ตอนที่39. กลับคำตอนนี้ยังทันไหม?

ที่หอหมื่นบัณฑิต...จ้าวชิงเฟิงได้พบกับบุคคลที่ไม่ได้คิดว่าจะได้พบ เขาคืออี้อัน

        วันนี้เขาแต่งกายสุภาพเรียบร้อย แม้ไม่หรูหรา แต่เนื้อผ้าดีสีเขียวหยก

        อี้อันมองเห็นจ้าวชิงเฟิงกับชินอ๋องก็ตรงเข้ามาประสานมือน้อมคำนับ

        “คารวะท่านอ๋อง คารวะพระชายา”

        “อืม/อืม” ชินอ๋องกับจ้าวชิงเฟิงต่างพยักหน้ารับคารวะ

        “คุณชายอี้อัน...มาทำอะไรที่หอหมื่นบัณฑิตนี่?” จ้าวชิงเฟิงถาม

        “เรียนพระชายา...ข้าน้อยมาแสดงผลงาน เพื่อฟังคำติชมของเหล่าบัณฑิตขอรับ และถือโอกาสศึกษาผลงานของผู้อื่นไปด้วยขอรับ”

        อี้อันกล่าวด้วยทีท่านอบน้อม

        “ที่แท้ท่านก็เป็นบัณฑิตผู้หนึ่ง...นับถือ ๆ”

        “หามิได้พระชายา...ข้าน้อยเป็นเพียงนักศึกษาต่ำต้อยคนหนึ่งเท่านั้น ที่เข้าหอหมื่นบัณฑิตนี้ได้ ล้วนอาศัยบารมีของท่านมหาอำมาตย์ช่วยส่งเสริมขอรับ”

        อี้อันกล่าวตามจริง...

        หอหมื่นบัณฑิตจะต้องเป็นบัณฑิตจึงจะเข้าเป็นสมาชิกได้ หรือมิฉะนั้นก็ต้องมีเจ้าใหญ่นายโตค้ำประกัน

        ยิ่งกว่านั้น การแสดงผลงานจะต้องเสียค่าเช่าพื้นที่ ซึ่งเป็นจำนวนเงินมิใช่น้อย เรื่องนี้ไม่เพียงเป็นปัญหาสำหรับอี้อัน แม้แต่บัณฑิตยากไร้ทั้งหลายก็มีปัญหาเช่นกัน

        “ท่านมหาอำมาตย์หรือ” จ้าวชิงเฟิงเอ่ย “เสี่ยวเตี๋ยพาท่านไปพบท่านมหาอำมาตย์แล้วหรือ?”

        “หามิได้ขอรับ พระชายา”

        อี้อันปฏิเสธ แล้วเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันฝนตกหนักทั้งหมดให้จ้าวชิงเฟิงได้รู้

        ก่อนจะเสริมท้ายว่า

        “หากมิใช่ท่านอ๋องช่วยชี้แนะ ท่านมหาอำมาตย์ก็คงไม่รับอุปการะพวกข้าน้อยสองสามีภรรยา ข้าน้อยขอกราบขอบคุณ ณ ที่นี้”

        ว่าแล้วอี้อันก็จะหมอบลงกราบกับพื้น

        แต่ถูกพลังปราณของชินอ๋องยับยั้งไว้

        “ไม่ต้อง”

        อี้อันคุกเข่าไม่ได้เพราะพลังที่มองไม่เห็น เขามีความรู้กว้างขวางพอสมควร ก็พอจะคาดเดาได้ว่าเป็นพลังยุทธของท่านอ๋อง จึงไม่ฝืนต่อไป

        “การสอบบัณฑิตในปีนี้ เจ้าคงเข้าร่วมด้วยสินะ?”

        ชินอ๋องถามเสียงเรียบๆ

        “ขอรับ ท่านอ๋อง”

        “แล้วผลงานของท่านแสดงอยู่ตรงไหน?”

        จ้าวชิงเฟิงถามขึ้น

        “ช่วยพาข้ากับท่านอ๋องไปชมหน่อย”

        อี้อันยิ้มอย่างยินดียิ่งนัก

        “เชิญทางนี้ขอรับ”

        คืนนั้น...

        จ้าวชิงเฟิงเตรียมตัวจะเข้านอน ก็เห็นชินอ๋องเดินเข้าห้องนอนมาพร้อมกับขวดเล็กๆ ในมือ ด้วยความเคยชิน ปากก็ถามไปว่า

        “ท่านอ๋องถืออะไรอยู่ในมือขอรับ?”

        “น้ำผึ้ง”

        “เอามาทำอะไร?”

        เขาไม่เคยเห็นชินอ๋องกินน้ำผึ้งยามดึก หรือแม้แต่ยามธรรมดาชินอ๋องก็ไม่ชอบกินของหวาน

        ที่จ้าวชิงเฟิงรู้นั้น...หลังจากเข้าครัวต้มถั่วเขียวใส่น้ำตาลเอย ถั่วแดงใส่น้ำตาลเอย บัวลอยในน้ำหวานเอย สารพัดของหวานที่จางจงสอนให้ทำ แล้วยกไปให้ชินอ๋องกินด้วยตัวเอง...ชินอ๋องก็กินจนหมดหน้าตาเฉย แล้วชมว่าอร่อยมาก

        แต่เจียงจ้านทนเห็นพระชายาทรมานชินอ๋องด้วยของหวานไม่ได้ จึงลอบมาบอกจ้าวชิงเฟิงว่า...

        ชินอ๋องไม่ชอบของหวาน

        ไม่ชอบถึงขนาดเกลียดเลยล่ะ!

