เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 290
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-01-31 16:00:00บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 291
ฮองเฮาดูโกรธนางมากยิ่งขึ้น แต่สิ่งนี้ก็ถูกปกปิดอย่างรวดเร็ว‘เหอะ! นังเด็กนี่ ข้าจะต้องจัดการกับเจ้าในสักวัน’“ครานี้ไป๋อ้ายชิงก็ชนะศึกอีกแล้ว บอกมาสิ เจ้าต้องการรางวัลอะไร?” จักรพรรดิมองไป๋ชิงด้วยความชื่นชม“กระหม่อมสามารถแบ่งเบาภาระขององค์จักรพรรดิและได้รับใช้บ้านเมือง ถือเป็นเกียรติของกระหม่อมพะย่ะค่ะ การที่องค์จักรพรรดิไม่รังเกียจกระหม่อม แล้วยังให้กระหม่อมเป็นผู้นำกองทัพในการรบ ก็ถือว่าเป็นรางวัลที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับกระหม่อมแล้วพะย่ะค่ะ”ไป๋ชิงเปลี่ยนชุดเกราะที่เขาสวมใส่ตลอดทั้งปีเป็นเสื้อคลุมทางการซึ่งเน้นให้เห็นรูปร่างที่กำยำของเขา เนื่องจากการกรำศึก สีผิวของเขาก็มีความเป็นชายมากขึ้นด้วยแม้ว่าจะไม่มีชุดเกราะ แต่นิสัยที่กล้าหาญของไป๋ชิงก็ไม่ได้ลดลงเลย เพียงยืนอยู่ที่นั่นเฉย ๆ ก็ทำให้สาวใช้ที่อยู่ข้างหลังเขาหน้าแดงได้ เพียงแต่หากสาวใช้เหล่านั้นได้เห็นความเย่อหยิ่งและไอสังหารของไป๋ชิงภายใต้เงาดาบมานานหลายปี ขาของพวกนางคงจะอ่อนแรงกันเป็นแถบแน่ “ดูสิ สมกับที่เป็นเสาหลักที่ตระกูลไป๋อบรมเลี้ยงดูขึ้นมาจริง ๆ” จักรพรรดิมองไปที่ฮองเฮาและพูดด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่น“ฝ่าบาทก็ชมเกินไป
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-01-31องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 292
“งั้นเรามาแข่งธนูกันเป็นอย่างไร?” เย่เฟยหลีมองท่าทางเย่อหยิ่งของไป๋ชิงด้วยใบหน้าสงบและไร้อารมณ์ แต่ดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความเย็นชาราวกับภูเขาน้ำแข็ง ไม่มีใครรู้ว่ายักษ์ที่อยู่ใต้น้ำนั้นใกญ่โตเพียงใด“ไม่ว่าจะเป็นธนูหรือดาบ ท่านอ๋องหลีเลือกได้ตามใจชอบ” ไป๋ชิงไม่มีท่าทีเกรงกลัว ในเวลานี้ เขาเป็นเหมือนเสือที่ลงมาจากภูเขา แววตาของเขาดำมืดอย่างเห็นได้ชัด ไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรกันแน่เย่เฟยหลีกระซิบกับองครักษ์ที่อยู่ข้าง ๆ และในทันใดนั้นคันธนูและลูกธนูสองดอก กับเหรียญทองแดงจำนวนหนึ่งพันก็ถูกส่งให้เขาและไป๋ชิง รังสีของชายทั้งสองแข็งแกร่งมากจนผู้คุมแทบจะวิ่งหนีออกมาจากพื้นที่“โยนเหรียญทองแดงขึ้นไป และยิงธนูเข้าไปตรงกลาง ใครก็ตามที่ยิงเหรียญทองแดงได้เข้าเป้ามากกว่าจะเป็นผู้ชนะ” เย่เฟยหลีมองด้วยสายตาตั้งคำถามเมื่อเห็นดวงตาของเย่เฟยหลีดูสดใส ไป๋ชิงก็ตอบตกลงทันทีเพื่อป้องกันการเอาเปรียบ จักรพรรดิจึงสุ่มองครักษ์สองนายองครักษ์นายหนึ่งยืนอยู่ที่เป้าเพื่อตรวจสอบผลลัพธ์ ส่วนองครักษ์อีกนายยืนอยู่ระหว่างเย่เฟยหลี ไป๋ชิง และเป้าธนู เมื่อมองไปที่ผู้หนึ่งที่ครอบงำส่วนอีกคนก็มีอานุภาพประดุจอสนีบ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-02-01องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 293
