ตอนที่5. หน้าซีดเป็นไก่ต้ม

อาเฟยกระพริบตาปริบๆ อย่างซาบซึ้งใจ ยกแขนขึ้น แล้วก้าวมาข้างหน้า...อ๋องสี่นึกดีใจ คิดว่าอาเฟยจะมากอดตน ก็อ้าแขนรอรับ...แต่อาเฟยผลักแขนอ๋องสี่ออกไม่ให้ขวางทาง แล้วเข้าไปกอดหลี่ชิง เรียกซ้ำไปซ้ำมาว่า "เกอเกอๆ..."

     ชิบหาย...ไท่ชินอ๋องร้องลั่นในใจ

     แต่ก่อน...อี๋เหนียง (เมียน้อย) สองคนของเขาก็รักกันเอง แล้วขอลาออกจากตำแหน่งอนุชายาไท่ชินอ๋องไปอยู่กินด้วยกัน

     มาวันนี้...อาเฟยเมียของน้องก็เข้ามากอดชิงชิงเมียของพี่จนกลมดิ๊ก!

     ไท่ชินอ๋องหันขวับไปสบตาอ๋องสี่...ทั้งสองพยักหน้าให้กันอย่างเข้าใจ แล้วต่างเข้าไปแยกคนของตนเองออกมาโดยเร็ว

     "ชิงชิง...ใจเย็นๆ ทุกอย่างย่อมต้องมีทางออก" ไท่ชิงอ๋องกอดหลี่ชิงเอาไว้แน่น พลางกล่าวปลอบโยน

     "ท่านอ๋องปล่อยข้า แล้วไปตกลงกับน้องชายของท่านว่าจะเอาอย่างไร? ถ้าไม่คืนความเป็นธรรมให้แก่น้องชายของข้า ข้าไม่ยอม!"

     น้ำเสียงดุดันของหลี่ชิง ทำให้ไท่ชินอ๋องจำต้องรับคำว่า "ได้ๆๆ..." แล้วคลายอ้อมกอดออก หันไปคว้าแขนอ๋องสี่ พากันไปปรึกษาหารือยังอีกห้องหนึ่ง...

     "พี่ใหญ่...ทำไมวันนี้พี่สะใภ้ถึงได้ดุอย่างนี้?" อ๋องสี่ถามไท่ชินอ๋อง เมื่ออยู่กันลำพังในห้องพักผ่อนห้องหนึ่ง

     ไท่ชินอ๋องมองหน้าน้องชายแล้วกล่าวเสียงจริงจังว่า "ชิงชิงเห็นอาเฟยเป็นน้องแท้ๆ แล้วตอนแรกที่เจ้าขออาเฟย ชิงชิงก็ไม่ยินยอมยกให้ ข้าต้องเปลืองสมองเกลี้ยกล่อมอยู่นานกว่าชิงชิงจะยอมยกอาเฟยให้เจ้า แล้วอยู่ๆ เจ้าก็เล่นสนุกจนชิงชิงโกรธ ทีนี้ข้าจะทำอย่างไรได้ล่ะ!"

     "อย่างไรก็ตาม...พี่ใหญ่ต้องช่วยข้านะ ข้ารักอาเฟยจริงๆ ข้าเสียอาเฟยไปไม่ได้" อ๋องสี่โอดครวญ

     "มีอยู่ทางเดียว..." ไท่ชินอ๋องกล่าว "น้องสี่เจ้าไปง้อขอโทษอาเฟย ถ้าอาเฟยใจอ่อน ชิงชิงก็คงไม่ขวาง"

     "อืมม์" อ๋องสี่พยักหน้าหงึกๆ เห็นด้วย

     ไท่ชินอ๋องกับอ๋องสี่ พากันกลับมาที่ห้องน้ำชาที่หลี่ชิงกับอาเฟยนั่งอยู่

     พอมาถึง...อ๋องสี่ก็ตรงเข้ากอดอาเฟย พลางเอ่ยว่า "อาเฟย...ข้าขอโทษ..."

     อาเฟยรีบใช้สองมือยันอกอ๋องสี่แล้วผลักออกเต็มแรง พร้อมกับกล่าวว่า "ท่านอ๋องมีอะไร...พูดเฉยๆ ก็ได้ ไม่ต้องมากอดข้า ข้าจั๊กจี้"

     อ๋องสี่จำใจต้องปล่อยอาเฟย

     "ข้าผิดไปแล้ว..." อ๋องสี่กล่าว ทำเสียงหดหู่ให้น่าสงสาร "อาเฟยได้โปรดอภัยให้แก่ข้า แล้วพวกเราสองคนกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้หรือไม่?"

     อาเฟยเม้มริมฝีปากจนรอยลักยิ้มเด่นชัด แล้วตอบเสียงเรียบๆ ว่า

     "ไม่"

     "หา...!!!"

