ตอนที่ 45 : ลอบสังหาร (2)

ฝ่ายองครักษ์ชักปืน ยิงปะทะกับคนร้ายเสียงลั่นสนั่นเมือง จนรถยนต์ที่สัญจรไปมาทางฝั่งคู่ขนาน ต้องหักรถหลบเบี่ยงหนีวิถีกระสุนกันเป็นการใหญ่ 

ชายหนุ่มสะดุ้งสุดตัว พร้อมกับเปล่งเสียงอุทาน รู้สึกเหมือนถูกบางอย่างกระแทก และเจาะเข้าไปในผิวเนื้อที่ขาอย่างรุนแรง ก่อนจะรู้สึกหนักและชาไปทั้งแถบ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้คลายแรงที่กอดรัดร่างเล็กบางออกแม้แต่น้อย

แต่แล้วเสียงรัวสาดกระสุนนัดแล้วนัดเล่าก็หยุดลง พร้อมกับร่างของคนร้ายที่ถูกระดมยิงจุดตายที่ไร้สิ่งป้องกัน จนเป็นรูพรุนไปทั่วใบหน้า และลำคอ แทบมองไม่เห็นเนื้อดี อาบด้วยสีแดงฉานที่เต็มไปด้วยเลือดทั่วทั้งร่าง นอนแผ่หราท่ามกลางปลอกกระสุน ที่ร่วงกราวราวกับลูกเห็บอย่างน่าสยดสยอง

“ฝ่าบาท! ฝ่าบาท! หัวหน้า!” บรรดาองครักษ์ที่รอดชีวิตกรูกันมาดึงร่างที่ไร้ชีวิต ของเพื่อนร่วมงาน ที่นอนทับถมบนตัวของเจ้านายออก 

“โรส! คุณเป็นไงบ้าง?” เสียงทุ้มกระซิบถามเสียงแผ่วโหย ดูอ่อนแรงอย่างผิดปกติ

“หม่อมฉันจะไม่กินกล้วยทับอีกเลยตลอดชีวิต!” หญิงสาวพูดเล่นด้วยความโล่งใจหวังจะให้เขาหัวเราะ แต่เขากลับหน้าซีดจนแทบไม่มีสีเลือด

“โอ๊ย!!” ชายหนุ่มร้องออกมาอย่างเจ็บปวด แล้วกัดฟันแน่น เมื่อองครักษ์พยุงเขาให้ลุกขึ้นนั่ง อย่างยากลำบาก เขาเริ่มรู้สึกปวดหนึบและร้อนบริเวณขา เลือดไหลโชกออกมา จนเห็นเนื้อผ้าบริเวณนั้นเป็นสีเข้มจัด 

“ฝ่าบาทถูกยิง!!” พริมโรสอุทานอย่างตกใจ ก้มหน้ามาสำรวจใกล้ๆ จากนั้นดึงมีดพับออกมาจากซอกรองเท้าบูท แล้วกรีดผ้าตรงบริเวณที่ชุ่มเลือดเป็นทางยาวไปจนถึงปลายขากางเกง พลันเหลือบไปเห็นองครักษ์ถือกล่องปฐมพยาบาลวิ่งมาพอดี จึงขยับไปนั่งข้างๆ หลีกทางให้เขา

องครักษ์ฉีดมอร์ฟีนเพื่อระงับปวดให้เจ้าชาย และรีบห้ามเลือดไว้ก่อน ขณะที่กำลังเริ่มพันผ้าปิดปากแผล หญิงสาวก็อธิบายแผนรับมือไปด้วย

“เราต้องแบ่งทีมเพื่อหลีกเลี่ยงการไล่ล่า” ทุกคนหันมามองเมื่อหญิงสาวพูดขึ้น

ชายหนุ่มมองสีหน้าจริงจังของภรรยา รู้สึกภูมิใจที่ตัวเองมองคนไม่ผิด เกิดเหตุการณ์นองเลือดขนาดนี้ เขายังไม่ได้ยินเสียงเธอร้องวี้ดว้ายตามสัญชาตญาณของสตรีเพศที่ควรจะมีเลยสักแอะ ตรงกันข้ามกลับมีสติ คิดหาวิธีแก้ไขสถานการณ์ ในสภาวะคับขัน ได้เป็นอย่างดี ต่างจากสัญชาตญาณในชีวิตประจำวันนั้นโดยสิ้นเชิง

