ตอนที่37. หยุดเลย...ข้าไม่ใช่สตรี

        หลังจากมีราชโองการถอดถอนชื่อตู้จินเหลียนออกจากตำแหน่งพระชายาแห่งชินอ๋องแล้ว ลำดับชื่อในราชวงศ์ของตู้จินเหลียนก็ถูกลบทิ้ง ชื่อของจ้าวชิงเฟิงขยับขึ้นมาเป็นพระชายาชินอ๋องโดยไม่ต้องอยู่ภายใต้ชื่อของนางอีกต่อไป

        วันนี้...ชินอ๋องจะพาจ้าวชิงเฟิงมาร่วมงานฉลองวันพระราชสมภพขององค์ฮ่องเต้

        จ้าวชิงเฟิงถูกบรรดาขันทีกับสาวใช้ช่วยกันจับแต่งตัวเสียยกใหญ่

        “หยุดก่อน” จ้าวชิงเฟิงยกมือห้ามเสี่ยวหงที่กำลังจะทำอะไรสักอย่างบนดวงหน้าของเขา “เจ้าจะทำอะไร?”

        “ผัดแป้ง เขียนคิ้ว เติมชาด เจ้าค่ะ”

        “หยุดเลย...ข้าไม่ใช่สตรี”

         “พระชายา...” เสี่ยวชุ่ยเอ่ยแทรกขึ้น “พวกคุณชายผู้ดีมีตระกูลทั้งหลายล้วนผัดแป้งแต่งหน้ากันทั้งนั้น ไม่ปล่อยให้หน้าหมอง มันเยิ้ม มอมแมม หรอกเจ้าค่ะ”

        “ข้าเห็นซือหมิงก็ไม่ได้ผัดแป้งแต่งหน้า”

        จ้าวชิงเฟิงยกตัวอย่าง

        เสี่ยวชุ่ยเบะปาก

        “บุรุษหยาบกร้าน”

        “ท่านอ๋องก็ด้วย”

        จ้าวชิงเฟิงยังไม่ยอมแพ้

        “ท่านอ๋องเป็นข้อยกเว้นเจ้าค่ะ”

        เสี่ยวหงกล่าว

        “อย่างไรเสีย...ข้าก็ไม่ยอมแต่งหน้า”

        จ้าวชิงเฟิงทำเสียงเด็ดขาดที่สุดเท่าที่จะทำได้

        “พระชายา...” จางจงเกลี้ยกล่อม “งานพระราชพิธีวันนี้เป็นงานใหญ่ ท่านจะทำให้ท่านอ๋องเสียหน้าไม่ได้ พระสนม นางใน องค์หญิง องค์ชาย ต่างมาร่วมงานกันครบครัน”

        “แป้งผัดหน้านี้เป็นของกำนัลจากพระสนมเอกซูเฟย ซึ่งเป็นของบรรณาการจากตงจิง เนื้อแป้งผสมด้วยผงไข่มุก ทองคำ และโสม เป็นของล้ำค่า เนื้อแป้งบางเบาไม่ขาวจนเกินควร...”

         เสี่ยวหยวนจื่อบรรยายสรรพคุณของแป้งผัดหน้าอย่างยืดยาว

         จ้าวชิงเฟิงเห็นว่า ขืนปล่อยให้บรรยายต่อไป ตนต้องใจอ่อนถูกจับแต่งหน้าจนกลายเป็นงิ้วอย่างแน่นอน จึงรีบห้ามว่า

         “พอๆๆ...ข้ายอมผัดแป้งอย่างเดียวเท่านั้นนะ อย่างอื่นไม่เอา”

         พอได้รับอนุญาต...เสี่ยวหงก็จัดการผัดแป้งให้พระชายาทันที

         และไม่ใช่ที่หน้าเท่านั้น แม้แต่คอ แขน มือที่อาจจะถูกมองเห็น ล้วนถูกผัดแป้ง จนขาวผ่องเป็นยองใย

         นอกจากถูกผัดแป้งแล้ว เสี่ยวหงยังใช้พู่กันทาขี้ผึ้งผสมไขมันบางชนิดที่ข้นเป็นครีมชนิดหนึ่งที่ริมฝีปากของเขา ทำให้ริมฝีปากสีชมพูดูนุ่มฉ่ำวาว

         พอเสร็จเรียบร้อย...เสี่ยวชุ่ยก็ตะล่อมต่อ

         “คิ้วของพระชายางดงามอยู่แล้ว นี่ถ้าให้บ่าวเติมชาดอีกนิด พระชายาจะงามเป็นเลิศ”

         “พอแล้ว...แค่นี้ข้าก็อึดอัดจะแย่ ข้าเป็นบุรุษ ข้าไม่ต้องการงามเป็นเลิศอะไรทั้งนั้น”

         แล้วจ้าวชิงเฟิงก็ปฏิเสธทุกคำขอของขันทีและสาวใช้

         จางจงจึงสวมกวานทองคำรูปนกยูงบนศีรษะให้ ส่วนเสี่ยวหยวนจื่อก็ช่วยสวมชุดผ้าไหมสีแดงปักด้วยด้ายทองและด้ายเงินเป็นรูปนกยูงกับดอกโบตั๋นให้

         เมื่อแต่งตัวเสร็จไปยืนอยู่ต่อหน้าชินอ๋องที่สวมชุดราชสำนักสีกรมท่า ชินอ๋องก็ยกยิ้มอย่างพอใจ

        แต่พอเห็นจ้าวชิงเฟิงหน้าบูด ก็ถามว่า

        “ฟูเหริน ผู้ใดทำให้เจ้าไม่พอใจ?”

