ตอนที่ 50 : (っ˘з(˘⌣˘)18+

ฮัลดาเดินตามองครักษ์มายังห้องที่เขาบอกว่าเชคฮ์อิสราร์ให้เธอมาหา ซึ่งอยู่สูงกว่าชั้นที่เธอพักสองชั้น เธอดูข่าวลอบวางระเบิดจากในทีวีรู้สึกเป็นห่วงเขามาก จึงทิ้งงานทุกอย่างในมือแล้วรีบเดินตามมาอย่างรวดเร็ว

องครักษ์แง้มประตูทิ้งไว้ ทำให้เห็นว่าภายในมืดมาก มีเพียงไฟจากนอกหน้าต่างลอดผ่านเข้ามาได้เท่านั้น เธอค่อนข้างกลัวความมืดจึงเดินเข้าไปด้วยความรู้สึกที่หวาดหวั่นนิดๆ 

ปัง!!

ฮัลดายืนสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงประตูปิดดังสนั่น ยกมือทาบหน้าอก ยืนตัวสั่นเทาอยู่กลางห้องด้วยความตกใจ

“ว้าย!” หญิงสาวกระโดดหนีไปทางหนึ่ง เมื่อเห็นเงาวูบวาบเข้ามาใกล้ แต่พอเห็นร่างนั้นถนัดตาก็ยิ่งตกตะลึง

เธอจำเขาได้ คืนที่เธอเสียความบริสุทธิ์ครั้งแรกเขาก็ใส่หน้ากากสีทองครึ่งหน้าแบบนี้ ในตอนนั้นเธอไม่รู้ว่าชายลึกลับเป็นใครจึงดิ้นรนขัดขืน ทำให้ไข้ขึ้นนอนซมเพราะป่วยไปหลายวัน เพราะยิ่งดิ้นเขายิ่งกระทำชำเราอย่างรุนแรงจนเจ็บระบมไปหมด เป็นเวลานานกว่าจะหนำใจเขา แล้วก็จากไปท่ามกลางแสงสลัว เหลือเพียงกระดุมเม็ดหนึ่งทิ้งไว้เท่านั้น

เธอดูแลเสื้อผ้าเขาอยู่มีหรือจะไม่รู้ว่ากระดุมที่มีตัวอักษรไอเอสนั้นเป็นของใคร และพอไปตรวจดูก็พบว่าเสื้อตัวนั้นมีกระดุมขาดไปเม็ดหนึ่งจริงๆ 

ฮัลดายิ้มหวานเดินนวยนาดเข้าไปใกล้ ยกมือข้างหนึ่งวางไว้ที่หน้าอกแล้วลูบไล้เบาๆ มืออีกข้างลูบไล้จากโคนลำคอสูงขึ้นไปเรื่อยๆ แล้วจับขอบของหน้ากากสีทองนั้นไว้เตรียมจะดึงออก

ชายลึกลับรู้ทัน จึงสะบัดหลังมือไปบนใบหน้าขาวนวล อย่างแรง ได้ยินเสียงเหมือนของแข็งกระแทกลงบนบางส่วนที่แข็งกว่าเนื้อหนังดังเข้ามาในโสตประสาท คล้ายว่าส่วนที่ถูกกระทบนั้นกำลังถูกทำให้แตกร้าว ความแรงของหลังมือทำให้ร่างบอบบางเซถลาลงไปนอนหมอบอยู่กับพื้น 

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมอง เลือดไหลกลบปากและจมูก แต่เจ้าตัวกลับเหยียดริมฝีปาก เผยรอยยิ้มเยือกเย็นออกมา แววตาเป็นประกายวาววับ คล้ายกับว่ารู้สึกสมใจในอะไรบางอย่าง กำมือข้างหนึ่งไว้แน่น ราวกับกุมความลับที่สามารถเปลี่ยนโลกทั้งใบของเธอได้ไว้ในมือ 

ร่างสูงของชายลึกลับเดินย่างสามขุมเข้ามาหา ขยุ้มคอเสื้อของคนที่นั่งอยู่กับพื้นดึงจนตัวลอยขึ้นราวกับไร้น้ำหนัก แล้วใช้มืออีกข้างฉีกเสื้อผ้าให้แยกออกเป็นสองซีก จนเกิดเป็นเสียงแคว้กยาวอยู่หลายวินาที 