“อีกห้าสิบเมตรจะมีทางแยก เราจะแบ่งเป็นสามทีมวิ่งไปตามเส้นทางเอบีซีตามแผนสำรอง ปลายทางคือโรงแรมที่พัก ฝ่าบาทกำลังบาดเจ็บควรไปคันเดียวกับท่านหญิง หม่อมฉันจะแยกไปอีกเส้นทางหนึ่ง”

“ผมจะไปกับคุณ!” หญิงสาวมองสายตาที่แน่วแน่ของเขา ก็ถอนใจออกมา เวลามีจำกัดเธอจึงไม่อยากจะเถียงกับเขา

“ฉันกับฝ่าบาทจะไปสายบี สายเอพาท่านหญิงมุ่งไปโรงพยาบาล สายซีไปที่โรงแรมที่พัก”

“ครับผม!”

“ปฏิบัติ!” พอสิ้นเสียงของหญิงสาว ทุกคนก็ทำตามแผนสำรองทันที แต่พอขึ้นรถได้เพียงครู่เดียว รถองครักษ์ที่อยู่คันหลังสุดก็ส่งเสียงรายงานมาตามสาย

“กำลังเสริมของพวกมันมาแล้วครับ! ทั้งทางบกและทางอากาศ!”

“ไปๆๆ! ตามแผน!” เสียงหัวหน้าราชองครักษ์ออกคำสั่งทันที

กลุ่มกำลังเสริมที่เพิ่งจะตามมา เปิดฉากรัวเอ็มโฟร์ยิงใส่กระโปรงรถท้ายขบวนทันที จนพรุนไปหมด แล้วขับตามติดประชิดราวกับมารร้ายบนไฮเวย์อย่างอุกอาจ

…

กลุ่มคนที่อยู่บนเฮลิคอปเตอร์ มองเหตุการณ์ด้านล่างอย่างทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ เมื่อเห็นรถยนต์ในขบวน บ้างก็วิ่งตรงไป ทั้งยังสลับเลี้ยวซ้าย และขวาไปคนละทาง

“ศูนย์บัญชาการวอสองเปลี่ยน!” นักบินรายงานเข้าศูนย์ฯทันที

“บัญชาการวอสอง!”

“ขอวอเจ็ด-ออกวอสี่-เหตุวอสี่สอง แบ่งออกเป็นสามเส้นทาง ระบุไม่ได้ว่าวีไอพีอยู่ในรถคันใด ขณะนี้จะนำฮอล์ตามกลุ่มเป้าหมายที่วิ่งบนถนนสายหลัก เลขไมล์สามหนึ่งสองหนึ่งสี่เจ็ด เปลี่ยน!” 

“วอสอง-วอแปดศูนย์บัญชาการรับวอแปด จะประสานงานทีมที่เหลือรับช่วงต่อ เปลี่ยน!”

ชายร่างกำยำที่ยืนสังเกตการณ์ในห้องปฏิบัติการของศูนย์บัญชาการลับ เมื่อได้ยินรายงานดังนั้นจึงรีบกดโทรศัพท์แจ้งความคืบหน้าทันที

“ท่านครับ! พวกเขาหนีรอดไปได้ ตอนนี้ได้แบ่งทีมออกเป็นสามเส้นทางเพื่อตามไล่ล่าแล้วครับ ครับผม! รับทราบครับ!” เขาวางสายแล้วหันไปหาลูกน้องที่กำลังคร่ำเคร่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์

“จัดการแฮกระบบจราจร แล้วค้นหาเป้าหมายมาให้ได้! ” 

“ครับผม!” 

…………………….

“คุณกำลังทำอะไร?” ชายหนุ่มถามเมื่อเห็นหญิงสาวคว้าโน้ตบุ๊คมาเปิดแล้วกดแป้นพิมพ์รัวเร็วเป็นจังหวะสม่ำเสมอ 

