ตอนที่42. เข้ามาสิ

        “ตาเฒ่าเกาชงเป็นพ่อตาของคนแซ่จ้าว” พระสนมเอกซูเฟยกัดริมฝีปากล่าง ก่อนจะกล่าวต่อ “เมื่อหลายวันก่อน ข้าเรียกคนแซ่จ้าวมาสนทนาด้วยเรื่องของมู่ตาน เขาทำท่าทางสงบเสงี่ยม แต่ก็บ่ายเบี่ยงไม่ยอมรับปาก ข้าจึงพูดถึงอิทธิพลอำนาจของตระกูลชิว เพื่อข่มขวัญเขา คิดไม่ถึงว่าเขาจะมารยาออดอ้อนชินอ๋องให้ไปผูกไมตรีกับตระกูลเกาเสียได้”

        “เช่นนี้...เรื่องที่จะให้มู่ตานเป็นพระชายารองของชินอ๋อง ดูท่าจะยากเสียแล้ว” มหาเสนาบดีถอนหายใจ “ในยามนี้บุรุษที่มีฐานะคู่ควรกับมู่ตานก็มีไม่มากนัก ชินอ๋องเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด ส่วนอ๋องห้าก็เสเพลไม่ได้เรื่องได้ราว เอาแต่เสพสุขไปวันๆ”

        “เอาเช่นนี้สิท่านพ่อ” พระสนมเอกซูเฟยเสนอความคิด “รอดูบัณฑิตใหม่ของปีนี้ ว่าบัณฑิตทั้งสามคน ผู้ใดหน่วยก้านดี ก็เลือกคนนั้น ข้าจะขอสมรสพระราชทานให้กับมู่ตาน...ตาเฒ่าเกาชงสนับสนุนบุตรบุญธรรมของเขา ท่านพ่อก็สนับสนุนบุตรเขย...ดูซิว่า ระหว่างบุตรบุญธรรมคนเดียวของตาเฒ่าเกาชง จะสู้บุตรทั้งสองคนและบุตรเขยตระกูลชิวได้หรือไม่”

         “เกรงจะไม่ง่ายเช่นนั้นน่ะสิ” มหาเสนาบดีมีสีหน้าระอา “มู่ตานเอาแต่ใจ ร่ำร้องแต่จะแต่งกับชินอ๋อง ตั้งแต่คราวที่ตู้จินเหลียนเสียชีวิต นางก็ตั้งความหวังในตัวชินอ๋อง พอชินอ๋องแต่งตั้งพระชายาจ้าว แล้วพ่อให้นางหมั้นหมายกับตู้หยางป๋อ นางก็อาละวาดจนจวนแทบแตก มาคราวนี้นางก็มั่นอกมั่นใจว่าจะได้เป็นพระชายารองของชินอ๋องอีก”

        “แล้วจะให้ข้าทำอย่างไรละท่านพ่อ?” พระสนมเอกกล่าวด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด “ทูลขอให้ฝ่าบาทช่วยพูดกับชินอ๋อง ข้าก็ทำแล้ว พูดจาเกลี้ยกล่อมแกมบังคับคนแซ่จ้าว ข้าก็ทำแล้ว...แต่ทุกอย่างล้วนไม่เป็นผล จะให้ข้าทำอย่างไรอีก!”

        “ใจเย็นๆ พระสนมเอก พ่อเพียงแต่...”

        มหาเสนาบดีกล่าวไม่ทันจบ พระสนมเอกก็ขัดขึ้น

        “ท่านพ่อก็ตามใจมู่ตานเกินไป บุรุษหาใช่มีชินอ๋องเพียงผู้เดียวไม่ แล้วการแต่งงานของบุตร บิดามารดาต้องเป็นคนจัดการ ถ้าท่านพ่อไม่จัดการ ก็ปล่อยให้นางแก่ตายคาบ้านเถอะ”

        จ้าวชิงเฟิงถูกสองสาวใช้ผลักดันให้มาเสนอหน้าที่ห้องทำงานของชินอ๋อง

        “เข้ามาสิ...ฟูเหริน”

        ชินอ๋องส่งเสียงออกมาจากในห้อง ทั้งๆ ที่เขาเพิ่งจะเดินมาถึงหน้าห้อง และทหารทั้งสองนายที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องก็ยังไม่ได้เอ่ยปากทัก

        ทหารนายหนึ่งเปิดประตูให้จ้าวชิงเฟิงเข้าไปในห้อง ที่ชินอ๋องนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ มีเจียงจ้านยืนอยู่ข้างๆ

        “ท่านอ๋อง น้ำขิงขอรับ”

        จ้าวชิงเฟิงวางถาดใส่ชามน้ำขิงลงบนโต๊ะตรงหน้าของชินอ๋อง

        “นั่งลงก่อนสิ ฟูเหริน”

        จ้าวชิงเฟิงนั่งลงบนเก้าอี้ตัวตรงกันข้าม

        ชินอ๋องยกชามน้ำขิงขึ้นดื่มอย่างไม่กลัวรสเผ็ดร้อนของน้ำขิงที่ไม่ใส่น้ำตาลจนหมดชาม แล้ววางชามเปล่าลงบนถาด

        จ้าวชิงเฟิงเอื้อมมือถือถาด กะจะถือโอกาสขอตัวออกจากห้องมา

         แต่ชินอ๋องใช้นิ้วกดถาดเอาไว้ ทำให้เขายกถาดไม่ขึ้น แม้ออกแรงเต็มที่

         “จะรีบไปไหน ฟูเหริน”

         “ข้าจะยกชามไปครัว”

         “เดี๋ยวให้คนอื่นทำ” ชินอ๋องกล่าว “ส่วนเจ้าตามข้าไปที่ลานฝึกซ้อมฝีมือดีกว่า”

        “ไปลานฝึกซ้อม?” จ้าวชิงเฟิงถาม “ที่นั่นห้ามไม่ให้คนนอกเข้ามิใช่หรือขอรับ?”

