ตอนที่ 46 

“หัวหน้าจากสัญญาณจีพีเอส เป้าหมายอยู่อาคารทางขวามือนี้ครับ!”

“เลี้ยวเข้าไปเลย!”

คนขับรถได้เลี้ยวเข้าไปในโมเทล และจอดใกล้กับตำแหน่งของหมุดที่ปักอยู่บนแผนที่ในสมาร์ทโฟน ซึ่งอยู่ด้านหน้าที่จอดรถของห้องหนึ่งที่มีม่านปิดบังไว้อย่างมิดชิด ชายฉกรรจ์ร่างกำยำที่มีรอยแผลเป็นตรงกึ่งกลางคิ้วซ้าย ได้เปิดประตูลงมาจากรถเป็นคนแรก  พร้อมชักอาวุธออกมาจากซองปืนข้างเอวมาเตรียมพร้อมไว้ในมือ ตามมาด้วยชายคนที่ถือสมาร์ทโฟน เขามีหน้าที่คอยตรวจจับหาสัญญาณจีพีเอสจากชิปติดตามตัวของเชื้อพระวงศ์พระองค์หนึ่ง 

คนขับรถเปิดประตูลงมาทีหลัง แต่เดินนำหน้าไปก่อนอย่างรวดเร็ว เขายื่นมือกำผ้าม่านที่บังสายตาสะบัดไปข้างหนึ่งให้เปิดออกกว้าง แล้วเบี่ยงตัวหันไปมองชายที่มีรอยแผลเป็นที่เดินตามมาด้านหลัง ซึ่งก็พยักหน้าเป็นการยืนยันทันที ที่เห็นว่าเป็นรถยนต์ของเป้าหมายที่กำลังตามหาอยู่

ชายคนที่ทำหน้าที่ตรวจจับสัญญาณ มองที่หน้าจอสมาร์ทโฟน ตรงตำแหน่งปัจจุบันของลูกศร เขาเงยหน้าขึ้นแล้วชี้นิ้วทำสัญญาณมือไปยังห้องที่ปิดสนิทอยู่นั้น

คนขับรถชักปืนออกมาเตรียมพร้อม แต่ขณะที่กำลังจะเดินตรงไปที่ประตู กลับมีเสียงโหวกเหวกโวยวายดังขึ้น ที่ด้านหลังพวกเขา ชายทั้งสามจึงหันหลังไปมองพร้อมกันเป็นจุดเดียวอย่างระมัดระวัง

“พี่ๆๆ!! พวกพี่จะทำอะไร ห้องนี้มีลูกค้าแล้ว เอารถไปจอดตรงที่ว่างๆ นู่นไป!” พนักงานพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ สีหน้าและแววตากวนบาทาอย่างร้ายกาจ แต่แล้วเขาก็ต้องชี้มือค้างกลางอากาศ ร่างทั้งร่างแข็งค้างแม้แต่น้ำลายก็ยังไม่กล้าจะกลืน เมื่อชายรูปร่างกำยำคนที่อยู่ใกล้เขาที่สุดยกปืนขึ้นมาจ่อที่หัว แล้วพูดด้วยโทนเสียงข่มขู่ที่ไม่ดังมากนัก แต่กลับทำให้เขากลัวจนฉี่เหนียวแถมเสียวเกร็งไปจนถึงต่อมหมวกไต แข้งขาอ่อนแรงจนทรุดร่างลงไปคุกเข่ากับพื้น

“เปิดประตู!” ชายคนที่เล็งปืนพูดเสียงเบาเป็นภาษาอังกฤษ พนักงานยกมือสองข้างขึ้นระดับไหล่ มองคนที่กำลังจ่อปืนไว้ที่หัวตัวเองอย่างตื่นตระหนก เพราะฟังไม่ออกว่าเขาต้องการอะไร จึงเค้นเสียงตอบไปเท่าที่พูดได้ว่าไอๆ โนๆ อย่างตะกุกตะกัก คนขับรถจึงพูดเป็นภาษาทีแลนด์กับเขาแทน 

“ได้ๆๆ!!” พนักงานพยักหน้าหงึกๆ สอดมือสั่นๆ เข้าไปในกระเป๋าล้วงเอาพวงกุญแจออกมา แล้วรีบไปไขประตูให้ทันที