เนื่องจากเสื้อกระโปรงเนื้อนิ่ม ที่หญิงสาวสวมยากต่อการทำให้ฉีกขาด เขาจึงต้องออกแรงมากกว่าเดิม ร่างบอบบางที่เปลือยเปล่าจึงถูกเหวี่ยงสะบัดไปมาตามแรงกระชากอย่างทุกลักทุเล 

เขาโยนเธอลงพื้น ราวกับโยนเสื้อผ้า อย่างไม่ปรานีปราศรัย มือข้างหนึ่งจับบรากระชากจนหลุดติดมือ แล้วเหวี่ยงแบบไม่สนทิศทาง ดึงขอบกางเกงตัวจิ๋วให้รูดออกตามไปด้วยอย่างไร้การทะนุถนอม จากนั้นก็ถลกชายเสื้อโต๊ป ที่เป็นชุดคลุมยาวของตัวเองขึ้นมา แล้วรวบไปไว้ด้านหลัง จับสองขาเรียวขาวให้อ้าออกแล้วกระแทกอัดความเป็นชายเข้าไปในทันที 

ฮัลดาผวาตัวลอยขึ้นมาจากพื้น ใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด แต่ก็ยังกัดริมฝีปากตัวเองไว้แน่น ถึงเธอจะอดกลั้นไม่ให้เสียงตัวเองเล็ดลอดออกมาได้ แต่ห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลไม่ได้ 

หญิงสาวตั้งคำถามกับตัวเองอยู่ในใจ ทำไมผู้หญิงโมสเลมต้องมาอดทนเจ็บปวดกับความกักขฬะของผู้ชายแบบนี้ พวกเขาทำราวกับว่าผู้หญิงเป็นเพียงแค่สิ่งระบายความเครียดทางเพศ ไร้ซึ่งการดูแลเอาใจใส่ ไร้ซึ่งความอ่อนโยนทะนุถนอม ไม่เหมือนในนิยายโรแมนซ์ของคนตะวันตกที่เธอเคยแอบอ่านเลย หรือเป็นเพราะโลกแห่งความเป็นจริงมันเจ็บปวด ผู้คนจึงได้สร้างโลกแห่งจินตนาการขึ้นมาเพื่อเอาไว้เยียวยาตัวเอง

แรงกระแทกกระทั้นที่เพิ่มระดับขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เธอตื่นจากภวังค์ความคิด กัดฟันแน่นด้วยความอดทน น้ำตารินไหลไม่ขาดสายจนผมบริเวณเหนือใบหูเปียกชื้นไปหมด แต่ยังนับว่าเธอโชคดีที่เขาไม่เพิ่มความสุขทางเพศด้วยการทุบตีอย่างทารุณ ไม่อย่างนั้นเธอคงจะบอบช้ำจนปางตายไปมากกว่านี้

หญิงสาวมองร่างสูง ที่เสร็จกามกิจแล้ว ถอยออกไปยืนจังก้าตรงระหว่างขาของเธอที่ยังนอนกางอ้าอยู่ และกำลังสาละวนกับการถอดถุงยางออก เธออยากรู้เหลือเกินว่าสายตาภายใต้หน้ากากที่เฉยเมยนั้นกำลังมองเธออยู่หรือเปล่า เพราะตั้งแต่ต้นจนจบเห็นเพียงท่าทีที่เย็นชาไม่มีสรรพเสียงใดๆ หลุดลอดออกมาเลยสักนิด แม้แต่เสียงครางก็ยังไม่ได้ยิน 

เขาปล่อยชายเสื้อคลุมลงแล้วเดินออกไปเลย เก็บหลักฐานทุกอย่างเรียบหมด แม้แต่ถุงยางก็ไม่ทิ้งร่องรอยเอาไว้ 

ฮัลดาแบมือข้างหนึ่งออก มองเม็ดกลมในมืออย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง คราวนี้เธอจะไม่เก็บเงียบเพื่อรอคอยความเมตตาจากเขาอีกต่อไปแล้ว ถึงคราวที่เธอจะต้องเปลี่ยนการเสพสมที่ดูไร้ค่านี้ ให้กลายเป็นเลอค่าขึ้นมาเสียที

…………………….

