ตอนที่ 48 : (っ˘з(˘⌣˘)18+ (1)

พนักงานส่วนใหญ่เลิกงานแล้ว แต่รามิลกับเลขายังต้องอยู่ล่วงเวลาเป็นประจำทุกวัน เขากำลังเซ็นเอกสารอนุมัติ พลันเหลือบไปเห็นแสงสว่างที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างแฟ้ม จึงสไลด์กดรับแล้วเปิดสปีคเกอร์โฟน

“พี่ชาย!”

“ว่าไง! มีอะไรด่วนหรือเปล่าโทรมาป่านนี้?”

“ยายหนูค่ะ อยู่ๆ ก็หลับไปยี่สิบชั่วโมง เป็นแบบนี้มาสองวันแล้ว ศิดากับคุณรามเลยพาแกไปโรงพยาบาล หมอวินิจฉัยว่าเป็นโรคเจ้าหญิงนิทราที่ทำให้อยู่ในภาวะหลับนาน แกตื่นมาตอนหิวแล้วก็กินเยอะมาก จำใครไม่ได้เลยเหมือนกำลังละเมอ แล้วก็หลับไปอีก พี่ชายจะมาเยี่ยมแกหน่อยไหมคะ?”

“ภาวะแทรกซ้อนอื่นล่ะ?”

“ไม่มีค่ะ แสกนสมองก็ปกติ คุณหมอยังแปลกใจ”

“เคยล้มหรือได้รับความกระทบเทือนถึงสมองหรือเปล่า ทำไมหลับมาราธอนขนาดนั้น?”

“ไม่เคยเลยค่ะ ศิดายืนยัน! และนี่แหละที่คุณหมอยังหาสาเหตุไม่ได้ เพราะคนในครอบครัว ก็ไม่มีใครมีความผิดปกติในเรื่องนี้เลย.. พี่ชาย! ยังมีอีกเรื่องหนึ่งค่ะ! เลขาศิดาเพิ่งจะเอามาให้ดู มีบทสัมภาษณ์ของเจ้าชายเปเรซพระองค์หนึ่งในแมกกาซีน ทีนี้มีอยู่ภาพหนึ่งถ่ายติดหญิงสาวที่ยืนอยู่ด้านหลังท่าน หน้าเหมือนศิดาราวกับฝาแฝดเลยค่ะ ถึงแม้จะหันข้างแต่ดูยังไงก็เหมือน ศิดาเห็นแล้วใจสั่นไปหมดเลย ถ้าพี่ชายมาถึงแล้วจะเอาให้ดูนะคะ”

“อืม แล้วเจอกัน!”

เจ้าชายเปเรซงั้นรึ??

ตั้งแต่ที่ได้เจอรดาในคืนนั้น เขาก็ไม่ได้หยุดที่จะตามหาเธอเลย และได้ติดต่อสอบถามกับทางโรงแรม แต่เจ้าหน้าที่ก็ไม่สามารถให้รายละเอียดของผู้เข้าพักได้ จึงติดต่อไปยังผู้จัดการซึ่งก็ให้มาแค่ข้อมูลของผู้จัดงานเท่านั้น 

เขาจึงจ้างทีมนักสืบในวันรุ่งขึ้น และมีเพียงสีของชุดและการแต่งตัวของหญิงสาวเป็นคีย์เวิร์ดในการค้นหา ซึ่งนักสืบก็มืออาชีพจริงๆ รายงานผลมาว่าคืนนั้นมีคนแต่งชุดสีเดียวกันห้าคน และหนึ่งในนั้นก็คือท่านหญิง และลงรายชื่อเพียงผู้แทนพระองค์มกุฏราชกุมาร อิสราร์ และผู้ติดตาม ซึ่งก็เป็นชาวเปเรซทั้งหมด 

ในเมื่อเป็นดังนั้น ท่านหญิงที่เป็นภคินีของเจ้าชายก็ไม่มีทางเลยว่าจะเป็นรดา เพราะเธอเป็นคนทีแลนด์ไม่ใช่ประชาชนชาวเปเรซ เขาจึงให้นักสืบหยุดตามหา

จนอีกวันหนึ่ง เขาได้ไปงานเลี้ยงธุรกิจระดับประเทศ และได้พบกับภริยาท่านนายกรัฐมนตรี จึงได้สอบถามถึงเหตุการณ์ในช่วงเวลานั้น เท้าความกันนานมาก จนในที่สุดคุณหญิงจำได้ และบอกว่าหญิงสาวคนนั้นก็คือท่านหญิง ซึ่งเป็นภคินีของมกุฏราชกุมารประเทศเปเรซ ทำให้เขาเกิดความขัดแย้ง ในความคิดขึ้นมาทันที เลยให้นักสืบไปสืบค้นประวัติของท่านหญิงอย่างละเอียด

