ตอนที่32. กล่าวเสียงแผ่วเบา

        จ้าวชิงเฟิงเดินกลับมาทางเดิม ในใจคิดถึงเรื่องราวที่ตงเหมยบอกเล่า...

        ป้ายวิญญาณของพระชายาตู้จินเหลียนไม่ได้รับการตั้งไว้ในที่ที่เหมาะสม กลับถูกตั้งไว้ในห้องศิลาที่เหมือนคุกคุมขัง

        หลังงานศพ...ตงเหมยที่เป็นสาวใช้คนสนิทของพระชายาตู้จินเหลียนก็ถูกชินอ๋องสั่งให้มาเฝ้าป้ายวิญญาณของพระชายาตู้ ถูกขังอยู่ในห้องศิลาด้วย

        นางไม่มีเสื้อผ้าผลัดเปลี่ยน ไม่ได้อาบน้ำ อาหารก็ได้รับเพียงวันละมื้อ ซ้ำเป็นอาหารหยาบๆ อย่างที่เคยให้พระชายาจ้าวชิงเฟิงในสมัยเป็นจ้าวอี๋เหนียงกิน แต่ที่แย่ยิ่งกว่าคือจำนวนอาหารน้อยลงกว่านั้นอีก ตงเหมยไม่เคยกินอิ่มเลยสักมื้อ แถมบางมื้อยังเป็นอาหารบูดเน่า

        กินนอนขับถ่ายในห้องศิลานั้น!

        “นางเคยก่อกรรมทำเข็ญอะไรเอาไว้ เวลานี้ก็ได้รับผลกรรมนั้นตอบแทนแล้ว”

        จางจงที่เดินติดตามจ้าวชิงเฟิงกล่าวขึ้น

        “ข้ารู้ แต่ในส่วนลึก ข้าก็อดไม่สบายใจไม่ได้”

        จ้าวชิงเฟิงกล่าวเสียงแผ่วเบา

        “ข้ารู้ว่า...ท่านอ๋องกำลังแก้แค้นให้กับพวกเรา ที่ตงเหมยไม่ถูกโบยจนตายอย่างอาซานแล้วทิ้งศพให้สุนัขป่ากัดกิน ก็นับว่าท่านอ๋องกรุณานางมากแล้ว แต่...”

        “แต่อะไรหรือขอรับ?” จางจงถาม

        “ข้าอดหวาดกลัวท่านอ๋องไม่ได้!” จ้าวชิงเฟิงถอนหายใจเบาๆ “คนกล่าวกันว่า...ฮ่องเต้เปรียบเสมือนเสือดุร้าย แต่ข้าว่าท่านอ๋องก็ไม่ต่างกัน บางทีอาจจะดุร้ายเสียยิ่งกว่า!”

        แม่สื่อมาหาราชครูตู้เสียงกับคุณชายหยางป๋อที่จวนราชครู

        ราชครูต้อนรับนางที่ห้องโถงรับรอง...พอทุกคนนั่งลงเรียบร้อย และสาวใช้นำน้ำชาอย่างดีมาให้ทั้งเจ้าบ้านและคนเป็นแขกแล้ว

       “มีข่าวดีจะมาบอกใช่หรือไม่?”

       ท่านราชครูเปิดฉากสนทนาขึ้นอย่างยิ้มแย้ม

       แต่แม่สื่อมีสีหน้าออกจะหนักใจนิดๆ

       “ข้าน้อยก็อยากจะให้มีข่าวดีมาถึงจวนของใต้เท้ามากกว่าใครๆ แต่...”

        “แต่อะไรหรือ?”

        คุณชายหยางป๋อถามขึ้นทันที

        “ข้างนอกมีข่าวลือหนาหูเกี่ยวกับคุณชายไปในทางที่มิใคร่ดีนักเจ้าค่ะ”

        “ข่าวลืออะไรหรือ?”