รามิลขับเรือยอร์ชมาที่ท่าเทียบเรือด้านนอกของโรงแรมริมน้ำ ซึ่งเป็นหนึ่งในกลุ่มธุรกิจโรงแรมของมหัทธนะกิตติ์ ท่าจอดเรือที่อยู่ติดกับโรงแรมก็เป็นของทางบริษัทฯด้วยเหมือนกัน 

นอกจากจะรับฝากจอดเรือ บำรุงรักษาและดูแลเรือแล้ว ยังมีบริการให้เช่าเหมาลำแล้วแต่ความต้องการของลูกค้า ซึ่งจะมีขนาดเรือให้เลือกตั้งแต่ห้าคนจนถึงสี่สิบคนอีกด้วย

พอใกล้จะถึงท่าจอด เขายกคันเร่งขึ้นเพื่อปลดเป็นเกียร์ว่าง ปล่อยให้เรือไหลมาตามแรงเฉื่อย แล้วหมุนพังงาไปจนสุด จับคันเร่งข้างขวาโยกลง เพื่อเปลี่ยนเป็นเกียร์ถอยให้ท้ายเรือสไลด์ข้างเข้าเทียบทุ่น พอเห็นขอบโป๊ะจึงโยกคันเร่งซ้ายเพื่อหยุดการทำงานของเครื่องยนต์ไม่ให้เรือกระแทก เจ้าหน้าที่ของโรงแรมที่อยู่บนโป๊ะกระโดดมาที่ท้ายเรือ โยนทุ่นกันกระแทกลงไปแล้วตะโกนบอกเสียงดัง เขายกคันเร่งปลดเป็นเกียร์ว่างแล้วดับเครื่อง

ชายหนุ่มกำลังเดินไปที่ท้ายเรือ แต่สายตาเหลือบไปเห็นร่างบอบบางในชุดเสื้อเชิ้ตขาวกับกางเกงบลูยีนส์ สวมหมวกแคปของแบรนด์ดังกำลังเดินมายังท่าเทียบเรืออย่างรีบร้อน และมาหยุดยืนอยู่ใกล้เรือยอร์ช แล้วเงยหน้าขึ้นมามองเขาที่ยืนอยู่ท้ายเรือด้วยสีหน้าฉงน ในขณะที่ชายหนุ่มเองก็มองไปที่อีกฝ่ายอย่างตื่นตะลึง

“เรือลำนี้ใช่ไหมคะ?” รามิลมองหญิงสาวที่หันหน้าไปถามสุเมธเลขาของเขาที่กำลังเดินตามมาติดๆ พร้อมชี้นิ้วมาที่เรือ

“ใช่ครับ! อ่า..นี่บอสของผมคุณรามิล บอสครับท่านนี้คือท่านหญิงรินรดา” รามิลตัวชาเมื่อได้ยินชื่อของหญิงสาว

รดา!!

รามิลก้าวยาวมาที่ท่าเรือ คว้าข้อมือของหญิงสาวที่ยื่นมาเพื่อทำความรู้จัก แล้วเดินลิ่วตรงไปยังรถที่จอดอยู่หน้าโรงแรม

“ว้าย! นี่คุณ คุณจะพาฉันไปไหน?” ริมฝีปากอิ่มที่กำลังแย้มยิ้มเพื่อทักทาย เปลี่ยนเป็นอ้าปากร้องเสียงหลงอย่างตื่นตระหนกในการกระทำของอีกฝ่าย 

เธอไม่รู้ว่าเขาเป็นผีบ้าอะไร ทำไมต้องมากระชากลากถูร่างของเธออย่างไม่ปรานีปราศรัยเช่นนี้ด้วย คนรู้จักสนิทก็ไม่ใช่แค่เคยช่วยเหลือเธอไว้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น

“ผมมีเรื่องให้คุณช่วย รบกวนท่านหญิงไปกับผมสักครู่ คุณเมธไปขับรถ!!” สุเมธยืนงงไปชั่วขณะ ที่เห็นปฏิกิริยาของเจ้านายหนุ่ม เขาไม่รู้มาก่อนว่า บอสของเขาสนิทสนมกับท่านหญิงถึงขนาดนี้ ซึ่งเขาเองก็อึ้งไปเหมือนกันที่เห็นหน้าของท่านหญิงเต็มตาในครั้งแรก

“คุณเมธ!!”