รามิลตื่นจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู พอเขาเงยหน้าเลขาก็เปิดเข้ามาทันที

“บอสคะ! คุณเมธติดต่อมาแล้วค่ะ ให้แจ้งบอสว่าท่านหญิงปลอดภัยดี กำลังตามหาเจ้าชายกับพระคู่หมั้นอยู่เหมือนกัน คุณเมธกำลังขับรถไปที่โรงแรมและรอคำสั่งของบอสอยู่ค่ะ”

“เราจะพาท่านหญิงไปทางปกติไม่ได้ เอางี้!..บอกคุณเมธให้รออยู่ที่นั่น ผมจะขับเรือยอร์ชไปที่โรงแรมและให้คุณเมธพาท่านหญิงไปที่คอนโด ผมจะเอารถไปโรงพยาบาลก่อน เสร็จธุระแล้วจะตามไป”

“บอสจะออกไปตอนนี้เลยหรือเปล่าคะ?”

“อืม แล้วพรุ่งนี้ผมไม่เข้านะ ช่วยเลื่อนนัดให้ด้วย”

“ได้ค่ะ!” เลขารับคำ แล้วไปหยิบกุญแจเรือยอร์ชมาวางไว้ให้บนโต๊ะ

……………………

เจ้าชายอิดรีสเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อเห็นหญิงสาวคนหนึ่งยืนรอเขาอยู่ที่หน้าประตู เขารู้สึกคุ้นหน้าเพราะเคยเห็นเดินตามหลังไลลาทุกครั้ง แต่ไม่รู้ว่าเธอคือใคร และมายืนรอเขาที่นี่ทำไม

“อัสลามุอะลัยกุม” หญิงสาวยกมือแตะหน้าอกย่อตัวพร้อมน้อมตัวลงทำความเคารพอย่างชดช้อย

“วะอะลัยกุมมุสลาม เหมือนฉันจะคุ้นหน้าเธอ” เนญ่าชะงักเล็กน้อย ถึงแม้ตามหลักศาสนาจะมีจะกฎข้อห้ามแบ่งแยกพื้นที่ชายหญิงเป็นสัดส่วน และลูกหลานเชื้อพระวงศ์ก็มีเป็นจำนวนมาก แต่เธอเป็นน้องสาวของคนที่เขาให้ความสนใจ น่าจะเคยเห็นและรู้จักเธอมาบ้าง แต่นี่เขาทำราวกับว่ามีสายตาไว้มองเพียงแค่พี่สาวเธอเท่านั้น

“หม่อมฉันชื่อเนญ่า เป็นน้องสาวของพี่หญิงไลลาเพคะ”

“อ้อ! แล้วมาที่นี่ มีอะไรอย่างนั้นรึ?”

“จะไม่เชิญหม่อมฉันไปดื่มน้ำชาข้างในก่อนหรือเพคะ?” เจ้าชายอิดรีสเลิกคิ้วอย่างแปลกใจอีกครั้ง เพราะด้วยท่าทีของการมาพบผู้ชายในที่รโหฐาน ช่างแตกต่างจากผู้เป็นพี่อยู่มาก 

“เชิญ” องครักษ์เปิดประตูออกกว้าง เจ้าชายอิดรีสจึงเดินนำเข้าไปยังห้องรับแขก แล้วนั่งลงที่โซฟาตัวยาว เนญ่าเดินมานั่งลงใกล้ๆ กัน เขามองนิ่งแต่ไม่ได้ขยับหนี

“ฝ่าบาทคงแปลกใจว่าหม่อมฉันมาที่นี่ทำไม ใช่ไหมเพคะ?” ชายหนุ่มพยักหน้า ก่อนเอ่ยเสียงเรียบ

“หวังว่าคงไม่ใช่เรื่องร้ายแรง” เนญ่าหัวเราะแต่งจริตเล็กน้อย ให้ดูน่ารักน่าเอ็นดู

“หม่อมฉันมาเสนอตัวเอง ถ้ารอพี่หญิงเอ่ยปากชาตินี้หม่อมฉันคงไม่ได้แต่งงาน!” คราวนี้เจ้าชายไม่ได้เลิกคิ้ว เพียงแต่หรี่ตาลงอย่างประเมิน มองท่าทีของอีกฝ่ายอย่างระมัดระวัง 

“เธอรู้หรือเปล่าว่า ทำแบบนี้มันเป็นกิริยาที่ไม่งาม สตรีโมสเลมไม่ควรทำตัวเช่นนี้ เธอคิดว่าบทลงโทษของข้อห้ามเหล่านั้นมีไว้เพื่อประดับคัมภีร์อย่างนั้นรึ?”

