ตอนที่35. สั่งเสียงดัง

        ครึ่งชั่วยาม(หนึ่งชั่วโมง)ต่อมา...ในการประชุม ณ ท้องพระโรง...

        ฮ่องเต้มีราชโองการปลดราชครูตู้เสียงออกจากตำแหน่ง ยึดทรัพย์และบ่าวทาสทั้งหมด เนรเทศทั้งครอบครัวไปชายแดน

        ส่วนหมอหลวงมีโทษประหารชีวิตทั้งครอบครัว แต่เนื่องจากหมอหลวงสำนึกผิดสารภาพความจริงเสียก่อน จึงลดโทษลงเป็นประหารชีวิตเพียงหมอหลวงคนเดียว ยึดทรัพย์สินและบ่าวทาสทั้งหมด เนรเทศครอบครัวไปชายแดน

        หลังการประชุมในท้องพระโรง...ชินอ๋องก็สั่งซือหมิงเสียงเบา

        “ถอนคนของพวกเราในจวนราชครูกลับมา ให้ส่งมือสังหารไปสังหารหยางป๋อเมื่อเขาไปถึงชายแดน และสับเปลี่ยนนักโทษประหารกับหมอหลวง”

        ก่อนจะขึ้นรถม้ากลับจวนชินอ๋อง

        จ้าวชิงเฟิงแอบเอาอาหารมาให้ตงเหมย

        “พระชายา ท่านทำเช่นนี้หากท่านอ๋องรู้เข้าจะโกรธท่านได้นะขอรับ”

        จางจงที่ติดตามมาด้วยกล่าวอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ยิ่งกว่านั้นเกรงว่าจะมีภัยมาสู่เจ้านายของตน

        “ข้ารู้ว่าทำไม่ถูกต้อง” จ้าวชิงเฟิงกล่าวเสียงอ่อนๆ “แต่ข้าทำใจไม่ได้ ที่เห็นนางต้องอดอยากขนาดนี้ ข้าก็แค่เอาหมั่นโถวสองสามลูกกับเนื้อสองสามชิ้นมาให้นางเท่านั้น นางถูกขังอยู่ในที่สกปรกเหม็นร้ายกาจเช่นนี้ก็นับว่าทรมานมากแล้ว”

        จางจงถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเร่งรัดว่า “พวกเรารีบกลับกันเถอะ พระชายา”

        ทั้งสองจึงเดินตามกันมาอย่างเงียบๆ

        แต่เดินไปได้เพียงครึ่งทาง...ก็พบนกสองตัวกำลังจิกตีกันอยู่บนพื้น ตัวหนึ่งท่าทางร่อแร่

        จ้าวชิงเฟิงเข้าไปไล่นกที่ดุร้ายให้บินจากไป แล้วเอาสองมือกอบนกตัวที่บาดเจ็บขึ้นมา

        “พระชายาจะทำอะไรขอรับ?”

        จางจงเดินเข้ามาใกล้ พลางกล่าวถาม

        “ข้าจะเอานกตัวนี้ไปดูแลจนกว่าจะหายดีแล้วปล่อยไป”

        “เช่นนั้นส่งนกมาให้บ่าวเถิดขอรับ”

        “ไม่เป็นไร...มือข้าเปื้อนฝุ่นดินแล้ว ข้าอุ้มมันไปเอง”

        สองนายบ่าวเดินกลับมาถึงตำหนักใหญ่ พอก้าวเข้าห้องโถงรับรอง

        เสียงชินอ๋องก็ทักขึ้น

        “ฟูเหริน...เจ้าไปไหนมา?”

        ทำเอาจ้าวชิงเฟิงสะดุ้งเฮือก

        จางจงรีบคุกเข่าลง

        “ข้า...ไป...ไปเดินเล่นมา”

        จ้าวชิงเฟิงตอบเสียงเบา

        “เดินเล่นไปถึงห้องศิลาที่ไว้ป้ายวิญญาณของตู้จินเหลียนใช่หรือไม่?”

        ทำเอาจ้าวชิงเฟิงแทบจะทำนกน้อยตกจากอุ้งมือทั้งสอง

        “ข้า...แค่...”

        “เอาอาหารไปให้ตงเหมย”

        “.....” จ้าวชิงเฟิงไม่มีอะไรจะแก้ตัว

        “แล้วในมือคืออะไร?”

        “นกขอรับ...นกบาดเจ็บ ข้าเก็บมาจะเอามารักษา รักษาหายแล้วจะปล่อยไปขอรับ”

        พระชายากล่าวไป ก็ลุ้นไป...ว่าจะถูกตำหนิอะไรบ้าง หรืออาจจะรุนแรงถึงขั้นถูกลงโทษก็ได้!