        ท่านราชครูขมวดคิ้ว สีหน้าไม่พอใจนัก

        “เอ้อ...เรื่องคุณชายมีอนุสิบกว่านาง”

        แม่สื่อยังไม่ทันกล่าวจบประโยคดี

        คุณชายหยางป๋อก็แทรกขึ้นมาอย่างลืมตัว

        “เหลวไหลทั้งเพ ข้ามีอนุแค่เจ็ดนางเท่านั้น”

        พูดถึงท้ายประโยค...คุณชายหยางป๋อก็เห็นท่านราชครูถลึงตามอง จึงรีบหุบปากอย่างไว

        “เฮ้อออ...” แม่สื่อถอนหายใจยาวๆ “จะสิบกว่านางหรือจะเจ็ดนาง...มันก็ทำให้คุณหนูมู่ตานไม่พอใจอย่างมาก จนแทบจะให้บ่าวรับใช้ไล่ตะเพิดข้าน้อยออกมาจากจวน”

        “เรื่องนี้...ข้าจะแก้ไขเอง”

        คุณชายหยางป๋อเอ่ยขึ้นด้วยทีท่าขึงขัง

        “แก้ไขอย่างไรล่ะเจ้าคะ?”

        นางถามก่อนจะยกถ้วยชาขึ้นมาดื่ม

        “ข้าจะไล่พวกนางไปให้หมด”

        คุณชายจอมเจ้าเล่ห์กล่าว

        พร้อมๆ กับท่านราชครูโพล่งขึ้นว่า

        “ไม่ได้”

        คุณชายหยางป๋อรีบขยิบตาให้กับท่านราชครู

        “ฮึ...” ท่านราชครูทำเสียงในลำคออย่างไม่พอใจ

        หลังจากแม่สื่อกลับไปแล้ว

        ท่านราชครูตู้เสียงก็กล่าวอย่างไม่พอใจ

        “หยางป๋อ...เจ้าไล่พวกนางไปแล้ว จะให้ข้าทำอย่างไร อนุคนอื่นของเจ้า ข้าไม่ว่า แต่อนุสามนางที่กำลังตั้งครรภ์นั้นไม่ได้”

        “ข้ารู้ ท่านพ่อ...แต่เวลานี้ขับไล่พวกนางออกจากจวนอย่างเอิกเกริกก่อน ให้คุณหนูมู่ตานเห็นความจริงใจของข้า จากนั้นค่อยรับพวกนางกลับมาอย่างลับๆ”

        คุณชายหยางป๋ออธิบายแผนการที่วางเอาไว้

        “ส่วนเรื่องเอาทารกเข้าวังไปปลอมแปลงเป็นพระโอรสของฮ่องเต้กับพระสนมเอกกุ้ยเฟยตู้จินหลานนั้นย่อมต้องดำเนินต่อไปตามเดิม ขอเพียงพระสนมเอกตู้กุ้ยเฟยมีพระโอรส ตำแหน่งฮองเฮาจะไปไหนเสียล่ะขอรับท่านพ่อ”

        ท่านราชครูพยักหน้าพลางลูบเคราที่คางอย่างพอใจ

        เช้าวันรุ่งขึ้น...รถม้าสองคัน ก็แล่นออกจากหน้าจวนราชครู

        คันหนึ่งมีหญิงสาวหน้าตาสะสวยสี่นางนั่งอยู่

        อีกคันหนึ่งมีหญิงสาวตั้งครรภ์สามนางนั่งรวมกันไป

        รถม้าทั้งสองคันแล่นออกนอกประตูเมืองหลวงไป...

        ชาวบ้านที่มุงดูต่างถามไถ่

        “ในรถม้านั่นใครหนะ?”

        “เห็นว่าเป็นอนุภรรยาของคุณชายหยางป๋อ”

        “พวกนางจะไปไหนหรือ?”

        “ถูกคุณชายหยางป๋อขับไล่”

        “พวกนางทำความผิดอะไรหรือ?”

