทำงานใช้กำลังจะนิยมใช้กันขอรับ"

       "ถูกต้อง"

       ไท่ชินอ๋องเอ่ยอย่างเห็นด้วย แล้วสั่ง "หลิวยี่... ไปนำผู้ที่มาอ้างตัวเป็นบิดามารดาของพระชายามาพบข้า"

       "ขอรับ" หลิวกงกงน้อมรับคำสั่ง แล้วไปปฏิบัติทันที

       "ต้าโก่ว ต้าหนิว...ย้ายฉากกั้นมาบังพระชายา และไท่หวางเฟยไว้"

       "ขอรับ/ขอรับ" ทั้งสองรับคำแล้วจัดการย้ายฉากกั้นที่เป็นไม้ล้ำค่าฝังมุกเป็นลวดลายทิวทัศน์สวยงามมาบังอาเฟยกับหลี่ชิงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ล้ำค่าฝังมุกมีเบาะรองนั่งและหมอนอิง เอาไว้

       ส่วนอ๋องสี่ย้ายมานั่งข้างๆ ไท่ชินอ๋อง

ไม่นาน...หลิวกงกงก็นำพ่อบ้านเหลียงที่พาสองสามีภรรยาจากหมู่บ้านสกุลกู้เข้ามา

       พ่อบ้านเหลียงคุกเข่าน้อมคำนับ "น้อมคารวะไท่ชินอ๋องและท่านอ๋องสี่ขอรับ"

       สองสามีภรรยาแซ่กู้ก็ทำตามด้วยกิริยางกๆ เงิ่นๆ

       "พ่อบ้านเหลียงไม่ต้องมากพิธี ลุกขึ้นได้"

       "ขอบพระคุณขอรับ" พ่อบ้านเหลียงกล่าวแล้วลุกขึ้นไปยืนสงบอยู่ด้านข้าง

       สองสามีภรรยาแซ่กู้จะทำตาม ก็ถูกไท่ชินอ๋องตวาดว่า "ข้าไม่ได้อนุญาตให้พวกเจ้าสองคนลุก"