ใบหน้าของไป๋ชิงดูไม่ดีนัก เขากำหมัดแน่นในแขนเสื้อครั้งแล้วครั้งเล่า และริมฝีปากบางของเขาก็เม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรง“แม้ว่าแม่ทัพไป๋จะทำศึกมาแล้วหลายครั้ง แต่เขาก็เป็นเพียงลูกวัวที่เพิ่งคลอดเท่านั้น องค์ชายหลีประสบความสำเร็จในสนามรบมามากมาย ไม่ว่าจะหยิบจับอะไรก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าแม่ทัพไป๋ เห็นไหมว่าองค์ชายหลีแค่ไว้หน้าฮองเฮาเท่านั้น?” ชายในชุดคลุมผ้าไหมสีเหลืองสูงศักดิ์พูดขึ้นเบา ๆ“เดิมทีข้าได้ยินมาว่าไป๋ชิงนั้นกล้าหาญ และมีไหวพริบดี เขาสามารถฆ่าศัตรูได้กว่าสิบคนในสนามรบ ตอนนี้ดูเหมือนว่าหากองค์ชายหลียืนอยู่ต่อหน้าศัตรูเหล่านั้น เกรงว่าพวกเขาคงจะกลัวจนฉี่รดกางเกงแน่” นางสนมอีกคนสวมชุดกระโปรงลายดอกท้อสีชมพูกล่าวขึ้นองค์จักรพรรดิและฮองเฮาไม่ได้ยินสิ่งนี้ แต่ฉู่เนี่ยนซีได้ยินทุกคำพูด เย่เฟยหลีและไป๋ชิงเองก็ได้ยินอย่างชัดเจนเช่นกันฉู่เนี่ยนซีเหลือบมองเย่เฟยหลี ซึ่งยังคงดูสงบราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ในขณะนี้ ดวงตาของเขาดำสนิทราวกับทะเลสาบที่ลึกที่สุด และเป็นการยากที่จะเข้าใจว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ผิวสีเหลืองเข้มของไป๋ชิงไม่ได้ปกปิดรอยแดงบนแก้มของเขาความโกรธของไป๋ชิงรุนแรงขึ้นเรื่อย
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-02-01องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 294
องค์จักรพรรดิกล่าวว่า “ดี” ทำให้บรรยากาศตึงเครียดผ่อนคลายลง ทุกคนยกย่องบุรุษทั้งสองตามองค์จักรพรรดิ สำหรับความกล้าหาญและทักษะของพวกเขาทั้งสองทำความเคารพองค์จักรพรรดิ ไป๋ชิงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ได้ยินเพียงสองคน "ยังเหลือเวลาอีกนาน เส้นทางแค้นระหว่างเรายังอีกห่างไกล"“ได้ทุกเมื่อ” เย่เฟยหลีตอบก่อนจะยืนขึ้นสีหน้าของเขายังคงเรียบนิ่ง ก่อนจะโค้งคำนับแล้วจากไปความรังเกียจของไป๋ชิงหลั่งไหลออกมาในขณะที่เขาสะบัดแขนเสื้อ ก่อนจะสถบเบา ๆ ตามหลังเย่เฟยหลีที่จากไปเย่เฟยหลีกลับมาที่ที่นั่งเดิมอย่างมั่นคง ฉู่เนี่ยนซีเอียงคอมอง นางขมวดคิ้วด้วยความสงสัยอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนสีหน้าจะกลับมาเย็นชาตามเดิมมีเพียงระยะใกล้เท่านั้นที่จะสามารถมองเห็นเม็ดเหงื่อเล็ก ๆ บนหน้าผากของเย่เฟยหลีได้ เมื่อครู่ ไป๋ชิงมัวแต่มุ่งเน้นไปที่การต่อสู้จึงไม่ทันสังเกตเห็นความผิดปกติของเย่เฟยหลีในขณะนี้ฉู่เนี่ยนซีกำลังนั่งอยู่ข้าง ๆ เย่เฟยหลี ได้ยินเสียงหายใจที่อ่อนแรงของเขา เมื่อเห็นหน้าอกที่กระเพื่อม ซึ่งเขาพยายามอย่างมากที่จะปกปิดมัน แต่ก็ยังคงแสดงออกมาให้เห็นเล็กน้อย และมือขวาของเขาที่ถือดาบก็สั่นเทาฉู่เนี่ยนซีรู้ถึงควา
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-02-01องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 295