“หม่อมฉันไม่ได้ทำผิดอะไรนี่เพคะ ถ้าฝ่าบาทจะแต่งงานกับพี่หญิง หม่อมฉันก็เท่ากับเป็นชายาอีกคนของพระองค์ เพราะพี่หญิงรับปากหม่อมฉันไว้นานแล้ว!”

“หึ! ท่านอารู้หรือไม่ว่าลูกสาวของเขามีความคิดพิลึกพิลั่นกันแบบนี้ อุ้ปส์!” เจ้าชายอิดรีสตกใจ เพราะเนญ่าจู่โจมริมฝีปากของเขาทันทีอย่างร้อนแรง เขาไม่ได้ผลักออกแต่ก็ไม่ได้ตอบสนอง รอดูว่าหญิงสาวจะปล่อยตัวไปถึงไหน แต่เพียงไม่นานเธอก็ถอนริมฝีปากออก มองเขาอย่างตัดพ้อ

“หม่อมฉันมาเสนอตัวให้ถึงที่ ทำไมฝ่าบาทจึงทำหมางเมินกับหม่อมฉันเช่นนี้!” 

ตามหลักปฏิบัติ ได้กำหนดความสัมพันธ์ ที่มีขอบเขตของชายหญิงก่อนแต่งงานไว้อย่างเคร่งครัด ทำให้ไม่มีอิสระในเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ถ้ามีโอกาสได้ถึงเนื้อถึงตัวกัน ผู้ชายก็จะหักห้ามใจตัวเองไม่ได้ และเธอก็เคยแอบเห็นบิดาเป็นเช่นนี้เหมือนกัน

“ฉันไม่รังเกียจถ้าเธอจะลดตัวเป็นแค่ผู้หญิงอุ่นเตียง แต่จะไม่มีวันรับเป็นชายารองเด็ดขาด! กลับไปบอกให้พี่สาวเธอมาคุยกับฉันเรื่องนี้ดีกว่า ฉันจะไม่ตกลงอะไรกับเธอทั้งนั้น!” เจ้าชายอิดรีสพูดจบก็ลุกขึ้นยืน “กลับไปเถอะ! บอกพี่สาวเธอว่าฉันยินดีต้อนรับเสมอ!” 

เนญ่าเห็นเขายกยิ้มมุมปากข้างหนึ่งอย่างชั่วร้าย ไม่เข้าใจความนัยลึกซึ้งที่เขาพูดเท่าไหร่นัก แต่ถ้าฟังดูเผินๆ ก็เหมือนจะให้เธอขออนุญาตพี่สาวก่อน นี่ล่ะประเด็น เธอไม่อยากเป็นรองพี่สาวอีกต่อไปแล้ว ถ้าเธอสามารถมัดใจเขาไว้ได้ มีทางว่าเขาอาจจะยกเธอขึ้นเป็นชายาเอก

เนญ่าตัดสินใจได้ดังนั้น ก็ไปนั่งลงคุกเข่าตรงหน้าเขา ช้อนสายตาขึ้นมองอย่างยั่วยวน มือข้างหนึ่งลูบไล้จากข้อเท้าสูงขึ้นไปเรื่อยๆ อย่างแผ่วเบา

“ให้หม่อมฉันอุ่นเตียงให้ฝ่าบาทคืนนี้นะเพคะ ขอเพียงแค่ได้เป็นคนของพระองค์ จะให้หม่อมฉันอยู่ในฐานะใดก็ได้ หม่อมฉันยินยอมทำตามทั้งนั้น!” น้ำเสียงอ่อนหวานพูดด้วยกิริยาอ่อนน้อมถ่อมตัว แสดงความตั้งใจให้เห็นว่ายินดีจะมอบกายถวายชีวิตตั้งแต่นาทีนี้ไปเลยทีเดียว 

ชายหนุ่มไม่ออกปากห้าม เมื่อมือเรียวเล็ก ลูบไล้มาจนถึงความนูนตรงเป้ากางเกงอย่างเชื่องช้านุ่มนวล