พอพนักงานหมุนลูกบิด ชายคนขับรถก็ถีบประตูแล้วลั่นไกกระหน่ำยิงไปรอบห้องจนหมดแม็ก หลังเสียงปืนสงบลง สองคนที่หลบอยู่ข้างประตูก็รีบเข้ามาเสริม แต่ภายในห้องกลับว่างเปล่าไร้เงาร่างของผู้คน มีแค่แหวนที่วางทิ้งไว้ให้พวกเขาได้ดูต่างหน้าอยู่บนเตียงเพียงวงเดียวเท่านั้น 

“ไปลากพนักงานคนนั้นมา!” ชายคนที่มีรอยแผลเป็นตวาดออกมาอย่างฉุนเฉียว ทำให้ใบหน้าที่เหี้ยมเกรียมอยู่แล้วยิ่งดูชั่วร้ายมากขึ้นไปอีก

…

พนักงานได้พาคนทั้งสามมาดูกล้องวงจรปิด ที่บันทึกไว้ก่อนหน้าที่พวกเขาจะมาถึง จึงเห็นว่าก่อนที่กล้องวงจรปิดหน้าห้องพักและกล้องตัวที่ติดอยู่ตรงทางเข้าออกจะใช้การไม่ได้นั้น ได้มีหนุ่มน้อยหน้าตาดีคนหนึ่งมาด้อมๆ มองๆ ที่ใต้ฐานกล้อง จากนั้นสัญญาณภาพก็ขาดหายไป ชายร่างกำยำจึงติดต่อไปที่ศูนย์บัญชาการลับ เพื่อให้ตรวจสอบจากกล้องวงจรปิดของกรมทางหลวงที่อยู่ด้านหน้าโมเทล เพื่อดูรถทุกคันที่เข้าออกในช่วงเวลานั้น

…………………….

รถตู้ที่ส่งไปรับเจ้าชายอิสราร์กับพริมโรสได้พามาที่คอนโดมิเนียมสุดหรูระดับไฮเอนด์ริมแม่น้ำแห่งหนึ่ง ซึ่งพอหญิงสาวได้เห็นก็ถึงกับตื่นตะลึงไปกับความเลิศหรูอลังการของสถานที่ทั้งภายในและภายนอก เธอรู้ว่ารุ่นพี่มีฐานะทางบ้านที่ร่ำรวย แต่คิดไม่ถึงว่าจะเกินเบอร์ของความมั่งคั่งไปมากมายถึงเพียงนี้ เพราะคอนโดลักษณะนี้จะเรียกว่าแบรนด์เด็ดเรสซิเดนซ์ ที่มีการผสมผสานโครงการที่อยู่อาศัยร่วมกับแบรนด์โรงแรมชั้นนำ ทำให้มีบริการและสิ่งอำนวยความสะดวกระดับพรีเมี่ยมเทียบเท่าโรงแรมระดับโลก 

การดีไซน์จะโดดเด่นเป็นเอกลักษณ์ จนกลายเป็นแลนด์มาร์กที่สำคัญ และเป็นแรร์ไอเทมที่หายากเพราะมีที่ตั้งติดริมแม่น้ำมากที่สุด ทำให้มีราคาสูงเป็นอันดับสี่ของทีแลนด์เลยทีเดียว

พริมโรสอุทานออกมาอย่างพึงพอใจ เมื่อเห็นการออกแบบทางเข้าออกที่เชื่อมต่อกับลานจอดรถ ซึ่งสามารถตรงเข้าที่พักได้เลยโดยไม่จำเป็นจะต้องไปผ่านล็อบบี้ที่ด้านล่าง เป็นการเพิ่มความเป็นส่วนตัวให้กับผู้พักอาศัยได้ดียิ่งขึ้นไปอีก

หญิงสาวเปิดประตูลงไปก่อนเมื่อรถจอดสนิท เธอยิ้มให้ผู้ดูแลสถานที่ที่มายืนต้อนรับ และหันไปมององครักษ์ที่กำลังประคองสามีให้นั่งบนวีลแชร์ เธอพยักหน้าให้เขาเข็นรถพาเจ้านายสำรวจไปโดยรอบ ในขณะที่ชายหนุ่มสูงศักดิ์กำลังสอบถามข้อมูลกับผู้ดูแลอย่างละเอียดไปด้วย จนมาหยุดมองที่วิวทิวทัศน์ริมแม่น้ำในมุมมองร้อยแปดสิบองศาผ่านกระจกที่ยาวจากพื้นจรดเพดานอย่างสนอกสนใจ