หากคู่เคียงเรียงหมอนของไป๋ชิงเป็นคนของเขา ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ไม่พ้นหูของเขาไปได้ ครานี้อยากจะทำอะไรก็ง่ายดาย“ใช่แล้ว พี่สองเพิ่งได้นางสนมคนใหม่มา สวยมากเชียวนะ เหตุใดพี่สองไม่แบ่งปันวิธีการกับให้แม่ทัพไป๋บ้างล่ะเผื่อว่าเขาจะได้นางสนมที่สวยงามด้วย” เย่เฟยหลีพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้นมามอง แม้ว่าจะไม่ได้เห็นสีหน้าของเขา แต่น้ำเสียงก็เต็มไปด้วยความเยาะเย้ยหลายคนรู้เรื่องนี้ และความรักระหว่างชายและหญิงเป็นเรื่องปกติ แต่เขาไม่ต้องการทิ้งภาพลักษณ์ความลุ่มหลงผู้หญิงของตัวเองต่อหน้าจักรพรรดิ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้พูดอะไรมาก แค่หวังว่าดวงตาของเขาจะกลายเป็นมีดทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจของเย่เฟยหลี“เหตุใดเสี่ยวเถายังไม่กลับมา หรือว่านางจะหลงทางอย่างนั้นหรือ? ข้าจะไปตามนางหน่อย”ฉู่เนี่ยนซีมวดคิ้ว สีหน้าเป็นกังวล เสี่ยวเถาคือคนของจวนองค์ชายหลีเพียงคนเดียวที่เป็นห่วงเป็นใยฉู่เนี่ยนซี หากนางหลงทางก็เป็นเรื่องเล็ก แต่ขออย่าให้อะไรเกิดขึ้นกับนางก็พอ“เหลียงหยวน ไปกับพระชายา”"ไม่ต้อง"ดวงตาของฉู่เนี่ยนซีที่มองเย่เฟยหลีกลับมาเย็นชาเหมือนเมื่อก่อน แต่นางกำลังสับสนกับความคิดที่มีเกี่ยวกับเย่เฟยหลี การออกห่า
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-02-02องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 296
“ใครเป็นคนสอนกฎเหล่านี้ให้กับเจ้า? ข้ายังไม่ทันได้พูดอะไร เจ้ากลับกล้าพูดว่าสอนบทเรียนแทนข้า”บุคลิกของฉู่เนี่ยนซีนั้นเข้าถึงได้ยากเป็นทุนอยู่แล้ว แต่ตอนนี้บวกกับท่าทางสง่างามตอนพูด ยิ่งทำให้นางกำนัลตัวสั่น“เขาว่ากันว่าสุนัขที่หวงอาหารนั้นน่ากลัว วันนี้ข้าได้เห็นแล้ว เป็นเช่นนี้นี่เอง” เจี่ยงจาวอวิ๋นออกจากงานเลี้ยงแล้วเดินมาพบฉู่เหนียนซีเข้าเมื่อเห็นใบหน้าที่ดูถูกเหยียดหยามและหยิ่งผยองของนาง ฉู่เนี่ยนซีก็หรี่ตาลง ไม่อยากเปลืองน้ำลายกับนางอีกต่อไป ทันใดนั้น ก้อนหินก็ลอยขึ้นมาจากใต้เท้าของนาง และกระแทกเข่าของเจี่ยงจาวอวิ๋น ทำเอาเจี่ยงจาวอวิ๋นกรีดร้องเสียงดังก่อนจะล้มลงไป“เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาตีข้า?”เจี่ยงจาวอวิ๋นพูดขึ้นทันควัน และเมื่อเห็นรอยยิ้มอันชั่วร้ายและดวงตาเยือกเย็นของฉู่เนี่ยนซี ไม่รู้ว่าในใจของนางตอนนี้มีความกลัวหรือความเสียใจกันแน่“ท่านบอกเองว่าสุนัขที่หวงอาหารนั้นน่ากลัวไม่ใช่หรือ ข้ายังไม่เคยเห็นมาก่อน ขอบคุณท่านจริง ๆ ที่ทำให้ข้าได้เห็นโลกมากขึ้น” ฉู่เนี่ยนซีตอบอย่างเย็นชาด้วยสายตาที่โหดร้ายมากขึ้นอีกเล็กน้อย“เจ้า...สุนัขทาสของเจ้าผิดเอง จะถูกลงโทษไม่ได้เลยรึ?”เ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-02-02องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 297