เสื้อคลุมถูกแหวกออกไปทางด้านข้าง มือเรียวสอดเข้าไปจับขอบกางเกงแล้วดึงลง ปลดปล่อยลำเอ็นแข็งขมึงให้เด้งผึงออกมาอย่างเป็นอิสระ เนญ่าตาลุกวาว รู้สึกสมใจที่คิดถูก เขาไม่ได้ใจแข็งอย่างที่แสดงออกมาสักนิด

หญิงสาวขยับกายเข้าชิด จนท่อนลำอวบใหญ่ จ่ออยู่ที่ปาก แววตาเยือกเย็นของชายหนุ่ม มองคนที่นั่งคุกเข่าด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไร้ความรู้สึก ราวกับเจ้าชีวิตที่นั่งอยู่บนที่สูง มองลงไปดูทาสรับใช้ผู้ต่ำต้อยที่นั่งอยู่เบื้องล่าง มุมปากเยาะหยันที่แทบมองไม่เห็นยกขึ้นนิดหนึ่งแล้วเลือนหาย เมื่ออ่านเจตนาของสายตายั่วยวนที่กำลังมองมานั้นได้อย่างชัดแจ้ง

เนญ่ากอบกุมท่อนเอ็นไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง จากนั้นจึงค่อยๆ รูดขึ้นรูดลงช้าๆ ปลายลิ้นเล็กแลบเลียอยู่ตรงปลายหัวสีชมพูคล้ำ แล้วอ้าปากครอบไปบนหัวหยัก รูดเน้นเข้าไปจนลึกทีละนิด วาดเรียวลิ้นลิ้มรสชาติท่อนเนื้อหวานที่อยู่ภายในไปโดยรอบแล้วค่อยๆ ถอยออก 

ปากนุ่มดูดเน้นลำเอ็น ตามแนวเส้นที่นูน ย้อนขึ้นไปจนถึงปลาย มือเล็กบีบคลึงนุ่มนวลที่ก้อนกลมทั้งสองลูกของเขา แล้วครอบท่อนลำไว้รูดอมลึกเข้าไปจนความยาวชนกับผนังคอ ขยับโยกศีรษะรูดเข้ารูดออกอย่างต่อเนื่อง ก่อนจะเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นเมื่อรู้สึกถึงฝ่ามือที่กำลังขยุ้มผมรวบเอาไว้ในมือ

หญิงสาวตวัดสายตาขึ้นมอง สบสายตาดำสนิทที่กำลังหรี่ลงมองที่เธอนิ่งอย่างไม่ละสายตา ใบหน้าคมสันกัดกรามไว้แน่นอย่างพยายามควบคุมอารมณ์เต็มที่ หญิงสาวลอบยิ้มร้ายในใจ หมายมั่นว่าจะทำให้เขาระเบิดอารมณ์ออกมาให้ได้ 

"ซี้ดด!..." ชายหนุ่มเผลอครางออกมาอย่างสุดกลั้น ขยุ้มผมในกำมือรั้งให้ใบหน้าของคนด้านล่างเงยแหงน พร้อมเอวหนาก็ขยับกระแทกแก่นกายผลักดันให้มันลึกเข้าไปคับแน่นอยู่ในปาก ชักเข้าชักออกถี่รัว โดยไม่สนว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกอย่างไรกับแรงกระทุ้งของเขา

“อ่อกๆๆๆ!!” เขาถอนท่อนลำออกเมื่อได้ยินเสียงสำลัก เกือบจะปลดปล่อยออกมาแล้ว แต่สะกดใจไว้ได้เสียก่อน

เคร้ง!! 

เสียงของตกกระแทกพื้นดังขึ้นมาทำลายความเงียบ เนญ่าตกใจสะดุ้งสุดตัวรีบหันไปมอง แต่ชายหนุ่มกลับมองผู้มาใหม่อย่างไม่ยี่หระ

“ฝะ..ฝ่าบาท!...” ไลลาตะลึงมองตาค้างกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า เธอรู้สึกผิดหวังอย่างบอกไม่ถูก คิดว่าเขาจะจริงใจ แต่ทว่ากลับมาเห็นเขาทำแบบนี้ต่อหน้าต่อตา

เธอให้คนคอยจับตาดูเนญ่า เพื่อไม่ให้ไปก่อเรื่องกับเจ้าชายอิสราร์ ไม่คาดคิดว่าน้องสาวตัวดีจะตลบหลังมายั่วยวนคู่หมายคนใหม่ถึงที่นี่ ยิ่งคิดไม่ถึงว่าจะกล้าทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้ 

