ตอนที่40.ในความอ่อนโยนมีความสง่างาม

        พระสนมเอกซูเฟยชิวเหมยกุ้ย อายุ 22 ปี รูปร่างหน้าตาสวยงามปานภาพวาด ในความอ่อนโยนมีความสง่างาม นางต้อนรับจ้าวชิงเฟิงที่ศาลาชมอุทยาน เป็นการป้องกันการครหานินทาด้วย

        จ้าวชิงเฟิงประสานมือน้อมคำนับ

        “คารวะพระสนมเอกขอรับ”

        นางพยักหน้ารับการคารวะ

        “เชิญนั่งก่อนพระชายา”

        จ้าวชิงเฟิงรอให้นางนั่งลงก่อน จึงนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับนาง

        บนโต๊ะหินที่กั้นระหว่างคนทั้งสองมีชุดน้ำชา และจานขนมมากมายวางอยู่

        “พระสนมเอกมีธุระอันใดกับข้าน้อยขอรับ?” จ้าวชิงเฟิงกล่าวถามตรงๆ

        พระสนมเอกหัวเราะเสียงหวาน

        “เรื่องไม่สลักสำคัญอะไร เพียงแค่ข้าเหงา อยากหาเพื่อนสนทนาเท่านั้น”

        จ้าวชิงเฟิงรู้สึกแปลกๆ กับถ้อยคำของนาง

        นางจะมาไม้ไหน?

        “นักปราชญ์กล่าว...ยิ่งสูงยิ่งหนาว...ช่างเป็นความจริงนัก”

        นางยกถ้วยน้ำชาที่นางกำนัลรินให้ขึ้นดื่มก่อนจะกล่าวต่อ

        “ฐานะยิ่งสูงส่ง ยิ่งหาเพื่อนสนทนาด้วยไม่ได้...ในเวลานี้ ผู้ที่มีฐานะเหมาะสมที่ข้าจะสนทนาด้วย ก็เห็นจะมีแต่พระชายาเท่านั้น”

        “.....”

        “ในฐานะที่เป็นภรรยาเอก ข้าต้องดูแลฝ่ายใน เพื่อแบ่งเบาภาระของฝ่าบาท แต่ข้าก็เบาใจว่า มีสนมสองนางกำลังตั้งครรภ์ อีกไม่นานทายาทของฝ่าบาทก็จะถือกำเนิด”

        “.....”

        “แล้วพระชายาเล่า ไม่คิดถึงเรื่องการมีทายาทของชินอ๋องบ้างหรอกหรือ?”

        “ข้าน้อยต้องปรึกษาท่านอ๋องก่อนขอรับ”

        “อืม...ช่างเป็นภรรยาที่ดียิ่งนัก”

        นางแย้มยิ้มอย่างอ่อนหวาน

        “เฮ้ออออ...แต่การเป็นภรรยาเอกก็ต้องระมัดระวังตัวบ้าง หากได้ภรรยารองที่ร้ายกาจมา และไม่เชื่อฟัง ก็อยู่กันยาก...พระชายาจะต้องสรรหาหญิงสาวที่ดีพร้อมทั้งชาติตระกูล ดีพร้อมทั้งกิริยามารยาท ดีพร้อมทั้งรูปร่างหน้าตา...เรื่องนี้มิใช่เรื่องง่าย”

        จ้าวชิงเฟิงได้แต่นั่งนิ่งรับฟังนาง

        “เห็นพระชายาแล้ว ข้าก็รู้สึกถูกชะตายิ่งนัก เหมือนกับได้เห็นน้องชายคนหนึ่ง...พูดถึงน้องแล้ว ข้าก็นึกถึงน้องสาวคนเล็กของข้า ชิวมู่ตาน...นางอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับพระชายา รูปร่างหน้าตาสะสวย กิริยามารยาทเรียบร้อย เป็นคนหัวอ่อนอ่อนโยนยิ่งนัก หากได้อยู่ร่วมกับพระชายา น่าจะสนิทสนมกลมเกลียวกันดียิ่ง”

        “.....”

        “พระชายา...ข้าเห็นเจ้าเป็นเหมือนคนในครอบครัว ข้ายินดีสนับสนุนให้น้องเล็กของข้าเป็นพระชายารอง เป็นรองจากเจ้า ต่อไปบุตรของนางก็คือบุตรของเจ้า

        ยิ่งกว่านั้น...พี่ชายและน้องชายของข้าล้วนเป็นราชองครักษ์ ในอนาคตพี่ชายของข้าจะได้สืบทอดตำแหน่งมหาเสนาบดีของบิดาข้า ส่วนน้องชายของข้านั้นอีกไม่นานก็ต้องได้ตำแหน่งหัวหน้าราชองครักษ์ น้องสาวของข้ามีฐานะทางบ้านเข้มแข็งเช่นนี้ย่อมสามารถส่งเสริมสง่าราศีของสามีได้เป็นอย่างดี เจ้าว่าจริงหรือไม่?”