“ฝ่าบาทสอบถามราวกับต้องการจะซื้อที่นี่อย่างนั้นแหละ” หญิงสาวเดินมายืนข้างๆ เขาละสายตา ที่กำลังมองไปยังที่ตั้งของพระราชวัง หันมาคุยกับเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ไม่ใช่ผม แต่เป็นรดา”

“หืม? อย่าบอกนะว่า ท่านหญิงก็อยู่ในวงการอสังหาฯด้วยเหมือนกัน?”

“ก็ใช่จริงๆ” ใบหน้าหล่อเหลา ผุดรอยยิ้มพึงพอใจ แผ่ไปถึงดวงตา ดูดีมีเสน่ห์เสียจนน่าหลงใหล มุมปากของหญิงสาวเผลออมยิ้มตามโดยไม่รู้ตัว 

“ตระกูลอัลฟูลันสายเราจะมีธุรกิจหลายอย่าง และส่วนใหญ่รดาจะดูแลแทนผมทั้งหมด นี่ก็เห็นว่ากำลังมองหาลู่ทาง ขยายการลงทุนมาที่ทีแลนด์ เพราะตั้งใจสืบหาครอบครัวของตัวเองไปด้วย”

“มีอะไรให้หม่อมฉันช่วยก็บอกได้เลยนะเพคะ หม่อมฉันจะทำทุกทางให้ท่านหญิงได้พบกับครอบครัวให้ได้!”

“ยายรดาโชคดีที่มีพี่สะใภ้อย่างคุณ และคุณก็โชคดีที่ได้จดทะเบียนกับสามีแห่งชาติอย่างผม เพราะนอกจากจะหน้าตาดีแล้ว ยังมีสายตาที่แหลมคม สามารถรู้ได้ทันทีว่า อะไรคือของดีมีคุณค่า สมกับเป็นมกุฏราชกุมารของเปเรซโดยแท้จริง!”

พริมโรสคิ้วกระตุก ยืนไว้อาลัยให้กับประโยคยกหางตัวเองที่ลื่นไหลอย่างเป็นธรรมชาติของเขา เธอมีภูมิต้านทานเรื่องการพูดจาโดยไม่กระดากปากแบบนี้มาสักพักแล้ว จึงไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมาให้เห็นเหมือนเมื่อก่อนอีก

เสียงฝีเท้าที่ดังอยู่ด้านนอก กำลังเดินเข้ามาที่ห้องรับแขก พริมโรสจึงหันไปมอง

“รุ่นพี่!!” หญิงสาวกระโดดตัวลอย เข้าไปจับแขนเขาเขย่าแรง ชายหนุ่มวางฝ่ามือใหญ่ทับบนมือเรียวเล็ก รู้สึกยินดีอยู่ในใจที่ได้กลับมาพบกันอีก 

“ยัยลูกเป็ดขี้เหร่! โตเป็นสาวแล้วสวยไม่บันยะบันยังขนาดนี้ได้ยังไง ฮึ!”

“มันสวยแบบไหนอะคะ สวยแบบเหลือทน หรือเป็นสวยแบบหักโหม?” ชายหนุ่มหัวเราะอย่างเอ็นดู กำลังจะอ้าปากตอบ แต่มีเสียงกระแอมไอดังขึ้นมาขัดจังหวะเสียก่อน สายตาจึงเลื่อนเลยไปทางด้านหลังของหญิงสาว

“อ้าว! ขอโทษครับ! ผมมัวแต่ดีใจเลยไม่ทันได้สังเกต!” ชายหนุ่มพูดขณะเดินเข้าไปหาบุรุษที่นั่งอยู่บนรถเข็น พร้อมส่งมือให้จับเพื่อทักทายแบบสากล “ผมรามิล เป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยของพริมโรส”

“ผมอิสราร์ เป็นสามีของพริมโรส ยินดีที่ได้รู้จักครับ” พริมโรสตวัดสายตามองสามีอย่างหมั่นไส้ คำพูดของเขาแฝงไว้ด้วยน้ำเสียงแปลกๆ ซึ่งก็พอจะเดาเจตนาออกว่าต้องการจะทำอะไร

ชักจะเกินไปละ เดี๋ยวนี้ถึงกับประกาศตัวออกมาเอง! ได้ข่าวว่ายังไม่ได้เปิดตัวอย่างเป็นทางการ ทำเหมือนเด็กขี้หวงของไปได้! ชิ!