“ครับๆ!!” เสียงตวาดราวกับอสุนีบาตฟาดลงมาบนหัว กระตุ้นให้เขารีบออกเดินไปอย่างรวดเร็ว

ชายหนุ่มเปิดประตูรถเพื่อให้หญิงสาวขึ้นไปนั่ง แต่เธอหันมาเผชิญหน้า ขึ้นเสียงอย่างไม่พอใจ

“นี่! ฉันตั้งใจจะไปหาพี่ชาย! ถ้าคุณไม่อธิบาย ฉันก็จะไม่ไปไหนกับคุณทั้งนั้น!!”  

“ผมอยากให้คุณพบใครคนหนึ่ง” เสียงทุ้มมีร่องรอยของความพยายามสะกดกั้นอารมณ์ ก่อนจะเอ่ยปรามเสียงดัง “หยุด! อย่าเพิ่งถาม เห็นแล้วจะรู้เอง!” 

รินรดาอ้าปากค้าง นอกจากพี่ชายจอมเผด็จการแล้ว ไม่เคยมีใครกล้าบังคับให้เธอทำนู่นทำนี่โดยไม่มีเหตุผลมาก่อน แต่เธอก็เงียบไปโดยอัตโนมัติ เพราะคำพูดของเขาแฝงไปด้วยอำนาจที่เหนือกว่าทำให้ดูน่าเกรงขาม เหมือนกับคนที่คุ้นกับการออกคำสั่ง และไม่ต้องการให้ใครปฏิเสธ

“ก็ได้! ถ้าไม่สมเหตุสมผลล่ะก็ คุณโดนดีแน่!! ฉันจะฟ้องพี่ชาย!! ฮึ!” หญิงสาวพูดระบายอารมณ์เสร็จก็เข้าไปนั่งอย่างไม่สบอารมณ์ เขายกยิ้มมุมปากข้างหนึ่ง น้ำเสียงหวานที่เอ่ยคำพูดคาดโทษออกมาอย่างดุดันนั้น ทำไมกลับฟังดูน่ารักในความรู้สึกของเขา ถ้าเป็นไปได้อยากจะให้เธอมาข่มขู่ใกล้ๆ ตลอดยี่สิบสี่โมงเลยทีเดียว 

“ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหม?” รามิลเอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบ หลังจากที่รถแล่นออกมาได้พักใหญ่ๆ

“ยกเว้นเรื่องส่วนตัว!” เสียงพูดห้วนๆ เอ่ยตอบโดยไม่หันหน้ามามอง ทำให้ชายหนุ่มลอบขำในใจ 

นี่คงเป็นอาการต่อต้านอย่างเงียบๆ ของเธอสินะ ฤทธิ์เยอะไม่เบา!

“คุณเป็นชาวเปเรซโดยกำเนิดเลยหรือเปล่าครับ?”

“ขอโทษ เป็นเรื่องส่วนตัว!”

“ทำไมชื่อของคุณถึงเหมือนคนเอชียตะวันออกเฉียงใต้มากกว่าล่ะ?”

“นี่ก็ส่วนตัว!” หญิงสาวกระแทกเสียง 

สรุปว่าเธอจะไม่ตอบอะไรทั้งนั้นใช่ไหม?

เขารู้ว่าเธอเริ่มที่จะรวนเลยไม่ได้ถามอะไรอีก ปล่อยบรรยากาศให้เดทแอร์ไปเสียอย่างนั้น จนผ่านไปครู่ใหญ่หญิงสาวจึงหันมามองอย่างอดไม่ได้ เห็นเขาเอาศอกข้างหนึ่งค้ำยันกับประตูปลายนิ้วแตะไว้ตรงข้างขมับ นั่งหลับตาอย่างไม่สนสิ่งใดรอบตัว จึงรู้สึกขัดเคืองในใจขึ้นมาอีก

คนบ้า! บังคับขืนใจเขามาแล้วก็มาทำตัวไม่สนโลก ไร้เหตุผลสิ้นดี!!

