ตอนที่ 47 : หรือจะเป็นคนที่ใช่?

“ฝ่าบาท…ชัยเคาะฮ์ไลลามาขอพบพ่ะย่ะค่ะ” 

เจ้าชายอิดรีส กำลังดูข่าวเหตุการณ์ระเบิด ที่ศูนย์ประชุมนานาชาติในทีวี พอได้ยินชื่อของคนที่มาพบจึงเลิกคิ้วสูงอย่างแปลกใจ

ไลลาเดินตามหลังเด็กรับใช้เข้ามาด้านใน ฝืนข่มความรู้สึกหวาดหวั่นอยู่ในใจลึกๆ เนื่องจากเคยได้ยินคำเล่าลือเกี่ยวกับอุปนิสัยของท่านลุงซึ่งเป็นบิดาของเขา ที่มีพฤติกรรมคล้ายกับพวกไซโคพาธ ที่มีความผิดปกติทางจิตใต้สำนึก ขาดความยับยั้งชั่งใจ ไม่เกรงกลัวต่อการกระทำผิด อย่างการลอบวางยาพิษสังหารบิดา ทั้งยังปลอมแปลงพระบรมราชโองการแต่งตั้งตัวเองเป็นกษัตริย์ เขาซึ่งเป็นลูกชายย่อมมียีนที่ไร้จิตสำนึก ของฆาตกรถ่ายทอดมาทางพันธุกรรม มาบ้างเป็นแน่ แต่ระดับของความรุนแรงจะน้อยหรือมาก คงขึ้นอยู่กับการเลี้ยงดูในวัยเด็กประกอบไปด้วย

เธอได้ยินมานานแล้วว่า เขาเป็นคนเก็บตัวไม่ออกสื่อ ทั้งยังเป็นพวกชอบต่อต้านสังคม เย็นชาและไม่แยแสกับทุกสิ่งรอบตัว และอีกกระแสหนึ่งก็บอกว่าเขาเป็นพวกเพลย์บอยเจ้าชู้เสเพล เป็นด้านมืดที่ไม่เปิดเผยให้ใครได้เห็น  ยิ่งทำให้เธอมั่นใจว่าเขาคงมีความสับสนเกี่ยวกับบุคลิกภาพในตัวเองอยู่พอสมควร และคงได้รับความผิดปกตินั้นมาด้วยเป็นแน่แท้ เพียงแต่อาจจะยังไม่ถึงเวลาที่จะแสดงออกมา

ถ้าไปรู้เรื่องอะไรที่เป็นความลับของเขา ฉันจะถูกฆ่าปิดปากไหมนะ?

เจ้าชายอิดรีสลุกขึ้นยืนอย่างสุขุม เดินมารับถึงหน้าประตูอย่างให้เกียรติ ยื่นมือแตะที่ข้อศอกของหญิงสาวเบาๆ และพาไปนั่งด้วยกันที่โซฟา 

เมื่อไลลาเห็นเขาในระยะประชิด ก็ถึงกับอื้งไปเล็กน้อย แม้ใบหน้าคมสันเกลี้ยงเกลา จะไม่ได้โดดเด่นอะไรมากนัก แต่ทว่าดวงตา รอยยิ้ม และบุคลิกที่เห็นภายนอกโดยรวมนั้น กลับมีแรงดึงดูดจนน่าประหลาดใจ รอยยิ้มหวานล้ำที่มุมปาก กำลังก่อกวนจิตใจของเธอให้ปั่นปวนจนเผลอคิดฟุ้งซ่าน ความหวาดระแวง ที่พลุ่งพล่านก่อนหน้านี้หลอมละลายหายวับไปเกือบหมด

หรือคำพูดเหล่านั้นจะเป็นเพียงแค่ข่าวลือ?