นัยน์ตาคมกล้าสีดำสนิทสาดประกายเจิดจ้าราวกับมีเปลวไฟหล่อเลี้ยงอยู่ เขายืดตัวขึ้นตรงอย่างไม่สะทกสะท้าน ดึงขอบกางเกงขึ้น ถอดเสื้อคลุมตัวยาวออก โยนโปะลงไปบนศีรษะ ของคนที่นั่งอยู่กับพื้นอย่างไม่แยแส แล้วหมุนกายเดินย่างสามขุมตรงไปหาร่างอรชรที่เป็นเป้าหมายทันที

ไลลายืนนิ่งยังไม่ทันมีปฏิกิริยาใดๆ เพราะด้วยความไร้เดียงสาและไม่เคยเห็นมาก่อน จึงมัวแต่จ้องมองตรงส่วนที่นูนออกมาอย่างผิดรูปนั้นเขม็ง ซึ่งดุนดันออกมาให้สะดุดสายตาตลอดเวลาขณะที่เขากำลังเคลื่อนไหว จวบจนเมื่อเขาคว้าต้นแขนจึงเพิ่งจะรู้ตัว 

“อ๊ะ! ฝ่าบาท! จะพาหม่อมฉันไปไหน ปล่อยนะ!” เสียงหวานประท้วงออกมาอย่างปั้นปึ่ง เขาพยายามจะดึงให้เดินตามเข้าไปในห้อง แต่เธอก็ขืนตัวไว้สุดฤทธิ์ไม่ยอมให้เขาทำตามอำเภอใจ 

“มานี่!” ชายหนุ่มกระชากเข้าไปจนได้ แล้วปิดประตูปังใหญ่ หมุนร่างบอบบางพิงผนังข้างประตู 

“อยากเห็นนักไม่ใช่เหรอ ก็จะให้เห็นได้เต็มตาไง!”

“ไม่! บ้าๆ! ปล่อย! หม่อมฉันไม่ได้อยากเห็น จะทำอะไร! หยุดนะ!” หญิงสาวร้องเสียงหลง ไม่ว่าเธอจะปัดป้องอย่างไรก็ไม่สามารถต้านทานมือแข็งแรงของเขาไว้ได้

มือข้างหนึ่งจับต้นแขนเธอไว้แน่น อีกข้างไม่ได้อยู่นิ่งปลดนั่นดึงนี่อย่างเชี่ยวชาญ จนเสื้อตัวบนหลุดรุ่ยกระโปรงตัวยาวถูกรูดซิบออกปล่อยให้ร่วงลงไปกองกับพื้น 

“น้องสาวเธอมาปลุกให้มันตื่นแล้ว เธอต้องรับผิดชอบ!”

“ใครปลุกก็ให้คนนั้นไปปลอบสิ! อย่ามายุ่งกับหม่อมฉัน! ของสาธารณะ หม่อมฉันรังเกียจ!” ทั้งๆ ที่กลัวแต่ก็ยังไม่วายเถียง

“หึ! รังเกียจ หรือหึง?” เขาถามชิดริมฝีปาก ซึ่งหญิงสาวก็โต้ตอบอย่างไม่ลดละ

“ไม่หึง! ไม่ชอบ! ขยะแขยง! อุ้ปส์!” 

เขาฉกริมฝีปากร้อนผ่าวมาปิดปากเธอไว้ บดขยี้อย่างหนักหน่วงที่ริมฝีปากอวดดีกับเขา ขบเม้มคลึงกลีบปากแดงก่ำของเธอชั่วครู่แล้วกัด

“อื๊อๆๆๆ!” ความรู้สึกเจ็บตรงริมฝีปากทำให้เธอร้องออกมา และดิ้นรนขัดขืนมากกว่าเดิม ทั้งทุบทั้งผลักแต่ร่างกายแข็งแกร่งกำยำของเขาก็ไม่ยอมถอยห่าง เสียงที่เปล่งร้องตะโกนอยู่ในลำคอกลายเป็นเสียงอู้อี้ที่แยกไม่ออกว่ากำลังบ่นหรือต้องการจะก่นด่ากันแน่

ปลายลิ้นร้อนเริ่มบุกรุกเข้าไปในปากของคนที่อ่อนแอกว่าในยามที่เธอเผยออ้าปาก กระหวัดพันเกี่ยวลิ้นเล็กอ่อนนุ่ม ดูดกลืนเสียงหอบหายใจอย่างตื่นตระหนกของเธอ ก่อนจะบังคับชิมลิ้มรสความหอมหวานภายในอย่างป่าเถื่อน