        “ใช่...วันนี้ข้าจะพาเจ้าเข้าไป หลังจากนี้เจ้าก็จะสามารถเข้าไปที่นั่นได้ทุกเมื่อ”

*

*

        ลานฝึกซ้อมเป็นลานปูแผ่นหินกว้างใหญ่ ล้อมด้วยรั้วสูงทั้งสี่ด้าน มีประตูทางเข้าสองด้าน และมีศาลาพักร้อนหลังหนึ่ง

        ในลานฝึกซ้อมมีชายฉกรรจ์หลายสิบคนกำลังฝึกซ้อมการต่อสู้กันด้วยอาวุธจริงอยู่อย่างเข้มแข็ง

         พอชินอ๋องพาจ้าวชิงเฟิงมาถึง...ทุกคนก็หยุดมือ แล้วเข้าแถวกันอย่างเป็นระเบียบด้วยความรวดเร็ว แสดงความเคารพพร้อมเพรียง

         “คารวะท่านอ๋อง คารวะพระชายา”

         “ทุกคนพักได้” ชินอ๋องกล่าวเสียงกังวาน

         ทุกคนถอยร่นไปยังฝั่งตรงกันข้ามกับศาลาพักร้อน ที่ชินอ๋องพาจ้าวชิงเฟิงเข้ามานั่งพัก

        “ข้าจะซ้อมมือกับเจียงจ้านเสียหน่อย...เจ้านั่งดูอยู่ในศาลานี้นะ”

        “ขอรับ” จ้าวชิงเฟิงรับคำ

        แล้วชินอ๋องก็เลือกกระบี่เหล็กกล้าไปจากชั้นวางอาวุธเล่มหนึ่ง เดินเข้าหาเจียงจ้านที่ถือดาบใหญ่ยืนรออยู่กลางลาน

        ทั้งสองประมือกันด้วยความหนักหน่วงรวดเร็ว จนจ้าวชิงเฟิงมองตามไม่ทัน เห็นแต่ม่านดาบเงากระบี่ที่สะท้อนแสงแดดยามบ่ายวูบวาบวิบวับอยู่ตลอดเวลา

        หนึ่งเดือนต่อมา...

        ผลสอบบัณฑิตประจำปีปรากฏว่า...เกาอี้อัน(อี้อันเป็นบุตรบุญธรรมของมหาอำมาตย์เกาชง จึงใช้แซ่เกานำหน้าแช่อี้อีกที เขาจึงมีสองแซ่)สอบได้ที่สอง

        ผู้สอบได้ที่หนึ่งนั้น อายุมากกว่าท่านมหาเสนาบดีเสียอีก

        ส่วนผู้สอบได้ที่สาม เป็นคนหน้าตาอัปลักษณ์ ร่างอ้วนฉุ

        ซึ่งทำให้ท่านมหาเสนาบดีได้แต่สิ้นหวังที่จะคัดเลือกบุตรเขยจากบัณฑิตใหม่ทั้งสามคนนี้ เพราะคนที่หน้าตาหมดจดงดงามก็เป็นบุตรบุญธรรมของไม้เบื่อไม้เมาของตน มิหนำซ้ำยังมีภรรยาแล้ว

        เกาอี้อันเป็นบัณฑิตใหม่เพียงคนเดียวที่ได้เข้าเป็นขุนนางทันที เพราะการสนับสนุนของชินอ๋องกับมหาอำมาตย์เกาชง        

        มีบรรดาขุนนางที่เอนเอียงมาทางมหาอำมาตย์ มาแสดงความยินดีถึงจวนของท่านมหาอำมาตย์อย่างต่อเนื่อง

        แต่ท่านมหาอำมาตย์ก็ตักเตือนเกาอี้อันว่า

        “คบคนต้องระมัดระวัง ยามที่เรารุ่งเรืองหรือมีผลประโยชน์ต่อเขา เขาก็เข้ามาหาเรา ยามที่เราตกต่ำหรือหมดผลประโยชน์ต่อเขา เขาก็ทอดทิ้งเรา เป็นขุนนางต้องใจซื่อ มือสะอาด และฉลาดเฉลียว จะเอาแต่ซื่ออย่างเดียวก็ไม่ได้ ต้องฉลาดรู้เท่าทันเล่ห์ร้าย มิฉะนั้นจะถูกคนคดหลอกใช้ได้ง่ายๆ...อี้อันจงจำคำพูดของพ่อเอาไว้ให้ดี”

        “ขอรับ ท่านพ่อ”

        เกาอี้อันรับคำอย่างเคารพนับถือ