รามิลเบิกตากว้างแล้วหันไปพูดกับหญิงสาวรุ่นน้อง

“เธอมีสกิลในเรื่องนี้ด้วยเหรอ? เซอร์ไพร์สมาก! ไม่คิดมาก่อนเลยว่าเธอจะได้แต่งงานก่อนฉันเสียอีก!” 

คนดูแลสถานที่นำกาแฟ และของว่างมาวางที่โต๊ะรับแขกหน้าโซฟาชุดหนึ่ง จากนั้นก็วางอีกชุดไว้ให้ผู้ติดตามอีกสองคนที่โต๊ะเล็กริมหน้าต่าง รามิลจึงผายมือเชื้อเชิญแขกทั้งสองให้ดื่มกาแฟ พริมโรสเข็นรถวีลแชร์ให้มาอยู่ใกล้กับโซฟาด้านที่เธอนั่งอยู่ ส่งถ้วยกาแฟพร้อมจานรองให้เขา ขณะที่ปากอิ่มก็บ่นไปด้วยอย่างกระเง้ากระงอด 

“ยังไม่ได้เข้าพิธีหรอกค่ะ! ฉันถูกล่อลวงน่ะ! เขาบังคับทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ!!” ชายหนุ่มชะงักมือที่กำลังยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม เหลือบตาคม ขึ้นมองใบหน้าบึ้งตึงพวงแก้มพองออกจนปากยู่นั้น พลางย้อนถามเบาๆ อย่างเยาะหยัน

“เดี๋ยว!! ให้พูดใหม่! ใครกันแน่ที่โดนทำร้ายร่างกาย และจิตใจ!” 

รามิลหัวเราะอย่างเห็นขัน ขณะที่ฟังประโยคจิกกัดของคนทั้งคู่ ทั้งที่เป็นคำพูดประชดประชันกันไปมา แต่กลับแฝงน้ำเสียงกระเซ้าเย้าแหย่ไว้ด้วยอย่างลึกซึ้ง

“ผมนับถือคุณจริงๆ ที่สามารถมัดยัยนี่ไว้ได้อยู่มือ โดยไม่บาดเจ็บหรือพิการ ซึ่งไม่เคยมีใครทำได้มาก่อน!”

“ผมเชื่อ! เคยโดนกับตัวมาแล้วเหมือนกัน!” เจ้าชายอิสราร์พูดเสียงเรียบ 

องครักษ์ที่กำลังยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม สบตากันโดยไม่ได้นัดหมาย รู้สึกซาบซึ้งถึงความเมตตาอันไร้ขอบเขต ของผู้เป็นนายหญิงขึ้นมาทันใด ที่ยังอุตส่าห์ยั้งมือไว้ไมตรี ทิ้งแค่รอยฟกช้ำดำเขียวไว้ให้พวกเขาเท่านั้น

พริมโรสเบะปาก แค่นเสียงฮึอยู่ในลำคออย่างไม่สบอารมณ์

“ผู้ชาย! พอสู้ไม่ได้ก็มาหาว่าเราบ้าพลัง! ก่อนลงมือทำไมไม่คิด!”

“ก็เธอมันตัวประหลาด! ใครจะไปคาดถึง ว่าจะมีคนเช่นนี้อยู่บนโลก! ใครอยู่ใกล้ถ้าไม่บาดเจ็บก็ล้มตาย!..” รามิลพูดอย่างไม่ทันได้คิด ทำให้ต้องชะงักกึกไปในทันที “โอ๊ย! ขอโทษ! พี่ไม่ได้ตั้งใจ!” เจ้าชายอิสราร์สะดุดใจ แต่พอเห็นสีหน้าอึมครึม ที่ยากจะอ่านออกของภรรยา ก็เลยไม่ได้ทักถาม เปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่น

“คุณเป็นเจ้าของคอนโดนี้หรือครับ?”

