ตอนที่ 51

ขณะที่กำลังอยู่ในช่วงเวลาของการวัดใจ จู่ๆ โทรศัพท์ที่หัวเตียงก็ดังขึ้น พร้อมๆ กับเงาใต้ประตูที่ผ่านไปวูบหนึ่งอย่างรวดเร็ว เนื่องจากภายในห้องนอนปิดไฟมืดแต่ด้านนอกเปิดไฟสว่าง ทำให้ผู้บุกรุกอยู่ในจุดที่เสียเปรียบ เจ้าชายอิสราร์ชูนิ้วขึ้นสองนิ้วแล้วกระดกสองครั้งชี้ไปที่ประตู หญิงสาวพยักหน้า เพราะเธอก็เห็นเหมือนกันว่ามีสองเงาที่วิ่งผ่านไปพร้อมๆ กัน

พริมโรสทำสัญญาณบอกเขาว่าเธอจะจัดการไอ้คนนี้ แล้วจะย้ายไปอยู่ฝั่งตรงข้าม เขาทำสัญญาณมือตอบกลับว่าโอเคตามแผนของเธอ

ไม่กี่วินาทีประตูก็แง้มออกอย่างเชื่องช้า ปลายกระบอกปืนโผล่เข้ามาอย่างเงียบเชียบ เธอรอให้ประตูเปิดกว้างขึ้นอีกหน่อย จากนั้นก็กระแทกเท้าถีบไปโดยแรง

ปึง!! 

“โอ๊ก!!” คนร้ายร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อถูกประตูกระแทกที่หัวก่อนจะกระเด็นไปอัดอยู่ระหว่างประตูกับผนัง ทันใดนั้นพริมโรสก็ทะลึ่งตัวลุกพรวดขึ้น ฟาดกระบอกปืนไปที่ข้อมือของมันจนปืนร่วงลงพื้น แล้วตีลังกาข้ามไปอยู่อีกด้านหนึ่งเหนี่ยวไกปืนเล็งไปที่หัวของมันสองนัด

คนร้ายตัวสะบัดล้มทั้งยืนคาปากประตู เธอโยนปืนของคนร้ายลอยออกไปนอกห้อง ในพริบตานั้นก็มีเสียงปืนยิงวัตถุที่เธอเพิ่งจะโยนออกไปอย่างกระหน่ำ 

กี่คนกันวะนี่???

เจ้าชายอิสราร์ใจหายวาบ เพราะรู้ว่าภรรยากำลังคิดจะทำอะไร เขารีบยืนขึ้นด้วยขาข้างดี ในจังหวะเดียวกับที่เธอตีลังกาข้ามสิ่งกีดขวางที่หน้าประตูลงไปม้วนตัวกับพื้นที่ด้านนอกแล้วเหนี่ยวไกปืนขึ้นมาสามนัด  

เขารีบเดินกระเผลก ไปที่จับขอบประตู เมื่อได้ยินเสียงปืนดังขึ้นติดๆ กัน แล้วก็ต้องรีบทิ้งตัวลงทับไปบนร่างคนที่ตาย เพราะคนด้านนอกยิงเข้ามาผ่านหน้าเขาไปอย่างเฉียดฉิว ยังมีตามติดมาอีกหลายนัดจนเขาต้องรีบม้วนตัวไปหลบที่ผนัง

เสียงดวลปืนข้างนอกยังดังต่อเนื่อง เขาไม่รู้ว่าพวกมันมีกี่คนกันแน่ แต่จะมัวหลบอยู่อย่างนี้ไม่ได้ เธอมีปืนเพียงสามกระบอกเท่านั้น

ชายหนุ่มยิงนำในจังหวะเดียวกันกับภรรยา แล้วกลิ้งตัวออกไปที่ด้านนอก จะไปหลบด้านข้างของโซฟาตัวที่อยู่ใกล้ที่สุด แต่เจอคนร้ายซุ่มอยู่ จึงยิงเข้าใส่เบ้าตามันพอดี และจังหวะเดียวกันก็มองเห็นภรรยาหลบกระสุนอยู่ข้างตู้โชว์ติดผนังตรงข้ามกับเขา คนร้ายน่าจะรัวปืนมาจากบริเวณเคาท์เตอร์บาร์ 