“มันก็แค่ปิ่นระย้า มันแตกไปแล้วก็แล้วกันไป องค์หญิงห้าสามารถชดใช้คืนให้เจ้าได้เป็นสิบ ๆ อัน”เจี่ยงจาวอวิ๋นเตะเศษชิ้นส่วนด้วยเท้าของนาง ไม่แยแสต่อสิ่งนั้นเลยแม้แต่น้อย“เห็นได้ชัดว่าสุนัขทาสคนนี้พึ่งจะทำความผิด ทำไมกันนะ จะถูกลงโทษไม่ได้เลยหรือ?”ฉู่เนี่ยนซีใช้คำพูดของเจี่ยงจาวอวิ๋นมาปิดปากของนาง เมื่อเห็นเจี่ยงจาวอวิ๋นโกรธมากจนพูดไม่ออก ฉู่เนี่ยนซีก็รู้สึกโล่งใจลงมาบ้าง“ม้าที่ดีย่อมคู่กับอานที่ดี และอานที่ดีย่อมคู่กับม้าที่ดี ปิ่นระย้านี้เป็นปิ่นที่ดีจริง ๆ เท่าที่ข้าดู มันคงเต็มใจแตกหักดีกว่าอยู่บนหัวของเจ้ามากกว่า”เจี่ยงจาวอวิ๋นมองไปที่ฉู่เนี่ยนซีอย่างเยาะเย้ย ราวกับว่านางจะรู้สึกมีความสุขมากขึ้นตราบใดที่ใช้ใบหน้านี้โจมตีนางได้“ใช่เพคะ ใบหน้าของข้าเทียบไม่ได้กับชายาผู้สูงศักดิ์ของท่านอ๋องเหลียน ไม่อย่างนั้นจะอนุญาตให้องค์ชายเหลียนทำเรื่องมั่วโลกีย์ในเวลากลางวันแสก ๆ ได้อย่างไร นั่นเท่ากับการเอาหน้าของท่านวางไว้บนพื้นแล้วเหยียบย่ำไม่ใช่หรือ?”เมื่อเห็นใบหน้าของเจี่ยงจาวอวิ๋นแดงด้วยความโกรธ ฉู่เนี่ยนซีก็หันไปหาเสี่ยวเถาและพูดว่า "เมื่อครู่นางตีเจ้าอย่างไร ตอนนี้เจ้าก็ตีกลับไ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-02-02องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 298
ระหว่างทางกลับเข้างานเลี้ยง เสี่ยวเถาก็ซาบซึ้งเสียจนน้ำตาเอ่อล้นเต็มดวงตา นางพยายามอย่างมากเพื่อห้ามไม่ให้มันไหลออกมา แต่ในใจก็รู้สึกไม่สบายใจ อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้นอย่างเป็นกังวลว่า“พระชายา จริง ๆ แล้วเมื่อครู่ท่านไม่จำเป็นต้องโกรธแทนเสี่ยวเถาเลย เสี่ยวเถาโดนตบแค่สองครั้งไม่เป็นอะไรเลยเพคะ กลัวแต่ว่าองค์หญิงห้าจะโกรธเกลียดท่าน และสร้างปัญหาให้ท่านในอนาคต"“เสี่ยวเถาผู้โง่เขลา หากเจ้าไม่ใช่คนของข้า ก็คงไม่โดนตบเช่นนี้” ฉู่เนี่ยนซีสัมผัสแก้มสีแดงของเสี่ยวเถา ก่อนจะหยิบตลับยาออกมาทาให้นาง เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดรอยบวมแดงในวันพรุ่งนี้ "นางตบเจ้า ข้าจะปล่อยนางไปได้อย่างไร?”"ขอบคุณพระชายาที่ปกป้องเสี่ยวเถาเพคะ""ไม่มีอะไรให้ต้องขอบคุณ เจ้าติดตามข้ามาหลายปีแล้ว ข้ารู้ดีว่าเจ้าเป็นห่วงเป็นใยข้าจากใจจริง" ฉู่เนี่ยนซีแตะจมูกของเสี่ยวเถา และพานางกลับไปที่งานเลี้ยงเหลียงหยวนรายงานสิ่งที่เกิดขึ้นกับเย่เฟยหลี แต่เย่เฟยหลีเพียงแค่ยิ้มจาง ๆ ราวกับว่าเขาได้ยินเรื่องตลก และมองไปที่เย่เหลียนด้วยท่าทางที่น่ากลัวมากขึ้น“องค์หญิง นางแพศยานี่ผยองมากเพคะ นางไม่เกรงใจกับท่านด้วยซ้ำ!” เจี่ยงจาวอวิ๋นเสริ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-02-03
บทล่าสุด
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 550