        “ทำผิดหรือไม่ก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าคุณชายหยางป๋อกำลังจะสู่ขอคุณหนูมู่ตานธิดาของท่านมหาเสนาบดีมาเป็นภรรยาเอก ก็ต้องทอดทิ้งเหล่าอนุภรรยาเพื่อให้ฝ่ายหญิงพอใจเป็นธรรมดา”

        “น่าสงสารเนอะ”

        ชายฉกรรจ์คนหนึ่งผละออกจากเหล่าชาวมุงอย่างเงียบๆ แล้วเดินไปสมทบกับเฉินกุ่ยองครักษ์ซ้ายของชินอ๋อง

        “ท่านองครักษ์ซ้าย...หยางป๋อขับไล่เหล่าอนุภรรยาไปแล้ว”

        “อืม” องครักษ์ซ้ายพยักหน้า “เฝ้าดูจวนราชครูต่อไป”

        “ขอรับ”

        เย็นวันนั้น...องครักษ์ซ้ายเฉินกุ่ยก็มารายงานชินอ๋องว่า

        “หยางป๋อขับไล่อนุภรรยาออกจากจวนราชครูอย่างเปิดเผย แต่กลับมิได้ตัดขาดจากพวกนางอย่างแท้จริง รถม้าที่มีอนุภรรยาสี่นางแล่นไปยังบ้านพักนอกเมือง บ้านพักหลังนั้นเป็นสมบัติของราชครูตู้เสียง พวกนางพักอาศัยอยู่ที่นั่น ส่วนอนุภรรยาที่ตั้งครรภ์อยู่สามนาง เขาลอบรับกลับมาที่จวนราชครูอย่างเงียบๆ ขอรับ”

        ชินอ๋องเคาะนิ้วบนโต๊ะ เอ่ยช้าๆ ว่า

        “เขาอาจจะเป็นห่วงลูกในครรภ์ของพวกนาง แต่ก็เป็นการหลอกลวงคุณหนูมู่ตาน” ชินอ๋องเอ่ยเสียงเรียบๆ “เฉินกุ่ยส่งคนเข้าไปในจวนราชครู หรือไม่ก็ซื้อคนในจวนราชครู ดูซิว่าเรื่องนี้พอจะใช้ประโยชน์อะไรได้หรือไม่”

        “ขอรับ”

        องครักษ์ซ้ายเฉินกุ่ยน้อมกายคำนับรับคำสั่ง

        พอดีชินอ๋องได้ยินเสียงฝีเท้าที่หน้าห้อง

        “นั่นผู้ใด?”

        “ข้าเองขอรับ”

        เสียงจ้าวชิงเฟิงขานรับ

        “ข้าเข้าไปได้หรือไม่...ท่านอ๋อง”

        “เข้ามาสิ”

        เฉินกุ่ยเดินไปเปิดประตู

        จ้าวชิงเฟิงยกถาดที่วางชามขนมหวานกับช้อนกระเบื้องเข้ามา

         จางจงที่ตามหลังมา ไม่ได้ตามเข้ามาในห้องด้วย แต่กวักมือเรียกเฉินกุ่ยให้ออกไป

         เฉินกุ่ยออกไปแล้ว ปิดประตูห้องให้อย่างแผ่วเบาอย่างรู้หน้าที่...

         จ้าวชิงเฟิงวางถาดลงบนโต๊ะตรงหน้าท่านอ๋อง

         “ของว่างขอรับ”

         “อะไร?”

         “ถั่วเขียวต้มน้ำตาล”

         “.....” ชินอ๋องเกือบจะบอกออกไปว่าไม่ชอบของหวาน แต่เห็นสีหน้าประดักประเดิดของพระชายาก็เลยยั้งปากไว้ไม่พูด

         “อะ...เอ้อ...ข้าเพิ่งจะต้มเป็นครั้งแรก คงไม่อร่อย ท่าน...ท่านอ๋องอย่ากินจะดีกว่า”

         ชินอ๋องไม่พูดไม่จาก็ยกชามถั่วเขียวต้มน้ำตาลขึ้นตักกินจนหมด

         “อร่อยมาก”