“ฮึ!” รินรดาหมั่นไส้สะบัดหน้าพรืดกลับไปมองบรรยากาศข้างทางตามเดิม

ชายหนุ่มไม่ได้ลืมตา แต่ยกยิ้มมุมปากขึ้นข้างหนึ่งอย่างชอบใจ เมื่อได้ยินน้ำเสียงแสดงอารมณ์ที่ขุ่นมัวของอีกฝ่าย เขาอยากทำให้เธอหงุดหงิดมากกว่านี้ด้วยซ้ำ โมโหจนลงไม้ลงมือกับเขาเลยยิ่งดี เขายอมเจ็บตัวเพื่อแลกกับการได้สัมผัสถึงพลังชีวิตของเธอ ได้อยู่ใกล้ ได้หายใจในอากาศเดียวกัน และเขาจะต้องหาทางพิสูจน์ให้ได้ว่า เธอคือรดาของเขาจริงๆ

“ถึงแล้วครับบอส” สุเมธดึงเบรคมือ แล้วหันมารายงานเจ้านาย จากนั้นก็รีบลงไปเปิดประตูให้ท่านหญิง

โรงพยาบาล? ทำไมต้องพามาที่นี่?

รินรดาหันมามองเขาเป็นเชิงถาม เขาเดินมายืนข้างๆ ไม่พูดอะไรไม่อธิบายเหมือนเดิม เพียงผายมือให้เธอออกเดินไปกับเขา

…………………….

“ฝ่าบาทจะไปอาบน้ำได้หรือยังเพคะ ถ้าท่านหญิงมาถึงแล้วจะได้ทานข้าวพร้อมกัน” พริมโรสเดินถือถาดน้ำชาสองแก้ว ที่เพิ่งจะรับมาจากองครักษ์ นำมาวางไว้ที่โต๊ะหน้าเตียง

“อืม” เขาพูดแล้วหย่อนขาลงข้างเตียง อ้าแขนออกสองข้าง

หญิงสาวยิ้มหวานเข็นวีลแชร์เข้ามาใกล้ๆ เดินมาหยุดยืนระหว่างขาของเขาแล้วปลดกระดุมเสื้อเชิ้ต

“อ๊ะ! หม่อมฉันเพิ่งจะสังเกต ที่กระดุมเชิ้ตมีอักษรย่ออยู่ด้วย!”

“ชื่อผม”

“เก๋กู้ด! เหมือนราชวงศ์ในยุโรปเลยเพคะ”

“แต่ของผมจะไม่เหมือนคนอื่น” เขายิ้มเมื่อเห็นภรรยาทำสีหน้าแปลกใจจึงชี้ให้ดู ”ที่ตัวอักษรนี่เห็นไหม? มันจะสะท้อนแสงแบล็คไลท์ได้…”

เคร้ง!!

ยังไม่ทันที่เขาจะพูดอะไรต่อ ก็ได้ยินเสียงขวดที่พริมโรสแอบนำไปตั้งไว้ที่ข้างประตูด้านนอกล้มลงกระแทกพื้น เนื่องจากคอนโดนี้สร้างมาเพื่อให้คนทั่วไปได้อยู่อาศัย ไม่ได้ออกแบบเพื่อป้องกันการโจรกรรมระดับชาติ เธอจึงต้องอาศัยวิธีพื้นๆ ป้องกันตัวเอง

ทั้งสองสบตากันทันที แล้วแยกกันทำงานอย่างว่องไวโดยไร้คำพูดในเวลาที่จำกัด

หญิงสาวรีบไปที่โต๊ะหัวเตียง ยกขาเรียวเปลือยเปล่าตั้งชันบนที่นอน แล้วหยิบซองปืนมารัดต้นขาไว้สองกระบอกทั้งด้านในและด้านนอก จากนั้นผูกเชือกมัดปมเสื้อคลุมอาบน้ำไว้อย่างแน่นหนา เนื่องจากเธอเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จทั้งตัวจึงมีเพียงผ้าคลุมชิ้นเดียวปิดบังร่างกายอยู่

เจ้าชายอิสราร์เอื้อมมือมาปิดโคมไฟหัวเตียง รับปืนที่หญิงสาวส่งให้มาถือไว้ในมือ แล้วเดินกระเผลกไปตรงตำแหน่งหลังประตู