เมื่อได้ยินดังนั้น ฉู่เนี่ยนซีจึงฟาดไปที่ไหล่ของเขาหนึ่งที พลางมองดูสีหน้าเจ็บปวดของอีกฝ่าย “เช่นนั้นท่านก็ถอดเสื้อออก ข้าจะดูแผลให้”เดิมทีไม่รู้สึกอะไร แต่เมื่อเห็นเย่เฟยหลีถอดเสื้อผ้าทีละชิ้นตรงหน้า ฉู่เนี่ยนซีก็หันหน้าหนีด้วยความเขินอาย แม้ว่าเขาจะทำอย่างองอาจ แต่ก็ยังทำให้นางอายจนต้องเบือนหน้าหนี“เสร็จแล้ว”ฉู่เนี่ยนซีหันกลับมาจับแผ่นหลังกว้างของเย่เฟยหลีไว้ แต่นางก็ไม่เขินอายอีกต่อไป เพราะร่องรอยบาดแผลจากการสู้รบในอดีตทำให้ใจของนางสั่นสะท้านนางค่อย ๆ แกะผ้าพันแผลออกทีละชั้น เมื่อแกะชั้นสุดท้าย เย่เฟยหลีก็ทนต่อความเจ็บปวดจนตัวสั่นฉู่เนี่ยนซีรีบโรยผงยาลงบนผ้าผ้าพันแผลทันที ซึ่งไม่เพียงแต่บรรเทาความเจ็บปวดของเย่เฟยหลีเท่านั้น แต่ยังช่วยให้ปลดผ้าพันแผลออกได้ง่ายขึ้นอีกด้วยผงยานำความเย็นแพร่ไปตามบาดแผลทั่วทั้งแผ่นหลัง เย่เฟยหลีจึงคลายคิ้วที่ขมวดอยู่ช้าๆฉู่เนี่ยนซีมองไปยังบาดแผลไฟไหม้ที่สภาพดูไม่ได้“นอนลงบนเตียง ข้าจะทายาให้ท่านใหม่”“ได้”เย่เฟยหลีทำตามอย่างเชื่อฟัง เขาคว่ำตัวเหยียดยาวอยู่บนเตียงฉู่เนี่ยนซีโรยผงยาอีกขวดบนแผลให้เสมอกัน ผงยานี้ให้ผลลัพธ์ที่น่าอัศจรรย
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 549
ซุนจื่อซีที่อยู่ข้าง ๆ ไทเฮา ครุ่นคิดแล้วพูดว่า “ท่านป้า เนื่องด้วยจื่อซีและพระชายาหลีอยู่ด้วยกันมาระยะหนึ่งแล้วจึงได้รู้ว่าหากตระกูลไม่มีการอบรมสั่งสอนที่เข้มงวด พวกเขาก็จะไม่สามารถเลี้ยงดูบุตรีให้เติบโตมาอย่างดีเช่นนี้ได้ ฉู่กุ้ยเฟยต้องถูกใส่ร้ายแน่นอนเพคะ ได้โปรดทรงอย่าปล่อยให้คนบริสุทธิ์ต้องรับผิดอย่างไม่เป็นธรรมเลยนะเพคะ”องค์จักรพรรดิคิดว่าเขาไม่สามารถลงโทษสนมไป๋ได้เพียงเพราะการคาดเดาของหยางเหอ แต่สนมไป๋ ล่วงเกินฉู่กุ้ยเฟยซ้ำแล้วซ้ำเล่า ซึ่งนั่นเป็นความจริงที่แน่ชัด จึงมีรับสั่งให้สนมไป๋ถูกปรับเงินเดือนครึ่งปีและถูกกักบริเวณในตำหนักเป็นเวลาหนึ่งเดือน และไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปข้างนอกโดยพลการองค์จักรพรรดิมีรับสั่งให้เย่เหลียนและเย่เฟยหลีสืบเรื่องนี้ด้วยกัน หลังจากเหตุการณ์เลวร้ายพ้นผ่าน งานเลี้ยงในพระราชวังก็สูญเสียบรรยากาศที่สนุกสนานไป องค์จักรพรรดิทรงกังวลว่าไทเฮาจะทรงหวาดกลัว จึงประคองไทเฮาเสด็จกลับไปยังพระตำหนักอันชิ่งเพื่อพักผ่อนทุกคนที่หมดสนุกแล้วจึงหยุดทุกอย่างและรีบพากันกลับจวนช่องว่างเล็ก ๆ ของหน้าต่างหน้าต่างสีแดงลายมังกรถูกปิดลงอย่างเงียบ ๆ อย่างไม่มีใครสังเกตเผย
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 548
ฉู่เนี่ยนซีมาอยู่ข้างกายฉู่กุ้ยเฟยร่วมกับหยางเหอ หลังจากจับชีพจรและตรวจดูให้แน่ใจว่านางไม่เป็นอะไรแล้ว ก็สั่งให้คนรับใช้นำเบาะขนห่านมาวางไว้ด้านหลังฉู่กุ้ยเฟยหยางเหอดูเหมือนจะมีอะไรจะพูด แต่นางก็ไม่กล้าพูด ทว่าเมื่อเห็นฉู่กุ้ยเฟยเอนตัวอยู่บนเก้าอี้ หัวใจของนางก็เต้นรัวและสุดท้ายนางก็ลุกขึ้นยืนทันใดนั้นสายตาของทุกคนก็จับจ้องไปที่หยางเหอ นางหายใจเข้าลึก ๆ พลางมองตรงไปที่องค์จักรพรรดิ“โปรดทรงอภัยในความอวดดีของหม่อมฉัน แต่หม่อมฉันไม่สามารถทนเห็นกุ้ยเฟยถูกกล่าวหาอย่างผิด ๆ เช่นนี้ได้ แม้จะเสี่ยงต่อการถูกบั่นหัว แต่หม่อมฉันก็ต้องพูดอะไรบางอย่างเพคะ”“เกิดอะไรขึ้น?”องค์จักรพรรดิทรงโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อยและหรี่ตามองไปยังหยางเหอที่กำลังคุกเข่าด้วยใบหน้าแห่งความยุติธรรม“สนมไป๋ที่เข้ามาใหม่ไม่มีความเคารพต่อกุ้ยเฟยเลย เมื่อใดก็ตามที่ได้พบกับกุ้ยเฟย นางมักจะใช้คำพูดที่แฝงเป็นนัยเสียดสีอยู่เสมอ ไม่ก็สาปแช่งให้กุ้ยเฟยรักษาพระโอรสไว้ไม่ได้หรือไม่ก็เสียดสีว่ากุ้ยเฟยไม่คู่ควรกับตำแหน่งสูง กุ้ยเฟยไม่ต้องการโต้เถียงกับสนมไป๋จึงลืมมันไปทุกครั้งเพคะ”“สาวใช้ต่ำช้า กล้าพูดจาว่าร้ายข้าอย่างนั้นห