        “จางจง เอานกไปรักษา”

        ชินอ๋องสั่ง

        “ขอรับ”

        จางจงลุกมา เอานกตัวนั้นไปจากมือพระชายา แล้วออกไปจากห้องโถงแห่งนั้น

        เสี่ยวหงก็เอาอ่างใส่น้ำสะอาดมาให้จ้าวชิงเฟิงล้างมือและเสี่ยวชุ่ยเช็ดมือของเขาให้แห้งด้วยผ้าสะอาด

        “ข้า...” จ้าวชิงเฟิงเอ่ยขึ้นเสียงอ่อนๆ “แค่สงสารนาง”

        “อืม...วันนี้ข้าจะปล่อยนางไป”

        “จริงหรือ?”

        ดวงตาหงส์คู่สวยเป็นประกาย

        “สามีของเจ้าเคยพูดไม่จริงเมื่อไหร่!”

        ชินอ๋องกล่าวอย่างหมั่นไส้

        พอดี...พ่อบ้านเหลียงเข้ามาน้อมกาย

        “เรียนท่านอ๋อง...บัญชีสินเดิมและสินเดิมของพระชายาตู้จินเหลียนจัดเก็บเรียบร้อยแล้วขอรับ”

        “อืม” ชินอ๋องพยักหน้า แล้วเรียกจ้าวชิงเฟิงว่า “ฟูเหรินมานั่งกับข้า”

        จ้าวชิงเฟิงจึงเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ข้างเก้าอี้ประธานที่ท่านอ๋องนั่งอยู่

        “เจียงจ้านอ่านราชโองการ”

        ชินอ๋องสั่ง

        เจียงจ้านเดินออกมายืนที่กลางห้อง ถือราชโองการอยู่ในมือ...ทุกคนในห้องโถงนั้น นอกจากเจียงจ้าน ชินอ๋องและพระชายาแล้ว ต่างคุกเข่าลง

        เจียงกงกงเปิดราชโองการออกอ่าน

        “เนื่องจากตระกูลตู้ทำความผิดมหันต์ จึงปลดตู้จินเหลียนออกจากตำแหน่งพระชายาเอกแห่งชินอ๋องหลี่เฉิง ให้ขาดจากการเป็นสะใภ้หลวง ณ บัดนี้”

        เมื่อเจียงจ้านอ่านราชโองการของฮ่องเต้จบ เสียงถวายพระพรก็ขานรับ

        “ขอจงทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นหมื่นปี”

        “พ่อบ้านเหลียงจัดการนำป้ายวิญญาณของตู้จินเหลียนเผาทำลายทิ้ง นำสินเดิมของนางและตงเหมยไปมอบแก่มหาอำมาตย์เกาชง แล้วทุบทำลายห้องศิลาไม่ให้เหลือซาก ขนอิฐหินทุกก้อนออกไปทิ้งนอกเมือง และทุบทำลายป้ายสุสานของนางเสีย” ชินอ๋องสั่งเสียงเย็นชา

         จ้าวชิงเฟิงลอบกำมือแน่น เหงื่อชื้นเย็นอยู่ในมือ...ชินอ๋องช่างอำมหิตยิ่งนัก!

          เขากับนางหมั้นหมายกันมาแต่เด็ก

          เป็นสามีภรรยากันมานานหลายปี

          ทว่ายามร้างรา...เขาไม่เหลือเยื่อใยแม้แต่น้อยนิด

          แม้แต่ป้ายสุสานก็ไม่ให้เหลือ!

          “เจ้าเป็นอะไรไป?” ท่านอ๋องถามจ้าวชิงเฟิง “ไยหน้าถึงซีดอย่างนี้”

         ท่านอ๋องจับมือพระชายามากำไว้

        “มือก็เย็นเฉียบ”

        “ข้าไม่ได้เป็นอะไรขอรับ”

        เสียงตอบแผ่วเบาราวกระซิบ

        “เสี่ยวหงไปตามท่านหมอมาเดี๋ยวนี้”

        ชินอ๋องสั่งเสียงดัง

        พ่อบ้านเหลียงจัดการทำทุกอย่างตามที่ชินอ๋องสั่ง แล้วนำสินเดิมของตู้จินเหลียนที่มีถึงห้าคันรถ กับตงเหมยที่สกปรกมอมแมมและเหม็นอย่างร้ายกาจมาส่งมอบให้แก่มหาอำมาตย์เกาชงที่กรมอาญา

        ท่านมหาอำมาตย์เกาชงมองทรัพย์สินสิ่งของต่างๆ แล้วได้แต่ปลงสังเวช

        “แม่นางที่เหม็นอย่างร้ายกาจนี้ก็จะต้องถูกขายทอดตลาดเป็นทาสไปชั่วชีวิต...นี่แหละชีวิตคนเรามีขึ้นก็มีลง ตู้เสียงเคยรุ่งเรืองได้เป็นถึงราชครู บุตรสาวทั้งสองก็เคยสูงส่งเป็นถึงพระสนมเอกและพระชายา แต่เพราะคิดผิด ทุกอย่างล้วนสิ้นสลาย...มหาเสนาบดีก็ประกาศถอนหมั้นบุตรสาวกับตู้หยางป๋อ ทั้งที่มีกำหนดแต่งงานกันเดือนหน้า...”

       ว่าแล้วทอดถอนใจยาว