ท่าทางขวยเขิน อย่างไว้ตัวของหญิงสาว น่ามองเสียจนเรียกรอยยิ้มเอ็นดูผุดขึ้นมาจางๆ ที่มุมปากของชายหนุ่ม ก้นบึ้งของดวงตาอันลุ่มลึก กลับซุกซ่อนความรู้สึกที่อบอุ่นอ่อนโยนเอาไว้ภายใน นัยน์ตาดำสนิทจ้องมองหญิงสาวอย่างค้นคว้า ภายใต้กิริยาที่อึดอัดขัดเขินนั้น กลับยังคงไว้ซึ่งความหยิ่งทะนงรักในศักดิ์ศรีของสายเลือดขัตติยาอย่างครบถ้วน

เขาแอบมองเธออยู่ไกลๆ มาเนิ่นนาน และหลงใหลรอยยิ้มของเธอเหลือเกิน เพื่อยิ้มนี้แล้วเขายินดีจะทำทุกอย่าง

“ที่มาขอพบฉัน แน่ใจแล้วใช่ไหมว่าจะตัดสินใจยังไง?”

“เพคะ หม่อมฉันคุยกับท่านพ่อแล้ว การแต่งงานกับเขาจะไม่เกิดขึ้น หม่อมฉันเลือกที่จะทำตามใจตัวเอง”

“เธอจะยอมละทิ้ง ตำแหน่งราชินีในอนาคต แล้วมาเลือกฉันอย่างนั้นรึ?”

“หม่อมฉันรู้เพียงแต่ว่า ไม่ว่าหม่อมฉันจะเลือกใคร ก็ยังถูกยกย่องว่าเป็นสตรีอันดับหนึ่งของประเทศอยู่ดี” 

ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากข้างหนึ่ง รู้สึกชอบในความทะเยอทะยานใฝ่สูงแบบนี้ของเธอ เห็นเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งที่น่าสนใจ เพราะคนที่จะประสบความสำเร็จคือคนที่ตั้งเป้าหมายไว้สูง และจะไม่เสียเวลาไปกับเรื่องไร้สาระ พร้อมจะผลักดันตัวเองจนกว่าจะไปยืนอยู่ตรงจุดนั้น และเขานี่แหละจะสนับสนุนเธอทุกทางจนกว่าเธอจะได้ในสิ่งที่ต้องการ

“ฉันจะทำให้เธอสมหวัง เพียงแต่…”

“อะไรเพคะ?” 

“คืนนี้เธอต้องอยู่กับฉัน เพื่อเป็นหลักประกันในอนาคตว่าจะไม่เปลี่ยนใจ” มุมปากผู้พูดคล้ายมีรอยยิ้มหยันจางๆ อย่างน่าสะพรึงกลัว

“อะ..อะไรนะเพคะ!”

“หรือว่าไม่เต็มใจ?”

“ถามอะไรอย่างนั้นล่ะเพคะ! การที่หญิงชายที่ไม่ใช่คู่ครองอยู่กันตามลำพังสองต่อสองในที่รโหฐานแบบนี้ก็ผิดอยู่แล้ว ฝ่าบาทยังจะให้หม่อมฉัน…” ไลลาไม่กล้าพูดต่อ ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่น รู้สึกขัดใจอย่างรุนแรง 

ต่อให้เธอมีความมุ่งมั่นอยากจะเป็นราชินีสักแค่ไหน แต่ถ้าต้องทำอะไรที่เสื่อมเกียรติและผิดธรรมเนียมประเพณีขนาดนั้น เธอคงทำไม่ได้ ทั้งหลักศาสนาก็ระบุไว้อย่างเคร่งครัด และบัญญัติผลโทษไว้อย่างร้ายแรง 

ยิ่งอยู่ในศักดิ์และฐานะของเชื้อพระวงศ์ ก็ยิ่งไม่สมควรจะทำเช่นนั้นให้ตระกูลต้องเสื่อมเสีย การที่บิดาฝืนกฎอนุญาตให้เธอมาพบเขาเพียงลำพังก็เพราะอยู่นอกประเทศ ทั้งยังพักอยู่ที่เดียวกัน แต่หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป เธอคงไม่มีหน้าไปพบกับใครได้อีก 