        “ขอรับ” จ้าวชิงเฟิงได้แต่รับคำ

        “เจ้าเห็นด้วยกับข้า ข้าก็สบายใจ...เจ้าเพียงแค่บอกกล่าวกับท่านอ๋องว่า เจ้าอยากได้น้องสาวของข้าเป็นพระชายารอง รับรองว่าท่านอ๋องต้องไม่คัดค้านแน่”

       “ข้าน้อยไม่เคยก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของท่านอ๋องขอรับ”

       “เช่นนี้มิใช่การก้าวก่าย แต่เป็นเรื่องภายในครอบครัว เรื่องของสามีภรรยา...ภรรยาพูดอะไร แม้สามีจะไม่ได้รับฟังถึงสิบส่วน ก็ต้องรับฟังสักแปดส่วน (สิบส่วนหมายถึงร้อยเปอร์เซ็นต์ แปดส่วนหมายถึงแปดสิบเปอร์เซ็นต์) เจ้าเชื่อข้า...ท่านอ๋องต้องเห็นด้วยกับเจ้าอย่างแน่นอน”

        ขณะที่จ้าวชิงเฟิงกำลังอึดอัดใจ...นางกำนัลนางหนึ่งก็เข้ามายอบกาย

        “คารวะเหนียงเหนียง...ชินอ๋องขอเข้าพบเจ้าค่ะ” นางยังกล่าวไม่ทันจบประโยคดี

        ชินอ๋องก็ก้าวเท้ายาวๆ เข้ามาใกล้

        “ข้ามารับฟูเหรินกลับจวน”

        ที่ห้องทำงานของชินอ๋อง...

        เสี่ยวหยวนจื่อรายงานชินอ๋องทุกถ้อยกระทงความที่พระสนมเอกซูเฟยกล่าวกับพระชายา

        “เฮอะ...ชิวมู่ตานนะหรือหัวอ่อนอ่อนโยน...นางดุร้ายยิ่งกว่าแม่เสือ เป็นคุณหนูที่เอาแต่ใจ ร้ายกาจไม่แพ้พี่สาว ซ้ำยังใช้แต่อารมณ์จนเคยตัว”

        ชินอ๋องกล่าวน้ำเสียงเยาะเย้ยถากถาง

        “หากข้าแต่งนางมาเป็นพระชายารอง มีหวังฟูเหรินของข้าได้ถูกนางรังแกจนตายเป็นแน่”

        “ดูท่าพระสนมเอกจะมุ่งมั่นในตัวท่านอ๋องอย่างมาก ให้ฮ่องเต้ออกหน้าก็แล้ว มิหนำซ้ำยังมาหว่านล้อมข่มขู่พระชายา” เจียงจ้านกล่าวขึ้น “เรื่องนี้ท่านอ๋องจะแก้ไขอย่างไรขอรับ?”

        “ที่พระสนมเอกพูดมาก็ถูกอย่างหนึ่ง...ระยะนี้ตระกูลชิวของมหาเสนาบดีรุ่งเรืองอำนาจโดดเด่นที่สุด เพราะตระกูลตู้ของจวนราชครูล่มสลาย ส่วนตระกูลเกาของมหาอำมาตย์ก็เงียบเหงา”

        ชินอ๋องเคาะนิ้วบนโต๊ะทำงาน

        “ข้าต้องดึงความผยองของตระกูลชิวลงมา ขณะเดียวกันก็ต้องช่วยส่งเสริมให้ตระกูลเการุ่งโรจน์ขึ้นมาอีกครั้ง เพื่อถ่วงดุลอำนาจกับตระกูลชิว”

        “หมายความว่า...ท่านอ๋องจะผูกไมตรีกับท่านมหาอำมาตย์เกาชงหรือขอรับ?” ซือหมิงถามขึ้นบ้าง

        “ถูกต้อง...พรุ่งนี้ ข้าจะพาฟูเหรินไปเยี่ยมพ่อตาของเขา!”

        บนเตียงนอนอันกว้างใหญ่...ชินอ๋องกอดร่างจ้าวชิงเฟิงเอาไว้

        “ท่านอ๋อง...ท่านอยากมีทายาทหรือไม่ขอรับ?”

        จ้าวชิงเฟิงพูดเสียงเบา เพราะซุกหน้ากับอกแกร่ง

        “เจ้าถามทำไม?”

        เสียงถามกลับราบเรียบ

        “ท่านอ๋องมีพร้อมทั้งฐานะ ยศศักดิ์ ทรัพย์สิน และรูปโฉม ย่อมต้องมีสตรีมากมายหมายปองท่าน ท่านไม่คิดจะรับพระชายารอง หรืออนุชายา อีกสักหลายนางหรือ?”

        “ที่ถามนี่เพราะผู้ใดใช้มาหรือ?”

        “คะ คือ...ข้าแค่...อยากรู้”

        จ้าวชิงเฟิงตะกุกตะกัก

        “ถ้าอยากรู้ก็ต้องจ่ายค่าตอบแทน”

        “ค่าตอบแทน?”

        “ใช่แล้ว เช่น...รางวัลพิเศษ”

        จ้าวชิงเฟิงอ้าปากค้าง คิดถึง ‘รางวัลพิเศษ’ ที่เป็นน้ำผึ้งราดลงมาบนตัว แล้วชินอ๋องเล่นทั้งดูดทั้งเลียทั่วตัว แล้วรีบส่ายหน้า

        “ไม่ ไม่...ข้าไม่อยากรู้แล้ว”

        “อืม...น่าเสียดาย ข้ากำลังคิดจะค้าขายแลกเปลี่ยนกับฟูเหริน หนึ่งความอยากรู้แลกกับหนึ่งรางวัลพิเศษ ไม่มีผู้ใดเสียเปรียบ”

        ข้านี่แหละเสียเปรียบ...จ้าวชิงเฟิงคิดในใจ