ตอนที่38.โวยวายเพราะความเมา

        จ้าวชิงเฟิงถูกชินอ๋องอุ้มออกจากงานเลี้ยงไปขึ้นรถม้ากลับจวน พอถึงจวนก็ถูกอุ้มเข้าตำหนักใหญ่

        “ข้าม่ายมาว ปล่อยข้า ข้าจาเดินเอง” จ้าวชิงเฟิงเอะอะโวยวายเพราะความเมา “ลูกผู้ชายอกสามศอกถูกอุ้มด้ายยางงาย...”

        “อกเจ้าไม่ถึงสามศอก ย่อมต้องถูกอุ้ม” ชินอ๋องเอ่ยอย่างนึกขัน “อย่าดิ้นสิฟูเหริน”

        พอถึงห้องนอน...ชินอ๋องก็วางจ้าวชิงเฟิงนอนลงบนเตียงอย่างเบามือ

        จ้าวชิงเฟิงผวาลุกขึ้น

        “ข้าจาอ้วก...โอ้กกกก”

        เจียงจ้านว่องไว คว้ากระโถนมารองรับไว้ทัน        

        จ้าวชิงเฟิงอาเจียนจนหมดไส้หมดพุง ชินอ๋องก็ช่วยลูบหลังให้

        พออาเจียนเสร็จ...จ้าวชิงเฟิงก็ผล็อยหลับไป

        ชินอ๋องจัดการเช็ดหน้าตาเนื้อตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้พระชายาด้วยตัวเอง เจียงจ้านจะช่วยทำให้ก็ไม่ยอม

        จัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว ชินอ๋องจึงให้เจียงจ้านช่วยปรนนิบัติอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าของตนเองบ้าง

        ก่อนเข้านอนชินอ๋องยังสั่งเจียงจ้านว่า

        “พรุ่งนี้เช้าจัดน้ำแกงสร่างเมาให้ฟูเหรินด้วย”

        “ขอรับ”

        เจียงจ้านรับคำ แล้วออกจากห้องไป

        ชินอ๋องจึงล้มตัวลงนอนเคียงข้างจ้าวชิงเฟิง พลางรั้งร่างบอบบางมากอด กดจูบที่หน้าผากมน พลางพึมพำว่า “ต่อไปจะไม่ให้เจ้าดื่มจนเมามายขนาดนี้อีกแล้ว”

        วันรุ่งขึ้น...

        พระสนมเอกซูเฟยขอเข้าเฝ้าฮ่องเต้แต่เช้าก่อนที่ฮ่องเต้จะออกว่าราชการ

        “เจ้ามีธุระอะไรจึงมาหาเราแต่เช้า?”

        ฮ่องเต้ตรัสถาม

        “เมื่อวานหม่อมฉันเห็นพระชายาของชินอ๋อง เขาช่างงดงามนัก”

        พระสนมเอกซูเฟยทูล

        “อืม...เป็นบุรุษที่งดงามมากจริงๆ”

        ฮ่องเต้พยักหน้า

        อดคิดมิได้...น่าเสียดาย เมื่อสามปีก่อนหากได้เห็น คงจะเก็บไว้เสียเอง

        “แต่จะอย่างไรก็เป็นบุรุษ ไม่สามารถให้กำเนิดบุตรแก่ชินอ๋องได้”

        พระสนมเอกซูเฟยทูล

        “เจ้าหมายความว่า...”

        “ฝ่าบาทน่าจะหาสตรีที่คู่ควรให้แก่ชินอ๋องอีกสักนางเพคะ”

        “เจ้าเห็นว่าสตรีใดคู่ควรกับชินอ๋องล่ะ?”

        พระสนมเอกซูเฟยแย้มยิ้มอ่อนหวาน

        “หม่อมฉันมิกล้าปิดบังฝ่าบาท หม่อมฉันใคร่จะจับคู่ให้แก่น้องสาวของหม่อมฉันชิวมู่ตานกับชินอ๋องเพคะ”

        “แต่ชินอ๋องมีพระชายาอยู่แล้ว”

        “หม่อมฉันและท่านพ่อได้ปรึกษากันเรื่องนี้แล้วเพคะ ว่ายินดีจะให้มู่ตานเป็นพระชายารอง”

        “อย่างนั้นหรือ...”

        “เรื่องนี้ต้องขอประทานความเมตตาของฝ่าบาทช่วยเป็นธุระด้วยเพคะ”

        หลังจากประชุมในท้องพระโรงเสร็จแล้ว...ฮ่องเต้ก็ตรัสชวนชินอ๋องมาสนทนากันต่อที่ศาลาริมบึงบัว

        “ฝ่าบาทเรียกกระหม่อมมา มิทราบว่าต้องการจะสนทนาเรื่องอันใดพ่ะย่ะค่ะ?”