พริมโรสเอาหมอนสองใบยัดเข้าไปในผ้าห่ม ตบตรงกลางระหว่างหมอนสองใบให้เป็นร่อง คว้าเสื้อเชิ้ตของเขาติดมือไปด้วยแล้วไปนั่งใกล้ๆ กัน

ไม่กี่อึดใจประตูที่ล็อคไว้จากด้านในก็ถูกสะเดาะออก ได้ยินเสียงดังกริ๊กทีหนึ่ง จากนั้นประตูห้องก็แง้มออกเบาๆ ปราการต่อไปคือโซ่ที่คล้องอยู่ 

ท่อนแขนกำยำข้างหนึ่ง ยื่นเข้ามาในห้อง แล้วแปะอะไรสักอย่างที่หลังประตู พอเขาคลายมือออกจึงเห็นว่าเป็นเทปกาวแลคซีนที่แปะยึดยางยืดด้านหนึ่งไว้ ปลายยางอีกด้านมัดคล้องไว้ที่โซ่ ซึ่งถ้าประตูปิดยางยืดจะหดตัวทำให้ตัวคล้องโซ่หลุดออกจากสลัก

มือไวเท่าความคิด หญิงสาวรีบลุกพรวดขึ้น ยื่นมือไปสะกิดเทปกาวออก พอประตูเปิดอีกครั้งโซ่จึงไม่ได้หลุดออกจากสลักอย่างที่อีกฝ่ายคิด

พลั่ก!!

“ไอ้โง่! มึงนี่! XO!#!$#!”

มีเสียงคล้ายใครสักคน โดนตบศีรษะอย่างแรง อยู่หลังบานประตูที่เปิดแง้มอยู่ ตามด้วยเสียงกระซิบก่นด่าอย่างหยายคายเบาๆ พริมโรสกัดริมฝีปากล่างตัวเองไว้ได้ทัน เธอเกือบจะหลุดขำพรืดออกไปเสียแล้ว

“ถอยไป! เดี๋ยวกูทำเอง!”

กลุ่มผู้บุกรุกยามวิกาลยังไม่ยอมแพ้ พยายามสอดท่อนแขนเข้ามาแปะเทปกาวอีกรอบ คราวนี้พริมโรสไม่ขัดขวางเพียงแต่กระชับปืนในมือไว้มั่น ขยับตัวไปนั่งซ้อนหน้าสามีที่ยังไม่หายดี เป็นการปกป้องเขาไว้ชั้นหนึ่งก่อน เตรียมรับสถานการณ์เต็มที่

ชายชุดดำก้าวเข้ามาในห้องทีละคน เดินเข้าไปใกล้เตียงนอนแล้วเหนี่ยวไกปืนรัวยิงกระหน่ำ พริมโรสเบะปาก ให้กับการใช้อาวุธอย่างไร้สติของพวกมัน จึงอาศัยช่วงที่เสียงดังต่อเนื่องนี้เหนี่ยวไกไปสองนัด สองคนหลังสุดตัวสะบัดล้มคว่ำทั้งยืน สองคนหน้านั้นก็โดนสามีเธอสอยร่วงในระยะเวลาใกล้เคียงกัน 

พริมโรสหันมามองสบตาของสามี ท่ามกลางความสลัวเมื่อเขาจับต้นแขนเธอไว้กระชับ แล้วสะบัดใบหน้าไปทางประตู เป็นอันรู้กันโดยไม่ต้องพูดว่าห้ามเคลื่อนไหวให้เงียบไว้ก่อน เขาคิดว่าพวกมันคงไม่ได้มีแค่นี้แน่ๆ

หญิงสาวพยักหน้า มงสไนเปอร์ลงประทับร่างที่ไม่ไหวติง แม้ลมหายใจก็ยังบังคับให้ปล่อยออกมาเพียงแผ่วๆ เธอเคยใช้เวลากว่าเจ็ดสิบสองชั่วโมงในการซุ่มโจมตีมือสไนเปอร์ของฝ่ายศัตรู จนได้รับการยอมรับจากกองทัพมาแล้ว มันเป็นนาทีของการวัดใจว่าใครจะมีความอดทนในการรอคอยที่มากกว่ากัน