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 547
เย่เฟยหลีอาศัยโอกาสนี้จับมือนาง รู้สึกดีกับการตรวจดูอย่างละเอียดของอีกฝ่ายพลางพูดเสียงอ่อน “ข้าไม่เป็นไร แค่เป็นแผลนิดหน่อย หมอหลวงจ่ายยาให้ข้าเรียบร้อยแล้ว”“เจ้ามาดูสิ นี่มันคืออะไร?”เย่เฟยหลีพาฉู่เนี่ยนซีไปยังจุดที่เพิ่งเกิดเพลิงไหม้ พื้นถูกไฟไหม้และมีรอยดำเต็มไปหมด เก้าอี้เอียงตะแคงโดยมีขาหักไปฉู่เนี่ยนซีนั่งยอง ๆ พลางใช้นิ้วชี้ขวาสัมผัสพื้น จากนั้นยกมาที่ปลายจมูกสูดดมเบาๆ ก่อนพูดด้วยความตกใจ “มันคือดินปืน แต่ไม่ใช่ดินปืนบริสุทธิ์ มันจึงไม่ทำให้เกิดการระเบิด แค่ติดไฟเร็วเท่านั้น”“ใช่ มีคนโปรยดินปืนประเภทนี้ไว้ตั้งแต่แรก แต่ท้องฟ้ามืดจนมองไม่เห็น คนจึงคิดว่ามันดูเหมือนฝุ่นกรวดทั่วไป”เย่เฟยหลีเหยียดแขนออกไปประคองให้ฉู่เนี่ยนซียืนขึ้นฉู่เนี่ยนซีขึ้นไปที่ลานถงฮวาอีกครั้งและมองไปที่เครื่องมือที่ฉู่กุ้ยเฟยใช้ในการจุดไฟ มันปนเปื้อนด้วยเศษสะเก็ดไฟบางส่วน แม้จะเผาไหม้ได้ แต่มันก็อยู่ได้ไม่นานและเปลวไฟก็ไม่ลุกลามมากเท่ากับดินปืนโดยทั่วไปนางยืนอยู่บนลานพลางมองไปที่เย่เฟยหลี ดวงตาของนางก็ค่อย ๆ ดูน่ากลัวมากขึ้น น้ำเสียงของนางก็เยือกเย็นลงตามลมหนาว“รู้หรือไม่ว่าใครมาที่นี่บ้างก่อ
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 546
เหล่าขันทีและนางกำนัลที่รีบรุดมาพร้อมกับอ่างน้ำเย็น นำมาราดลงบนเปลวไฟที่อยู่บริเวณรอบ ๆ องค์จักรพรรดิและเย่เฟยหลี ทำให้เกิดเสียงน้ำสาดกระเซ็นเย่เฟยหลีไม่รู้สึกถึงความรู้สึกแสบร้อนที่แผ่นหลัง เขาจึงประคององค์จักรพรรดิลุกขึ้นยืนไทเฮาถูกนางกำนัลอาวุโสซิวเหลียงประคองมา ทว่าพระนางยังไม่หายตกใจ องค์จักรพรรดิทอดพระเนตรเห็นคิ้วคมเข้มของเย่เฟยหลีที่ขมวดเล็กน้อยเพราะความเจ็บปวด จึงทอดพระเนตรมองไปยังแผ่นหลังของเขา พบว่าอาภรณ์สีดำของเขาถูกไฟไหม้เป็นวงกว้าง และร่างกายที่แข็งแกร่งของเขาถูกเปลวเพลิงเผาจนเป็นสีแดงเข้ม เลือดที่ไหลออกมาจากบาดแผลยิ่งเพิ่มความเจ็บปวดขึ้นไปอีก“ฝ่าบาท” ฉู่กุ้ยเฟยเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ รีบคุกเข่าคำนับด้วยความตื่นตระหนกเย่เหลียนตะโกนทันที “ฉู่กุ้ยเฟย นี่ท่านคิดลอบปลงพระชนม์หรือ? ท่านจงใจล่อลวงทุกคนมาที่นี่เพื่อวางแผนลอบปลงพระชนม์เสด็จพ่อหรือ เอาคนมา จับฉู่กุ้ยเฟยไว้!”“ฝ่าบาท หม่อมฉันไม่ได้ทำ! หม่อมฉันไม่มีทางทำเช่นนั้นเด็ดขาด! ขอฝ่าบาทโปรดทรงพิจารณาด้วยเพคะ!”เมื่อเห็นเหล่าราชองครักษ์ในชุดเกราะเข้ามาใกล้ ฉู่กุ้ยเฟยก็ตะโกนทูลต่อองค์จักรพรรดิด้วยความตื่นกลัว“โอหัง!