พริมโรสตวัดสายตามองทีหนึ่ งแล้วหลุบตาจ้องไปที่หน้าจอ ก่อนจะอธิบายให้เขาฟังด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ระบบเครือข่ายภาครัฐของทีแลนด์ความปลอดภัยต่ำ เจาะรหัสไม่กี่วิก็ได้แล้ว เลยเป็นโอกาสให้แฮกเกอร์อย่างหม่อมฉัน ได้เข้าถึงกล้องทุกตัวของเครือข่ายทางหลวงได้ง่าย รวมถึงกล้องหน้ารถ และกล้องจากมือถือของเจ้าหน้าที่ จากนั้นก็ใส่พิกัด เลือกจำนวนกล้องที่จะให้แสดงและแสกนหาเป้าหมาย! ตึงโป๊ะ!” พริมโรสง้างมือสูงกดลงไปบนปุ่มเอ็นเทอร์พร้อมด้วยเสียงประกอบ

ที่หน้าจอโน้ตบุ๊คปรากฎหน้าต่างป๊อปอัพเล็กๆ เด้งขึ้นมาเรียงกันสองแถวหกแท็บ แสดงภาพเคลื่อนไหวการจราจรบนทางหลวงที่เปลี่ยนพิกัดไปตามที่ระบุไว้ ทำให้เห็นว่ามีรถยนต์ของศัตรู ที่กำลังตามไล่ล่ามาติดๆ ประมาณสี่คัน

“ทีมบีบราโวให้เลี้ยวซ้ายแยกหน้า เฉพาะคันพระที่นั่งให้เลี้ยวซ้ายประมาณสามสิบเมตร คันอื่นให้ขับตรงไปปลายทางคือโรงแรมที่พัก!” องครักษ์ที่นั่งด้านหน้ารีบสื่อสารทางวิทยุทันที

“เลี้ยวซ้ายแล้วครับ!” คนขับรีบแจ้งทันที เพื่อรอรับคำสั่งต่อ

“เลี้ยวซ้ายตรงนี้แล้วขับตรงไป เห็นโรงแรมทางขวามือนั้นไหม? ที่นี่แหละเลี้ยวเลย!” 

“โมเทล?” เจ้าชายรู้สึกสงสัย เพราะเห็นรถคันก่อนหน้าเลี้ยวเข้ามาจอดในช่องที่ว่าง ก็จะมีพนักงานมารูดม่านปิดไว้ทันที ลักษณะจะเหมือนโมเทลของต่างประเทศ ที่เปิดให้บริการแก่ผู้เดินทางโดยรถยนต์สำหรับแวะพักระหว่างการเดินทาง

“เพคะ! แต่เป็นแบบทีแลนด์โอนลี่! เอาล่ะ! พวกเราเข้าไปด้านในกันก่อน จะได้ทำแผลให้เชคฮ์” 

“ครับผม!”

ชายหนุ่มมองหน้าพริมโรสเล็กน้อย ขณะที่องครักษ์สองคนกำลังประคองเขาลงจากรถ เขากำลังรอให้หญิงสาวพูดต่อว่าทีแลนด์โอนลี่นั้น แตกต่างจากโมเทลประเทศอื่นยังไง แต่เธอก็ไม่ได้อธิบายเพิ่ม 

พริมโรสเอาแต่จ้องหน้าจอ ขณะที่เดินตามคนข้างหน้าผ่านประตูเข้าไปด้านใน คิ้วสวยกำลังขมวดมุ่น ขณะที่ก้มหน้าเข้าไปชิดโน๊ตบุ๊ค นัยน์ตากรอกไปกรอกมา เพื่อเปรียบเทียบกล้องวงจรปิดแต่ละตัว

“โอ๊ะ! ทำไมฉลาดขนาดนี้เนี่ย! เหมือนพวกมันจะรู้ตัวแล้วว่ามีรถคันหนึ่งแยกออกจากขบวน!”

 “เราคงหลบได้ไม่นาน!” องครักษ์คนหนึ่งพูดขึ้นมา ขณะสายตาก็มองสำรวจไปรอบห้อง ซึ่งมีภาพวาดเปลือยเรือนร่างในท่ายั่วยวนต่างๆ ของสตรี ทั้งบนผนัง และเพ้นท์บนกระจกใสที่กั้นสำหรับเป็นห้องน้ำ เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ เมื่อเงยหน้าขึ้นมองไปบนเพดาน ต่อมจินตนาการเริ่มทำงาน เมื่อคิดได้ว่าที่นี่คือสถานที่อะไร