“ว้าย!” ไลลาร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อเขาคว้าข้อมือของเธอแล้วโอบรั้งเข้ามาในอ้อมแขนดึงให้นั่งลงบนตัก หน้าอกบดเบียดจนแนบชิดไปกับอกกว้าง ใกล้เสียจนได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากใบชาที่เขาเพิ่งจะดื่ม 

“ฉันไม่ทำอะไรให้ใครฟรีๆ โดยไม่มีผลตอบแทน! ”

“ฝ่าบาท! อย่าทำแบบนี้!” 

เขาเคลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้โดยไม่ฟังเสียงห้าม กดจุมพิตลงที่ริมฝีปากอิ่มเยียบเย็นที่กำลังสั่นระริก ทันทีที่ริมฝีปากของเขาสัมผัสถูกริมฝีปากของเธอ หญิงสาวก็ชาวูบเหมือนถูกสายฟ้าฟาดลงมาเปรี้ยงใหญ่ ประจุไฟฟ้าแล่นวาบแผ่ซ่านไปทั่วเรือนร่าง เธออ้าปากประท้วง แต่ถูกลิ้นร้ายสอดแทรกเข้ามาดูดดุนรัดพันอย่างเร่าร้อนจนเธอหายใจหายคอแทบไม่ทัน สองมือเล็กทั้งผลักทั้งดันไหล่เขาเป็นการใหญ่

นาทีต่อมาเธอก็รวบรวมแรงเท่าที่พอมี หันหน้าหนีสัมผัสที่คล้ายอ่อนโยนทะนุถนอมนั้นแล้วผลักเขาออกห่าง พร้อมกับสะบัดฝ่ามือเรียวไปที่ใบหน้าของเขาโดยที่ไม่ทันได้คิด เสียงกระทบเนื้อฉาดใหญ่ดังสนั่นชัดเจนท่ามกลางความเงียบ

แต่เพียงไม่กี่วินาทีเธอก็ชะงัก เมื่อได้สำนึกว่าทำอะไรลงไป สีหน้าของเขาเฉยเมย เสียจนดูไม่ออกว่าความรู้สึก ที่มีต่อเธอในเวลานี้เป็นเพียงความไม่พอใจ หรือว่าโกรธเกลียดเสียจนลบเลือนความรู้สึกดีๆ ที่มีต่อเธอไปหมดแล้ว และยิ่งไม่เข้าใจตัวเองด้วยว่าทำไมถึงมีความกล้าทำอะไรลงไปแบบนั้น

ดวงหน้าคมเข้มนัยน์ตาดำสนิทแฝงความเย็นชา เมื่ออยู่ภายใต้แสงของแชนเดอเรียก็ทวีความดุดันเสียจนหญิงสาวเสียวสันหลัง มือเรียวกุมมือข้างที่ทำผิดไว้แน่นและกดไว้กับอกอย่างสำนึกผิด ไหล่ห่อลู่ลงเล็กน้อยอย่างหวาดหวั่นและทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะแก้ตัวหรือแก้ไขสถานการณ์ให้ดีขึ้นมาได้ยังไง

“มะ..หม่อมฉัน ขอประทานอภัยเพคะ หม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจ ที่จะ…” ความรู้สึกขมขื่นทับถมอยู่ในอกยากที่จะบรรยายออกมาได้ หัวใจบีบแน่นอย่างไร้สาเหตุ คิ้วคมเข้มของเขาขมวดเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“เธอคงรังเกียจฉัน” หญิงสาวรู้สึกว่าเป็นถ้อยคำแฝงความเย้ยหยันอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่!..ไม่ใช่เพคะ! เพียงแต่..หม่อมฉันไม่อยากทำผิด! ฝ่าบาท~ ได้โปรด~ อย่าใช้วิธีนี้หยามเกียรติหม่อมฉันให้ต้องอับอายขายหน้าเลยเพคะ~” ไลลาน้ำตาคลอ ใบหน้าหวานเงยหน้าอ้อนวอนเขาด้วยน้ำเสียงออดอ้อนอย่างน่าสงสาร 

เธอไม่เคยสับสนกับความคิดและการกระทำของตัวเองมาก่อน ทั้งไม่เคยขอร้องใคร เธอเสียใจที่ทำผิดพลาด แต่จะยอมให้เรื่องนั้นเกิดขึ้นไม่ได้ด้วยเช่นกัน

“เอาล่ะ! กลับไปเถอะ!”