หญิงสาวโยนปืนในมือทิ้ง สะบัดชายเสื้อคลุมเปิดออกกว้าง เพื่อที่จะหยิบปืนสองกระบอกที่ต้นขา เจ้าชายอิสราร์นัยน์ตาวาบขึ้น เมื่อเห็นช่วงล่างที่เปลือยเปล่า มิหนำซ้ำสาบเสื้อที่ทบไว้ช่วงหน้าอกก็เริ่มคลายออกจนสองเต้าแทบจะทะลักล้นออกมาอยู่รอมร่อ เขากัดกรามแน่นจนเห็นเป็นสันนูน ในสถานการณ์แบบนี้จะโกรธภรรยาก็ไม่ได้ มันเกิดขึ้นเร็วจนแทบตั้งตัวไม่ทัน 

พริมโรสชักปืนออกมาเตรียมพร้อมพลางเงยหน้าขึ้นมองสามี กำลังจะส่งสัญญาณให้เขา แต่แล้วก็ต้องชะงักพร้อมกับสะดุ้งในใจเมื่อสบนัยน์ตาคมกริบดุดันมีประกายโหดเหี้ยมแผ่ออกมา ยังไม่ทันได้คิดพิจารณาว่าเป็นเพราะอะไร หางตาพลันเหลือบไปเห็นความเคลื่อนไหวทางด้านหลังของเขาเสียก่อน จึงยกปืนลั่นไกออกไปอย่างรวดเร็ว

คนร้ายโดนยิงที่กลางอกร่างเซไปเล็กน้อยแต่ไม่ล้ม เจ้าชายอิสราร์ตวัดเท้าเตะตัดขาจนมันหงายหลัง แต่ยังไม่ทันที่ร่างของมันจะล้มลงพื้น ขาข้างดีของเขา ก็เหวี่ยงไปกระแทกกกหูมันกลางอากาศเสียก่อน แล้ววาดส้นเท้ากดอัดกับคอหอยจุกตายคาที่

โห!! ส้นเท้าพิชิตมาร!! ช่างไม่ธรรมดาจริงๆ!!

เขาเก็บปืนกลมือของมันมาแล้วหันไปมองทางหญิงสาว เธอส่งสัญญาณว่าจะบุกไปตรงเคาท์เตอร์ให้เขายิงคุ้มกันให้ด้วย เขาพยักหน้าสาดกระสุนออกไปทันที

พริมโรสกลิ้งตัวไปกับพื้น จนไปหมอบอยู่ตรงพื้นใกล้เคาท์เตอร์ ช่วงที่สามีหยุดยิง ก็เป็นทีของพวกคนร้าย จะยิงสวนกลับไปบ้าง เธอจึงใช้จังหวะที่พวกมันไม่ทันระวังนี้พุ่งตัวสไลด์ไปทางด้านข้าง เล็งปืนสองกระบอกในมือเข้าไปในซอกหลังบาร์ที่พวกมันใช้เป็นบังเกอร์กันกระสุน เหนี่ยวไกอย่างต่อเนื่อง

สองคนหน้าล้มลง สองคนหลังเข่าทรุดแต่ยังไม่ตาย เพราะคนข้างหน้าบังกระสุนไว้จึงไม่โดนจุดดับ พอยกปืนขึ้นจะยิงซ้ำกระสุนดันหมดเสียก่อน จึงรีบม้วนตัวมาอยู่ด้านหน้าบาร์ แต่คิดไม่ถึงว่ากระสุนพวกมันก็ไม่เหลือเช่นกัน ได้ยินเสียงเหนี่ยวไกกริ๊กๆ ติดกันหลายครั้ง และมีเสียงโลหะถูกโยนลงพื้น

มุมปากอิ่มยกยิ้มขึ้นอย่างได้ใจเพียงไม่กี่วินาที ก็ถูกเท้าปริศนาเหวี่ยงเข้ามาโดยไม่รู้ตัว เธอยกปืนขึ้นกัน แต่แรงเตะที่หนักหน่วงทำให้ร่างเล็กบางหงายหลังไปปะทะกับเคาท์เตอร์

แต่ถึงจะเจ็บจนจุก เธอก็ยังล็อคขาข้างหนึ่งของมันไว้ได้ จึงกระหน่ำด้ามปืนทุบไปที่หน้าแข้งของมัน แล้วตวัดเท้าเตะตัดขาจนมันเสียการทรงตัวล้มก้นกระแทกพื้น เธอได้ทีจึงเหวี่ยงมือเอาปืนทุบไปที่กล่องดวงใจของมันเป็นการปิดท้าย