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 545
ทุกคนเดินไปที่ลานถงฮวาและเห็นว่ามีโต๊ะและเก้าอี้ตั้งอยู่ด้านล่าง อีกทั้งยังมีน้ำชากับผลไม้ที่จัดอย่างประณีตวางไว้ด้วยบนเวทีมีเสาไม้ห้าต้นสูงประมาณหกศอก ติดตั้งล้อมรอบมุมทั้งสี่และด้านบนตรงกลาง เสาไม้ทั้งหมดนั้นถูกพันด้วยเชือกหากมองลงมาจากหลังคาตำหนักที่อยู่ใกล้ ๆ จะรู้สึกว่าเชือกนั้นเปรียบเสมือนใยแมงมุมขนาดใหญ่ที่ปกคลุมเสาไม้ไว้แม้องค์จักรพรรดิจะทรงสับสน แต่พระองค์ก็ไม่ได้ตรัสถามอะไรมากนัก เพียงแค่ทรงยิ้มมุมปากแล้วตรัสกับไทเฮา “ดูเหมือนว่าฉู่กุ้ยเฟยจะมีอะไรใหม่ ๆ มานำเสนอ เสด็จแม่ทรงนั่งลงก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ”เหล่าขันทีและนางกำนัลมาช่วยบรรดาผู้เป็นนายหาที่นั่งเพื่อไม่ให้ทุกคนพากันสับสนวุ่นวายนางกำนัลผู้น้อยจัดให้เย่เฟยหลีและฉู่เนี่ยนซีนั่งด้วยกันที่ฝั่งหนึ่ง ทว่ายังไม่ทันจะได้นั่งลง ก็เห็นหลานชุ่ยที่อยู่ข้าง ๆ เย่หลิงเอ๋อร์เดินมาเชิญฉู่เนี่ยนซีไปพูดคุยหลานชุ่ยมาเชิญนางด้วยตนเอง คงจะไม่มีเรื่องหลอกลวง ฉู่เนี่ยนซีเหลือบมองเย่เฟยหลีอย่างสบายใจ หลังจากทำความเคารพองค์จักรพรรดิและไทเฮา นางก็ตามหลานชุ่ยไปทันใดนั้น ลานถงฮวาก็สว่างขึ้นมาก ทุกคนเงยหน้าเห็นเด็กผู้หญิงอายุราวเจ็ดแปดขวบห
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 544
“ไม่เป็นไร เช่นนั้นก็ให้นางอยู่ด้วยกันต่อไปเถอะ ช่วงนี้เราเข้ากันได้ดี นางอ่อนโยน มีน้ำใจและใฝ่เรียนใฝ่รู้ ข้าชอบนางมาก ดีที่มีนางอยู่ที่จวนแห่งนี้ ข้าจึงคลายความเบื่อลงไปได้บ้าง”สิ่งที่ฉู่เนี่ยนซีพูดนั้นเป็นความจริง ตอนแรกนางสงสัยในเจตนาของซุนจื่อซีที่ช่วยนางจากการตกน้ำ แต่ตอนที่นางตกจากรถม้า ซุนจื่อซีกลับไม่ห่วงตนเองและเอาตัวมารองรับนางไว้ ช่างเป็นสตรีที่จิตใจงามอย่างแท้จริงทันใดนั้น ท้องฟ้าก็สว่างไสวไปด้วยดอกไม้ไฟ ส่องแสงไปทั่วทุกสารทิศ ราวกับแสงสว่างของรุ่งอรุณส่องขึ้นมาจากความมืดมิดประกายแสงนั้นส่องสว่างราวกับหมู่ดาวที่โอบล้อมภูเขาและแม่น้ำอันกว้างใหญ่ที่กระแสน้ำเชี่ยวกราก รวมไปถึงป่าอันงดงามและที่ราบอันไร้ขอบเขต ทำให้ความขุ่นข้องในใจของคนสองคนจางลง และคนทั้งคู่ก็ยังได้มองดูความยิ่งใหญ่ที่พร่างพราวนี้ไปด้วยกันณ พระตำหนักเจาฮุย ซุนจื่อซีกำลังร่ายรำอย่างงดงามดุจนางสวรรค์ หลังจากการแสดงสิ้นสุดลง ผู้คนในโถงยังคงตกอยู่ในภวังค์องค์จักรพรรดิทรงปรบมือใหญ่แล้วหันไปหาไทเฮาพร้อมรอยยิ้ม “ทักษะการร่ายรำของจื่อซีดีขึ้นเรื่อย ๆ ดูเหมือนว่านางจะฝึกฝนอย่างหนักและลำบากไม่น้อย เป็นเสด็จแม่