“ฝ่าบาทๆๆ ข่าวด่วนพ่ะย่ะค่ะ!” เจ้าชายอิดรีสหันไปมององครักษ์ที่พรวดพราดเข้ามาอย่างไม่กลัวเสียมารยาท

“ข่าวอะไร?” องครักษ์ไม่พูดแต่กลับส่งโทรศัพท์มาให้เจ้านายแทน 

ไลลาแปลกใจ ที่เขาไม่ได้ปลีกตัวออกไป เพื่อคุยเรื่องส่วนตัว คิดไม่ถึงว่าเขาจะไว้ใจเธอถึงเพียงนี้ เธอแอบมองสีหน้าเคร่งเครียดด้านข้างของเขาขณะกำลังฟังรายงานด่วนจากในโทรศัพท์

“อะไรนะ! หายตัวไปแล้ว! คนทั้งกลุ่มถ้าไม่ตายไม่บาดเจ็บจะหายตัวไปอย่างลึกลับแบบนั้นได้ยังไง? ตามหาให้เจออย่าให้หลุดรอดสายตาไปได้! แล้วส่งคนไปค้นหาตามโรงพยาบาลหรือยัง? ดี..จับตาดูความเคลื่อนไหวของฝ่ายนั้นเอาไว้ด้วย! อ้อ! แล้วเรื่องที่ให้ลงมือที่เปเรซไปถึงไหนแล้ว อืม! ดีมาก!” 

ไลลาสะดุดหู ไม่รู้ว่าเขาวางแผนทำอะไร ที่เปเรซกันแน่ และไม่รู้ว่าบิดาของเธอ รู้เห็นกับการแผนการนี้ด้วยหรือเปล่า เขาหันมาทางเธอเมื่อวางสายแล้ว จึงแสร้งทำเป็นยกน้ำชาขึ้นจิบอย่างไม่ใส่ใจ

“น้องหญิง! ฉันจะไปส่งที่ห้อง ต้องไปคุยธุระกับท่านอาด้วย!” ไลลายิ้มกว้าง รู้สึกโล่งใจอย่างที่สุด รีบวางถ้วยชา จนกระทบกับจานรองดังกึก ลุกขึ้นอย่างว่องไว แต่แล้วก็ต้องตัวปลิวไปนั่งแปะลงบนตักของเขาอีกครั้ง เมื่อถูกฝ่ามือใหญ่คว้าเอวรั้งไว้เสียก่อน

“อย่าคิดว่าฉันจะยอมแพ้อะไรง่ายๆ! เรามารอดูกันว่าเธอจะยินยอมพร้อมใจ เป็นของฉันแต่โดยดีไหม!” ความร้ายกาจฉายชัด เมื่อเขายกยิ้มมุมปากขึ้นอย่างท้าทาย นัยน์ตาคมกริบ จับจ้องเสียจนขนเธอลุกเกรียวขึ้นมาทันทีอย่างไร้สาเหตุ แต่หนนี้กลับไม่รู้สึกหวั่นวิตกเหมือนเมื่อนาทีก่อนแล้ว ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่นอย่างดื้อดึง เมื่อถูกยั่วยุจากอีกฝ่าย

“ฝ่าบาทจะส่งสาร์นท้ารบกับหม่อมฉัน?”

“ยินดีจะรับคำท้าไหมล่ะ?”

“ไม่กลัวว่าหม่อมฉันจะเปลี่ยนใจ แล้วกลับไปเลือกทางเดิมหรือเพคะ?”