ขณะที่องครักษ์สองคนกำลังช่วยกันทำแผล หญิงสาวก็กำลังใช้ความคิดอย่างหนัก ยกแขนข้างหนึ่งกอดไว้ที่อก อีกข้างวางศอกตั้งชันขึ้นขณะที่ฟันหน้าก็ขบกัดปลายนิ้วโป้งเบาๆ เป็นระยะๆ ราวกับกำลังตกอยู่ในภวังค์ 

ชายหนุ่มนั่งพิงอยู่ที่หัวเตียง ที่มีลวดลายเป็นกิจกรรมทางเพศในท่าวาบหวาม ยืดขาตรงสองข้างวางไว้บนที่นอน เพื่อให้ลูกน้องทำแผลได้สะดวก สายตาจับจ้องอยู่ที่ร่างบอบบาง ที่กำลังเดินวนไปวนมาอยู่พักใหญ่โดยไม่ได้ขัดจังหวะ ปล่อยให้หญิงสาวคิดหาวิธีด้วยตัวเอง เนื่องจากเธอเป็นชาวทีแลนด์ ย่อมต้องรู้จักพื้นที่ทุกซอกทุกมุมได้ดีกว่าพวกเขา 

ในห้วงภวังค์ของพริมโรส มีรายชื่อจำนวนมากเลื่อนขึ้นไปอย่างรวดเร็ว สมองกำลังค้นหาคนรู้จัก ที่ไม่มีความเกี่ยวข้องกับบิดาของเธอหรือหน่วยงานในภาครัฐ จนมีรายชื่อหนึ่ง สะท้อนแสงขึ้นมาในจิตใต้สำนึก จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างว่องไว พิมพ์เบอร์คนรู้จักคนนั้นแล้วกดโทรออก ยืนฟังเสียงเรียกเข้าดังอยู่นาน กว่าปลายสายจะรับ

“ฮัลโหล?”

“รุ่นพี่! ฉันเอง!”

“ฉันเอง? ยัยพริม?”

“แม่นแหล่ว! ฉันมีเรื่องรบกวน รุ่นพี่พอจะมาหาฉันหน่อยได้ไหมคะ?”

“ได้สิ! ที่ไหน?”

“เอ่อ..ดูเหมือนจะชื่อเซ็กซี่อินท์”

“ม่านรูด! เธอถูกหลอกเข้าไปในนั้นหรือไง!?!” ปลายสายตะโกนเสียงดังอย่างตกใจ เพราะโมเทลแห่งนั้นอยู่บนเส้นทางที่เขาขับผ่านทุกวันจนชินตา แต่ไม่เคยมีความคิดที่อยากจะเฉียดเข้าไปใช้บริการเลยแม้แต่น้อย 

แต่..!!

“เดี๋ยวนะ! ไม่ถูกสิ! คนเจ้าเล่ห์อย่างเธอมีแต่จะล่อล่วงผู้อื่นเข้าไป ไม่มีทางหลงกลใครได้ง่ายๆ! อย่าบอกนะว่าจะชวนฉันเข้าไปหาข้อมูล?” พอตรรกะเขาเริ่มเข้าที่ น้ำเสียงจึงเรียบเรื่อยเหมือนเดิม

“ฉันกับ..เอ่อกำลังถูกตามไล่ล่า เลยเข้ามาหลบภัยที่นี่ อยากให้รุ่นพี่ช่วยหน่อย!”

“มีกี่คน?” พริมโรสยิ้มกว้าง รุ่นพี่ของเธอไอคิวสูง เข้าใจสถานการณ์ได้รวดเร็วเสมอ

“สี่!”

“เค จะรีบไปเดี๋ยวนี้!” พริมโรสดีใจที่หาทางออกได้ พอวางสายก็หันหลังไปหาสามีเตรียมรายงานทันที แต่พออ้าปากก็ถูกเสียงเข้มนัยน์ตาดุดันขัดขึ้นเสียก่อน

“โทรหาใคร?”

“รุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยเพคะ”

“ที่อิสราเอล?”

“เพคะ เคยทำโปรเจคจบด้วยกันในสมัยนั้น เขาเป็นคนเก่ง มีความสามารถมาก เป็นไอดอลของคณะเลยทีเดียว” 

“ผู้ชาย?” พริมโรสพยักหน้า เจ้าชายเม้มปากแน่นพยายามข่มอารมณ์ที่กำลังคุกรุ่น เมื่อได้ยินภรรยาชื่นชมชายอื่นไม่หยุดปาก