        “.....” จะให้พอใจได้อย่างไร...ข้าถูกบ่าวกับสาวใช้รุมรังแก!

        งานฉลองเริ่มขึ้นเมื่อฮ่องเต้เสด็จ ติดตามมาด้วยฝ่ายใน ซึ่งนำโดยพระสนมเอกซูเฟยชิวเหมยกุ้ย

        พอฮ่องเต้ประทับนั่งลงที่พระเก้าอี้ตำแหน่งประธานของห้องโถงจัดเลี้ยง

        เสียงถวายพระพรก็ดังกระหึ่ม

        “ขอจงทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นหมื่นปี”

        ทุกคนต่างคุกเข่าถวายพระพร ยกเว้นชินอ๋องที่แค่ยืนประสานมือน้อมคำนับ เพราะว่าชินอ๋องได้รับการยกเว้นมิต้องหมอบกราบ

        “เชิญทุกท่านตามสบาย”

        “ขอบพระทัยฝ่าบาท”

        ทุกคนนั่งลงประจำตำแหน่งของตน

        อาหารมา !

        ดนตรีมา !

        สาวงามร่ายรำ !

        ชินอ๋องพาจ้าวชิงเฟิงไปคารวะสุราฮ่องเต้และซูเฟย

        “พระชายาช่างงดงามนัก” ซูเฟยเอ่ยชม

        “ขอบคุณขอรับ” จ้าวชิงเฟิงรับคำเบาๆ ในใจเป็นรสชาติที่บรรยายไม่ถูก...ถูกสตรีชมว่าสวยสมควรจะดีใจหรือสลดใจกันแน่!

        ดีที่ชินอ๋องไม่ปล่อยให้ยืดเยื้อ...บอกขอตัว แล้วพาจ้าวชิงเฟิงกลับไปยังที่นั่งของตน

        อ๋องห้าหลี่จิ้งที่นั่งฝั่งตรงกันข้ามกับชินอ๋องและนั่งใกล้กับองค์หญิงหมิงจู

        “น้องหมิงจู” เขาเอียงตัวไปใกล้องค์หญิงหก “เห็นพระชายาชินอ๋องหรือไม่?”

        “เห็นเจ้าค่ะ” องค์หญิงหกตอบ

        “เจ้ารู้หรือไม่...เมื่อแรกที่เขามายังต้าหนานของพวกเรา ฮ่องเต้ทรงดำริจะจับคู่ให้กับเจ้า”

         เรื่องนี้...มิใช่องค์หญิงหกจะมิเคยได้ข่าวมาก่อน

         “แต่ชินอ๋องกลับชิงขอเขาไป...น่าเสียดาย...น่าเสียดาย...เฮ้ออออ!”

        อ๋องห้าถอนหายใจเสียยาวเหยียด

        องค์หญิงหมิงจูเม้มปากอย่างอัดอั้นตันใจ

        แต่ก่อนไม่เคยพบ

        ไม่เคยได้เห็นหน้าค่าตา

        ก็ไม่รู้สึกนึกเสียดายแต่อย่างไร

        ทว่า...วันนี้ได้เห็นเต็มสองตา

        งดงามราวเทพเซียนเช่นนี้นี่เอง

        ชินอ๋องจึงชิงคู่วิวาห์ของนางไป...

        องค์หญิงหกจึงลุกจากที่นั่ง เดินไปยืนต่อหน้าจ้าวชิงเฟิง

         “พี่สะใภ้ ข้าคือองค์หญิงหลี่หมิงจู คาดว่าท่านคงเคยได้ยินชื่อข้ามาก่อน วันนี้ข้าขอคารวะสุราท่านสามจอก”

         จ้าวชิงเฟิงรู้สึกว่าในคำพูดขององค์หญิงหลี่หมิงจูเหมือนมีความนัยอะไรบางอย่างแฝงอยู่ แต่เขาจำเรื่องราวเก่าก่อนไม่ได้ จึงไม่สามารถตีความหมายในถ้อยคำที่ได้ยินได้ฟัง

         ทว่าเขายังไม่ทันได้พูดอะไร

         ชินอ๋องก็แย้งขึ้นเสียก่อนว่า

         “พี่สะใภ้ของเจ้าคออ่อนนัก”

         องค์หญิงหกหัวเราะเบาๆ

         “ท่านพี่สี่ ท่านจะหวงพระชายา แม้แต่กับข้าเชียวหรือ?”

         จ้าวชิงเฟิงรู้สึกถึงบรรยากาศที่ตึงเครียดอย่างไรชอบกล...จึงรีบเอ่ยว่า

        “องค์หญิง...เคารพมิสู้เชื่อฟัง ข้าขอเป็นฝ่ายคารวะสุราองค์หญิงก็แล้วกันขอรับ”

        สุราในวังหลวงเป็นสุราชั้นดี รสเลิศ แต่แรงมาก...จ้าวชิงเฟิงดื่มกับองค์หญิงหกไปสามจอก ก็แทบจะยืนไม่ไหว

        แต่ก็มีคนเปลี่ยนหน้าเข้ามาคารวะสุราพระชายาชินอ๋องไม่ขาดสาย จนชินอ๋องทนไม่ไหว พาตัวจ้าวชิงเฟิงออกจากงานเลี้ยงกลางคัน