     อ๋องสี่อุทานดังลั่น หน้าซีดเป็นไก่ต้ม

     "อาเฟย..." เสียงของอ๋องสี่งอนง้อขอร้องอย่างเด่นชัด...นี่ถ้าไม่ติดว่าไท่ชินอ๋องและไท่หวางเฟยอยู่ในห้องนี้ด้วย เขาคงลงไปกอดขาอ้อนวอนอาเฟยแล้ว

     "ข้า..." อาเฟยอึกๆ อักๆ

     "อาเฟย..." หลี่ชิงเรียกเสียงนุ่มนวล "บอกเกอเกอได้ไหมว่าเพราะเหตุใดจึงไม่อภัยให้อ๋องสี่?"

     "เพราะว่าข้าไม่มีเงินแล้ว" อาเฟยเสียงอ่อย

     "ไม่มีเงินเกี่ยวข้องอันใดกับไม่ให้อภัย?" หลี่ชิงถาม

     อ๋องสี่พยักหน้าหงึกๆ...เขาเองก็อยากรู้

     "เกี่ยวข้องกันอย่างมากเลยขอรับเกอเกอ" อาเฟยถอนหายใจเฮือก ก่อนจะกล่าวต่อว่า "ไม่มีเงิน ข้าก็ไม่สามารถเลี้ยงดูภรรยา ไม่สามารถออกค่าใช้จ่ายของตำหนักของครอบครัว..."

     อาเฟยกล่าวไม่ทันจบ...อ๋องสี่ก็รีบแทรกขึ้นว่า "ไม่เป็นไร...ข้าจะออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดเอง"

     "ไม่ได้หรอก...เป็นสามีให้ภรรยาออกค่าใช้จ่ายให้ มันน่าอาย"

     "เช่นนั้น...เจ้ากลับมาเป็นภรรยา แล้วข้าเป็นสามี...ข้าจะคืนม้าคืนแกะคืนเงินทองทั้งหมดให้เจ้า" อ๋องสี่รีบเสนอ

     แต่อาเฟยไม่สนอง...ส่ายหน้าเดี๊ยะ

     "กว่าข้าจะได้เป็นสามีลำบากลำบนแทบแย่ ให้กลับไปเป็นภรรยาอีก...ข้าไม่เอาหรอก"

     หลี่ชิงขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วดึงอาเฟยไปกระซิบถามว่า "เพราะเรื่องบนเตียงหรือ?"

     "เรื่องบนเตียง?" อาเฟยกระซิบถามด้วยทีท่างงๆ

     "อืมม์..." หลี่ชิงเอ่ยถามต่อ "เป็นสามีผิดกับการเป็นภรรยาหรือ?"

     "ไม่นี่..." อาเฟยส่ายหน้า "เป็นสามีหรือเป็นภรรยาก็เหมือนๆ กัน หรือเกอเกอว่าไม่เหมือนกัน?"

หลี่ชิงยังไม่ทันได้ตอบว่าอะไร...ทั้งไท่ชินอ๋องและอ๋องสี่ก็แนบหูมาฟังอย่างใกล้ชิด

     "อะแฮ่ม" หลี่ชิงกระแอม...ไท่ชินอ๋องกับอ๋องสี่รีบกระจายตัวทันที

     "อาเฟย...บอกเกอเกอได้ไหมว่าเจ้าคิดจะทำอะไร จึงต้องเปลี่ยนสถานะเป็นสามี?" หลี่ชิงถามขึ้น เพราะคาดเดาว่าอาเฟยจะต้องมีเหตุผลในการกระทำแน่ๆ

     และก็เป็นจริงตามคาด...

     "ในตอนแรก ข้าตั้งใจว่าพอได้เป็นสามีแล้ว จะนำเงินทองที่มีไปลงทุนเปิดร้านน้ำชาสักแห่ง" อาเฟยตอบ ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยสีหน้าหม่นหมองว่า "แต่ตอนนี้ข้าไม่มีเงินแล้ว!"

     ทั้งหลี่ชิง ไท่ชินอ๋อง และอ๋องสี่ ต่างเข้าใจในบัดดล...ร้านน้ำชาคือความใฝ่ฝันตั้งแต่เด็กของอาเฟย

     "ทำไมไม่บอกข้าตรงๆ?" อ๋องสี่ถาม

     "เหล่าซือ (ท่านอาจารย์...อาจารย์ที่สอนหนังสือ) ว่า...ภรรยาที่ดีไม่ออกไปลอยชายนอกบ้านเรือน" อาเฟยกล่าว

     "เจ้าเลยจำต้องเปลี่ยนสถานะเป็นสามี?" หลี่ชิงถาม

     "ขอรับ" อาเฟยพยักหน้า "แล้วอีกอย่าง...ข้าเป็นลูกผู้ชาย ข้าอยากยืนด้วยลำแข้งของตัวเอง!"