“ใช่ครับ เพิ่งจะสร้างเสร็จไม่นาน และเริ่มตกแต่งเมื่อเดือนที่แล้ว! เอ่อ..ขอโทษ คุณเป็นชาวเปเรซหรือเปล่าครับ?”

“ครับ” เจ้าชายอิสราร์รู้สึกทึ่ง ในไหวพริบ และความช่างสังเกตของเขา ซึ่งเป็นหนึ่งในคุณสมบัติ ของนักธุรกิจแถวหน้าที่ประสบความสำเร็จ

“เยี่ยม! ผมกำลังศึกษาเรื่องแนวโน้มเศรษฐกิจและข้อดีข้อเสียในการลงทุนที่เปเรซ จะรังเกียจไหมครับถ้าผมจะขอข้อมูลและรายละเอียดเพิ่มเติมในส่วนนี้”

“ยินดีครับ เผอิญว่าบริษัทของผม ก็สนใจจะหาผู้ร่วมทุนในทีแลนด์อยู่เหมือนกัน นับว่าเป็นการแลกเปลี่ยนที่ดีระหว่างเรา”

“ก่อนหน้านี้ ผมได้รับการติดต่อ จากนักลงทุนของเปเรซ ในนามบริษัทอัลฟูลันเรียลเอสเตท ผ่านทางท่านทูตทีแลนด์ประจำเปเรซ พอจะรู้จักบริษัทนี้ไหมครับ?”

“อ่า ครับ คงจะเป็นน้องสาวผมเอง เขาดูแลเรื่องอสังหาฯ ให้กับธุรกิจในเครืออัลฟูลันเป็นส่วนใหญ่”

“จุดใต้ตำตอ! ผู้บริหารอยู่ตรงหน้าผมนี่เอง!”

“เดี๋ยวค่ะ! ก่อนที่คุณพี่ทั้งสองจะคุยกันยาว ขออนุญาตขัดจังหวะการสนทนาด้วยความเคารพ ฉันอยากจะรบกวนรุ่นพี่ ช่วยติดตามสอบถามถึงอาการของท่านหญิงให้หน่อยค่ะ ไม่รู้ว่าตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง ถ้าฉันออกหน้าเอง เกรงว่าฝ่ายตรงข้าม อาจจะหาร่องรอยของพวกเราเจอได้อย่างรวดเร็ว!”

“ได้! เดี๋ยวจะให้คนไปสอบถามตามโรงพยาบาล และที่โรงแรมที่พัก ไหนลองเล่าเหตุการณ์คร่าวๆ ทั้งหมดให้ฟังหน่อยซิ!”

…………………….

::ณ ศูนย์บัญชาการลับ::

ชายฉกรรจ์ที่มีรอยแผลเป็น ยืนกอดอกจ้องคลิปที่ได้จากกล้องวงจรปิดของกรมทางหลวงอย่างเคร่งเครียด ตั้งแต่รถยนต์ต้องสงสัยออกมาจากโมเทล แล้วเลี้ยวเข้าไปในร้านอาหาร เปลี่ยนเป็นคันใหม่โดยจอดคันเก่าไว้ที่เดิม และต่อมารถคันใหม่นั้นก็ได้เลี้ยวเข้าไปในลานจอดรถของโรงแรมหรูใจกลางเมืองหลวง

ซึ่งตรงจุดนั้นกล้องวงจรปิดค่อนข้างมัวเล็กน้อย และมีรถส่งสินค้าคันหนึ่งจอดบังอยู่ ขณะที่รถส่งสินค้ากำลังเอาของลง รถเป้าหมายก็ได้ขับออกไปจากลานจอดรถ เขาจึงได้รีบสั่งการให้ลูกน้องทั้งหมดแยกกันออกติดตามร่องรอยรถยนต์ของเป้าหมายไปในทันที 

แล้วคนทั้งหมดก็รีบผลุนผลันออกไป โดยที่ยังไม่ทันได้ดูเลยว่า หลังจากที่รถส่งสินค้าขับออกไปจากจุดนั้น ก็มีรถตู้คันหนึ่งถอยออกจากช่องที่จอดรถของวีไอพี แล้วขับตามรถส่งสินค้าออกไปอย่างไม่เร่งร้อน