พริมโรสทรงตัวจะลุก แต่ก็ถูกถีบมาจากทางด้านหลัง จึงเสียหลักไถลไปนอนเค้เก้กับพื้น เป็นจังหวะเดียวกับที่เจ้าชายอิสราร์กระโจนเข้าใส่คนที่ทำร้ายภรรยาของเขาทางด้านหลัง เขาขึ้นคร่อมร่างที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว แล้วกระแทกหมัดไปทั่วหน้าของมันทั้งซ้ายและขวาอย่างไม่ยั้ง ไม่เปิดโอกาสให้มันได้หายใจ

พริมโรสประคองตัวลุกขึ้น เดินไปหาสามีแล้วยึดแขนของเขาไว้ข้างหนึ่ง 

“พอแล้วเพคะ! มันนิ่งไปแล้ว!”

ชายหนุ่มหยุดทันทีตามคำขอ แต่สะบัดมือเธอออกไม่ให้จับตัวเขา เงยหน้ามองเธอด้วยสายตาเยียบเย็นแฝงรังสีของความดุร้าย ชวนให้หวาดหวั่นขวัญผวาไม่น้อย

“ไปหาเสื้อผ้าใส่เดี๋ยวนี้!!” เสียงตวาดอย่างทรงอำนาจทำให้เธอตกใจจนหน้าตาตื่น เพราะไม่เคยเจออารมณ์รุนแรงจนเกือบถึงขั้นอำมหิตเช่นนี้มาก่อน จึงนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ จิตใต้สำนึกเตือนว่าให้รีบทำตามคำสั่งของเขาทันทีอย่าอิดออด

“ไป!!” พริมโรสสะดุ้ง เมื่อได้ยินน้ำเสียงกระด้างเหี้ยมเกรียมตวาดซ้ำ เธอไม่กล้ารีรออีก รีบหันตัววิ่งเข้าห้องไปในทันที 

ชายฉกรรจ์สี่ห้าคนวิ่งเข้ามาด้วยอาการหายใจหอบราวกับไปแข่งวิ่งสี่คูณร้อยกันมา รีบทำความเคารพชายหนุ่มอย่างว่องไว

“ฝ่าบาท! ขอประทานอภัยกระหม่อม พวกกระหม่อมรีบมาที่สุดแล้วแต่ก็ยังช้ากว่าพวกมัน!” พอคนหน้าพูดจบ ชายสองคนทางด้านหลังก็เข้ามาประคองให้เจ้าชายไปนั่งที่โซฟา

“ไม่เป็นไร ฉันก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าพวกมันจะตามมาเร็วขนาดนี้! ฝากไปบอกเขาด้วยว่าให้เริ่มแผนสองได้เลยคืนนี้! ล่อให้กลับไปก่อน อีกวันสองวันฉันก็จะกลับแล้ว!”

“รับคำสั่งพ่ะย่ะค่ะ! ถ้างั้นพวกกระหม่อมทูลลา” กลุ่มชายฉกรรจ์ทำความเคารพอีกครั้ง เจ้าชายอิสราร์พยักหน้า พวกเขาจึงกลับออกไป

ใคร?  เสียงคุ้นๆ ไม่ใช่พวกองครักษ์นี่นา!!

พริมโรสเดินออกมา ทันได้ยินบทสนทนาภาษาอาหรับ ของพวกเขา คิ้วงามขมวดมุ่นเล็กน้อยกับปัญหาที่ยังไม่ได้รับคำตอบ และเธอก็ยังไม่กล้าที่จะเอ่ยปากถาม เพราะถ้ามีอะไรที่เธอควรรู้เขาคงจะพูดออกมาเอง ฉะนั้นตอนนี้คงต้องคอยสังเกตการณ์เงียบๆ ไปก่อน

“มาพยุงหน่อยซิ!” เขามองด้วยหางตา น้ำเสียงคล้ายจะเย็นลงแล้ว แต่หญิงสาวเดาว่าอาจจะยังไม่หายโมโหดี จึงไม่กล้าขัดใจ กลัวจะไปยั่วอารมณ์ให้คุกรุ่นขึ้นมาอีก เธอรีบเข้าไปขนาบข้างที่เขาเจ็บ ยกแขนของเขาขึ้นแล้วแทรกร่างเข้าไปให้เขาโอบไว้ที่ไหล่ประคองเขาไว้ทั้งตัว

ชายหนุ่มชะงักเมื่อเห็นท่าทางกระตือรือล้นจนผิดสังเกต และเนื่องจากยังไม่เคยเจอ โหมดประจบประแจง อย่างเป็นเรื่องเป็นราวมาก่อน จึงทำให้ไม่ค่อยไว้ใจเท่าไหร่นัก

“รู้ด้วยว่าจะมาที่นี่!” เขาเอ่ยอย่างแปลกใจที่เห็นหญิงสาวพาเขามายังทิศทางที่เขาต้องการโดยไม่ได้บอก

“ก็เป็นสิ่งที่หม่อมฉันคิดอยู่เหมือนกัน ฝ่าบาทจะจัดการเองหรือจะให้หม่อมฉันเป็นคนลงมือเพคะ?”