“ไม่สน! เพราะถ้าเธอเป็นคนแบบนั้น ก็ไม่ควรค่าให้ฉันต้องแย่งชิงอีกต่อไป!” คำพูดประโยคนี้ของเขาทำให้นัยน์ตาคู่งามเบิกกว้างอย่างคาดไม่ถึง มือเรียวเล็กยกขึ้นทาบอก หัวใจเต้นรัวแรงไม่หยุด แทบไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

เธอเพิ่งจะเข้าใจในตอนนี้เองว่าความรู้สึกของคนที่ถูกรักที่เธอสงสัยมาโดยตลอดนั้น ที่แท้ก็ให้ความรู้สึกเป็นเช่นนี้เอง

ความรู้สึกที่เป็นคนสำคัญสำหรับใครคนหนึ่ง มันทำให้หัวใจสั่นไหวและพองโตได้ขนาดนี้เชียวหรือ?

“ได้! หม่อมฉันจะรับ!” นัยน์ตาคู่งามเปล่งประกายสว่างไสว ซึ่งเขาคิดว่าส่องสว่างเสียยิ่งกว่าแสงที่ร้อนแรงในเวลากลางวันเสียอีก

“จำคำพูดตัวเองเอาไว้ให้ดี!”

ไลลามองลึกเข้าไปในดวงตาลึกลับซับซ้อนของเขา ราวกับต้องการที่จะค้นหาคำตอบอะไรบางอย่าง ที่แม้แต่ตัวเธอก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคำตอบที่เธอรู้สึกนั้นมันคืออะไร

มีคนเคยบอกไว้ว่าถ้าเราเจอคนที่ใช่ มันจะมีแรงลึกลับอะไรบางอย่างผลักดันให้เรารู้สึกถูกดึงดูดซึ่งกันและกัน เมื่อเข้าใกล้ก็คล้ายจะคุ้นหน้า พอใกล้ชิดก็รู้สึกเหมือนจะคุ้นเคย ทั้งๆ ที่เพิ่งจะเจอกันเป็นครั้งแรก ราวกับต่างคนต่างมีจิตใจที่เชื่อมต่อถึงกันอยู่ตลอดเวลา เมื่อถึงช่วงเวลาที่เหมาะสม การตามหาอีกครึ่งของชีวิตที่หายไปจะหยุดลง และเริ่มต้นนับช่วงเวลาของความสัมพันธ์ในรูปแบบใหม่ ซึ่งเปลี่ยนจากคนที่ใช่ให้มาเป็นเนื้อคู่

หรือจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ??

…………………..

พริมโรสชะงักเท้าที่กำลังก้าวเดินหลังออกมาจากห้องน้ำ เมื่อได้ยินเสียงพึมพำภาษาอาหรับที่นอกระเบียง เธอจึงเดินด้วยปลายเท้าไปหยุดยืนอยู่หลังผ้าม่านอย่างเงียบเชียบ

“ลงมือแล้วรึ? ดี! ทำคลิปแชร์ในโซเชียลด้วย แล้วแบ่งกลุ่มให้คนแทรกซึมเข้าไปปล่อยข่าวลวงกับพวกชาวบ้านให้เป็นเรื่องใหญ่! ส่วนกลุ่มชนชั้นกลางใช้เรื่องการขาดแคลนพลังงานมายั่วยุให้พวกเขาออกไปชุมนุมประท้วงที่จัตุรัสกลางเมืองนั้นให้ได้ อืม! แล้วอย่าทิ้งร่องรอยไว้ล่ะ!”

หญิงสาวรีบเดินถอยห่างจากระเบียง ตรงไปยังห้องแต่งตัวอย่างรวดเร็ว ในใจพลางคิดถึงสิ่งที่เพิ่งจะได้ยินเมื่อครู่ไปด้วย

เขากำลังวางแผนจะทำอะไรนะ? ทำไมต้องปลุกปั่นประชาชน?