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 543
ดวงจันทร์ในค่ำคืนนี้ถูกบดบังด้วยเมฆหนาทึบ จนแทบมองเห็นแสงสว่าง เช่นนี้เขาเห็นดวงจันทร์ที่สุกสกาวที่สุดที่ว่านั่นจากที่ใดกัน?“ท่านอ๋องชื่นชมดวงจันทร์ได้อย่างไรหรือ?”ฉู่เนี่ยนซีมองดูแสงสีเหลืองจาง ๆ ที่ขอบฟ้านั้น อย่างกับมันถูกขัดถูจนไร้ซึ่งความแวววาวเย่เฟยหลีทัดผมฉู่เนี่ยนซีไว้ข้างหลังใบหูของนาง พลางพูดด้วยเสียงอ่อนโยน “เพราะดวงจันทร์ที่สุกสกาวที่ว่านี้ไม่ใช่ดวงจันทร์ดวงนั้น”ฉู่เนี่ยนซีหันมาสบตาที่เป็นประกายของเย่เฟยหลี มือที่ค้างเติ่งในตอนแรกเลื่อนมาตรงแก้มของนาง เย่เฟยหลีรู้สึกได้ถึงความร้อนที่ส่งผ่านมายังฝ่ามือ เขาคลี่ยิ้มออกมาเพราะรู้ว่าฉู่เนี่ยนซีกำลังเขินอาย“ข้าได้ยินจากน้องเจ็ดว่าเจ้าคิดว่าซุนจื่อซีกับข้าเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมากหรือ?”เย่เฟยหลีดึงนางเข้ามาในอ้อมแขน หางตาของเขาเห็นท่าทางหงุดหงิดของฉู่เนี่ยนซีพลางคิดว่าช่างน่าสนุกฉู่เนี่ยนซีแอบด่าทอเย่ฉงเฉิงในใจว่าเป็นคนที่ไม่น่าเชื่อถือ นางพูดความในใจออกไปเพียงนิดเดียวเขาก็นำไปบอกเจ้าตัวในพริบตาเสียอย่างนั้น“ก็คิดบ้าง เป็นบางครั้ง”ฉู่เนี่ยนซีกะพริบตาและพยายามอย่างมากเพื่อรักษาท่าทางสงบนิ่งอย่างเคย นางไม่สามารถปฏิเส
องค์ชายหลีกับชายาลี้รัก บทที่ 542
เย่เฟยหลีเหลือบมองอีกฝ่าย “เจ้าว่าเจ้ารู้จักข้าดีที่สุดไม่ใช่หรือ?”“แต่พี่สะใภ้สามไม่รู้จักท่านดีเท่าข้า หากมีเรื่องเข้าใจผิดกันก็ควรรีบแก้ไขเสียดีกว่า ไม่อย่างนั้นข้าก็ช่วยท่านไม่ได้”เมื่อได้ยินเสียงดนตรีดังมาจากพระตำหนักเจาฮุย เขาก็รู้ได้ทันทีว่างานเลี้ยงได้เริ่มขึ้นแล้ว เย่เฟยหลีจึงให้เย่ฉงเฉิง เรียกฉู่เนี่ยนซีมาที่นี่เพราะเขามีเรื่องจะพูดกับนางเย่ฉงเฉิงรับคำสั่งแล้วจากไป ทันทีที่เขาเข้าไปในห้องจัดงาน เขาก็เห็นซุนจื่อซีกำลังร่ายรำอยู่อย่างอ่อนช้อย นางอยู่ในชุดกระโปรงสีแดงราวกับดอกเหมยที่กำลังบานสะพรั่งอยู่ท่ามกลางหิมะขาว ส่งกลิ่นหอมฟุ้งเขาหันไปด้านข้างและกระซิบกับฉู่เนี่ยนซี “พี่สะใภ้สาม พี่สามกำลังรอท่านอยู่ไม่ไกลจากทางเหนือของ พระตำหนักเจาฮุย ท่านรีบไปเถิด”ฉู่เนี่ยนซีเหลือบมองเย่ฉงเฉิงอย่างสงสัยและบอกให้เสี่ยวเถารออยู่ที่นี่ หากใครถามหาก็บอกว่านางออกไปเดินรับลมข้างนอกให้สร่างเมาในห้องจัดงาน ซุนจื่อซีออกท่วงท่าราวกับต้นหลิวที่กำลังแผ่กิ่งก้านสาขาอย่างเพลินใจ ชายแขนเสื้อในมือของนางกระพือเบา ๆ แขนเรียวยาวใต้เสื้อคดเคี้ยวราวกับดอกบ๊วยแดงที่ล่องลอยในอากาศแต่ไม่ว่านางจะพย