“คุณก็ได้ ถามให้รู้เรื่อง!”

“เพคะ!” หญิงสาวรับคำ แล้วพาเขาไปนั่งที่โซฟาในห้องนอนขององครักษ์ทั้งสอง

เธอเดินไปสำรวจองครักษ์ที่ชื่อว่าเอาฟาก่อน ตรวจดูว่าเขายังมีลมหายใจอยู่หรือเปล่า แล้วเดินไปที่โต๊ะหัวเตียงหยิบปืนกล็อกเก้ามอมอขึ้นมาปลดแม็กกาซีนเพื่อเช็คกระสุน จากนั้นใส่กลับเข้าไปดึงสไลด์บรรจุกระสุนเข้ารังเพลิงอย่างชำนาญ 

จากนั้นก็เดินถือปืนติดมือไปด้วย ตรงไปหาองครักษ์ที่นอนคว่ำหน้าอยู่กับพื้น ใช้เท้ายันร่างที่คล้ายจะไร้สติให้พลิกกลับมานอนหงาย แล้วเหนี่ยวไกยิงเฉียดศีรษะเขาไปในระยะเผาขน จนร่างที่นอนนิ่งไม่ไหวติงราวกับคนตายนั้น ผวาทั้งตัวลุกขึ้นมานั่ง อย่างหน้าตาตื่น เนื้อตัวสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัด และอยู่ๆ ก็มีเหงื่อผุดซึมขึ้นมาเต็มกรอบหน้า

“หะ..หัวหน้า!! ฝ่าบาท!!” นัยน์ตาเขาเหลือกขึ้นจะแทบจะหมุนกลับด้าน ขนหัวลุกชันไปหมดเมื่อเห็นแววตาสาดประกายอำมหิตสีหน้าคล้ายกำลังจะสังหารผู้คนของเจ้านาย ยิ่งไม่กล้าสบตาคมสวยสีหน้าเยือกเย็น แต่น้ำเสียงแสดงความห่วงใยอย่างเสแสร้งนั้นด้วย

“ฟะฮัด คุณมีอะไรจะสั่งเสียไหม?” พริมโรสถามเสียงนุ่ม ยกปืนในมือขึ้นพาดไหล่ 

“ฝะ..ฝ่าบาท!! ไว้ชีวิตกระหม่อมด้วย กระหม่อมถูกบังคับ พวกเขาจับแม่กับลูกสาวของกระหม่อมเป็นตัวประกัน กระหม่อมไม่มีทางเลือก!” องครักษ์รีบนั่งคุกเข่าคำนับ หัวโขกพื้นอย่างสำนึกผิด พริมโรสย่อตัวลงใกล้ๆ ปลายกระบอกปืนค้ำยันอยู่บนขาข้างหนึ่งของคนที่นั่งคุกเข่า

“อืม! ก็น่าเห็นใจเหมือนกันนะ ไม่ว่าจะอยู่ในชนชั้นใด ทุกๆ ชีวิตบนโลกล้วนมีคุณค่ามีความสำคัญ แต่เผอิญว่า..ผู้ชายคนนี้เขาเป็นสามีของฉัน เมื่อเขาเจ็บ..ไม่ว่าใครที่ทำเขาก็ต้องเจ็บยิ่งกว่า!!”

ปัง!!