        จ้าวชิงเฟิงจึงลองเลียบเคียงถามชินอ๋องว่า

        “ท่านอ๋องขอรับ ข้าขอถามจริงๆ ท่านชอบของหวานหรือไม่?”

        “ให้ข้าตอบจริงๆ?” หัวคิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อย

        “ขอรับ” จ้าวชิงเฟิงสีหน้าจริงจังมากถึงขนาดมากที่สุด

        “ข้าไม่ชอบของหวาน ยกเว้นที่เจ้าทำ ข้ากินได้”

        จ้าวชิงเฟิงจึงเลิกหัดทำของหวานนับแต่วันนั้นมา

        “เอามาลาดบนตัวเจ้า”

        ชินอ๋องตอบข้อสงสัยของพระชายา

        “ฮะ!...” จ้าวชิงเฟิงอุทาน ทั้งตกใจทั้งประหลาดใจ “ละ ลาดบนตัวข้า?”

        “ถูกต้อง...เป็นรางวัลพิเศษที่เจ้ารับปากจะให้ข้าอย่างไรเล่า”

        “.....” จ้าวชิงเฟิงพูดอะไรไม่ออก

        กลับคำตอนนี้ยังทันไหม?

        ชินอ๋องก้าวขึ้นเตียงนอน คว้าตัวพระชายาที่หนีไปสุดอีกฟากของเตียงมาถอดเสื้อผ้าออกจนเหลือเพียงร่างเปลือยเปล่า แล้วจับนอนคว่ำลง กดไหล่ด้วยมือหนึ่งไม่ให้ดิ้นหนี อีกมือใช้นิ้วโป้งดันจุกขวดเปิดออก เทน้ำผึ้งลงบนแผ่นหลังขาวผ่องเป็นยองใย ตามเส้นสันหลังลงมาจนถึงก้น แล้วก้มลงละเลียดดูดและเลียน้ำผึ้งบนผิวกายเนียนนุ่ม

        “ทะ ท่านอ๋อง...อย่า...ขะ ข้า จั๊กจี้...”

        จ้าวชิงเฟิงทั้งดิ้นทั้งร้อง... 

        วันรุ่งขึ้น...

        เสี่ยวหยวนจื่อมาปลุกจ้าวชิงเฟิงในเวลาสายมากแล้ว

        “พระชายาตื่นเถิดขอรับ...ท่านอ๋องสั่งว่าพระชายาจะต้องกินอาหารเช้านะขอรับ มิใช่รวบอาหารเช้ากับอาหารกลางวันไว้ด้วยกันนะขอรับ”

        เสียงอันดังของเสี่ยวหยวนจื่อปลุกให้จ้าวชิงเฟิงลืมตาขึ้น...

        ก็เห็น...จางจง เสี่ยวหง เสี่ยวชุ่ย เตรียมพร้อมปรนนิบัติ

        ส่วนเสี่ยวหยวนจื่อเป็นขันทีที่รอบคอบ เขาทดสอบอาหารและเครื่องดื่มทุกอย่างด้วยตะเกียบเงินและเข็มเงิน ก่อนจะให้พระชายากินอาหาร

        จ้าวชิงเฟิงกินอาหารเช้าในเวลาสายมากแล้วยังไม่ทันเสร็จ...สาวใช้นางหนึ่งก็เข้ามาคุกเข่ารายงานว่า

        “เรียนพระชายา...เฉินกงกงจากตำหนักพระสนมเอกซูเฟยมาขอพบเจ้าค่ะ”

        คนจากซูเฟยหรือ?

        เขากับซูเฟยมิได้สนิทสนมกัน ทำไมจึงส่งคนมาหาเขา?

        แต่จะให้คนของซูเฟยรอนานก็ไม่เป็นการสมควร

        จ้าวชิงเฟิงจึงหยุดกิน จัดการธุระส่วนตัว แล้วออกไปพบเฉินกงกงที่ห้องโถงรับรอง

        เฉินกงกงประสานมือน้อมคำนับอย่างนอบน้อม

        “คารวะพระชายา”

        “เชิญตามสบายกงกง”

        จ้าวชิงเฟิงตอบตามมารยาท

        “ข้าน้อยได้รับคำสั่งจากเหนียงเหนียง(คำเรียกพระสนมเอกและนางใน)ให้มาเชิญพระชายาไปสนทนากันที่ตำหนักพระสนมเอกซูเฟยขอรับ”

        “รบกวนขอถามกงกงสักนิดว่าเป็นเรื่องอันใด?”

        “พระชายาไปถึงก็จะรู้เองขอรับ”

        เฉินกงกงตอบ

        “ข้าน้อยได้เตรียมเกี้ยวมาพร้อม เชิญพระชายาขอรับ”

        ถูกพระสนมเอกเชิญไปสนทนา จะปฏิเสธก็ไม่ได้

        “เช่นนั้น ขอเวลาให้ข้าเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อยเสียก่อน”

        “พระชายามิต้องกังวล เหนียงเหนียงกล่าวว่าสนทนาอย่างกันเอง มิจำเป็นต้องสวมชุดราชสำนักขอรับ”

        “เช่นนั้น ก็รบกวนกงกงนำทาง”

        “เชิญพระชายาขอรับ”

        แล้วเฉินกงกงก็นำจ้าวชิงเฟิงไปขึ้นเกี้ยวที่งดงามหรูหราแปดคนหามคันหนึ่ง

        จางจงและเสี่ยวหยวนจื่อติดตามจ้าวชิงเฟิงไปด้วย

        ส่วนเสี่ยวหงเสี่ยวชุ่ยส่งคนไปดักรอชินอ๋องที่ประตูวังเพื่อบอกข่าว