        ชินอ๋องทูลถาม

        “มีคนวานเราให้เป็นพ่อสื่อให้เจ้า” ฮ่องเต้ตรัสตรงๆ ไม่อ้อมค้อม “เราเองก็เห็นว่าสมควรอยู่...แม้พระชายาของเจ้าจะงดงามแค่ไหน อย่างไรเสียก็เป็นบุรุษ ไม่สามารถให้ทายาทแก่เจ้าได้ หากว่าเจ้าแต่งสตรีอีกสักนางสองนาง เขาก็ไม่สมควรจะคัดค้าน”

        “พระชายามิได้คัดค้านอะไรพ่ะย่ะค่ะ เป็นกระหม่อมเองที่มิได้ต้องใจสตรีนางใดพ่ะย่ะค่ะ”

        “ชอบหรือไม่ชอบเป็นเรื่องหนึ่ง การมีทายาทเป็นอีกเรื่องหนึ่ง”

        ฮ่องเต้ตรัสด้วยน้ำเสียงจริงจัง

        “การมีทายาทเป็นหน้าที่ เป็นความกตัญญูต่อบรรพชน เจ้าต้องพึงระลึกไว้”

        “ขอบพระทัยที่สั่งสอน”

        “สตรีที่เราจะแนะนำให้แก่เจ้าคือคุณหนูชิวมู่ตานแห่งจวนมหาเสนาบดี” ฮ่องเต้ตรัส “ไม่ว่าจะด้วยฐานะหรือชาติตระกูล ล้วนเหมาะสมกับเจ้าทั้งนั้น ที่ดียิ่งคือนางยอมเป็นพระชายารองของเจ้า”

        “กระหม่อมเห็นทีจะทำให้ฝ่าบาทเสียความตั้งใจแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

        “เจ้าปฏิเสธหรือ?”

        “พ่ะย่ะค่ะ”

        “นางไม่ดีตรงไหน? หรือว่านางไม่สะสวย?”

        “นางดีพร้อมทุกอย่าง และนางก็สวยงามมากพ่ะย่ะค่ะ” ชินอ๋องทูลตอบ “แต่กระหม่อมมิได้ชมชอบนาง ถ้าแต่งนางให้กับกระหม่อม รังแต่จะเป็นการทำร้ายนางเสียเปล่าๆ”

        ฮ่องเต้เห็นว่า...เกลี้ยกล่อมชินอ๋องต่อไปก็ไร้ประโยชน์ จึงเปลี่ยนไปสนทนาเรื่องอื่นๆ

        ชินอ๋องอยู่สนทนาสักพักหนึ่ง ก็ทูลลากลับ

        หลายวันต่อมา...

        ชินอ๋องพาจ้าวชิงเฟิงไปกินอาหารกลางวันที่หอสุราจุ้ยเซียน มองดูพระชายากินอาหารไป ฟังเพลงฉินที่แม่นางเซียงเซียงบรรเลงไป ด้วยสีหน้ายิ้มจางๆ แล้วอดหมั่นไส้ไม่ได้

        “มีความสุขมากสินะ?”

        “อืม”

        “ข้าให้รางวัลเจ้าแล้ว เจ้าก็ต้องให้รางวัลข้าเช่นกัน”

         “อืม”

         “รับปากแล้วนะ”

         “อืม...เอ๊ะ...อะไรขอรับ?”

         เมื่อกี๊มัวแต่ฟังเสียงฉินเพลินไปหน่อยจึงฟังที่ชินอ๋องพูดไม่ค่อยถนัด

         “เจ้ารับปากว่าจะให้รางวัลพิเศษข้าคืนนี้”

         “ดะ เดี๋ยว...รางวัลอะไรขอรับ?”

         “รางวัลพิเศษ...คืนนี้รู้เอง”

         ชินอ๋องตอบง่ายๆ เข้าใจคนเดียว

         “.....” จ้าวชิงเฟิงมีสีหน้าโคตรงง

        หลังจากกินอาหารเสร็จ...ชินอ๋องก็พาจ้าวชิงเฟิงไปยังหอหมื่นบัณฑิต

        หอหมื่นบัณฑิตนี้เป็นหมู่ตึกขนาดใหญ่ในเนื้อที่กว้างขวางร่มรื่น เป็นที่พบปะสังสรรค์และแสดงผลงานของเหล่าบัณฑิตผู้ทรงภูมิรู้

        ผู้ที่จะเข้ามาในหอหมื่นบัณฑิตได้จะต้องเป็นบัณฑิต หรือไม่ก็มีเส้นสายใหญ่โต

        จ้าวชิงเฟิงจัดอยู่ในประเภทหลัง

        เขาชมดูภาพวาดและภาพอักษรที่แขวนแสดงอยู่อย่างสนอกสนใจ ก่อนจะถามชินอ๋องที่ยืนอยู่ข้างๆ

        “ข้าเอาภาพวาดมาแสดงที่นี่ด้วยได้หรือไม่ขอรับ?”

        “ไม่ได้” ชินอ๋องตอบ สั้น ง่าย ได้ใจความ

        “เพราะข้ายังไม่ได้สอบเป็นบัณฑิตใช่หรือไม่ขอรับ?”

        “ไม่ใช่”

        “แล้วเพราะเหตุใดขอรับ?”

        “ข้าไม่ชอบให้ผู้อื่นมายืนจ้องมองฝีมือวาดภาพหรือตัวอักษรของฟูเหรินของข้า”

        “.....” จ้าวชิงเฟิงหมดคำพูด