“อ๊ากกกก!! หะ..หัวหน้า! ผมผิดไปแล้ว! อภัยให้ผมด้วย!! ผมไม่มีทางเลือกจริงๆ!!” เสียงองครักษ์ร้องขึ้นมาอย่างเจ็บปวด เมื่อถูกยิงที่ขาอย่างเลือดเย็น โดยไม่บอกให้เตรียมใจไว้ก่อนล่วงหน้า

“มีสิ! ฉันจะเปิดโอกาสให้นายได้เลือกสักสองทาง จะบอกมาดีๆ หรือว่า…” องครักษ์เหลือกตาอย่างลนลานเมื่อโดนปืนจ่อเล็งไว้ที่หัว 

“ปัง!” แล้วก็ต้องสะดุ้งสุดตัวจนขนหัวลุก เมื่อได้ยินเสียงหวานนุ่มพูดอยู่ใกล้ๆ หู ในระยะเผาขน ลมหายใจถูกปล่อยพรืดออกมาเฮือกใหญ่โดยไม่รู้ว่าตัวเองได้เผลอกลั้นเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่

“บอกๆ!! ผมพูดแล้ว!! หัวหน้าอยากรู้อะไรผมจะพูดให้หมดเลย!” เขายกมือประสานไว้ที่อกอย่างวิงวอน แววตาสะท้อนความเจ็บปวดที่ปิดไม่มิด

พริมโรสยืดตัวขึ้น โยนปืนในมือทิ้งลงพื้นอย่างหมดความสนใจ หันหลังเดินไปที่โซฟา แต่ในนาทีนั้นเององครักษ์ผู้หวาดกลัวจนตัวสั่นก็คว้าปืนที่พื้นขึ้นมาเหนี่ยวไกทันที

กริ๊ก!!  กริ๊ก!!  กริ๊ก!!

เขาตกใจกลัวอย่างสุดขีด หน้าซีดจนไม่มีสีเลือด มือไม้อ่อนปวกเปียกขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทิ้งปืนลงพื้นอย่างหมดเรี่ยวหมดแรง แต่ยังไม่ทันที่ฉี่จะได้ราด ก็เจอท่าเตะสวิงคิกของเทควันโด หรือจระเข้ฟาดหางที่กกหูเข้าไปสองครั้งซ้อนอย่างเต็มเหนี่ยวเสียก่อน 

“มัดมันไว้ก่อน! รอให้องครักษ์เอาตัวไปสืบสวน!” เจ้าชายอิสราร์ลุกขึ้นยืน ออกคำสั่งน้ำเสียงเฉียบขาด 

พริมโรสหันมามองตามเสียง พอเห็นว่าเขาลุกขึ้น ร่างบางก็รีบถลันเข้าไปทำหน้าที่อย่างว่องไวโดยไม่รอให้เขาบอก ชายหนุ่มมองด้วยหางตาอย่างขุ่นเคือง เอ่ยน้ำเสียงหยัน

“มันไม่ได้ช่วยให้โทษลดลงได้หรอกนะ!”

“หม่อมฉันรู้~ ทหารทำผิดก็ต้องได้รับโทษทางวินัย แต่การเอาอกเอาใจสามีอย่างไม่ขาดตกบกพร่องก็เป็นหน้าที่ของภรรยานะเพคะ~ อย่าเอาแต่โกรธเลย เมียตกใจจะแย่อยู่แล้วเคยรู้บ้างไหม?~ ปลอบขวัญเค้าหน่อยน้า~”  น้ำเสียงกระเง้ากระงอดพยายามออดอ้อนให้เขาใจอ่อนอย่างน่ารัก

ชายหนุ่มรู้สึกเอือมระอากับสกิลพลิกกลับดำให้เป็นขาวของเธอเสียเหลือเกิน แม้แต่ในสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานอย่างนี้ก็ยังเอามาใช้โดยไม่ละเว้น แต่ก็ไม่ปฏิเสธที่จะดึงร่างบอบบางเข้ามากอดไว้แนบแน่นด้วยความรู้สึกทั้งหวงและห่วง ทั้งจูบทั้งหอมอย่างแสนรัก

…

สุเมธเดินนำท่านหญิงมาที่เพนท์เฮ้าส์ เขาชะงักนิดหนึ่งเมื่อเห็นประตูเปิดแง้มอยู่ จึงผลักให้กว้างขึ้น แต่แล้วก็ยืนตัวแข็งค้างราวกับโดนเมดูซ่าสาปให้เป็นหิน รินรดาเดินเข้ามาใกล้ มองท่าทีของคนตรงหน้าอย่างแปลกใจ จากนั้นก็หันไปมองตามสายตาของเขาแล้วก็ต้องชะงักค้างไปอีกคน รามิลที่กำลังเดินตามหลังมาก็ขมวดคิ้วมุ่น เมื่อมองดูก้อนหินสองร่างที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู จึงเกิดความสงสัยว่ากำลังมองอะไรกัน 

“โฮลี่ ชิท!! นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นวะเนี่ย?”